Sign in Buddha’s palm 194 เจ้าเมืองอิน
แคว้ก
แสงสว่างเจิดจ้าส่องประกายออกมาจากใบมีดที่แสนจะมืดมิด
ซูฉินยกมือขึ้นขวางทางมีดสีดําสนิทเล่มนี้เอาไว้
ทันใดนั้นบาดแผลเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นบนผิวหนัง นอกจากนี้ไอพลังที่ดูราวกับจะมาจากขุมนรกยังแผ่ขยายออกมาจากบาดแผลพยายามจะแพร่ไปทั่วร่างกายของซูฉิน
“อาศัยแค่คมมีดเพียงอย่างเดียวก็ทรงพลังขนาดนี้แล้ว เชียวหรือ?” ความคิดของซูฉินกระตุกวูบเริ่มผันผวนอยู่ภายในใจ
เมื่อครู่ที่ซูฉินตวัดดาบออกไป เขาไม่ได้ใช้พลังอะไรเลย อาศัยเพียงแค่ความคมของใบมีดเทพเจ้าปีศาจเท่านั้น
แต่ผลที่ได้กลับทําให้ซูฉินต้องตกตะลึง
ควรรู้ว่าร่างกายของซูฉินในตอนนี้ แม้ว่าอาจจะไม่ได้ เทียบเท่ากับอาวุธวิเศษ แต่ก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันมาก กระนั้นก็ยังไม่สามารถป้องกันพลังจากมีดเทพเจ้าปีศาจได้ คงจะพอจินตนาการถึงพลังของมันได้ไม่ยาก
แม้ว่าบาดแผลนี้จะแทบไม่มีผลใดต่อซูฉินเลย แต่เมื่อครู่ก็ ยังไม่ใช่พลังที่แท้จริงของมีดเทพเจ้าปีศาจเช่นกัน
“นอกจากความคมแล้ว ส่วนที่น่ากลัวที่สุดของ มีดวิเศษเล่มนี้ก็คือไอพลังที่ราวกับขุมนรกแผ่ออกมาอยู่ตลอดเวลานี้แหละ”
ซูฉินรู้สึกได้ถึงไอพลังนั้นกระจายออกมาจากบาดแผลขอ งตนเอง
ไอพลังที่ราวกับขุมนรกนี้ แพร่กระจายไปทั่วราวกับหนอ นชอนไช หากร่างกายของซูฉินไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะระงับไอพลังนี้ได้ล่ะก็ ผลที่ตามมาคงเป็นหายนะ
หรือพูดง่ายๆ ถ้าเจ้าเมืองเมฆาปีศาจถูกมีดเทพเจ้าปีศาจนี้เฉือนเข้าให้ แม้ว่ามันจะเป็นบาดแผลที่เล็กจนแทบมองไม่เห็นแต่ไอพลังจากขุมนรกก็จะแพร่กระจายออกอย่างบ้าคลั่ง ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง เจ้าเมืองเมฆาปีศาจจะต้องตกตายลงไปอย่างทนทุกข์แน่นอน
ไอพลังจากขุมนรกนั้นแพร่กระจายออกไปเรื่อยๆ เหมือนหนอนชอนไชฝังร่างแฝงศพ แม้จะไม่มีพิษร้ายแรงแต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าพิษหลายต่อหลายเท่า
“ไม่เลว”
หลังจากที่ซูฉินวัดพลังของคมมีดเทพเจ้าปีศาจ เขาก็ใช้ความคิดถึงทิพยอํานาจกายเนื้อกําเนิดใหม่ให้ทํางาน บาดแผลก็ค่อยๆหายไปด้วยความเร็วระดับที่มองเห็นได้ด้ว ยตาเปล่า
คมมีดเทพเจ้าปีศาจนั้นน่ากลัว แต่ซูฉินมีไฟลับในกํามีอตั้งกี่ใบ? อาวุธเพียงชิ้นเดียวไม่ถึงกับทําให้ซูฉินรับมือไม่ ถูกหรอก
“อย่างไรก็ตาม คมมีดเทพเจ้าปีศาจเล่มนี้ทําให้ข้ารู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่ตาเห็น มันควรจะมีความสา มารถอื่นอีกใช่ไหม?”
ซูฉินแตะปลายคาง ใบหน้าครุ่นคิด
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูฉินก็โบกมีดเทพเจ้าปีศาจแล้วโยนมันกลับเข้าไปในพื้นที่ของระบบ
มีดเทพเจ้าปีศาจสามารถเสริมพลังในการต่อสู้ของซูฉินได้อย่างแน่นอน อย่างน้อยตอนที่ได้พบกับราชาปีศาจที่เหมือนกับเจ้าเมืองเมฆาปีศาจในอนาคตซูฉินก็แค่ตวัด มีดออกไปเท่านั้น แต่อย่างไรเสียไม่ว่าจะเป็นมีดเทพเจ้าปีศาจหรือคันธนูเก้าประกาย ของพวกนี้ล้วนเป็นของนอกกายทั้งนั้น
หากอยากจะแข็งแกร่งจริงๆ ก็มีแต่จะต้องพึ่งพาตนเองเท่านั้น
“ต่อไป ข้าจะมุ่งเน้นไปที่การเข้าสู่ระดับนภาชั้นที่แปด”
ซูฉินนั่งขัดสมาธิ พลังจากร่างสีทองของมารพุทธะค่อยๆโคจรอย่างช้าๆปราณปีศาจจํานวนมากหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
โดยไม่คํานึงถึงว่าเป็นร่างจริงหรือร่างจําแลง ทั้งคู่ต่างแบ่งบันระดับขั้นพลังกันถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทะลวงขั้นไปสู่ระดับนภาชั้นที่แปดได้อีกฝ่ายก็จะสามารถเข้าสู่ระดับนภาชั้นที่แปดไปได้ด้วยเป็นธรรมดา
ในขณะที่ซูฉันกําลังเริ่มฝึกฝนไปอย่างเชื่องช้า
โม่จีก็สาวเท้าเดินเข้ามาในโถงใหญ่ใจกลางเมืองอย่างรวด
“นายท่าน”
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในโถงใหญ่ประจําตัวเจ้าเมืองโม่จีก็กล่าวออกโดยไม่มีอาการตื่นตกใจใดแต่แสดงถึงความเคารพให้เห็นแทน
หลังจากนั้นไม่นาน
เสียงที่สงบนิ่งก็ดังขึ้นที่ข้างหูของโม่
“เข้ามาด้านใน
“เจ้าค่ะ” โม่จีได้ยินคํากล่าวนั้น ก็ไม่ได้ติดใจสงสัยใดสาวเท้าเดินเข้าไปในส่วนลึกของโถงใหญ่ทันที
หลังจากนั้นไม่นาน
โม่จีก็เห็นซูฉินนั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้โบราณ
เห็นซูฉินนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ แต่ต้นไม้โบราณต้นแกว่งไกวไปมาด้วยไอพลังของซูฉิน พลังปราณปีศาจพวยพุ่งขึ้นบนท้องฟ้าแม้แต่เผ่าพันธุ์ปีศาจที่ไม่ใช่ ราชาปีศาจอย่างโม่จีก็ยังรับรู้ถึงความสยดสยองของไอพลังที่ซุฉินปลดปล่อยออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันสามารถปราบราชาปีศาจได้อย่างอยู่หมัด
“นายท่านน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
โม่จีก้มศีรษะลงทันที ไม่กล้ามองซูฉินตรงๆ
“จัดการเรื่องเมืองเมฆาปีศาจเรียบร้อยแล้วหรือ?” ซูฉิน ค่อยๆลืมตาขึ้นมองโม่จี
แม้ว่าซูฉินจะเป็นเจ้าเมืองคนใหม่แห่งเมืองเมฆาปีศาจแต่ที่จริงแล้วซูฉินขี้เกียจเกินกว่าจะมานั่งดูแลเรื่องเล็กๆน้อยๆ จึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโม่จีจัดการ
“นายท่าน ข้าได้จัดการเรียบร้อยแล้ว”โม่จีตอบคําทันที
“โอ้ ไม่มีใครสร้างปัญหาเลยงั้นรึ?” ซูฉินถามอย่างสบายๆ
“สร้างปัญหา?”
โม่จียิ้มอย่างขมขึ้น “นายท่านทรงพลังอํานาจปานนี้ผู้ใดจะกล้ามาสร้างปัญหาได้เล่า?”
“มาคุยกันสักหน่อยเถอะ เจ้ามาที่นี่ย่อมมีอะไรอยากจะบอกข้า” ซูฉินกล่าวถามเบาๆ
โม่จีมาหาเขาเป็นการส่วนตัว คงไม่ได้มาแค่พูดคุยเรื่องเมืองเมฆาปีศาจเท่านั้นแน่
“นายท่าน”
“ข้าได้ไปพบสิ่งหนึ่ง”
“เจ้าเมืองเมฆาปีศาจมีความสัมพันธ์อันดีกับเจ้าเมืองอินจ์” โม่จีกล่าว ใบหน้าสวยของเธอยังคงดูสง่างาม “นายท่านได้ยึดเมืองเมฆาปีศาจเอาไว้ เจ้าเมืองเมฆาปีศาจคงไม่ ยอมปล่อยเรื่องนี้และจะเชิญเจ้าเมืองอินจี้มาเป็นแน่”
แม้แต่ตอนนี้โม่จีก็ยังไม่ทราบว่าเจ้าเมืองเมฆาปีศาจได้ตกตายไปแล้วภายใต้คมดาบประกายแสงของซูฉิน
“เจ้าเมืองอินจี?” ท่าทีของซูฉินยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
“นายท่าน เจ้าเมืองอินจี้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากในละแวกนี้” โม่จีกล่าวด้วยความกังวล
เจ้าเมืองอินจี่มีอํานาจปกครองนับล้านลี้ ความแข็งแกร่งก็ มากมายเมื่อเทียบกับเจ้าเมืองอินจี้ เจ้าเมืองเมฆาปีศาจคนก่อนนั้นอ่อนแอราวกับเด็กทารก
“เจ้าเมืองอินจี้แข็งแกร่งมากหรือ?” ซูฉินกล่าวถามอย่างไม่ได้ใส่ใจ
หลังจากที่เขาลงชื่อเข้าใช้แล้วได้รับคมมีดเทพเจ้าปีศาจความสามารถในการต่อสู้ของซูฉินก็ดีขึ้นมากตราบใดที่ไม่ใช่ราชาปีศาจระดับนภาชั้นที่เก้าหรืออยู่ในขอบเขตเทพเจ้าปีศาจซูฉินก็คร้านจะใส่ใจ
และหากรอจนกระทั่งซูฉินควบแน่นอาณาเขตขนาดเล็กได้ แม้แต่ราชาปีศาจระดับนภาชั้นที่เก้าซูฉินก็สามารถเพิกเฉยตัวตนระดับนั้นได้
“ทรงพลังมาก ว่ากันว่าเจ้าเมืองอินจี้เป็นราชาปีศาจระดับสูงตั้งแต่เมื่อสองร้อยปีที่แล้ว ทุกวันนี้แม้จะไม่ใช่ราชาปีศาจระดับสูงสุดข้าเกรงว่าก็คงอีกไม่ไกล”
โม่กล่าวด้วยเสียงหนักแน่น
“โอ้? เข้าใจแล้ว” ซูฉินพูดโดยที่ไม่ได้ลืมตามามอง
ราชาปีศาจระดับสูงนั้นเทียบเท่ากับตํานานยุทธระดับนภาชั้นที่หกส่วนราชาปีศาจระดับสูงสุดนั่นคือตํานานยุทธในระดับนภาชั้นที่เจ็ด
ความแข็งแกร่งของเจ้าเมืองอินจีนั้นใกล้เคียงกับราชาปีศาจระดับสูงสุดและเหนือล้ํากว่าเจ้าเมืองเมฆาปีศาจ
แต่ต่อหน้าซูฉินมันก็เป็นได้เพียงตัวตลก
“นายท่าน”
โม่จียังคงกังวล
ในความคิดของนาง ซูฉินน่าจะมาจากเขตแดนอื่นๆและไม่รู้ถึงความน่ากลัวของเจ้าเมืองอินจี้ ถ้าเจ้าเมืองอินจี้ต้องการจะล่าสังหารจริงผู้ใดในเมืองเมฆาปีศาจจะกล้าหยุด เขา?
“นายท่าน”
“หรือเราควรออกจากเมืองเมฆาปีศาจกันดี”
โม่จีครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะกล่าวออกมา
แน่นอนว่าเจ้าเมืองอินจี่แข็งแกร่ง แต่ถ้าซูฉินและตัวนางออกจากเมืองเมฆาปีศาจไป เจ้าเมืองอินจี้ก็คงไร้หนทางจะติดตาม
จะเป็นไปได้หรือที่เจ้าเมืองอินจี้เต็มใจจะใช้เวลามากมายในการค้นหาซูฉิน?
“ออกไป?”
ซูฉินส่ายหัว
ในที่สุดเขาก็พบสถานที่สําหรับลงชื่อเข้าใช้ที่แสนจะยอดเยี่ยมจะให้เขาจากไปได้อย่างไร
“อย่าได้กังวล ถ้าเจ้าเมืองอินจี่กล้ามาจริงๆ ข้าจะสังหารมันทิ้งซะ”
ซูฉินกล่าวอย่างสบายๆ ราวกับเจ้าเมืองอินจี้ที่แสนน่ากลัวในสายตาของโม่จีเป็นเพียงหมาแมวข้างถนนในสายตาเขาที่อยากจะจัดการเมื่อไรก็ทําได้ตามต้องการ
