“ แกจะเอาไงต่อ “ พลอยใสถามวิวด้วยน้ำเสียงที่กังวลไม่น้อย
ตอนนี้เธอทั้งคู่ได้เข้ามานั่งเล่นในห้องของฟาว ซึ่งหอของทั้งคู่ก็อยู่ไม่ห่างจากฟาวเท่าไหร่นัก
“ ยังไงฉันก็ไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆแน่ แกเองก็เห็นไม่ใช่หรอว่าพวกมันปากดีใส่ฉันขนาดไหน “ วิวพูดใส่พลอยใสด้วยความโกรธ
“ แต่เรื่องนี้แกเองก็ผิดนะวิว “ ฟาวที่นั่งอยู่บนเตียงหันไปพูดกับวิวที่นั่งอยู่เก้าอี้ใกล้ๆ
“ แต่มันเป็นผู้ชายนะ! “ วิวขึ้นเสียงใส่ฟาวด้วยความโมโห
“ แล้วไง..ปากแกมันก็ใช่ย่อยที่ไหนละ “ ฟาวขมวดคิ้วมองเพื่อนสนิท
“ มึงอยู่ข้างใครกันแน่อีฟาว “ วิวถลึงตาจ้องหน้าฟาวอย่างโกรธๆ พร้อมกับสรรพนามที่ใช้เรียกเพื่อนเวลาโกรธมันได้กลับมาอีกครั้ง
“ กูอยู่ข้างมึง แต่เรื่องนี้มึงเองก็ผิด มึงจะให้กูเข้าข้างมึงร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ไง “ ฟาวกอดอกมองหน้าวิวกลับไปเช่นกัน
“ พวกแกอย่าทะเลาะกันสิ “ เสียงของพลอยใสพูดห้าม
“ หุบปากไปอีพลอย มึงอยู่เงียบๆเรียบร้อยของมึงไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง “ วิวหันไปตะคอกใส่พลอยใสที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“ แต่เราไม่อยากให้แกสองคนต้องมาทะเลาะกัน เราเอาเวลาไปคิดหาทางจัดการพวกนั้นไม่ดีกว่าหรอ “ พลอยใสขมวดคิ้วพูดขึ้น ฟาวหันไปมองหน้าวิวทันที
“ อย่าบอกนะว่าแกเองก็โมโหพวกของรุ่นพี่นั่นเหมือนกัน “
“ เราเปล่านะ เราไม่ได้มีปัญหากับพวกเขาเหมือนพวกแกนี่ เราจะไปโกรธอะไร “ พลอยใสก้มหน้าตอบฟาวเสียงอ่อย
“ มันไม่รู้สึกโกรธอะไรใครหรอกอีฟาว อีนี่มันรู้สึกอะไรบ้างนอกจากตำราเรียน “ วิวกรอกตามองบนนิดๆ เพราะพลอยใสเองก็ถือว่าเป็นเด็กเรียนคนนึงเหมือนกัน
“ อืม “ ฟาวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ ว่าแต่..พวกแกจะเอาไงกันต่ออ่ะ “ พลอยใสหันไปถามเพื่อนทั้งสองด้วยความอยากรู้
“ จะยังไงก็ได้แต่กูขออย่างเดียว..อย่ายุ่งกับผู้ชายของกู “ ฟาวพูดขึ้น
“ กูไม่รับปาก ถ้าผู้ชายของมึงไม่เสือกเข้ามายุ่งวุ่นวาย กูก็ไม่ทำอะไรหรอก “ วิวพูดขึ้น ทำให้ฟาวหันไปมองด้วยความไม่พอใจทันที
“ มึงอย่ามามองกูแบบนี้อีฟาว ไอกุนมันไม่ใช่ผู้ชายคนแรกของมึง ถึงมึงไม่มีมันมึงก็ยังมีคนอื่นอีก เพราะฉะนั้น..กูจะไม่ทำอะไรผู้ชายของมึง ถ้ามันไม่เสือก โอเค๊? “ วิวยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายๆ
“ กูไม่ได้คิดว่ากุนเป็นคนแรก แต่กูเสียดายของ มึงดูดิ๊งานดีขนาดนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะ “ ฟาวมองหน้าวิวด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
“ กูจะพยายามแล้วกันนะ “ วิวแบะปากเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
“ เอ่อ…วิวจะทำอะไรพวกเขาหรอ “ พลอยใสกระพริบตาปริบๆถามด้วยความสงสัย
“ ก็ไม่มีอะไรมาก… “ วิวส่งยิ้มให้เพื่อนทั้งสองและเริ่มอธิบายแผนที่ตัวเองคิดให้เพื่อนสนิทได้ฟัง
.
.
“ แกเอาจริงหรอวิว “ ฟาวขมวดคิ้วถามด้วยความไม่แน่ใจ
“ ก็ต้องลองดู แกเองก็อย่าทำพลาดแล้วกันฟาวเพราะแผนที่แกจะได้ผัวแบบนี้…มันไม่ได้มีง่ายๆ “ วิวพูดอย่างอารมณ์ดี
“ แล้วถ้าพลาดละ “ ฟาวขมวดคิ้วถามด้วยความกังวล
“ มันจะไม่มีทางพลาด เพราะฉันจะใช้คนของรุ่นพี่ฉันให้เขามาช่วยเราด้วย “ วิวยิ้มร้ายออกมา ฟาวและพลอยใสต่างหันมองหน้ากันทันที
“ รุ่นพี่แก?? ใครอ่ะ พวกฉันรู้จักรึเปล่า “ ฟาวขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ รู้จักสิ รุ่นพี่ฉันคนนี้อยู่ที่เมืองนอกมาหลายปี พึ่งกลับไทยมาไม่นานนี่เอง เห็นบอกจะมาจัดการธุระอะไรนี่แหละ “ วิวอธิบายยิ้มๆ
“ แล้วเขาชื่ออะไรอ่ะ เผื่อพวกฉันจะนึกออก “ ฟาวถาม
“ เขาชื่อพี่ระกา “
ฟาวและพลอยใสมองหน้ากันทันที
“ ที่ดูอบอุ่นๆน่ารักคนนั้นอ่ะนะ “ ฟาวพูดยิ้มๆ แววตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
“ นี่ๆๆให้มันน้อยๆหน่อยยะ พี่ระเขาไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย ฉันไม่เคยเห็นเขาคบผู้ชายเลยนะ “ วิวพูดดัก
“ ไม่ชอบ ก็ไม่ได้แปลกว่าจะไม่มีวันชอบนี่ “ ฟาวยักคิ้วใส่วิวยิ้มๆ
“ เดี๋ยวถ้าเขามาแกก็คุยกับพี่ระเองแล้วกันนะ อีกไม่นานหรอก “ วิวบอก
“ อื้ม “ ฟาวพยักหน้ายิ้มๆ
——————
ติ๊ง!
เสียงข้อความของเมฆาดังขึ้น เมฆาหยิบขึ้นมาอ่านทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความของลูกน้องตัวเองที่เป็นคนส่งเข้ามา
“ ตอนนี้นายระกาได้อยู่ใกล้กับคุณกุน และเข้ามาที่มหาลัยนี้ถึงสองครั้งแล้ว แต่ละครั้งจะใส่หมวกและแว่นดำมาด้วยทุกครั้ง ซึ่งในบางครั้งก็อยู่ที่คณะของคุณกุนด้วย ตอนนี้ผมกำลังตามตัวอยู่เดี๋ยวจะพยายามแกะรอยตามไป “ เมฆาอ่านข้อความตามที่ลูกน้องตัวเองส่งมาก็ต้องขมววดคิ้วด้วยความกังวล เพราะสิ่งที่เขาแอบกลัวมันใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว
“ ทำไมนิชาทำงานพลาด “ เมฆาพึมพำกับตัวเองเบาๆ เพราปกตินิชาจะเป็นคนส่งข่าวมารายงานเขาก่อนทุกครั้งแต่ครั้งนี้มันกลับเป็นลูกน้องของเขาที่ส่งเข้ามาแทน
“ มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า “ เมฆาขมวดคิ้วแน่น พร้อมกับกดโทรศัพท์เพื่อโทรเข้าไปหานิชาทันที
เมื่อรอสายไปได้สักพักก็ไม่มีทีท่าว่านิชาจะรับสายเขา นั่นมันก็ยิ่งทำให้เมฆารู้สึกกังวลมากกว่าเดิม ดังนั้นเมฆาจึงเปลี่ยนเป็นโทรหาคนสนิทของนิชาแทน
“ ฮัลโหลแก้ว นิอยู่ไหนทำไมไม่รับสายเม “ เมฆาถามขึ้นอย่างร้อนใจ
“ ( คุณนิเธอไม่ได้อยู่ที่ทำงานค่ะ เธอไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้วค่ะคุณเม ) “ แก้วบอกด้วยความกังวลเช่นกัน
“ แล้วนิไปไหน เขาได้บอกแก้วมั้ย “
“ ( เห็นเธอบอกว่าจะไปหาข้อมูลอะไรบางอย่างมาให้คุณเมน่ะคะ และเธอยังบอกกับแก้วอีกด้วยว่าเธอจะไปอยู่กับคุณเมสักพัก ไม่ต้องให้ใครออกตามหา ถ้าเธออยู่กับคุณเมแล้วจะติดต่อกลับมาเอง ) “ แก้วบอกเสียงเครียด
“ นิไม่ได้บอกอะไรเมเลยแก้ว และเมกับนิก็ไม่ได้ติดต่อกันเกือบอาทิตย์แล้ว “ เมฆาขมวดคิ้วด้วยความกังวล
“ ( ละ..แล้วคุณนิเธอหายไปไหนคะ! ) “ แก้วถามออกมาอย่างร้อนใจ
“ ใจเย็นก่อนแก้ว ตอนนี้เมอยู่ใกล้กับคุณกุน ถ้าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวเมกับคุณกุนจะช่วยกันเอง แต่แก้วอย่าพึ่งตื่นตะหนกบอกกับใครนะว่านิหายตัวไป “ เมฆากำชับ
“ ( ได้ค่ะคุณเม คุณเมต้องตามหาตัวคุณนิเธอให้เจอนะคะ ) “ แก้วพูดด้วยความเป็นห่วง
“ อืม “ เมฆาพูดจบก็กดวางสายไปทันที พร้อมกับมานั่งกุมขมับที่โซฟาอย่างเครียดๆ
“ หายไปไหนของเธอนะนิชา “
