เกิดใหม่เป็นสามีภรรยาชาวสวนผู้มั่งคั่งยุค 70 [宠婚蜜恋在八零] – ตอนที่ 193 ป้ารองมาหาที่บ้าน

ตอนที่เย่ฉูฉู่กำลังทำงานอย่างหนัก ด้านนอกประตูก็มีเสียงดังเข้ามา “นี่บ้านของเหวินเทาใช่ไหม?”

“ใครคะ?” เย่ฉูฉู่ยังคงทำงานในมือไม่หยุด ส่วนปากก็ตะโกนถามออกไป

ประตูใหญ่ถูกเปิดออก เป็นร่างของหญิงชราตัวผอมสูงที่มีเท้าขนาดใหญ่ นางเดินเข้ามาพร้อมกับซุกมืออยู่ในแขนเสื้อ

“ฉูฉู่ ป้าคือป้ารองของเธอไง!” หญิงชราร่างสูงบางเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นางกล่าว “ตอนที่เธอแต่งงานกับเหวินเทา ป้าก็เอาของขวัญมาให้เธอด้วยนะ!”

เย่ฉูฉู่นึกออกแล้ว เธอวางมีดในมือลง มองอีกฝ่ายพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ป้ารอง มาได้ยังไงคะเนี่ย?”

“ฉันอยากมาตั้งนานแล้ว แต่พ่อแม่สามีของพี่สาวใหญ่มาด่วนตายจากไป สามีก็ดันเข้าไปอยู่ในคุกอีก ป้าเลยหาเวลาออกมาไม่ได้น่ะสิ!” ป้ารองพูดรัว ๆ พลางถอนหายใจ

ป้ารองคือพี่สะใภ้ของคุณแม่จ้าว เป็นพี่สะใภ้รองของคุณพ่อจ้าว

เป็นเพราะพี่ชายคนที่สองของคุณพ่อจ้าวทะเลาะกับป้ารองในตอนนั้น เขาจึงหาทางออกไม่ได้และผูกคอตาย จากนั้นก็ทิ้งลูกสาวไว้หนึ่งคน พี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องคนนี้อายุมากกว่าพี่สาวใหญ่จ้าวหนึ่งปี ส่วนป้ารองยังไม่ได้แต่งงานใหม่ นางอยู่กับลูกสาว จนกระทั่งลูกสาวโตและแต่งงานไปอยู่บ้านแม่สามี นางจึงตามลูกสาวไปอยู่บ้านแม่สามีด้วย

พ่อแม่สามีของลูกสาวเสียชีวิตเร็ว ป้ารองจึงไปช่วยเหลือหล่อนได้พอดี

คุณแม่จ้าวเคยพูดกับพี่สาวห้าจ้าวให้รีบตั้งท้องเร็ว ๆ ถึงเวลานั้นจะได้เรียกป้ารองไปช่วยดูแล คนที่พูดถึงตอนนั้นก็คือบุคคลที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

เป็นเพราะชีวิตยากจน ได้กินแบบอดมื้อกินมื้อ แถมลูกเขยต้องหาเงินทางลัด จึงติดการพนัน เล่นพนันครั้งแรกก็ไปทะเลาะกับคนที่เล่นโต๊ะเดียวกัน ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บจนพิการ จึงถูกจับเข้าคุกไป ปีนี้ก็เพิ่งจะถูกปล่อยตัวออกมา

ประกอบกับบ้านของสามีและพี่สาวใหญ่คนนี้อยู่ค่อนข้างไกลจากที่นี่ ป้ารองจึงกลับมาน้อยครั้ง ครั้งก่อนที่กลับมาก็เพราะงานแต่งของจ้าวเหวินเทา

เย่ฉูฉู่เคยได้ยินจ้าวเหวินเทาเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟัง

“ป้ารอง พี่เขยใหญ่ออกมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ ครั้งนี้ป้ากลับมาก็อยู่หลายวันได้แล้ว” เย่ฉูฉู่ปัดเศษดินที่อยู่บนร่างกาย ก่อนจะเชิญให้ป้ารองเข้าไปในเรือนฝั่งตะวันออก

“ออกมาแล้วยังไงล่ะ คนที่เคยติดคุกตะรางยังจะฝากความหวังอะไรได้? ไม่มีใครอยากไปหามาสู่กับเขาหรอก ลูกก็ถูกคนอื่นดูถูก” ป้ารองถอนหายใจ

ตอนนี้ลูกลิงไฉไฉก็กระโดดลงบนจากกำแพง ก่อนจะส่งเสียงร้อง ‘เจี๊ยก ๆ’ เรียกเย่ฉูฉู่

“เอ๋ ทำไมถึงมีลิงเนี่ย!” ป้ารองตกใจ

“นี่เป็นลิงที่บ้านฉันเลี้ยงไว้ ป้ารอง ลูกฉันตื่นแล้วน่ะค่ะ!” เย่ฉูฉู่พูดพลางวิ่งเข้าไปในห้อง

ลูกลิงแยกเขี้ยวยิ้มให้ป้ารอง จากนั้นก็ใช้มือใช้เท้าเดินตามเย่ฉูฉู่เข้าไปในห้อง

ลูกชายที่อยู่ในห้องกำลังร้องไห้จริง ๆ เย่ฉูฉู่รีบตรวจสอบดู ก็พบว่าลูกอุจจาระแล้ว จึงเปลี่ยนผ้าอ้อมอย่างคล่องแคล่ว

ป้ารองก็เข้ามาในห้อง นางเห็นห้องนี้ก็พูดด้วยรอยยิ้ม “บ้านหลังนี้สร้างไว้ดีเลยนะเนี่ย ทำไมถึงได้สว่างขนาดนี้?”

“เป็นเพราะทาด้วยสีขาวน่ะค่ะ ป้ารองนั่งก่อนนะ ฉันขอเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เขาก่อน” เย่ฉูฉู่กล่าว

“โอ๊ย ดูหลานชายของฉันสิ หาได้ยากจริง ๆ!” ป้ารองนั่งลงที่ขอบเตียง นางมองดูเสี่ยวไป๋หยางราวกับหาได้ยาก ขณะกล่าว

เย่ฉูฉู่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้เสร็จแล้ว เสี่ยวไป๋หยางจึงรู้สึกสบายตัว และไม่ได้ร้องไห้แล้ว เขามองแม่ที่แสนอ่อนโยนของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมา

ลูกลิงนั่งอยู่ข้าง ๆ มองคนนี้ทีคนนั้นที จนรู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว มันจึงเดินไปที่กล่องเหล็กเล็ก ๆ บนโต๊ะและหยิบลูกกวาดออกมาอย่างชำนาญ จากนั้นก็นั่งเลียอยู่ข้าง ๆ

“ลิงตัวนี้เหมือนกับคนมากเลยนะ” ป้ารองมองลิง นางพูดด้วยความประหลาดใจ

เย่ฉูฉู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “มันชื่อไฉไฉค่ะ ฉลาดมาก เป็นลิงที่เหวินเทาพากลับมาจากในเมือง” พูดจบก็ไปล้างมือ จากนั้นก็ต้มถังสุ่ยมาให้ป้ารองหนึ่งแก้ว

ป้ารองมองหลาน จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา “เธอดูสิ เวลาผ่านไปเร็วมากเลยนะ แป๊บเดียวลูกโตขนาดนี้แล้ว ครั้งก่อนที่ป้ามา เธอกับเหวินเทาเพิ่งจะแต่งงานกันเอง”

“นั่นสิคะ ป้ารองกลับมาตอนไหนเหรอคะ?” เย่ฉูฉู่ถาม

“กลับมาถึงเมื่อเช้านี้เอง ระหว่างทางก็ขออาศัยรถแทรกเตอร์เข้ามานี่แหละ ไม่งั้นคงไม่เร็วขนาดนี้หรอก ป้าไปหาแม่สามีของเธอมาก่อนหน้านี้แล้ว นี่ไม่ถึงสองปี คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเธอจะแยกย้ายกันออกไปสร้างบ้านกันเองแล้ว ทำไมถึงมีอนาคตกันขนาดนี้นะ?” ป้ารองเดาะลิ้นอีกครั้ง

ตอนที่จ้าวเหวินเทาและเย่ฉูฉู่แต่งงานกัน สี่พี่น้องยังอยู่ด้วยกันในบ้านอยู่เลย ตอนนั้นยังไม่แยกบ้าน ในบ้านคุณแม่จ้าวจึงเป็นคนจัดการทั้งหมด

แน่นอนว่ายังไม่ได้แยกที่ดินด้วย การใช้ชีวิตของทุกคนจึงผ่านไปได้ด้วยดี

กลับมาในครั้งนี้ ตระกูลจ้าวเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ในบรรดาสี่พี่น้องมีสามคนที่สร้างบ้านใหม่แล้ว ทั้ง ๆ ที่แบ่งที่ดินไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำ!

ต้องพูดว่า ป้ารองเองก็แอบถูกกระตุ้นอยู่เหมือนกัน แน่นอนว่านางและคุณแม่จ้าวมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน จึงแค่รู้สึกอิจฉาแต่ไม่ได้ถึงขั้นริษยาอะไร

“ป้ารอง เงินที่ใช้สร้างบ้านก็ค้างจ่ายทั้งนั้นแหละค่ะ” เย่ฉูฉู่กล่าว

“ถึงค้างจ่ายก็ต้องมีคนให้ค้างจ่ายด้วยนะ ดูอย่างพี่เขยใหญ่ของเธอสิ คิดจะค้างจ่ายแต่ก็ยังไม่มีใครให้ค้างเลย!” ป้ารองกล่าว “ป้าได้ยินมาจากแม่สามีของเธอ พวกเธอเองก็ต้องขาดแคลนเงินเพื่อสร้างบ้าน ต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าจะคืนหมด แต่แบบนี้พวกเธอก็ทำได้ไม่เลวเลยนะ บ้านใหม่หลังนี้ ป้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เธอดูสิบ้านสว่างขนาดไหน?”

ป้ารองพูดพลางกวาดสำรวจบ้านอีกครั้ง ทั้งยังแสดงสีหน้าอิจฉาด้วย

“ป้ารอง ฝั่งของป้าก็แบ่งที่ดินกันแล้วใช่ไหมคะ?” เย่ฉูฉู่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“แบ่งแล้ว ตอนนี้แบ่งกันหมดแล้ว ไอ้พี่เขยชั่วคนนั้นของเธอเข้าไปอยู่ในคุกตั้งนานแล้ว พี่สาวใหญ่ของเธอเพิ่งมีลูกแค่คนเดียว รวมกับป้าก็ได้ที่ดินแค่สำหรับสี่คนเอง!” ป้ารองถอนหายใจ

ป้ารองไม่มีลูกชาย และอาศัยอยู่ลูกสาว ที่หมู่บ้านฝั่งนั้นต่างก็ทราบสถานการณ์ของนางว่าเป็นแบบนี้ จึงแบ่งที่ดินของป้ารองให้กับนางด้วย

“ถ้าไม่ใช่เพราะเขาติดคุก คงมีลูกเป็นโขยงนานแล้ว แถมยังแบ่งที่ดินได้เยอะขึ้นด้วย!” ป้ารองเริ่มบ่น “ตอนนั้นที่เขาเข้าไปอยู่ในนั้น ป้าก็คุยกับพี่สาวใหญ่ของเธอแล้ว ว่าอย่าไปอยู่กับคนแบบนั้นเลย ให้ไปหาใหม่ พี่สาวใหญ่ของเธออายุก็ยังน้อย ลูกก็แค่ขวบเดียว ทำไมจะหาไม่ได้ ทำไมต้องยืนกรานที่จะอยู่กับพวกผีพนันด้วย? แต่พี่สาวใหญ่ของเธอก็ไม่ทำ เฮ้อ พี่สาวใหญ่ของเธอนี่ชีวิตก็ลำบาก เป็นหม้ายมาตั้งสิบปี!”

ระหว่างที่พูดป้ารองก็ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา

เย่ฉูฉู่เองก็เห็นใจลูกพี่ลูกน้องคนนี้ ลูกก็ยังเล็กขนาดนั้น สามีดันมาติดคุกอีก จึงเหลือแค่แม่ของหล่อนที่คอยช่วยเหลือ มีงานยุ่งให้ทำทั้งในบ้านและนอกบ้าน ใช้ชีวิตแบบนี้มาสิบปี ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ

“ป้ารอง ตอนนี้พี่เขยเขาก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ ชีวิตของพี่สาวใหญ่ก็จะดีขึ้นนะคะ ป้าอย่าเศร้าใจไปเลย” เย่ฉูฉู่ปลอบใจ

ป้ารองถอนหายใจอีกครั้ง “ถ้าพี่เขยของเธอยังกลับไปเล่นแบบนั้นอีกก็คงไม่ดีขึ้นหรอก!”

“ป้ารอง ดูป้าพูดเข้าสิคะ พี่เขยเขาต้องไม่เล่นอีกแล้วแน่นอนค่ะ ป้าอย่ากังวลใจไปเลย ไม่งั้นพี่สาวใหญ่จะใช้ชีวิตกับเขาเหรอคะ? เขาจะไปหาภรรยาดี ๆ แบบพี่สาวใหญ่ได้จากที่ไหนอีก ถ้าเป็นคนธรรมดาจะมีใครบ้างอดทนรอเขา คงแต่งงานใหม่ไปนานแล้ว ไม่มีใครพูดอะไรได้หรอกค่ะ” เย่ฉูฉู่กล่าว

ป้ารองกล่าว “ตอนนี้กลับมาแล้ว ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้วนะ แถมยังมานั่งคุกเข่าให้สัญญาต่อหน้าป้า แล้วก็นั่งคุกเข่าขอบคุณต่อหน้าพี่สาวใหญ่ของเธอด้วย ว่าแต่ป้าไม่เห็นเหวินเทาเลย เขาไปทำไร่เหรอ?”

“เปล่าค่ะ เขาออกไปส่งผักกาดขาวแล้วค่ะ” เย่ฉูฉู่กล่าว

“อะไรนะ ไปส่งผักกาดขาว?” ป้ารองชะงัก “พวกเธอหักข้าวโพดเสร็จแล้วเหรอ?”

“ยังค่ะ เหวินเทาบอกว่าถึงเวลานั้นค่อยหาคนไปหักให้ สองวันก็เสร็จแล้ว พวกเราได้ที่ดินสำหรับสามคน ก็เลยปลูกทานตะวันกับข้าวโพดอย่างละครึ่ง ดูแลได้ง่ายด้วย” เย่ฉูฉู่กล่าว

“แต่ก็สิบกว่าหมู่เลยนะ!” ป้ารองกล่าว “ตอนนี้หักได้กี่หมู่แล้ว?”

“1-2 หมู่มั้งคะ” เย่ฉูฉู่เองก็ไม่ทราบ นางก็เพิ่งจะออกมาช่วยเมื่อครู่ ก่อนหน้านี้นางไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย

“ถ้างั้นก็ยังเหลืออีกสิบหมู่น่ะสิ!” ป้ารองตกตะลึง “ยังมีข้าวโพดเยอะขนาดนี้ที่ยังทำไม่เสร็จ ทำไมถึงได้ออกไปส่งผักกาดขาวล่ะ เอาไปส่งให้ใครเหรอ?”

……………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ชีวิตของบ้านป้ารองก็ไม่ง่ายเลยค่ะ จะมีวันลืมตาอ้าปากบ้างไหมนะ

คือเหวินเทาหันไปทำอะไรที่มีมูลค่ามากกว่าเก็บข้าวโพดขายแล้วน่ะค่ะ

ไหหม่า(海馬)