หลังจากที่เขาเดินออกมานอกห้องเรียนแล้ว ก็เดินตรงไปยังด้านหลังของโดมซึ่งไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นพอดี หลังจากนั้นปีขาลก็จัดการกดรับสายอีกฝ่ายทันที อันที่จริงเขาไมได้อยากรับสายอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะเขากลัวว่าอีกคนจะบุกมาหาเขาถึงที่เหมือนที่เคยทำ มันเลยทำให้ปีขาลต้องกดรับทุกครั้งที่อีกฝ่ายโทรมา
“ มึงโทรมาทำเหี้ยอะไร! “ ปีขาลตะคอกถามปลายสายกลับไปด้วยความโมโห
“ ( เดี๋ยวนี้พี่โทรไปหาไม่ได้หรอครับ ทีแต่ก่อนพี่โทรไปเรายังไม่เคยถามอะไรพี่แบบนี้เลยนะ ) “ ระกาพูดเสียงหวาน
“ คนเหี้ยอย่างมึงกูกดรับสายก็บุญละ ตกลงมึงโทรมาหากูทำไม ถ้าไม่มีเหี้ยอะไรกูจะได้กดวาง “ ปีขาลตะคอกถามปลายสายกลับไปด้วยความโมโห เพราะรู้ดีว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังยั่วโมโหเขาอยู่
“ ( จุ๊ๆๆไม่เอาสิที่รัก ไม่พูดกับผัวแบบนี้นะทูนหัว ) “
“ ผัวพ่อมึงสิสัส!!! “ ปีขาลตะคอกกลับไปด้วยความโกรธ
“ ( หึหึหึ เอาเป็นว่าที่พี่โทรมาหาน้องชายสุดที่รักของพี่ก็เพราะพี่อยากจะบอกกับน้องขาลของพี่ว่า…เร็วๆนี้พี่จะกลับไปหานะครับสวย หึหึ ) “ สายตัดไปทันทีเมื่ออีกฝ่ายพูดจบ
ปีขาลกำโทรศัพท์แน่นด้วยความโกรธแค้น เขาทำท่าจะปาโทรศัพท์ทิ้งเพื่อระบายความโกรธแต่มีมือใหญ่ของใครบางคนมาจับที่ข้อมือเขาเอาไว้ก่อน
**(การกระทำของตัวละครไม่เหมาะสมอย่างยิ่งนะคะ! การทำลายข้าวของในขณะที่เรากำลังโมโหเป็นสิ่งที่ไม่น่ารักเลย คนอ่านที่น่ารักของเค้าห้ามทำตามเด็ดขาดนะคะ มันรุนแรงต่อใจและเสียหายต่อทรัพย์สินด้วยค่ะ ห้ามทำเด้อ^0^)
“ กุน.. “
“ ขาลจะทำอะไร “ กุนขมวดคิ้วพูดกับอีกคนเสียงนิ่ง ปีขาลค่อยๆลดมือลงอย่างช้าๆ ดวงตาหวานมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาทั้งสองข้าง ซึ่งกุนเองก็รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายพยายามอย่างมากที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
“ มานี่มา “ กุนพูดเสียงนุ่มและจัดการจับมือสวยให้เดินตามเขามา ปีขาลเองก็เดินตามไปอย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไร
ย้อนกลับไป
“ ระกาคือใคร? “
ทั้งหมดมองหน้ากันทันที เพราะรู้ดีว่ากุนนั้นยังไม่รู้เรื่องนี้
“ กูว่ามึงไปถามมันเองเถอะ ถ้ามันอยากให้มึงรู้เรื่องของมัน…มันจะบอกมึงด้วยตัวของมันเอง “ พอสพูดขึ้นด้วยท่าทีนิ่งๆ เพราเขารู้ดีว่าเรื่องที่ปีขาลเจอมันใช่ว่าจะเล่าให้ใครฟังก็ได้ และถ้าปีขาลเป็นคนเลือกที่จะเล่าให้กุนฟัง นั่นก็แปลว่ากุน..ได้เข้าไปอยู่ในใจของปีขาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ ……….. “ กุนนิ่งไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะพอจะเข้าใจในสิ่งที่รุ่นพี่ตรงหน้าสื่อ เขาลุกขึ้นและรีบวิ่งตามปีขาลออกไปทันที
กลับมาปัจจุบัน
กุนพาปีขาลมาที่รถของตัวเองและให้อีกฝ่ายเข้าไปนั่งรอข้างใน พร้อมกับกดโทรศัพท์เพื่อต่อหาใครบางคน
“ แม่ครับ ผมมีเรื่องจะรบกวน…เอาคนของแม่ตามสืบใครบางคนให้ผมหน่อย…ว่าที่แฟนครับ…ถ้าคบจะพาไปเปิดตัว…เขาชื่อปีขาล…น่ารักดีครับ…ผมไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใครแต่ผมคิดว่าต้องเกี่ยวข้องกับคนของผมอย่างแน่นอน…รู้ชื่อครับ..คนนั้นน่าจะเป็นผู้ชายครับ ชื่อระกา…ขอบคุณครับ…แค่นี้นะครับแม่..ครับ “ หลังจากวางสายกุนก็อ้อมไปที่ฝั่งคนขับและเปิดประตูเข้าไปนั่ง พร้อมกับออกรถด้วยท่าทีนิ่งๆ
“ คุยกับใครหรอ “ ปีขาลถาม ซึ่งน้ำเสียงไม่ได้ดูโอเคเท่าไหร่นักจนกุนเองก็สัมผัสได้
“ แม่ครับ “ กุนตอบตามความจริง ปีขาลพยักหน้าน้อยๆและไม่ได้ถามอะไรอีกคนต่อ
——————–
คอนโดส่วนตัวของร่างสูง
“ พามาที่นี่ทำไมอ่ะ “ ปีขาลหันไปถามอีกคนด้วยความตกใจ เมื่ออีกฝ่ายเลี้ยวเข้ามาภายในคอนโดที่เขาเองก็เคยมาสัมผัสที่แล้ว ซึ่งเขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง
“ ผมรู้ว่าพี่คงไม่อยากวุ่นวายกับใครเท่าไหร่ ผมเลยเลือกมาที่นี่ “ กุนหันไปตอบปีขาลยิ้มๆและหันไปขับรถต่อ
เมื่อจอดรถในที่วีไอพีแล้ว กุนก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูเดินลงมาและตามด้วยปีขาล
“ สวัสดีครับคุณกุน “ รปภ.เดินเข้ามาสวัสดีกุนด้วยท่าทีสุภาพ กุนพยักหน้านิดๆและหันไปมองปีขาลที่เดินตามหลังอยู่
“ อ้าวนี่มันคุณ.. “ รปภ.ชี้ไปทางปีขาลด้วยความตกใจที่ได้เจออีกฝ่ายอีกครั้ง
“ แฟนผมครับ “ กุนแนะนำให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ปีขาลหันขวับมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าอีกคนจะแนะนำเขาแบบนี้
“ เอ่อ…สวัสดีครับ “ ปีขาลผงกหัวให้กับรปภ.ที่มองเขาอยู่
“ สวัสดีครับ! “ เขารีบทำความเคารพเจ้านายอีกคนของตัวเองทันที
“ ขอตัวก่อน “ กุนพูดจบก็โอบเอวบางของปีขาลแล้วเดินเข้าไปข้างในคอนโด
———-30%———–
