ตอนที่ 177 หลงหยาง
ซูหวานหว่านขมวดคิ้วแน่น หญิงสาวก้มตัวหยิบดอกซิ่วชิวขึ้นมา ทำให้ผู้คนที่อยู่ในลานบ้านส่งเสียงโห่ร้อง จากนั้นก็มีสตรีในอาภรณ์ชุดแดงปรากฏตัวขึ้น เพียงมองแค่คิ้วของนางก็สามารถรู้ได้ทันทีว่านางคือชุนหยู ลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลฉือ!
ดูเหมือนว่าฉือชุนหยูกำลังเลือกคู่?
ซูหวานหว่านดึงสติของตนเองกลับคืนมา ในมือยังคงถือดอกซิ่วชิวเอาไว้ ภายในใจของนางรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก ฉือชุนหยูยังคงยืนอยู่ ดวงตาของนางเบิกกว้างจ้องมองไปที่ซูหวานหว่าน “เจ้าคือใครกัน? อีกทั้งยังใช้ผ้าปิดคลุมใบหน้า! หน้าตาของเจ้าคงจะอัปลักษณ์น่าดูใช่หรือไม่!”
ชายหนุ่มหลายคนที่อยู่รอบด้านต่างเคยพบเจอซูหวานหว่านมาแล้วหลายครั้ง และพวกเขาต่างรู้ดีว่า ‘เป่ยฉวนเฟิงหลิว’ มีรูปโฉมงดงามมากไปด้วยเสน่ห์ หากแต่พวกเขาก็ยังพูดออกมาว่า “ข้าเคยเห็นชายหนุ่มคนนี้มาก่อน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผล! น่าเกลียดมาก!”
“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินว่าเขาแต่งงานมีภรรยาไปแล้ว เหตุใดยังกล้ามาร่วมสนุกในงานวันนี้ ช่างหน้าด้านยิ่งนัก!”
“…”
เมื่อฟังผู้คนพูดออกมาแบบนี้ สีหน้าของฉือชุนหยูก็พลันแย่ลง ยิ่งเห็นว่าซูหวานหว่านสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา นางก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีใจเพราะมันไม่เป็นดั่งที่นางคาดหวังเอาไว้ จึงพูดออกมา “เจ้านี่มันกระต่ายหมายจันทร์เสียจริง ๆ คืนดอกซิ่วชิวมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”
ซูหวานหว่านโยนดอกซิ่วชิวกลับไปให้นางด้วยความเต็มใจ เขายืนห่างอยู่จากนาง จึงต้องใช้แรงมากให้การโยน เมื่อสายลมพัดผ่านทำให้ผ้าคลุมบนใบหน้าของหญิงสาวเปิดขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง เมื่อฉือชุนหยูเห็นเข้าก็ตกตะลึง ทำให้ดอกซิ่งชิวตกลงพื้น เนื่องจากนางไม่ได้ยื่นมือออกมารับเอาไว้!
เมื่อลองคิดดูดี ๆ แล้วซูหวานหว่านก็รับรู้ได้ว่าสตรีคนนั้นหลอกให้นางมาที่นี่ นางรู้สึกโกรธมากจึงหมุนกายและเดินจากไป
ฉือชุนหยูไม่มีวันปล่อยให้ซูหวานหว่านหลุดมือไปได้!
นางได้หยิบดอกซิ่วชิวขึ้นมาแล้วโยนส่งกลับไปทันที!
ดูเหมือนว่าฉือชุนหยูจะเคยได้รับการฝึกฝนมาบ้าง นางจึงโยนออกไปตรงหน้าของซูหวานหว่านได้อย่างแม่นยำ
ในขณะที่ดอกซิ่วชิวกำลังจะโดนตัวซูหวานหว่าน ก็มีชายชุดขาวปรากฏตัวขึ้นด้านหลังหญิงสาว เขายื่นมือออกไปและปัดมันออกทันที!
ปัดมันทิ้ง! ไม่ได้หยิบหรือคว้ามันเอาไว้!
ดอกซิ่วชิวก็ตกลงไปที่พื้นในพลันใด
ฉือชุนหยูจ้องมองเหตุการณ์นี้ด้วยความงุนงง ก่อนพบว่าชายที่เขามาขัดขวางนั้นมีใบหน้าหล่อเหลาหากแต่แฝงไปด้วยความเย็นชา ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรนางก็ถูกใจซูหวานหว่านมากกว่า!
ฉือชุนหยูจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณชายท่านนี้! หากท่านไม่ต้องการรับมัน เหตุใดจะต้องมาปัดดอกไม้ของข้าด้วย? ท่านกำลังขัดขวางข้ากับคุณชายท่านนั้นอยู่นะ!”
ซูหวานหว่านไม่รู้ว่าชายผู้นั้นคือฉีเฉิงเฟิง จนกระทั่งเขาโต้กลับ “ข้าเพิ่งได้ยินเมื่อครู่ว่าท่านไม่ชอบชายหนุ่มผู้นี้ ข้าก็เลยขวางมันเอาไว้ ท่านควรจะดีใจสิถึงจะถูก”
คิดไม่ถึงเลยว่าฉือชุนหยูกำลังสนใจนางอยู่ ซูหวานหว่านตกตะลึง หันหลังกลับมาพูดกับฉือชุนหยูว่า “แม่นางฉือ วันนี้ข้าเข้ามาที่นี่โดยไม่ตั้งใจ และรบกวนการเลือกคู่ของท่านแล้ว โปรดอย่าได้สนใจข้าเลย เชิญท่านทำการเลือกคู่ต่อเถิด”
ฉือชุนหยูรู้สึกเสียใจจนแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ นางไม่ทราบชื่อของอีกฝ่ายจึงไม่รู้ว่าจะเรียกอย่างไร นางแสดงท่าทางไม่เต็มใจ และส่งสัญญาณให้คนของตนล้อมรอบทั้งสองเอาไว้ทันทีพร้อมกับพูดว่า “คุณชาย! เมื่อครู่ข้าพูดผิดไป มันได้ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว พวกเรา…”
“ไม่ใช่หรอก” ฉีเฉิงเฟิงพูดขัดขึ้นมา พร้อมกับจับมือของซูหวานหว่านและพูดออกมาว่า “พวกเราไปกันเถอะ”
ชายหนุ่มทั้งสองต่างมีรูปโฉมงาม หากใครสักคนตอบตกลงมันคงจะเป็นเรื่องที่ดีมาก ฉือชุนหยูรู้สึกร้อนใจวิ่งออกไปทันที หญิงสาวหยุดพวกเขาทั้งสองเอาไว้ก่อนทั้งคู่จะเดินออกไป และเอ่ยกับฉีเฉิงเฟิงว่า “แล้วท่านล่ะ? ดอกซิ่วชิวก็ถูกท่านสัมผัสเช่นกัน ท่านจะว่าอย่างไร?”
พูดออกมาเช่นนี้หมายความว่านางอยากจะแต่งงานกับฉีเฉิงเฟิงใช่หรือไม่? ใบหน้าของซูหวานหว่านพลันหม่นลง และเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “คุณชายฉีท่านนี้ เป็นสามีของของศิษย์น้องข้า เขามีครอบครัวแล้ว ท่าน…ไม่มีโอกาสหรอก”
หลังจากที่ซูหวานหว่านเอ่ยจบ ฉือชุนหยูก็ก้าวขาออกไป ซึ่งแววตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา “ได้ ไสหัวออกไป!”
ร่างกายของนางนั้นสั่นสะท้าน หลีกทางให้ซูหวานหว่านและฉีเฉิงเฟิง
ทั้งสองคนนี้ช่างไม่ไว้หน้าให้นางบ้างเลย!
ฉือชุนหยูตะโกนออกมาทันที “ท่านพ่อ! ลูกสาวของท่านเจอชายหนุ่มที่ต้องตาแล้ว! ท่านพ่อโปรดช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ!”
เหล่าคนได้ยินก็รับรู้ได้ทันทีว่าฉือชุนหยูได้เจอคนที่นางต้องการแล้ว และพวกเขาก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม จึงเดินกลับออกไปด้วยความผิดหวัง
เมื่อฝูงชนทยอยกันเดินออกไป เหล่าคนรับใช้ของฉือชุนหยูเดินออกไปตามจับตัวซูหวานหว่านและฉีเฉิงเฟิง หากแต่ไม่พบทั้งสองคน เพราะฉีเฉิงเฟิงได้พาซูหวานหว่านหลบหนีไปแล้ว!
ฉีเฉิงเฟิงพาหญิงสาวหนีมายังโรงน้ำชาริมถนน ทั้งสองนั่งอยู่ที่ห้องบนชั้นสอง และมองออกไปทางหน้าต่าง โดยไม่คาดคิดว่าจะเห็นคนรับใช้ของฉือชุนหยูปรากฏตัวที่ถนน
ซูหวานหว่านถอนหายใจออกมา “ดูเหมือนว่าข้าจะเนื้อหอมจริง ๆ!”
“เจ้าเนื้อหอมงั้นหรือ?” ฉีเฉิงเฟิงหัวเราะ เอนตัวเข้าไปพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ข้าเชื่อว่าเจ้าเนื้อหอมจริง ๆ”
แตะอั๋งนางอีกแล้ว!
ซูหวานหว่านอดที่จะหน้าแดงไม่ได้ และนั่งดูฉีเฉิงเฟิงดื่มชา
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังดื่มชาอยู่ ก็มีคนพูดถึงข่าวลือมากมายที่เกิดขึ้นและก็ได้ยินว่าฉือชุนหยูหาวิธีการต่าง ๆ เป็นข้ออ้างมาจับพวกเขาสองคน!
“หมูของบ้านฉือนั้นป่วย และกำลังตามหาคุณชายเป่ยฉวนอยู่! จึงอยากที่จะขอให้พวกเราช่วยกันดู หากเห็นคุณชายเป่ยฉวนเมื่อไรให้รีบส่งข่าว พวกเขาจะให้ค่าตอบแทน!”
“…”
หมูป่วยอะไรกัน? ก็แค่ข้ออ้างที่จะจับนางไปเท่านั้น ซูหวานหว่านไม่ได้ออกความเห็นและนั่งสั่งขนมมากินต่ออย่างสบายใจ
หญิงสาวที่ยกขนมขึ้นมานั้นเป็นคนเดียวกับที่มอบผ้าเช็ดหน้าให้กับซูหวานหว่านในตอนนั้น! นางสามารถจำซูหวานหว่านได้ทันทีและก็รู้สึกดีใจมาก ซูหวานหว่านจึงรีบเอ่ยออกมาว่า “อย่าออกไปพูดจาไร้สาระ!”
ฉือชุนหยูเป็นศัตรูคู่แข่งความรัก! ผู้หญิงคนไหนกันจะพูดออกไปว่า ‘เป่ยฉวนเฟิงหลิวอยู่ที่นี่!’ หญิงคนนั้นพยักหน้าทันที นางอยากจะเป็นจานรองบนโต๊ะเพื่อที่จะมองเห็นซูหวานหว่านเหลือเกิน!
หลังจากหญิงสาวคนนั้นเดินออกไปแล้ว ฉีเฉิงเฟิงก็ยื่นมือออกมาบีบคางซูหวานหว่านเบา ๆ และพูดว่า “คาดไม่ถึงเลยว่าคุณชายเป่ยฉวนจะได้รับความนิยมมากมายเพียงนี้ ทำให้หญิงหลายพันคนต่างคลั่งไคล้”
“เจ้าพูดเกินไปแล้ว” ซูหวานหว่านได้ยินคำพูดของเขาก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังหึงหวง จึงพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าไม่รูปงามเท่าคุณชายฉีหรอก”
ฉีเฉิงเฟิงไม่ต้องการฟังคำพูดประจบสอพลอ ขยับเข้าไปใกล้กับริมฝีปากของอีกฝ่ายและกระซิบเบา ๆ “ข้าจะสอนวิธีอะไรให้เจ้าวิธีหนึ่ง จะได้ไม่ต้องถูกผู้หญิงมาห้อมล้อม เจ้าอยากฟังหรือไม่?”
“วิธีอันใดเล่า?” ซูหวานหว่านให้ความสนใจ ฉีเฉิงเฟิงพลันถอดผ้าคลุมของซูหวานหว่านออกและกดริมฝีปากของเขาลงไปที่ปากของซูหวานหว่านทันที พร้อมกับประตูที่เปิดออก ซึ่งผู้หญิงคนนั้นได้กลับมาอีกครั้งพร้อมกับกาน้ำชา เมื่อเห็นภาพนี้เข้าก็ร้องลั่นออกมาทันที “กรี๊ดดดดด!”
ทันใดนั้นนางก็หน้าแดงและวิ่งออกไป!
ซูหวานหว่านจ้องมองไปที่ฉีเฉิงเฟิงด้วยความโกรธ “เจ้ากำลังจะบอกคนอื่นเป็นนัย ๆ ว่าข้านั้นเป็นหลงหยาง*[1] รึ?”
“แล้วมันยังไงล่ะ? พวกผู้หญิงพวกนั้นจะได้ไม่มากวนใจเจ้าอีก” ฉีเฉิงเฟิงยิ้มออกมาอย่างมีชัย แต่ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อ เขาก็ลากซูหวานหว่านออกมาจากห้องน้ำชา โดยฉีเฉิงเฟิงคิดว่าคงจะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยากได้ซูหวานหว่านอีกต่อไปแล้ว แต่กลับมีผู้ชายที่หันมาสนใจมองซูหวานหว่านเยอะขึ้นไปอีก!
ซูหวานหว่านรู้สึกปวดหัวกับเรื่องนี้ไม่น้อย ระหว่างทางกลับบ้านของฮวงเหล่าต้องเดินผ่านร้านเจียง เมื่อทั้งคู่ย่างเท้าเข้าเขตบริเวณหน้าร้านก็ถูกสาดน้ำเย็นใส่ หากแต่ฉีเฉิงเฟิงเอาตัวเข้าขว้างเอาไว้ ทำให้ร่างกายของเขาเปียกโชกไปหมด
คนที่สาดน้ำออกมาคือผู้ดูแลเจียง เขาพูดออกมานิ่ง ๆ เชิงประชดประชันว่า “คุณชายเป่ยฉวน ข้าจะมอบของกำนัลให้แก่เจ้าเป็นผู้ชายดีหรือไม่?”
ซูหวานหว่านเผยรอยยิ้มเย็นยะเยือก ผู้ดูแลเจียงกำลังทำให้นางขายหน้างั้นสินะ!
[1] 龙阳 หลงหยาง มีความหมายว่า ความรักชายกับชาย
