ตอนที่ 262 หวังเจียเหยายังโกหกอยู่!
เย่เฉินโดนหวังเจียเหยายั่วโมโหจนแทบอยากจะกระชากเข็มน้ำเกลือบนหลังมือหญิงสาวออกมา!
เย่เฉินโมโหอย่างยิ่ง “หวังเจียเหยา! คุณพูดให้มันรู้เรื่อง! ถ้าคุณตั้งท้องลูกของรักแรกจริงๆ ทำไมไม่ไปแต่งงานกับเขาล่ะ! คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร! แค่อยากจะคบกับผมเล่นๆ แล้วหาคนอื่นมาช่วยทำลูกงั้นสิ?”
หวังเจียเหยาก้มหน้าลงด้วยท่าทีรู้สึกผิด แล้วอธิบาย “เย่เฉิน ฉันก็จนปัญญา นายยังจำได้ไหมว่าตอนพวกเราเริ่มอยากได้ลูกก็ไม่สำเร็จนี่จริงไหม?”
เย่เฉินย้อนคิดไปถึงเรื่องเมื่อปีก่อน ทั้งสองคนไม่ได้อยากได้ลูกในทันทีทันให้ หวังเจียเหยาตั้งท้องหลังจากที่ทั้งสองอยู่ร่วมกันเป็นเวลานาน
“ทำไม?” เย่เฉินถาม
หวังเจียเหยาอธิบาย “ตอนนั้นฉันอยากมีทายาทให้กับตระกูลเย่ของพวกนาย แล้วไม่ติดซักที ฉันเลยก็ใจร้อนไปหน่อย แล้วมีครั้งหนึ่งคุยกับซ่งหงเย่เรื่องนี้ หล่อนบอกว่า…คุณมีปัญหาหรือเปล่า…ก็เลยไม่มีลูกเสียที”
เย่เฉินโกรธจนตบที่กั้นตรงข้างเตียง
“ซ่งหงเย่ผู้หญิงสารเลว! คุณสิมีปัญหา!”
เพลิงโทสะเย่เฉินปั่นป่วน
หวังเจียเหยากล่าวต่อ “แล้วจู่ๆ ซ่งหงเย่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าครั้งนั้นนายบอกว่าต้องผ่าตัด ตอนที่เราอยู่ต่างประเทศแล้วไม่ได้ให้เงินนาย นายเลยไปขอยืมเงินย่าฉันไปผ่าตัดที่โรงพยาบาล แล้วซ่งหงเย่ก็พาฉันไปโรงพยาบาลที่นายเคยผ่าตัดเพื่อค้นประวัติการรักษาของนาย
หมอบอกว่าอาการป่วยของนายในตอนนั้นค่อนข้างพิเศษ ต่อมารู้ว่าเป็นโรคติดต่อมาจากคนที่ไปรบมา แล้วนายก็เคยพูดกับฉันว่านายเคยไปรบ… หมอบอกฉันว่าเป็นไปได้อย่างมากที่นายจะ…เป็นหมัน…เพราะสาเหตุนี้…”
เสียงของหวังเจียเหยายิ่งแผ่วเบาลงทุกที
เรื่องนี้ก็เป็นไปอย่างที่หวังเจียเหยากล่าว
เย่เฉินทำให้หลิ่วอวี่เจ๋อเป็นหมันก็เพราะยาที่ใช้กันในสงคราม
หลังจากเย่เฉินติดโรคมาส่งผลกระทบต่อระบบสืบพันธุ์ก็จริง แต่ว่าต่อมาเย่เฉินก็รักษาจนหายแล้ว
เย่เฉินกล่าวพลางหัวเราะเสียงเย็น “ดังนั้นพอคุณรู้ว่าผมมีลูกไม่ได้ ก็เลยโร่หาคนอื่นให้ช่วยงั้นสิ? เหอะๆ หรือว่าคุณลืมที่ผมเคยบอกเหรอว่าตระกูลเย่เราจะมีการตรวจ DNA เด็กก่อนน่ะ?”
หยังเจียเหยากล่าว “ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้แต่หงเย่บอกว่าถ้าเราสองคนไม่มีลูก ต่อให้ฉันแต่งงานกับนายก็คงไม่ได้มรดกจากตระกูลเย่ หงเย่กล่อมฉันอยู่นานว่าหลังจากลูกเราคลอดแล้ว ค่อยไปแก้ผลตรวจ DNA ก็ได้ นายก็รู้ว่าฉันเชื่อฟังหล่อนตลอด ที่ตามง้อนายได้ก็เพราะได้หล่อนช่วยดังนั้นฉันก็เลยทำตามที่หล่อนบอก”
“เฮอะ”
เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น ขณะมองหวังเจียเหยาที่เป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยมีมือมีเท้าฉลาดหลักแหลม แต่เรื่องใหญ่ในชีวิตแบบนี้กลับเชื่อฟังคนอื่นเสียได้!
หวังเจียเหยาคุณนี่มีชีวิตน่าอนาถจริงๆ!
เมื่อรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว เย่เฉินก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว สุดท้ายเขาก็ถามหญิงสาวว่า “ช่างเถอะ ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ว่ารักแรกของคุณชื่ออะไร!”
หวังเจียเหยาพอจะฟังออกว่าเย่เฉินอยากจะล้างแค้นชายคนนั้น
หล่อนตกใจจนลนลานรีบดึงเข็มออกมาจากหลังมือ แล้วถลาลงเตียงมาอ้อนวอนชายหนุ่ม “เย่เฉิน นายอย่าไปล้างแค้นเขาเลยได้ไหม? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาฉันขอร้องเขา เขาถึงได้ยอมทำ ตอนนี้เขาน่าสงสารอย่างมาก ลูกเขาเพิ่งคลอด ภรรยาของเขาก็รถชน ตอนนี้เขาเลี้ยงลูกคนเดียว ไม่มีงานทำ
ถ้าหากว่านายอยากล้างแค้นเขา เขาไม่สามารถป้องกันตัวได้แน่ แต่นายช่วยเห็นแก่ที่เขาน่าสงสารแถมยังไม่ได้ท้าทายอะไรนาย พอจะปล่อยเขาไปได้ไหม? ถ้านายไม่ชอบเจียอิน ฉันทิ้งลูกก็ได้ หรือให้ส่งไปที่อื่น ส่งไปเมืองนอกให้คนรับเลี้ยง ฉันขอรับรองว่านายจะไม่เห็นหน้าเด็กคนนี้อีกไปตลอดชีวิตได้ไหม?”
พอได้ยินคำพูดของหวังเจียเหยาแล้ว เขาก็หมดเรี่ยวแรงจะทำอะไรอีก!
น้ำตาออกจากดวงตาเขา นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาร้องไห้เพราะหญิงสาวตรงหน้า!
ครั้งแรกเพราะรักหล่อนลึกซึ้ง เป็นเพราะยังรักหล่อนอยู่!
ครั้งนี้เพราะรู้สึกว่าตนเองล้มเหลวเกินไปแล้ว!
ในอดีตเขาเคยรักคนผู้หนึ่งอย่างลึกซึ้ง แต่เจ้าหล่อนกลับปั่นหัวเขาราวเขาเป็นคนโง่เง่า
ทั้งสองคนอยากมีลูกจนถึงกับต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น แถมฝั่งที่ร้องขอนั้นยังเป็นภรรยาของเขาอีกต่างหาก
เย่เฉินมองทารกหญิงตรงหน้า ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับเขา แต่เขาอยากจะให้เด็กคนนี้เป็นลูกของเขาเช่นกัน!
ในคนนับพันที่มีลูกจะมีแฝดแบบนี้แค่คู่เดียว เดิมทีเย่เฉินก็จะมีฝาแฝดชายหญิงเช่นนี้อยู่แล้ว!
แต่หวังเจียเหยาทำลายทุกอย่าง!
เย่เฉินปาดน้ำตาแล้วมองอดีตภรรยา “หวังเจียเหยา อีกครึ่งปีผมจะมารับตัวลูกของผมไป คุณใช่้เวลากับลูกชายผมให้เต็มที่แล้วกัน!”
พูดจบเขาก็เดินออกไปอย่างเศร้าสร้อย!
“เย่เฉิน! เย่เฉิน!”
หวังเจียเหยาตะโกนไล่หลังเย่เฉินไม่หยุด บริเวณมือที่ถูกเข็มเจาะนั้นมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ซูหลานรีบร้อนขวางหล่อนเอาไว้
……
เมื่อได้รู้ความจริงแล้วเย่เฉินก็นั่งรถกลับไปที่วิลล่าเฝยชุ่ย
เขาไม่ได้เค้นถามหวังเจียเหยาว่าผู้ชายคนที่สวมเขาให้ตนเป็นใคร แล้วก็ไม่ได้สั่งให้ใครทำร้ายชายคนนั้น
หวังเจียเหยาพูดถึงขนาดนั้น เขาเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มที่น่าสงสารทั้งหมดนี้เป็นเพราะหวังเจียเหยาไหว้วานเขา เย่เฉินจะทำยังไงได้?
จะโทษก็คงต้องโทษสวรรค์แล้ว
กลับถึงบ้านฉินหงเหยียนพอจะอ่านอารมณ์แฟนหนุ่มออก จึงรินชาให้เขา แต่เขากลับดื่มไม่ลง
หล่อนจึงไปหยิบเครื่องดื่มเย็นๆ ออกจากตู้เย็น เย่เฉินดื่มทั้งหมดลงในครั้งเดียว!
น้ำเย็น! ตอนนี้ของเย็นๆ เท่านั้นถึงจะพอระงับโทสะในใจเย่เฉินได้!
ใจของเย่เฉินมันด้านชาไร้ความรู้สึก!
ไม่นานจู่ๆ ก็มีคนเคาะประตู
ฉินหงเหยียนเดินมาเปิดประตูก็พบว่าผู้มาเยือนก็คือหลิวเจิ้งคุน
“พี่ฉินสวัสดีครับ!”
หลิวเจิ้งคุนทักทายฉินหงเหยียนอย่างนบนอบ
ฉินหงเหยียนรู้ว่าหลิวเจิ้งคุนเป็นลูกน้องของเย่เฉินก็เกรงใจอย่างมาก “คุณหลิวเชิญค่ะ”
“ขอบคุณพี่ฉิน”
หลิวเจิ้งคุนไม่ได้มาคนเดียว เขายังพาคนอีกคนมาด้วยนั่นคือซ่งหงเย่
“เอ๊ะ? นี่มันซ่งหงเย่เพื่อนของหวังเจียเหยาล่ะสิ?” ฉินหงเหยียนถามอย่างประหลาดใจ
หลิวเจิ้งคุนกล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วครับ พี่ฉิน เมื่อครู่คุณชายเย่บอกให้ผมพาตัวหล่อนมาจากอวิ๋นโจว”
“พี่ฉินสวัสดีค่ะ” ซ่งหงเย่ทักทายหล่อนอย่างสุภาพ
“อ้อจ้ะ” ฉินหงเหยียนเปิดประตูให้พวกเขาสองคนเข้าบ้าน
หลิวเจิ้งคุนเองก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาตรงหน้าเย่เฉินที่กำลังดื่มเหล้าอยู่ “คุณชายเย่ ผมพาตัวซ่งหงเย่มาแล้วครับ!”
“คุณเย่” ซ่งหงเย่ไม่กล้าไม่เคารพเขา
ถ้าหล่อนรู้ว่าเย่เฉินจะประสบความสำเร็จขนาดนี้ตอนนั้นหล่อนไม่น่าหาเรื่องเย่เฉินเลย
เย่เฉินกลับเหม่อลอย ร่างกายไร้เรี่ยวแรง “ปล่อยหล่อนไปเถอะ”
เขาหลิวเจิ้งคุนพาตัวซ่งหงเย่มาจากอวิ๋นโจว ก็เพราะอยากรู้จากปากของหล่อนว่าพ่อของทารกหญิงคือใครกันแน่ ทำไมหวังเจียเหยาถึงได้ทรยศเขา!
แตตอนนี้หวังเจียเหยายอมรับกับเขากับปากตัวเองแล้ว เขาจึงไม่มีความจำเป็นต่องถามซ่งหงเย่อีก
“แค่ก…”
หลิวเจิ้งคุนชะงักไป เขาขับรถมาถึงที่นี่ด้วยตนเองอย่างยากลำบาก ขับรถอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาให้การหาตัวฉินหงเหยียนในเวลาที่สั้นที่สุดแล้วพาตัวหล่อนมา
คิดไม่ถึงว่าผู้เป็นเจ้านายจะไม่ถามอะไร แล้วให้ปล่อยตัวหล่อนไปงั้นเหรอ?
ซ่งหงเย่เองก็อยากจะคว้าโอกาสนี้ตีสนิทกับเย่เฉิน
ดังนั้นหล่อนจึงเป็นฝ่ายเดินไปหาเขาแล้วรินเหล้าให้อีกฝ่าย
แต่เมื่อเย่เฉินเห็นซ่งหงเย่เข้าใกล้ตนเอง ก็ตบหน้าอีกฝ่ายสุดแรง!
“โอ้ย!”
ซ่งหงเย่ที่ร่างกายแบบบางเซถลาลงบนพื้นทันที
เย่เฉินสบถด่าหล่อนด้วยโทสะ “ซ่งหงเย่ผิดที่คุณ! หวังเจียเหยาเลยทรยศผมจนมีลูกที่ไม่ใช่ลูกผม! เดิมทีผมควรจะมีลูกฝาแฝด แต่คุณทำร้ายทุกอย่าง!”
ซ่งหงเย่กุมใบหน้า แล้วกล่าวอย่างหวาดกลัว “เข้าใจผิดแล้วคุณเย่ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”
เย่เฉินกล่าว “ก็ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ พูดกับหวังเจียเหยาว่าสุขภาพผมมีปัญหา มีลูกไม่ได้ แล้วพาหล่อนไปค้นประวัติการรักษาของผมที่โรงพยาบาล หวังเจียเหยาก็คงจะไม่ไปดิ้นรนหารักแรกของหล่อนหรอก!”
ทว่าเมื่อสีหน้าของซ่งหงเย่กลับงุนงงเมื่อได้ยินเรื่องพวกนี้ “ไปโรงพยาบาลเหรอ? โรงพยาบาลอะไร? ฉันไม่ได้เป็นคนพาหวังเจียเหยาไปโรงพยาบาล!”
