เกิดใหม่เป็นนางร้ายในโลกเกมจีบหนุ่มที่ฉันเกลียดซะได้.. แต่ตัวประกอบสาวๆ ในเกมนี้พวกเธอน่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ – ตอนที่ 40

บทที่ 40 – อนาสตาเซียกับข้อสงสัย

แน่นอนว่าฉันยังไม่มีสักอย่าง สาเหตุที่ไอน์สไตน์ถามอาจจะเพราะรู้ว่าฉันยังไม่มีอะไรพวกนั้นละมั้งนะ

เป็นคนดีซะจนรู้สึกน่านับถือจริงๆ เลยแฮะหมอนี่ เอาเถอะเรื่องกฎการณ์แข่งขันฉันรู้หมดแล้วล่ะ สิ่งที่พวกเราต้องไปแข่งน่ะไม่ได้มีแค่ต้องใช้กำลังอย่างเดียวหรอก

ไม่สิ แทนที่จะบอกว่าไม่ได้ใช้แต่กำลังคงจะไม่ถูก.. ต้องบอกว่าใช้กำลังเพื่อผ่านสิ่งต่างๆ ไปแค่นั้นแหละ

และหลังจากรอมานานทั้งวัน พวกเราก็ถูกเรียกไปที่เกทในเย็นของวันเดียวกัน ประตูเกทที่ปรากฏตรงหน้าฉันคือประตูทรงไข่ขนาดใหญ่

โดยตรงกลางจะมีเหมือนหมวกสีม่วงทมิฬหมุนวนอยู่ ขอบประตูทรงไข่เหมือนทำจากแร่ชนิดพิเศษด้วย

เมื่อมาถึงเกทเหล่าอาจารย์ก็ไม่ลืมที่จะให้ความรู้นักเรียน อันที่จริง อาจารย์เหล่านี้ก็เป็นคนที่ถูกส่งมาจากอาณาจักรมิราลิส เดิมทีพวกเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่อาณาจักรนู้นนั่นแหละ

“นี่คือ ‘เกท’ ครั้งก่อนข้าไม่ได้อธิบายเนื่องจากเวลากระชั้นชิดเกินไป.. แต่เกทนั้นถูกสร้างด้วยแร่ชนิดพิเศษที่สามารถหาได้เพียงใน ‘โบราณสถาน’ เท่านั้น”

โบราณสถานเหมือนจะเป็นซากปรักหักพังในอดีตกาลละมั้ง ฉันเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่หรอกเพราะไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ในเกม

“โบราณสถานคือซากอารยธรรมที่เกิดขึ้นมานานกว่าพันปีก่อน ซึ่งนับว่าเป็นสถานที่ที่ถูกลืมมาอย่างยาวนาน”

“อาณาจักรมิราลิสได้ค้นพบแร่นี้ ซึ่งมันถือกำเนิดขึ้นมาจาก ‘แร่อัลเทเนี่ยม’ ซึ่งเกิดการแปรเปลี่ยน มันจึงถูกเรียกว่า ‘แร่เซราบิก’ ด้วยความหายากของมันทำให้ ‘เกท’ นั้นไม่สามารถสร้างสุ่มสี่สุ่มห้าได้”

“เพราะเหตุนั้น ‘เกท’ ถึงถูกสร้างขึ้นเพื่อไปยังสถานที่ต่างๆ ที่สำคัญของโลกเท่านั้นนั่นเอง เพราะเรายังไม่สามารถผลิตแร่เซราบิกได้ด้วยตัวเอง”

พออธิบายเสร็จนักเรียนทุกคนก็รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของเกท.. เอาเถอะ ถึงจะบอกว่าหายาก แต่เกทนี้ก็เชื่อมต่อไปแทบทุกอาณาจักรทั่วทวีปแล้ว

เพราะถึงอาจารย์จะบอกว่ายังผลิตแร่เซราบิกไม่ได้ แต่พวกเขายังสามารถสร้างแร่เซราบิกเทียมได้แล้ว

แต่ขอบเขตจะอ่อนด้อยกว่าของจริง แต่นั่นมันก็ใช้ได้สำหรับอาณาจักรที่ห่างกันไม่มาก พวกอาณาจักรใกล้เคียงอะไรแบบนั้น

ถึงฉันจะไม่รู้ระยะที่แน่ชัด แต่ที่อาณาจักรไซลอปที่ห่างจากอาณาจักรมิราลิสไปคนละทิศ ละทางเลย เกทที่ติดตั้งอยู่ในอาณาจักรไซลอปยังใช้แร่เซราบิกเทียมเลยแหละนะ

แต่ในทางกลับกัน การเคลื่อนย้ายแต่ละครั้งของเทียมและของแท้คือ ของเทียมจะต้องใช้พลังงานบางอย่างจากภายนอก

แต่ของแท้จะผลิตพลังงานได้ด้วยตัวเอง ถ้ายิ่งใช้เกทมากเท่าไหร่นิ่งเสียพลังงานมากเท่านั้นนั่นเอง

ต่างกับของแท้ที่ไม่ต้องใช้งานพลังงานจะเคลื่อนย้ายกี่คนต่อกี่คนก็ไม่เป็นปัญหา.. เพราะงั้นฉันคิดว่าเกทที่โรงเรียนน่าจะเป็นเกทที่ทำจากแร่เซราบิกแท้

“เอาเป็นว่าตามนั้น ออกนอกเรื่องมาพร้อมแล้ว.. ทุกคนพร้อมหรือยัง.. ตอนเคลื่อนย้ายจะรู้สึกเวียนหัวอยู่นิดหน่อย อดทนกันด้วยล่ะ”

อาจารย์พูดแบบนั้นก็เดินเข้าเกทไปแทบทันที พวกเราห้อง A ก็เป็นห้องแรกที่ถูกพาเข้าเกท อาจารย์หลายคนก็มาช่วยกำกับการเดินทางผ่านเกท

พอฉันก้าวเข้าเกทนั้นทุกอย่างก็พร่ามัวอย่างรวดเร็ว เหมือนโดนใครสักคนมาปิดตาเอาไว้ และร่างกายก็รู้สึกเหมือนลอยเคว้งครู่หนึ่ง

ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยืนอยู่.. แต่ก็อย่างที่บอกว่ามันเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะพอดวงตาฉันมองชัดเจนอีกทีหนึ่งภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนแปลงไป

จากทิวทัศน์ของโรงเรียน.. บัดนี้ตรงหน้าฉันได้มีตึกสูงระฟ้าเรียงรายกันอยู่มากมาย.. พร้อมแสงแพรวพราว

วินาทีหนึ่งฉันเผลอนึกไปว่าฉันกลับไปโลกเดิมแล้วด้วยซ้ำ..

เมืองหลวงอาณาจักรมิราลิส เมือง มิราลิส

เมืองที่พัฒนาก้าวหน้ามากที่สุดในโลกใบนี้!แม้ฉันจะเคยเห็นในเกมมาก่อนแล้วแต่ตอนนั้นมันก็แค่ภาพ CG 2 มิติ แต่พอเป็นจริงตรงหน้า

แถมยังอยู่ในโลกที่ไม่พัฒนาไปไกล จึงทำให้ฉันตระหนักว่าเมืองแบบนี้ไม่สามารถหาได้ในโลกนี้.. ไม่สิ ความไฮเทคนั้น ในโลกเดิมฉันก็เทียบตรงหน้าไม่ได้

ในสองเดือนที่ผ่านมาหลังจากเหตุการณ์ ‘แสงเทพมารมรณะ’ นั่น ซึ่งอาณาจักรมิราลิสถูกลักลอบเข้ามาโดยผู้กล้าคนหนึ่ง

อีกทั้งยังค้นพบว่ามีการวิจัยที่ผิดศีลธรรมของรัฐมนตรีคนเก่าอยู่.. ทำให้อาณาจักรมิราลิส ไม่สิ.. นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน

เธอมีชื่อว่า ‘เซนิส’ มั้ง..

และเธอก็เป็นคนที่สวยมากคนหนึ่ง แถมยังบริหารประเทศนี้อยู่ด้วย ตอนแรกเธอตัดสินใจลาออกเพราะความผิดพลาดเมื่อสองเดือนก่อน

แต่เมื่อมีการเลือกตั้งอีกครั้ง เธอก็ถูกประชาชนเลือกเธอกันอีกอยู่ดี.. ทำให้ภายในสองเดือนนี้เธอเปลี่ยนแปลงเมืองทั้งเมืองใหม่หมด

ไม่ว่าจะเป็นยานพาหนะที่ยังไม่ถูกจัดจำหน่าย เพราะคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะจำหน่าย แต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นทำให้นายกรัฐมนตรีเซนิส

ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ยานพาหนะที่ว่าคือ ‘รถบินได้’ ถ้านึกภาพไม่ออกลองนึกภาพหนังหรือการ์ตูนไซไฟมาสักเรื่อง

แล้วนึกว่าเรื่องนั้นมีรถสี่ล้อบินได้.. นั่นแหละ.. นี่เหมือนกันเลยแค่นี่ไม่ใช่ไซไฟ แต่เป็นเวทมนตร์เท่านั้นเอง

แต่ไม่ว่าจะรูปทรง หรือลักษณะไม่ว่าจะดูยังไงก็คือโลกอนาคนไซไฟอ่ะ… ความแฟนตาซีเมื่อมาอยู่ในอาณาจักรมิราลิสนี้ก็หายจนหมด

ฉันเชื่อว่าถ้ามาอยู่ในเมืองนี้ตอนข้ามโลกมา ฉันน่าจะเข้าใจผิดว่าโลกนี้เป็นโลกในอนาคตแน่ๆ …

แน่นอนว่าของพวกนี้นายกรัฐมนตรีเซนิสก็ส่งขายออกนอกประเทศอยู่บ้าง แต่ก็อย่างที่ว่าอาณาจักรมิราลิสที่เป็นประชาธิปไตยนั้น

มีคนจำนวนมากที่ไม่เห็นด้วย ซึ่งเป็นพวกขุนนางอะไรแบบนั้น ถ้าใข้ระบบประชาธิปไตยบทบาทพวกเขาจะหายไปทันที ดังนั้นพวกเขาเลยต่อต้าน

นอกจากนี้ยังมีคนมีแนวคิดว่า ‘วิทยาศาสตร์’ นั้นใช้งานจริงไม่ได้ อีกด้วยทำให้พวกเขาต่อต้านแนวคิดของวิทยาศาสตร์

ก็เหมือนโลกเดิมฉันที่ไม่เชื่อเรื่องเวทมนตร์นั่นแหละ

แน่นอนว่าคนในโลกนี้ไม่นับว่าหลักการที่พวกเขาคิดเพื่อสร้างเวทมนตร์คือ ‘วิทยาศาสตร์’ กันหรอกนะ พวกเขาคิดว่ามันคือเวทมนตร์

เช่น ไฟเกิดขึ้นจากอะไรบ้าง .. นั่นคือหลักการเวทมนตร์ไม่ใช่หลักการวิทยาศาสตร์ สาเหตุที่สร้างไฟด้วยหลักการเวทมนตร์เหล่านั้นได้ เพราะมีเวทมนตร์อยู่

เอาเป็นว่ามันเป็นเรื่องของความเชื่อ ฉันในฐานะที่อยู่ในโลกแห่งวิทยาศาสตร์มาก่อนก็ไม่คิดเห็นอะไรหรอก

สาเหตุที่วิทยาการพวกนี้เผยแพร่ไปโลกด้านนอกไม่ดี เป็นเพราะเรื่องการเมือง การผูกขาดตลาดของรถม้า

ก็นะ โลกนี้ไม่มีกฎหมายห้ามผูกขาดตลาดนี่น่า.. เอาเป็นว่าสงครามการค้าหรือการเมืองฉันเองก็ไม่สันทัดหรอก

แต่ไอ้ไม่มีกฎหมายการห้ามผูกขาดนี่เหมือนประเทศหนึ่งในโลกเดิมฉันเลย ผูกขาดตลาดแบบโง่ๆ กันซะบริษัทเล็กๆ ไม่ได้โตเลย

“ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรมิราลิสค่ะ”

ในขณะที่ฉันมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น.. พวกเราหันไปมองต้นเสียงเพราะเสียงค่อนข้างจะประหลาด

อีกฝ่ายคือผู้หญิงผมสีขาวสวมชุดเมดอยู่ด้วย แต่ท่าทางของเธอนั้นแน่นิ่งเหลือเกิน.. ใช่ เธอเป็นหุ่นยนต์ปัญญาประดิษฐ์

ในขณะเดียวกันห้องอื่นๆ ก็ตามพวกเรามาและมีหุ่นยนต์เมดกำลังให้การต้อนรับเหมือนกัน

“ฉันเป็นผู้ดูแลนักเรียนห้อง A จากโรงเรียนลิเบอร์ นามว่า เบต้า ค่ะ”

“ก่อนอื่นเลยนักเรียนทุกท่านกรุณาสวมใส่สิ่งนี้ไว้ที่แขนด้วยค่ะ”

ว่าแล้วเธอก็ยกสายรัดสีดำขึ้นมาก่อนจะยื่นให้หัวแถวและก็ให้นักเรียนแจกกัน และจำนวนสายรัดก็ครบกันทุกคนพอดี ไม่ขาดหรือเกิน

“สายรัดนี้แต่ละเส้นจะเป็นการยืนยันตัวตนของบุคคลนั้นๆ ว่ามีตัวตนอยู่ในเมืองแห่งนี้จริงและคุณสมบัติของสายรัดจะแบ่งออกเป็นสามประเภทใหญ่ๆ ”

“ประเภทหนึ่ง แขก ประเภทสอง ผู้อยู่อาศัย และประเภทสุดท้ายนักเดินทาง”

“โดยนักเรียนทุกคนจะถูกต้อนรับในฐานะ ‘แขก’ ค่ะ”

“สวมมันไว้ที่แขนได้เลยค่ะ”

ว่าแล้วนักเรียนก็สวมมันไว้ที่ต้นแขนขวาหรือซ้ายก็ได้ ฉันเองก็ทำเหมือนกัน พอสวมใส่เสร็จสายรัดก็เปลี่ยนสีเป็นสีขาวทันที

แต่น่าแปลกที่ฉันต่างจากคนอื่นเพราะฉันกลายเป็นสีฟ้า..

“แน่นอนว่าแขกก็มีหลายประเภทเช่นกันค่ะ แขกผู้มีเกียรติ แขกผู้มาเยือน แขกที่ค้าขาย และอื่นๆ ”

“ซึ่งสีสายรัดนั้นจะบอกถึงประเภทของแขกอีกทีค่ะ.. นักเรียนทุกท่านที่เป็นสีขาวจะถูกนับว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติค่ะ เนื่องจากเป็นการสัญญาร่วมระหว่างโรงเรียนทั้งห้ากับอาณาจักรมิราลิส ทุกท่านจึงจะถูกปฏิบัติอย่างดีเยี่ยมค่ะ”

“สำหรับคนที่ได้รับสายสีฟ้า จะเป็นแขกพิเศษค่ะ.. สำหรับคนที่มีสายสีฟ้านั้นจะเป็นแขกพิเศษที่เป็นตัวแทนของโรงเรียนค่ะ”

ในขณะที่เธออธิบายสิ่งต่างๆ สายรัดที่แขนฉันก็มีชื่อฉันโผล่ออกมา ก่อนจะตามมาด้วยเส้นตรงสีดำใหญ่บ้างเล็กบ้างเรียงกันเป็นแถบ

เดี๋ยวนะ บาร์โค๊ดเหรอ..

ฉันชักจะสงสัยแล้วนะ.. ว่าไอ้คนที่คิดค้นอะไรแบบนี้ ไม่สิ คนที่สร้างอาณาจักรนี้ขึ้นมา.. เป็นคนที่มาจากต่างโลกเหมือนกับฉันหรือเปล่า?

ไม่ว่าจะเป็นบาร์โค๊ด การปกครอง ตึกสูง รถ.. ทุกอย่างเลย

มันเหมือนกับว่า..

ถูกสร้างขึ้นมาโดนรู้จักเรื่องพวกนี้มาก่อนงั้นแหละ