เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ตอนที่ 173 ใบหน้าที่สวยงามอย่างมาก

เย่เฉินค่อยๆ ผลักประตูกระจกของร้านกาแฟเข้าไป โมบายสไตล์ญี่ปุ่นที่แขวนไว้ที่ประตูดังกรุ๊งกริ๊งทำให้หญิงสาวเจ้าของร้านกาแฟเงยหน้าขึ้นมองเขา

แสงอาทิตย์ที่นอกร้านสาดแสงส่องมาที่ร่างกายช่วงล่างของเย่เฉิน เขาเหมือนเดินออกมาจากแสงสว่างอย่างไรอย่างนั้น ดูทรงพลังอย่างยิ่ง

ส่วนหญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีชมพูสไตล์ฝรั่งเศสในร้านกาแฟคนนั้นกำลังอุ้มเด็กหญิงวัยสามขวบไว้ในอ้อมแขน

ใบหน้าของสองคนแม่ลูกต่างก็เรียกได้ว่าสวยงามชวนตะลึง

ตอนที่เย่เฉินมองสองคนแม่ลูกนั้นครั้งแรก เขาก็ตะลึงไป ทำให้เขาผลักประตูร้านกาแฟแห่งนั้นค้างนิ่งราวห้าวินาทีเป็นอย่างน้อย

ห้าวินาทีนี้เขาตั้งใจพินิจมองใบหน้าของสองคนแม่ลูก เด็กสาวดูแล้วอายุไม่มาก ถึงแม้ว่าจะมีลูกแล้วแต่อายุอานามของเจ้าหล่อนไม่มีทางเกิน 25

เครื่องหน้าบนใบหน้าของเจ้าหล่อนงดงามสมบูรณ์แบบเหมือนหวังเจียเหยา เขาจ้องหญิงสาวราวตกในภวังค์

เมื่อเปรียบกับหวังเจียเหยาผู้เย่อหยิ่งงามล่มเมืองคนนั้นแล้ว ผู้หญิงคนนี้น่าจะดูอ่อนโยนและเก็บเนื้อเก็บตัวกว่า

ใบหน้าของหญิงสาวแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ทำให้ไม่ว่าคนไม่รู้สึกถึงความห่างเหิน เหมือนกับว่าเป็นเพื่อนร่วมงานหรือเพื่อนนักเรียนร่วมห้องกัน

“นี่จะต้องเป็นผู้หญิงของพี่รองแน่ๆ”

เย่เฉินแอบคิดในใจ เขารู้ดีว่าพี่รองของเขาเป็นคนที่บ้าคนสวยกว่าเขาเสียอีก จะหาผู้หญิงสักคน เขาไม่มีทางหาผู้หญิงทั่วไป

คนที่เขาหาก็คือผู้หญิงที่สวยจนล่มเมืองได้!

เหมือนอดีตภรรยาของเขาก็เป็นฝีมือพี่ชายคนที่สองที่หาหญิงสาวมาจากตระกูลหลายร้อยตระกูล หาคนที่อายุอานามเหมาะสมที่สุุด ใบหน้าสวยงามที่สุดจากคนจำนวนมากให้เขา

พี่รองของเย่เฉินทิ้งกุญแจไว้ที่นี่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของร้านสาวต้องเป็นอะไรบางอย่างกับพี่ชายเขา

เย่เฉินปิดประตู เดินเข้ามาในร้านก็พบว่าภายในนั้นไม่มีคน มีแค่สองแม่ลูกคู่นี้เท่านั้น

เย่เฉินไม่กล้าจ้องใบหน้าที่งดงามของหญิงสาวตรงๆ จึงเสสายตาไปจดจ้องอยู่กับเด็กเล็กในอ้อมแขนอีกฝ่าย

เขาพบว่าเด็กน้อยคนนั้นก็จ้องตนเองไม่กระพริบตาด้วยซ้ำไป

เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ตัวอวบอ้วน ตอนนี้อาจจะมองใบหน้าของหญิงสาวไม่ออก คาดว่าต้องรออีกสักพักก็จะเห็นว่าเป็นว่าที่สาวงาม

“อย่าบอกนะว่านี่เป็นลูกของพี่รองน่ะ?”

เย่เฉินประหลาดใจ

ถ้าหากว่าเป็นทายาทตระกูลเย่ ถ้าเป็นเด็กผู้ชายอายุเท่านี้ก็น่าจะโดนคนในตระกูลมารับตัวไปแล้ว

ส่วนถ้าเป็นเด็กผู้หญิงคาดว่าคงจะรออีกหลายปีเพื่อให้ได้อยู่กับมารดา

หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ขณะมองเขา “สวัสดีค่ะ”

น้ำเสียงหญิงสาวนุ่มนวลอ่อนหวาน ฟังแล้วสบายรื่นหู เขาถึงขึ้นที่รู้สึกว่าออกจะรู้สึกคุ้นหูอย่างประหลาด

“สวัสดีครับ” เย่เฉินยิ้มให้หญิงสาวแล้วผงกศีรษะ

หญิงสาวถามต่อ “คุณผู้ชายจะดื่มอะไรหน่อยไหมคะ?”

เย่เฉินกล่าว “ผมมาเอาของครับ กุญแจวิลล่าที่อวี๋ซาน”

“อ้อ” รอยยิ้มยังคงแต่งแต้มบนใบหน้าหญิงสาว เจ้าหล่อนไม่ได้มีท่าทีตกใจนัก แล้วชี้ห้องภายในร้านกาแฟ “อยู่ในตู้เซฟในห้องนั้นค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเขาเดินตรงดิ่งเข้าไปด้านใน

ด้านในร้านมีห้องเล็กๆ เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นตู้เซฟขนาดเล็กตั้งอยู่ภายใน

เย่เฉินหันหน้ามามอง ก็พบว่าหญิงสาวและลูกสาวของหล่อนยังคงมองเขาแล้วถาม “คุณรู้ไหมว่ารหัสอะไร?”

หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันรู้แค่ว่าเป็นเลขสี่หลัก”

เย่เฉินครุ่นคิด “หรือว่าจะเป็นวันเกิดพี่รอง”

เย่เฉินกดเลข 0604 แล้วก็บอกว่ารหัสผิด

“กุญแจทิ้งเอาไว้ให้ผม หรือจะเป็นวันเกิดผม?”

เย่เฉินลองกดวันเกิดตนเอง แล้วก็เปิดได้อย่างรวดเร็ว

ในนั้นไม่เพียงแต่มีกุญแจบ้าน แต่ยังมีกุญแจรถสองคัน และเอกสารสัญญาชุดหนึ่ง

เย่เฉินหยิบทั้งหมดออกมา แล้วเดินไปที่ด้านหน้าร้านกาแฟแล้วกล่าวกับหญิงสาวว่า “ผม…เอาของพวกนี้ไปแล้วนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวยังคงยิ้ม และยังคงไม่พูดอะไรมากมายไปกว่านั้น

หล่อนไม่ถามแม้แต่ชื่อของเย่เฉิน และไม่ได้พูดเรื่องพี่ชายคนที่สองของเขา ราวกับว่าตนเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับชายหนุ่มด้วยซ้ำไป

เย่เฉินที่เดิมกำลังจะเดินออกจากร้าน แต่ตอนที่เดินไปที่หน้าร้านเขาก็อดหันหลับมามองไม่ได้ “เอ่อคือ..”

“คะ?” หญิงสาวย้อนถามเขาเหมือนกำลังเป็นพนักงานคนหนึ่งในร้าน

เย่เฉินพูดไม่ออก “แค่ก ไม่มีอะไรครับ เพียงแต่สภาพแวดล้อมที่นี่ดีมากทีเดียว ไว้คราวหน้าผมจะมาดื่มกาแฟที่นี่ วันนี้ผมรีบ”

หญิงสาวยังคงยิ้มแย้ม“ได้เลยค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ”

เย่เฉินผลักประตูเปิดออก จนกระทั่งวินาทีที่เย่เฉินหันหับมามองอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้ เด็กหญิงในอ้อมอกเจ้าหล่อนก็จ้องเขาเช่นกัน

ดวงตาโตกลมใสซื่อ ท่าทางน่าสงสารนั้นชวนให้เขาใจสลาย

เย่เฉินหยิบสัญญาและกุญแจ แล้วเดินไปใต้ร่มเงาต้นไม้พร้อมๆ กับสบถ “พี่รองนี่สารเลวชะมัด ผู้หญิงคนเมื่อกี้ต้องเป็นผู้หญิงของเขาแน่ เด็กน้อยคนนั้นต้องเป็นลูกเขา แล้วเขาทอดทิ้งพวกเขาไป!”

เย่เฉินไม่ได้ข่าวเรื่องการแต่งงานของพี่ชายคนที่สอง ดังนั้นผู้หญิงคนนี้คงจะไม่ถูกยอมรับเข้าตระกูลเย่

เขาลองโทรหาพี่ชายของตนเอง ทว่าโทรไม่ติด ดังนั้นจึงส่งข้อความบอกเขาว่า ‘ผมไปที่ร้านกาแฟซือเฉินมาแล้ว’

จากนั้นเย่เฉินก็ไม่ได้สนใจเรื่องของหญิงสาวคนนั้นอีก แล้วตรงไปที่วิลล่าอวี๋ซาน ไปที่บ้านที่พี่ชายมอบให้เขา

และในเวลาเดียวกันเย่เฉินก็โทรหาหลิวเจิ้งคุน เพื่อให้เขาเรียกเหม่ยฉีมาพบตนเอง

ดาราดังย่อมไม่ได้เชื้อเชิญมาง่ายๆ แบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นตอนี้เหม่ยฉีเป็นดาราดัง เมื่อกำลังตกเป็นกระแสจึงไม่กล้าออกบ้านง่ายๆ

ทว่าหลิวเจิ้งคุนมีภาพของการลักลอบนัดพบกันระหว่างเหม่ยฉีกับหลิ่วอวี่เจ๋อ ที่ปล่อยไปในอินเตอร์เน็ตเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น

แค่ส่งรูปภาพสุ่มๆ สักสองใบไปให้หญิงสาว เจ้าหล่อนก็ว่านอนสอนง่ายทันที

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เหม่ยฉีก็มาถึงวิลล่าอวี๋ซานของเย่เฉิน เจ้าตัวใส่หมวกเบสบอล แมสและแว่นตาดำ ห่อหุ้มร่างกายทั้งหมดไว้อย่างมิดชิด

“คุณชายเย่ครับ หล่อนมาแล้ว!”

หลิวเจิ้งคุนปรากฏตัวขึ้นที่ตรงหน้าเย่เฉิน

เย่เฉินพยักหน้า “นายไปเฝ้าที่หน้าประตู ดูว่ามีปาปารัซซี่หรือว่าโดรนมาตามถ่ายไหม”

“ครับ” หลิวเจิ้งคุนออกไปทันที

ทำให้ในวิลล่าเหลือแค่เย่เฉินและเหม่ยฉีสองต่อสอง

เหม่ยฉีถึงได้ยอมถอดอุปกรณ์พรางตัวทั้งหมดของตนเองลง แล้วถอดเสื้อคุมตัวบางออก จนเผยออร่าดาราออกมาช้าๆ

หญิงสาวไม่ได้มีแก่ใจจะมาชื่นชมวิลล่าที่หรูหราแห่งนี้ กล่าวด้วยใบหน้าร้อนรน “พี่คะ พี่ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ อย่าปล่อยรูปภาพพวกนั้นออกมาอีกเลยนะคะ พี่อยากได้กี่บาทเราคุยกันได้นะคะ!”

เย่เฉินปรายตามองเหม่ยฉี ที่จริงทั้งสองคนเคยเจอกันที่บริษัทเหวินเชี่ยนเชี่ยน

ทว่าตอนนั้นเหวินเชี่ยนเชี่ยนกำลังไลฟ์สด เหม่ยฉีมาสายดังนั้นพอมาถึงบริษัทหญิงสาวก็ตรงดิ่งไปไลฟ์สดทันที

ทั้งสองแค่เคยเจอกันผ่านๆ คาดว่าเหม่ยฉีไม่ได้สังเกตเย่เฉินด้วยซ้ำ ดังนั้นถึงจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร

เย่เฉินทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาแล้วกล่าว “ผมไม่ร้อนเงิน ที่เชิญคุณมาครั้งนี้ก็ไม่ได้อยากได้เงินคุณ กลับกันผมจะให้เงินคุณแทน”

“ให้เงินฉัน?”

เหม่ยฉีนิ่งไปแล้วหล่อนก็นึกถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายข้อหนึ่ง

เหม่ยฉีมองเย่เฉินด้วยสายตาประเมินแล้วถอนหายใจ “เฮ้อ พวกคนรวยๆ อย่างพวกคุณทำไมถึงได้ชอบนอนกับดาราตัวเล็กๆ อย่างพวกเรานักนะคะ? ช่างเถอะเห็นแก่ที่คุณหล่อใช้ได้เลย ฉันรับปากคุณก็แล้วกัน”

เย่เฉิน “???”