เกิดใหม่เป็นนางร้ายในโลกเกมจีบหนุ่มที่ฉันเกลียดซะได้.. แต่ตัวประกอบสาวๆ ในเกมนี้พวกเธอน่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ – ตอนที่ 62

บทที่ 62 – ยัยนั่นฉลาดจริงๆ นะ…

“ไว้ใจฉันได้เลยนะ!”

“อืม.. ขอบใจนะ”

เซเลน่าตอบอเล็กซานออกไปแบบนั้น แน่นอนต่อให้มองจากนอกโลกยังดูออกเลยว่าเจ้าอเล็กซานกำลังทำเท่ต่อหน้ายัยเซเลน่าละนะ

ถึงจะไม่รู้ว่าเจ้าสองคนนี้กำลังแก้ Puzzle อะไรอยู่ แต่ฉันก็ตั้งใจจะเข้าไปแย่งมาในตอนที่เผลอนั่นแหละ โดยให้ลูซิเรียพรางตาด้วยพลังของเธอ

ถึงลูซิเรียจะไม่ใช่คนที่คิดก่อนทำสักเท่าไหร่ แต่เธอก็เป็นคนที่ใช้เวทมนตร์พิเศษเฉพาะได้เก่งพอสมควร อีกทั้งมีรูทที่เจ้าตัวกลายเป็นแม่มดสีแดงฉานด้วย

เวทมนตร์พิเศษเฉพาะ คือเวทมนตร์ในการแทรกแซงของเผ่ามนุษย์นั่นแหละ แต่ว่าที่มันพิเศษกว่าเพราะ.. ตาข้างขวาที่เหมือนตาบอดของเธอ

ความจริงแล้วมันคือตาของน้องสาวเธอนั่นแหละ ฉันไม่มีรสนิยมพูดความลับคนอื่นหรอกเอาเป็นว่าเวทมนตร์สนับสนุนระยะกลางและไกลจำเป็นสำหรับฉัน

และเวทมนตร์ระยะกลางหรือระยะไกลของลูซิเรียนั้นแตกต่างจากปกติด้วยนั่นเอง

จริงๆ ก็อยากจะใช้หนังสือที่ท่านเลทิเซียยืมมาอยู่หรอกนะ.. แต่เสียดายนี่น่า .. อะแฮ่ม ไม่ใช่หรอกฉันแค่คิดว่าวิธีนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าน่ะ

“เอาล่ะ ถ้าฉันส่งสัญญาณเธอก็ใช้เวทมนตร์พลางตาเลยนะ”

“รู้แล้วน่า!!”

ลูซิเรียตอบฉันด้วยความหงุดหงิดใจ ก็ถ้าไม่บอกหลายๆ รอบหล่อนใช้เวทมนตร์อื่นที่ไม่ใช่เวทมนตร์พรางตาแน่ๆ เช่นเวทโจมตีอ่ะนะ

ฉันมองลูซิเรียด้วยสายตาช่วยไม่ได้ ก่อนจะกลับไปมองสองคนนั้นอีก Puzzle นี้ไม่ใช่ Puzzle ที่เคยมีในเกมฉันเลยไม่รู้วิธีแก้เหมือนกัน

แต่เท่าที่ดูเหมือนจะเป็น Puzzle ตามหาความจริงอะไรสักอย่างละมั้ง เพราะการ์ดเหมือนจะอยู่ในต้นไม้ต้นใหญ่

และหน้าต้นไม้ก็มีแผ่นศิลาที่เขียนคำใบ้ไว้

ห่างออกจากศิลามาประมาณ 5 เมตร มีรูปปั้นยักษ์สูงประมาณ 5 เมตรยืนอยู่นิ่งๆ มีหกแขน ข้างละสามแขน มีดวงตาทั้งหมด 6 ดวง

ดวงตาสองดวงอยู่บนหน้าเหมือนคน อีกสองดวงอยู่ที่ไหล่ทั้งสองข้าง และอีกดวงหนึ่งอยู่ที่หน้าอก อีกดวงอยู่ที่ด้านหลัง

ในมือทำท่าทางเหมือนถืออาวุธอะไรสักอย่างอยู่ แต่ในมือไม่มีอาวุธ.. เขาสวมชุดที่ปกปิดแค่ตั้งแต่เอวลงมาถึงเข่าด้วยผ้าพันรอบเอว

ส่วนบนไม่ได้สวมชุดซึ่งเผยให้เห็นรอยสีแดงที่พาดผ่านไปทั่วร่างกายราวกับนักรบเลือดเหล็ก..

เจ้าอเล็กซานเริ่มอ่านข้อความในศิลา

“นักรบแห่งยักษา ปกปักดั่งหินผา”

“จันทราคือพิษร้าย ตะวันคือพลัง”

“แสงสว่างจักเบิกเนตร มันจะตามหาความจริงแท้”

“หากปราศจากแสงสว่าง ในไม่ช้าความมืดมิดจักมาเยือน”

“แขนทั้งหก เนตรทั้งหก มิอาจปกป้องได้”

“ในที่สุดต้นศักดิ์สิทธิ์ก็ร่วงโรย”

อเล็กซานอ่านแบบนั้นก็เกาหัวเล็กน้อย ฉันเองก็เกาหัวเหมือนกัน.. ก็ลองนึกดูสิคำพูดแต่ละบรรทัดเหมือนจะมีความเกี่ยวกันบางอัน

บางอันก็ไม่เกี่ยวกันซะงั้น นักรบยักษาน่าจะหมายถึงรูปปั้น.. แต่ตะวันคือพลัง จันทราคือพิษร้ายนี่จะบอกว่า ต้องแก้ Puzzle ตอนกลางวันสินะ

เพราะบรรทัดต่อมาบอกว่าแสงสว่างจะเบิกเนตรด้วย.. แล้วถ้าไม่มีแสงความมืดจะมาเยือนนี่หมายถึงตอนกลางคืนใช่ไหม

แขนและตาทั้ง 6 ไม่อาจปกป้องได้.. คืออะไรหว่า… ช่างเถอะ เรื่องนี้ไว้ใจยัยเซเลน่าเถอะ ถ้าอเล็กซานแก้ไม่ได้เดี๋ยวยัยเซเลน่าก็แก้เองแหละนะ

แล้วก็เราไม่ได้มาเพื่อเรื่องนั้นด้วย… ในขณะที่ฉันคิดแบบนั้นเซเลน่าก็ทำท่าเหมือนตั้งใจฟังอะไรบางอย่างอยู่

แล้วเธอก็เดินไปทางรูปปั้นพร้อมกับชี้นิ้วขึ้นฟ้า ก่อนที่จะใช้เวทบางอย่างออกมา ในพริบตานั้นระยะหลายสิบเมตรรอบๆ นั้นก็มืดลง

“หือ.. นั่นมันเวทมนตร์อะไรน่ะ…?”

ลูซิเรียพูดขึ้นด้วยความสงสัย

“หมายความว่าไง?”

ฉันถามออกไปแบบนั้น ก็นะความรู้เวทมนตร์ของฉันคือศูนย์นี่น่า ไม่แปลกหรอกใช่ไหมที่จะไม่เข้าใจ

“ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะเปลี่ยนแปลงภูมิศาสตร์ในระยะไม่กี่เมตร.. ไม่สิ.. แทนที่จะบอกว่าเปลี่ยนแปลงภูมิศาสตร์ ต้องบอกว่าเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของเวลาในระยะไม่กี่เมตร”

“เอ้ะ.. ไม่เข้าใจอ่ะ”

“เอาแบบง่ายๆ เลยนะ.. หล่อนเหมือนจะสร้างวงแคบขึ้นมาแล้วไม่เร่งเวลาไปข้างหน้าจนถึงตอนดึกก็ย้อนเวลาถอยหลังไปอยู่กลางดึกเฉพาะในเขตที่ตัวเองกำหนดน่ะ”

“เฮ้ย… เวทมนตร์ทันทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ”

“ถ้ามีความสามารถก็คงทำได้.. เจ้ารู้จักทฤษฎีทุกคนมีเวลาเป็นของตัวเองไหมล่ะ..?”

“เอ่อ พอเลย…”

ฉันที่ได้ยินคำว่าทฤษฎีก็สะดุ้ง ภาพของไอน์สไตน์ที่นั่งแพล่มทฤษฎีให้ฉันฟังมันทำฉันหลาบจำเลยทีเดียว แถมไอ้ทฤษฎีนี้เหมือนจะคุ้นๆ ด้วย..

น่าจะอันเดียวกันกับที่ไอน์สไตน์อธิบายให้ฟังชัวร์เลย พอลูซิเรียเห็นฉันไม่ต้องการคำอธิบายเธอก็พูดต่อ

“เอาเป็นง่ายๆ ว่า.. ทุกคนมีเวลาเป็นของตัวเอง ซึ่งเวลาจะถูกกำหนดโดยผู้สังเกตการณ์นั่นเอง.. โดยไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่เหมือนหล่อนจะสร้างเขตแดนผู้สังเกตการณ์ขึ้นมา”

“เขตแดนผู้สังเกตการณ์ ข้าไม่รู้ว่าจะเรียกยังไงแต่ขอเรียกแบบนี้แล้วกันนะ.. ซึ่งไอ้เขตแดนนี้เนี่ยจะเปลี่ยนโครงสร้างตามความจริงที่ผู้สังเกตการณ์รับรู้ แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความจริงที่สอดคล้องกับคนอื่นมันเลยเป็นเพียงแค่ ‘เขตแดนที่เกิดขึ้นจากมุมมองคนคนเดียว’ นั่นเอง”

ไม่เข้าใจเลยสักนิด.. แต่ฉันพยายามสุดความสามารถเพื่อจะเข้าใจ.. พูดภาษาคนบ้านๆ แบบฉันเลยก็คือหล่อนสร้างพื้นที่ที่ตัวเองเชื่อว่าจะเป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้นตามที่ต้องการ..

เฮ้ย… แบบนั้นมัน

“แบบนั้นมัน.. พวกเราทำอะไรหล่อนไม่ได้เลยน่ะสิ แบบสมมุติโจมตีหล่อน หล่อนแค่เชื่อว่าไม่เจ็บทุกอย่างมันก็ไร้ผลเลยสิ ใช่ไหม?”

“จะบ้าเหรอ?ข้าพึ่งบอกไปว่ามันเป็นแค่เขตแดนของผู้สังเกตการณ์.. มันไม่ได้มีพลังขนาดที่จะบิดเบือนความจริงแท้ได้หรอกนะ แค่เชื่อว่าเป็นแบบนั้น มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นตามที่เชื่อหรอกนะ แล้วก็ถ้าใช้เวทมนตร์สุดยอดขนาดนั้นได้เจ้าตัวคงเป็นจอมเวทระดับพาลาดินไปแล้วมั้ง”

ลูซิเรียพูดแบบนั้น ฉันก็ได้แต่เกาหัวงงเข้าไปใหญ่ ถ้าเขตแดนนี้เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้… แล้วมันทำอะไรได้ล่ะนั่น ลูซิเรียอธิบายต่อ

“อย่างที่บอก เขตแดนผู้สังเกตการณ์ก็แค่สร้างความจริงสำหรับตัวเองขึ้นมาก็จริง แต่ไม่ได้แปลว่าถ้าฉันเชื่อว่าตัวเองบินได้ ตัวเองจะบินได้หรอก เขตแดนนี้เหมือนจะทำได้แค่การกำหนดขอบเขตพลังไว้เฉยๆ ของจริงมันหลังจากเขตแดนนี้”

“คือหล่อน.. เหมือนจะเร่งเวลาด้วยตัวเอง.. เร่งโครงสร้างของเวลาอาจจะเพราะเธอไม่เก่งพอจะเร่งเวลาทั้งโลก..หรืออาจจะไม่ต้องการเร่งเวลาทั้งโลก เธอเลยเอามาผสมกับเขตแดนผู้สังเกตการณ์การเลยกลายเป็นว่าความจริงส่วนหนึ่งของโลกได้ถูกเร่งเวลาไปข้างหน้า”

แบบนี้นี่เอง… หืม.. แต่ว่าแบบนั้นมันก่อนฉันจะได้พูดคำนั้น ลูซิเรียชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

“สุดยอด.. ใช่มันสุดยอดมากเลยล่ะ คนที่ทำแบบนั้นได้คงมีแค่อัจฉริยะในคราบอัจฉริยะอีกทีหนึ่งเลยแหละ.. นับแค่วิธีการน่ะ แต่ถ้าพูดถึงความสามารถแล้วในโลกนี้นอกจากจอมมารหรือพาลาดิน มีคนที่ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?”

“เดี๋ยวก่อนนะลูซิเรีย เธอจะบอกว่าโลกนี้มีเวทมนตร์ที่ใช้ควบคุมเวลาได้ด้วยเหรอ?”

คือที่ฉันแปลกใจคือควบคุมเวลาต่างหาก ก็แหม ตอนเป็นเกมมีปุ่มเร่งอยู่ก็จริงแต่เป็นระบบนี่น่า พอมาเป็นชีวิตจริงมันมีของอันตรายแบบนั้นด้วยเรอะ

“ก็มีน่ะสิ.. อืม แต่เร่งเวลาทั้งโลก ก็อย่างที่ข้าบอกไปนั่นแหละ คนทำได้นอกจากจอมมารและพาลาดินคงไม่มีใครอีกแล้วมั้ง แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ทำได้ ถึงจะไม่ใช่การเร่งเวลาทั้งหมดก็เถอะ บางทีพอถอนเขตแดนออกก็คงหายไปนั่นแหละ”

“ที่แปลกไม่ได้มีแค่นี้หรอกนะ เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเวทมนตร์มนุษย์นั้นต่างจากเวทมนตร์ของกึ่งมนุษย์และปีศาจ”

“เพราะเวทมนตร์มนุษย์เราถ้าจะใช้ได้ต้องศึกษาโครงสร้างของสิ่งต่างๆ นั่นแหละประเด็น สมมุติว่าเจ้าคิดว่าตัวเองเขียนเวทมนตร์อยู่ในหัวนะ”

“การที่เจ้าจะใช้เวทมนตร์ที่ 1 กับที่ 2 เจ้าต้องเขียนอย่างใดอย่างหนึ่งก่อนจะเขียนอีกอย่างถูกไหม”

ฉันพยักหน้า ก็เป็นปกติสมมุติเราจะคิดสูตรเวทสร้างไฟเราก็ต้องคิดมันขึ้นมาในหัวแล้วใช้เวทมนตร์ออกไปทันที เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

“แต่ปัญหาคือ เขตแดนที่หล่อนใช้คือเขตแดนผู้สังเกตการณ์ หรือก็คือเป็นเขตแดนที่ใช้การรับรู้ของตัวเอง ซึ่งถ้าจะรับรู้จนให้กลายเป็นจริงต้องใช้การรับรู้ทั้งหมด กล่าวคือความคิดตัวหล่อนในตอนนี้ควรจะอยู่ที่การรับรู้โลกนี้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่”

พอเข้าใจแล้วที่ลูซิเรียจะบอกคือเขตแดนนี้มันไม่ปกติ เพราะเป็นเขตแดนที่ไม่ใช้สูตรเวทเป็นหลักแต่ใช้ประสาทสัมผัสทั้งหมด แถมยังต้องทำอยู่ตลอดเวลา

เพราะการที่เราจะสังเกตการณ์อะไรบางอย่าง… เราต้องอยู่กับปัจจุบันนั่นเอง

“แล้วในเวลาเดียวกันหล่อนก็ใช้เวทมนตร์เร่งเวลาเพื่อหลอกการรับรู้หรือการสังเกตการณ์ของตัวเอง จนเวลาสำหรับการรับรู้หรือเขตแดนสังเกตการณ์ของเธอถูกเปลี่ยนไปเป็นตอนกลางคืนนั่นเอง”

“เดี๋ยวนะ.. เธอจะบอกฉันว่า…?”

“ถูกต้อง.. หล่อน.. ใช้เวทมนตร์เร่งเวลาที่น่าจะเป็นเวทมนตร์ที่ยุ่งยากมจนมีแต่พาลาดินหรือจอมมารที่ใช้ได้ในตอนที่ตัวเองไม่คิดอะไรอยู่เลย.. ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้โดยเด็ดขาด!”

ใช่.. เวทมนตร์มนุษย์มันต้องคิดตอนใช้เสมอนี่!แต่ว่านะ ถ้ายัยนั่นเป็นนางเอกเกมก็เป็นเรื่องปกติหรือเปล่าที่จะมีเร่งเวลา..?

ไม่สิ เพราะถึงจะเป็นระบบเกมแต่ก็มีเนื้อเรื่องว่าได้รับของบางอย่างที่สามารถควบคุมเวลาได้.. แต่เดี๋ยวสิ กำไลนั้นได้หลังจบอีเว้นนี้ไม่ใช่เหรอ?

นี่มันหมายความว่าไงน่ะ? ลูซิเรียคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น….

“มีสามความเป็นไปได้… หนึ่ง เธอฉลาดมากจนสามารถทำแบบนั้นได้จริงๆ.. สอง เธอมีอาร์ติแฟ็คหรือพรในการควบคุมกาลเวลา.. สาม สุดท้ายเธออาจจะมี..อีกจิตสำนึกคอยร่ายเวทบางอันอยู่ในตัว”

“…….”

ฉันเงียบเพราะคำพูดของลูซิเรีย เธอพูดเหมือนกับว่าเซเลน่ามีอะไรที่คล้ายวิญญาณแบบสกาเล็ตที่อยู่กับฉัน

อันที่จริงฉันรู้ว่าทำไมเธอคิดแบบนั้นได้.. เพราะลูซิเรียก็มีคนคอยช่วยเหลืออยู่ในตัว.. ไม่สิ.. มีของที่เป็นของคนอื่นคอยช่วยเหลือต่างหาก

ฉันมองไปที่ลูซิเรียที่กุมมือไปที่ตาขวาของตัวเอง.. แต่เธอยังพูดต่อว่า

“ข้อสอง อาร์ติแฟ็คหรือพรที่ควบคุมกาลเวลาได้ แต่ถ้าปรากฏขึ้นจริงละก็.. เธอคงไม่ได้อยู่สบายในรั้วโรงเรียนแบบนี้แน่”

“ส่วนข้อหนึ่ง ต่อให้ฉลาดแค่ไหนก็แยกสมองออกเป็นสองส่วนไม่ได้หรอกแล้วเอาเข้าจริงผู้หญิงคนนั้นจากที่ดูมา เหมือนเธอเป็นคนโง่ไม่คิดอะไรเลยมากกว่า มันน่าแปลกที่เธอเริ่มแก้ Puzzle ทันทีที่อ่านศิลาอะนะ”

“ดังนั้นข้อสามจึงมีความเป็นไปได้มากที่สุด… เธอมีอีกจิตสำนึกคอยช่วย”

ฉันพยักหน้า… ในเกมเซเลน่าไม่มีของแบบนั้นอยู่กับตัว.. แต่นี่เป็นความจริงนะ ขนาดนางร้ายอย่างฉันยังเก็บจี้ที่มีผีแบบสกาเล็ตได้ทั้งที่ไม่เคยปรากฏในเกมนะ

การที่หล่อนจะเจอเหมือนกันอาจจะไม่ใช่เรื่องแปลก… แต่ว่านะ… แต่ว่านะลูซิเรีย

“ยัยนั่นฉลาดจริงๆ นะ จะบอกให้ ดูถูกไม่ได้นะเออ”

“แบบนั้นอ่ะนะฉลาด?”

ว่าแล้วเจ้าตัวก็ชี้นิ้วไปที่เซเลน่าซึ่งตอนนี้กำลังเดินไปส่องใต้กางเกงของรูปปั้นยักษ์ด้วยสีหน้าจริงจังและเคร่งเครียด เหมือนสงสัยว่ารูปปั้นจะละเอียดจริงไหม…?

“…….”