เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค 70 [宠婚蜜恋在八零] – ตอนที่ 185 ทำให้ร่ำรวย

ไม่เช่นนั้นจะพูดว่าเงินคือความกล้าของคนได้เหรอ?

เมิ่งต้าลูบเงินที่อยู่ในกระเป๋า เขาร่าเริงขึ้นไม่น้อยขณะกล่าว “ผมจะเอาเงินที่เหมาสวนไปจ่ายให้ในทีมก่อน ส่วนที่เหลือถ้าสามารถซื้อที่ดินไว้สร้างบ้านเป็นของตัวเองได้ก็คงดี ทางที่ดีที่สุดคือสร้างข้างสวนผลไม้นี่แหละ จะได้ดูสวนและอยู่ไปพร้อม ๆ กันเลย ผมเองก็ชอบที่นั่นนะ พี่หกจ้าว พี่รู้ไหม ฤดูใบไม้ผลิตอนที่ดอกไม้บานในสวนผลไม้ ที่ดินแต่ละผืนจะดูดีเป็นพิเศษเลย พอผลไม้ในฤดูใบไม้ร่วงออกผลก็ยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่ ผมชอบดูมาก ๆ เลย”

เมิ่งต้ามีเงินแล้วจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาพูดคุยเจื้อยแจ้วกับจ้าวเหวินเทา ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครฟังเขาพูดเรื่องพวกนี้ เพราะต่างก็ดูถูกคนที่เป็นลูกติดแบบเขา ใครก็ไม่ยินดีที่จะไปมาหาสู่ด้วย

จ้าวเหวินเทาได้ฟังความปรารถนาของเขา ภายในใจก็เริ่มไตร่ตรองตามไปด้วย

หลังจากฟังเขาพูดจบ จ้าวเหวินเทาจึงพูดว่า “ความปรารถนาเล็ก ๆ ของนายไม่ใช่เรื่องยากที่จะเป็นความจริง เอาแบบนี้ รอให้ผลไม้ขายหมด นายก็เอาเงินเหมาที่ดินไปจ่ายซะ ดูว่าเหลือเงินเท่าไร นายก็ค่อยเอาไปเลือกซื้อที่ดินใกล้ ๆ สวนผลไม้เพื่อสร้างบ้านในที่ของตัวเอง ที่บ้านฉันมีกระต่ายอยู่ นายก็ซื้อไปเลี้ยงในช่วงฤดูหนาวสักสามสี่ตัว ไม่ได้เสียเวลาในการดูแลไม้ผลของนายอยู่แล้ว รอปีหน้านายก็จะขายได้ทั้งกระต่ายและผลไม้ พอถึงฤดูใบไม้ร่วงนายก็สร้างบ้านสามห้องได้แล้ว”

เมิ่งต้าชะงัก

เขาคิดมาตลอดว่าอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง โดยเฉพาะตอนที่แม่และพ่อเลี้ยงของเขาทะเลาะกัน ความรู้สึกของการอยู่ใต้ชายคาเดียวกันนั้นทำให้เขารู้สึกด้อยค่าเกินไปจริง ๆ

แต่การสร้างบ้านไม่ได้เป็นเรื่องง่ายขนาดนั้น เขาคิดว่าเป็นเรื่องที่ห่างไกลเกินเอื้อม จึงเกิดความสงสัยว่าชาตินี้ทั้งชาติคงไม่เป็นจริงได้ ผลลัพธ์ที่ได้คือพี่หกจ้าวกลับบอกว่าเขาสามารถสร้างบ้านของตัวเองได้ในปีหน้า นี่มันเป็นไปได้เหรอ?

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? นายคิดว่าสร้างบ้านแพงมากนักเหรอ?” จ้าวเหวินเทาคำนวณให้เขาฟัง “นายไม่ต้องสร้างบ้านแบบฉันก็ได้ เพราะนายก็แค่เอาไว้อยู่อาศัย ขอแค่หาที่ดินสักผืน ซื้อแปไม้สักหน่อย แล้วก็ขนอิฐคุณภาพต่ำนั่นมาสักนิด ขนดินมาสักสองสามคันรถ จากนั้นนายก็จ้างคนมาสามสี่คนให้ช่วยสร้างบ้านแบบสามห้องให้ ง่ายจะตายไป เงินไม่พอก็ค้างจ่ายไปก่อน นายมีสวนผลไม้ แถมยังมีกระต่ายอีก มีเงินเข้าทุกปีอยู่แล้ว ค่อย ๆ ใช้คืนก็ได้ จะไปกลัวอะไร? นายอายุแค่เท่าไรเอง เป็นช่วงเวลาในการทำธุรกิจพอดีเลยนะ ชีวิตดี ๆ กำลังจะมาถึงแล้ว!”

คำพูดของจ้าวเหวินเทาทำให้เมิ่งต้าถึงกับเลือดสูบฉีดพลุ่งพล่าน รู้สึกได้ถึงอนาคตที่สดใส จึงกัดแผ่นแป้งแรง ๆ หนึ่งคำ ก่อนจะพูดว่า “พี่หก ผมจะทำตามที่พี่บอก ผมจะทำ กลับไปผมจะซื้อกระต่ายไปเลี้ยง!”

จ้าวเหวินเทาพยักหน้า “ตกลง ฉันจะเลือกกระต่ายพันธุ์ดี ๆ ให้นายสักสามสี่ตัว นายเองก็รู้จักบ้านฉัน เดี๋ยวฉันจะสอนให้ว่าต้องเลี้ยงกระต่ายยังไง ขอแค่นายฟังฉัน แล้วก็เลี้ยงตามที่ฉันบอก ความปรารถนาของนายแทบไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย สร้างบ้านแล้ว อนาคตนายก็จะได้แต่งงานกับภรรยาดี ๆ คอยดูแลบ้านให้ แถมยังมีลูกให้นายอีกเป็นขบวนเลย มีลูกมีเมียมีเตียงอุ่นไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว”

“จริง…จริงเหรอ?” เมิ่งต้าได้ยินก็ถึงกับมึนงงไปหมด เพราะฝันนี้ช่างงดงามเกินไปแล้ว

“ก็ต้องจริงอยู่แล้ว โอกาสในชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้แหละ เทียบกับพี่หกคนนี้ของนาย ฉันแต่งงานเมื่อปีที่แล้ว ก่อนที่ฉันจะแต่งงานฉันเองก็ไม่เคยคิดว่าจะมีชีวิตแบบนี้ แต่ปีนี้นายดูสิ ฉันสร้างบ้านได้ ฉันมีลูกชาย อิจฉาหรือเปล่าล่ะ?” จ้าวเหวินเทากล่าว

“อิจฉาสิ อิจฉามากด้วย!” เมิ่งต้ากล่าว

“ไม่ต้องอิจฉา อีกไม่นานนายก็จะมีเหมือนกัน ตั้งใจทำให้ดีก็พอแล้ว” จ้าวเหวินเทากล่าว

ทั้งสองคนยิ่งคุยก็ยิ่งติดไฟ เมิ่งต้านำพี่หกของเขาไปอยู่ในใจแล้ว พี่หกของเขาให้เขาทำอะไรก็ทำแบบนั้น เขาคิดว่าหลังจากนี้เขาฟังพี่หกก็ไม่เลวเลย!

เอาล่ะ จ้าวเหวินเทาประสบความสำเร็จในการรับน้องชายมาอีกคนแล้ว

เมื่อถึงการเก็บผลไม้ครั้งที่สอง จ้าวเหวินเทาได้พาไฉไฉมาด้วย

ใครจะเก็บผลไม้ได้ดีไปกว่าลิงล่ะ ครั้งนี้ลิงน้อยได้กลายเป็นกำลังสำคัญทีเดียว

จ้าวเหวินเทาพูดด้วยรอยยิ้ม “นายเห็นถุงที่แขวนอยู่บนคอของไฉไฉไหม? นั่นเป็นของที่พี่สะใภ้หกของนายให้มัน หล่อนบอกว่าถ้ามันจะมากินผลไม้ของนายที่นี่อีกให้มันเอาเงินมาให้นายด้วย”

“ไม่ต้อง ๆ มันเองก็กินไม่เยอะ ให้มันกินเถอะ ๆ” ครั้งนี้เมิ่งต้ามองไฉไฉด้วยสายตาราวกับเห็นผู้สูงศักดิ์ ถ้าไม่ใช่เพราะลิงที่พาพี่หกมา ตอนนี้เขาคงกังวลเรื่องผลไม้ในสวนนี้อยู่เลย!

จ้าวเหวินเทายิ้ม

ลูกลิงออกแรงกระโดดจากต้นนี้ย้ายไปต้นนั้น ขนาดผลไม้ที่อยู่บนยอดไม้มันก็สามารถเก็บลงมาได้ทั้งหมด ระยะเวลาหนึ่งวันสามารถใช้งานมันได้อย่างดีเยี่ยมเลยจริง ๆ

ถึงตอนค่ำลิงน้อยก็ยืดเอวยืดสะโพกด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งยังนอนหลับสนิทด้วย

เย่ฉูฉู่เห็นก็พูดกับจ้าวเหวินเทาว่า “คุณดูสิ ไฉไฉเหนื่อยจนอยู่ในสภาพนี้แล้ว ครั้งหน้าจะใช้งานมันแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”

จ้าวเหวินเทามองพลางกล่าว “ไม่เป็นไร นอนสักหน่อยก็หายแล้ว อีกอย่างมันก็ได้กินผลไม้ไปไม่น้อย ปากเล็ก ๆ ของมันไม่หยุดพักเลยนะ ไม่เสียเปรียบหรอก”

เย่ฉูฉู่ยิ้ม “มันตัวเล็กนิดเดียว ต่อให้กินมากกว่านี้จะกินได้สักเท่าไรกันเชียว”

แต่เป็นเพราะรู้จักเมิ่งต้า ขณะที่เย่ฉูฉู่อยู่ไฟก็ได้รับประทานผลไม้สุกด้วย

คุณแม่เย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แกอยู่ไฟครั้งนี้ได้กินแบบอิ่มหนำเลยนะ”

เย่ฉูฉู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นก็เป็นเพราะคุณแม่ตาถึง เลือกคนเป็น ทำให้ได้ลูกเขยคนนี้ ลูกสาวของแม่ก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว ขอบคุณมากนะคะ”

คุณแม่เย่ถูกหยอกจนหัวเราะ กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นก็เป็นเพราะดวงของแกเองด้วย เหวินเทาเห็นแกก็นึกชอบแล้ว บอกว่าราวกับเคยเห็นแกในฝัน”

เย่ฉูฉู่ชะงัก เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน และกล่าวว่า “เขาเคยพูดแบบนี้เหรอคะ?”

“เคยสิ พูดตอนที่มาช่วยแม่ทำงาน” คุณแม่เย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ภายในใจของเย่ฉูฉู่เกิดความรู้สึกต่างๆ นานาผสมปนเปอยู่ทันที แม้จ้าวเหวินเทาจะนึกไม่ออก แต่เขายังมีความทรงจำอยู่ถูกต้องไหม?

“เสี่ยวไป๋หยางฉี่อีกแล้ว รักสะอาดจริง ๆ เลย ฉี่รอบเดียวก็ร้องไห้ให้คนเปลี่ยนผ้าอ้อมแล้ว” คุณแม่เย่กล่าวเคล้ารอยยิ้ม

เย่ฉูฉู่ถูกเบี่ยงเบนความสนใจ มองไปที่ลูกชายที่ช่วงนี้ถูกป้อนนมเสียจนตัวอ้วนขาวจั๊วะ แล้วเม้มปากยิ้ม

จ้าวเหวินเทาไม่ได้รับรู้ถึงอารมณ์อ่อนไหวของภรรยา

มีลิงน้อยอยู่ ผลไม้นี้จึงถูกเด็ดลงมาจนหมดเกลี้ยง ทุกอย่างเป็นไปอย่างมีระเบียบเรียบร้อย ระยะเวลาสองวันก็เก็บจนหมดเกลี้ยงแล้ว

จ้าวเหวินเทาขนผลไม้ทั้งคุณภาพดีและคุณภาพต่ำมาที่ในเมือง ครั้งนี้ขายได้อีก 70 กว่าหยวน

เมิ่งต้านำเงินค่าเหมาสวนผลไม้ไปจ่ายแล้ว ได้ซื้อที่ดินฐานบ้านข้างสวนผลไม้ตามใจปรารถนา นอกจากนี้ยังเหลือเงินอีกนิดหน่อย แต่เงินเหล่านี้เขานำไปซื้อกระต่ายของจ้าวเหวินเทาทั้งหมด

จ้าวเหวินเทาเองก็ไม่ได้ขี้งก สอนวิชาให้เขาไปไม่น้อย

แน่นอนว่าไม่เพียงแค่ไม่ขี้งกกับเมิ่งต้า เขายังใจดีกับไฉไฉด้วย

เขาซื้อลูกกวาดมาให้มัน ของสิ่งนี้มีราคาถูก สามารถเก็บไว้กินได้นานมาก ให้กลายเป็นขนมกินเล่นของลูกลิงก็ไม่เลวเลย ลูกลิงชอบมากจริง ๆ มันไม่เพียงแค่กินลูกกวาดเท่านั้น แต่ยังเอาไปอวดคนที่พบเห็นด้วย ยั่วจนทำให้เจ้าพวกต้านและเจ้าพวกหยาที่มาหามันอิจฉาจนทนไม่ไหว

เย่ฉูฉู่ถึงกับจนปัญญา จึงทำได้เพียงแบ่งให้พวกเด็ก ๆ อีกคนละเม็ด

ลูกลิงตัวนี้ได้กิน เด็ก ๆ ก็ต้องได้กินเหมือนกัน

เรื่องที่เมิ่งต้าขายผลไม้จนซื้อที่ดินสร้างบ้านเป็นของตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงก็ไปกระตุ้นคนในหมู่บ้านแล้ว

“ได้ยินหรือยัง เมิ่งต้าที่เฝ้าสวนผลไม้ได้เงินมาด้วย ไม่ใช่แค่ซื้อที่ดินสร้างบ้านนะ ยังซื้อกระต่ายของจ้าวเสี่ยวลิ่วด้วย!”

“เด็กที่เป็นลูกติดนั่นน่ะเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ!”

“ตายแล้วแม่เจ้า จ้าวเสี่ยวลิ่วเรียกให้หมอนั่นซื้อสินะ? จ้าวเสี่ยวลิ่วทำแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย?”

“หมายความว่ายังไงอะไรกัน? ช่วยให้ลูกติดนั่นกลายเป็นคนรวยยังไงล่ะ”

“ไม่ใช่มั้ง? เจ้าหนูจ้าวเสี่ยวลิ่วคนนั้นใจดีขนาดนั้นเลย?”

“ทำไมจะไม่ใช่ ลูกติดนั่นพึ่งพาเขาจนทำให้ผลไม้ขายหมดเกลี้ยงเลย ได้ยินมาว่าจ่ายค่าเหมาสวนแล้วด้วยนะ แถมยังซื้อที่ดินอีก ต้องทำเงินได้เท่าไรเนี่ย!”

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ไฉไฉและเหวินเทาคือตัวนำโชคนำความมั่งคั่งมาสู่คนอื่นจริง ๆ ชีวิตเมิ่งต้าคือพลิกผันแบบร้อยแปดสิบองศาเลย

ไหหม่า(海馬)