ตอนที่ 271 บิดาผู้ให้กำเนิดปรากฏตัวขึ้น!
เมื่อเห็น ศจ.ก่วนโทรมา เย่เฉินก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็รีบรับสายอีกฝ่าย
“ศจ.ก่วน”
“คุณชายเย่”
เสียงของศจ.ก่วนฟังดูร้อนรนและลนลานอย่างเห็นได้ชัด!
“คุณชายเย่ คุณนี่มองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าเหมือนตาเห็นเลย!” ศจ.ก่วนหอบหายใจถี่กระชั้น
เย่เฉินถาม “ว่ายังไง?”
ศจ.ก่วนกล่าว “เมื่อครู่ตอนผมเลิกงานกำลังจะขับรถกลับบ้าน เพิ่งขึ้นรถก็ถูกคนคลุมหัวแล้วเอาตัวผมไป คนนั้นยังถามผมเรื่องลูกของคุณกับหวังเจียเหยาด้วย!”
“แล้วคุณตอบว่ายังไง?” เย่เฉินถามต่อ
ศจ.ก่วนตอบ “ผมก็ทำตามที่คุณเย่สั่งเอาไว้เลย ตอนแรกๆ ผมไม่ยอมตอบ บอกเขาไปว่าจะเปิดเผยความลับของลูกค้าไม่ได้ ต่อมาพวกเขาก็เอามีดมาขู่ผม ผมเลยบอกว่าเด็กผู้หญิงเป็นลูกของคุณ แต่เด็กผู้ชายไม่ใช่”
เย่เฉินหัวเราะ เป็นเหมือนที่เขาคาดการณ์ไว้จริงๆ
ส่วนการจัดงานเลี้ยงครบรอบเดือน ‘หวังเจียอินกับเย่เจียเยว่’ ที่อวิ๋นโจวก็ทำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนๆ นั้นเท่านั้น อีกเดี๋ยวเขาจะต้องสืบข่าวแน่ๆ ว่าสรุปแล้วลูกชายใช่ลูกเขาจริงๆ หรือเปล่า
“ทำดีมาก” เย่เฉินชมเชย
ศจ.ก่วนถามด้วยน้ำเสียงที่ยังลนลานอยู่ “คุณเย่ เขาจะยังมาหาเรื่องผมอีกไหม ผมชักจะกลัวขึ้นมาแล้ว”
เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณสบายใจได้เลย เขาไม่น่าจะไม่มีโอกาสไปหาเรื่องคุณแล้วล่ะครับ”
วางสายแล้วเย่เฉินก็รีบหันไปสั่งหลิวเจิ้งคุนกับซีกวาทันที “หมอนั่นติดกับแล้ว รีบบอกพี่น้องทุกคนให้ทำตามแผนได้เลย ไล่ตามจับหมอนั่นได้เลย”
“ครับ!”
หลิวเจิ้งคุนกับซีกวาตื่นเต้นอย่างมาก
พวกเขาวางคนไว้ทั่วอวิ๋นโจวเพื่อตามจับผู้ชายคนนั้น
หลังจากสี่ทุ่มคืนนี้ รถแท็กซี่ รถรับจ้างทั้งอวิ๋นโจวต่างก็เป็นคนของเย่เฉินทั้งนั้น
ขอแค่หมอนั่นเรียกรถหรือขับรถ หมอนั่นก็จะโดนคนของเย่เฉินขวางเอาไว้ในบนถนน!
อีกอย่างเย่เฉินเดาว่าเป็นไปได้อย่างมากว่าผู้ชายคนนั้นจะไปหาหวังเจียเหยา ดังนั้นเขาจะต้องแอบกลับมาที่วิลล่าของตนเองหลังจากที่หวังเจียเหยากลับบ้านไปแล้ว
แม้แต่หวังเจียเหยาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้
และในเวลาเดียวกันพวกหลิวเจิ้งคุนเองก็จัดแจงเปลี่ยนยาม รปภ. และพนักงานทั้งหมดในวิลล่าให้กลายเป็นคนของเขา
พวกเขาเตรียมทั้งหมดนี้เอาไว้เพื่อรอให้ชายหนุ่มคนนั้นติดกับ!
เที่ยงคืน หวังเจียเหยาปิดไฟที่บริเวณชั้นสาม เพื่อเตรียมตัวเข้านอน
ทั้งวิลล่าตกอยู่ในความเงียบและความมืด
เวลาสองชั่วโมงผ่านไป ทั้งในและนอกวิลล่ากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
ทว่าในตอนตีสอง จู่ๆ ลูกสาวของหวังเจียเหยาก็ร้องจ้า
หลังจากที่หวังเจียเหยาเป็นแม่คนแล้ว ก็ไม่เคยได้นอนดีๆ ในตอนกลางคืนเลยสักครั้ง
หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องไห้แล้ว หวังเจียเหยาก็รีบร้อนปิดไฟหัวเตียง ทำให้บริเวณห้องนอนชั้นสามมีแสงไฟสลัวๆ ออกมา
เมื่อเห็นบุตรสาวร่ำไห้ หวังเจียเหยาก็รีบร้อนอุ้มลูกขึ้นมาแล้วปลอบโยน “แม่หนูน้อยของแม่ กลางคืนกลางค่ำร้องไห้อะไรกัน ลูกดูสิพี่ชายหนูหลับปุ๋ยเลย มีแต่หนูเนี่ยนี่ชอบร้องไห้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกรรมพันธุ์จากพ่อของลูกหรือเปล่า!”
หวังเจียเหยามองบุตรสาว แล้วอดนึกถึงพ่อผู้ให้กำเนิดของลูกสาวไม่ได้
“ไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง…”
ในขณะที่กำลังคิดเพลินๆ นั้นจู่ๆ หวังเจียเหยาก็สัมผัสได้ถึงลมที่พัดโชยเข้ามา
หน้าต่างที่ควรจะปิดอยู่ทำไมถึงมีลมพัดโชยเข้ามาได้นะ?
หวังเจียเหยารีบเดินไปดูที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว แล้วหล่อนก็ต้องตกใจ!
เมื่อเห็นเงาคนผู้หนึ่งถีบกระจกแล้วพุ่งพรวดเข้ามา!
“กรี๊ด!”
หวังเจียเหยาตกใจจนอุทานออกมาเสียงดัง
ทว่าภาพที่คุ้นตาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
เงาคนปีนเข้ามาแล้ววิ่งไปหาหวังเจียเหยาอย่างรวดเร็ว เขาสวมกอดหล่อนเอามาพลางกล่าว
“ชู่ว อย่าร้องสิ ผมเอง”
หวังเจียเหยาหันมามอง แล้วอาศัยแสงไฟจากหัวเตียงมองหน้าชายคนดังกล่าว
คนผู้นี้ก็คือบิดาผู้ให้กำเนิดของเด็กหญิงในอ้อมแขนหล่อน!
ถึงแม้ว่าหวังเจียเหยาจะไม่กลัวเขาแต่ก็ยังมีท่าทีระแวดระวัง “นายนี่เอง? นายมาทำไม?”
เมื่อเห็นหญิงสาวในอ้อมแขน ชายคนนั้นก็อดก้มลงไปจุมพิตหล่อนไม่ได้ “ที่รัก ไม่เจอกันตั้งหนึ่งปี คุณนี่ยังสวยเหมือนเดิม คิดถึงผมบ้างหรือเปล่า?”
หวังเจียเหยาแค่นเสียง อยากจะสลัดเขาให้พ้น แต่ชายหนุ่มนั้นมีแรงมากกว่า หล่อนจึงสลัดเขาไม่หลุด
“ฮึ นายยังมีหน้ามาถามอีกนะ นายรู้ไหมว่าเพราะนาย ทำให้ฉันโดนผัวเก่าล้างแค้นจนมีสภาพแบบไหนแล้วเนี่ย! ตระกูลหวังของพวกเราตอนนี้ใกล้จะล้มละลายแล้ว”
ชายหนุ่มไม่มีท่าทีเหมือนว่าจะเห็นใจหญิงสาวแม้แต่น้อย เขากล่าว “ผมให้เงินคุณไปพันล้านแล้วไม่ใช่หรือไง? ตระกูลหวังล้มละลายก็ล้มละลายไปสิคุณมีเงินก็น่าจะใช้ได้แล้วนี่นา”
หวังเจียเหยากล่าว “นายยังจำเรื่องที่นายเคยรับปากฉันได้ไหม? ว่าถ้าฉันมีลูกชายให้นาย นายจะให้เงินฉันอีกพันล้าน”
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน “จำได้สิ แล้วมีลูกชายให้ผมจริงหรือเปล่า?”
หวังเจียเหยาชี้ไปที่ทารกที่กำลังหลับปุ๋ย “นี่ไงลูกชายคุณน่ะ”
ชายหนุ่มอายุน้อยจ้องทารกที่กำลังหลับสนิทไม่วางตา ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
“ฮ่าๆ ใช้ได้เลย หน้าตาเหมือนผมเลย พ่อแม่รู้เข้าน่าจะดีใจ”
ในตอนที่ชายหนุ่มยื่นมือมาจะอุ้มเขา แต่หวังเจียเหยากลับปราดเข้ามาขวาง
“อย่าแตะต้องลูกชายฉัน นายจะทำอะไร”
อีกฝ่ายกล่าว “ลูกชายผม ผมก็ต้องเอาตัวเขาไปสิ วันนี้ที่มาก็เพราะจะมารับตัวเขาไป”
ทันทีที่หวังเจียเหยาได้ยินว่าเขาจะเอาตัวลูกชายของตนเองกับเย่เฉินไป ก็ปราดเข้าไปขวางทันที “ไม่ได้ เด็กคนนี้คือลูกฉันไม่ใช่ลูกนาย ฉันไม่ให้นายเอาลูกฉันไปแน่ๆ!”
อีกฝ่ายยิ้มอย่างมั่นใจ “คุณคิดว่าคุณขวางผมได้เหรอ?”
หวังเจียเหยารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนเย่เฉิน เขามีความสามารถพอตัว ผู้ชายทั่วไปเอาชนะเขาไม่ได้ อย่าว่าแต่ผู้หญิงอ่อนแออย่างหล่อนเลย
หวังเจียเหยาจึงกล่าว “ลูกของคุณ คุณเอาไปได้ แต่ว่าเอาเงินพันล้านมาก่อน”
ตอนนี้ตระกูลหวังกำลังจะล้มละลาย หวังเจียเหยาขาดแคลนเงินทองอย่างยิ่ง หล่อนไม่อาจพลาดโอกาสทองแบบนี้ไปได้
ชายอ่อนวัยกล่าว “ผมให้เงินคุณแน่ แต่ผมต้องได้ตัวเด็กไปตรวจ DNA ก่อน พอตรวจ DNA แล้วรู้ว่าเด็กเป็นลูกผมจริงๆ ผมให้เงินคุณแน่ คุณก็รู้นี่ว่าที่บ้านผมเป็นยังไง กะอีแค่เงินพันล้านผมไม่เบี้ยวหรอกน่า”
พูดจบชายคนนั้นก็อุ้มเด็กเตรียมจะจากไป
“เดี๋ยว!”
จู่ๆ หวังเจียเหยาก็เรียกชายคนนั้นเอาไว้
แววตาหล่อนฉายแววออดอ้อน ขณะที่ใบหน้างดงามกระเง้ากระงอด “นายนี่มันใจร้ายจริงๆ ไม่เจอกันตั้งหนึ่งปี ฉันท้องลูกของนายมาตั้งสิบเดือนแถมไม่พอยังมีลูกชายให้นายอีก นายเจอฉันอีกครั้งแต่นายยังไม่ยอมเหลือบแลมองฉัน จะอุ้มลูกหนีไปเลยหรือไง เชอะ!”
เมื่อเห็นหวังเจียเหยาออดอ้อน ชายหนุ่มก็วางเด็กทารกลงแล้วเข้าใกล้เรือนร่างแบบบางอย่างอดไม่ได้ เขาปิดตาและเริ่มดมฟุดฟิด “อื้ม หอมจังเลย ยังเป็นน้ำหอม Chanel No.5 ที่คุ้นเคยเหมือนเดิม”
แล้วเขาก็มองไปรอบๆ “การออกแบบของที่นี่เหมือนกับเมื่อก่อนเป๊ะเลย เหอะๆ เรามารำลึกถึงช่วงเวลาสนุกๆ ของเราเมื่อปีก่อนกันเถอะ!”
พูดจบเขาก็โผเขาหาหวังเจียเหยา!
และในเวลานี้เองเย่เฉินก็ถีบประตูพรวดเข้ามาพอดี!
