เคลียร์นะเฮีย! เป็น’เมีย’ผมนะ – ตอนที่ 52

หลังจากทั้งคู่กินเสร็จก็ออกมานอกร้านด้วยท่าทีนิ่งๆ

“ ขอโทษนะคะ “ เสียงของหญิงสาวดังขึ้นจากทางด้านหลังของเมฆาและธนา ทำให้ทั้งคู่หันไปมองด้วยความสงสัย

“ ครับ? “ ธนาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ พี่คือพี่ธนาใช่มั้ยคะ “ หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนนึงถามธนาด้วยท่าทีเขินอายไม่น้อย

“ ครับ มีอะไรรึเปล่า “ ธนาถาม

“ หนู..ขอถ่ายรูปกับพี่หน่อยได้มั้ยคะ “ เธอก้มหน้าด้วยความเขินอาย เพื่อนที่มาด้วยก็พากันดันหญิงสาวให้ขยับเข้าไปใกล้กับร่างสูง

“ ได้ครับ “ ธนาพยักหน้ายิ้มๆ และเดินเข้าไปยืนใกล้กับหญิงสาวโดยเอามือไขว้อยู่ข้างหลังไม่ได้แตะต้องหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย เมฆาได้แต่กอดอกยืนมองทั้งคู่อยู่ห่างๆ

“ จะออกไปตอนนี้เลยดีมั้ยนะ “ เขาพึมพำกับตัวเองอย่างลังเล

“ แกยืนชิดๆกับพี่เขาหน่อยสิแพร “ เพื่อนของหญิงสาวที่เป็นคนถ่ายรูปให้รีบพูดกับเพื่อนสนิท แพรไหมเหลือบตามองใบหน้าหล่อของรุ่นพี่เดือนมหาลัยนิดๆ

“ พี่ไม่กัดนะ ขยับมาได้เลย “ ธนาพูดเสียงนุ่ม เพราะรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าอาจจะเกร็งเขาเลยทำให้ไม่กล้าเข้ามาใกล้

“ ขอบคุณค่ะ “ แพรไหมก้มหน้าเป็นเชิงขอบคุณและขยับเข้าไปใกล้กับธนาอีกนิด

“ หนึ่ง สอง สาม “

เพื่อนของแพรไหมกดถ่ายทันที ตัวของแพรไหมนั้นก็เงยหน้ามองธนานิดๆ พอดีกับที่เพื่อนของเธอนั้นเริ่มกดถ่าย ทำให้ภาพในรูปนั้นเหมือนกับว่าทั้งสองเป็นคู่รักกันไม่มีผิด

“ เสร็จแล้วแก “ เธอบอกเพื่อนสนิท

“ ขอบคุณพี่ธนามากนะคะ “ แพรไหมบอกกับธนาเสียงหวาน

“ ไม่เป็นไรครับ เราเองก็ไม่ต้องเกร็งพี่ละ ยังไงเราก็อยู่มหาลัยเดียวกัน “ เสียงนุ่มของธนาบอกยิ้มๆ

“ พี่ธนานี่ใจดีจัง ไม่เห็นดุเหมือนที่คนอื่นๆบอกเลย “ แพรไหมบอกธนาด้วยท่าทีเหนียมอายไม่น้อย

“ หึหึหึ พี่ไม่ดุหรอก ฝากพวกเราไปแก้ข่าวด้วยนะ “ หญิงสาวทั้งสองคนพยักหน้ายิ้มๆ

“ ได้เลยค่ะพี่ “

“ ยังไงพวกแพรขอตัวก่อนนะคะ “ แพรไหมบอกยิ้มๆ ธนาพยักหน้า

“ ครับ “

หลังจากที่หญิงสาวทั้งสองเดินจากไป ธนาก็หันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่

“ ปะ “ ธนาบอก เมฆาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ ไปไหนครับ “

“ ไปดูโซนตุ๊กตา “ ธนาบอกยิ้มๆ

“ หื้ม? พี่จะซื้อของขวัญหรอครับ “ เมฆาถามด้วยความสงสัย

“ อื้อ “ ธนาพยักหน้าน้อยๆและจับข้อมือของเมฆาให้เดินตามเขามาทันที

เมื่อมาถึงโซนตุ๊กตาเมฆาก็มองไปรอบๆด้วยความสนใจไม่น้อย เพราะเขาเองลึกๆก็ค่อนข้างที่จะชอบตุ๊กตาอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้

“ ชอบปะ “ ธนาหันไปถามคนข้างๆ

“ ก็..ครับ “ เมฆายอมรับเสียงอ้อมแอ้ม นั่นก็ยิ่งทำให้ธนายิ้มกว้างขึ้นไปอีก

“ ชอบตัวไหนอ่ะ “ ธนาถาม ในขณะที่พาร่างบางเดินไปรอบๆ

“ พี่จะถามผมทำไม พี่มาหาซื้อของขวัญไม่ใช่หรอครับ พี่ก็ต้องเอาที่พี่ชอบสิ “ เมฆาหันไปถามธนาด้วยความสงสัย

“ ก็นี่ไง ถึงถาม “ ธนาบอก นั่นยิ่งทำให้เมฆาสงสัยมากกว่าเดิม

“ แล้วถามผมทำไม “

“ ก็ฉันจะซื้อให้นายไง “ ธนาบอกยิ้มๆ

“ ห๊ะ! ซื้อให้ผม? “ เมฆาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยความตกใจปนงุนงงไม่น้อย ธนาพยักหน้านิดๆ

“ แล้วพี่จะซื้อให้ผมทำไมอ่ะ “ เขาบอกกับร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ

“ เอ้า ก็ของขวัญที่เรารู้จักกันไง “ ธนาพูดขึ้นยิ้มๆ

“ พี่ถามผมรึยังว่าผมอยากรู้จักพี่รึเปล่า “ เมฆาเลิกคิ้วใส่ธนาอย่างกวนๆ

“ ถามไม่ถามก็รู้จักกันไปแล้วนี่ ตกลงจะเลือกได้รึยังว่าอยากได้ตัวไหน “ ธนาถาม พลางมองไปรอบๆซึ่งมีตุ๊กตามากมายวางเรียงรายอยู่

“ ผมไม่เอาครับ “ เมฆาปฎิเสธ ถึงแม้ว่าตุ๊กตาพวกนี้จะล่อตาล่อใจเขามากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับรุ่นพี่ตรงหน้านี่อีกแล้ว

“ งั้นก็..เดินดูๆรอบๆก่อนก็ได้ ถ้าไม่เอาจริงๆก็ค่อยไปที่อื่น “ ธนาไหวไหล่เล็กน้อย และเดินนำร่างเล็กไปยังโซนตุ๊กตาหมาพันธ์ต่างๆ เมฆาเองก็เดินตามไปด้วยท่าทีนิ่งๆทั้งๆที่ในใจอยากจะไปหยิบตัวนุ่มนิ่มมาจับเล่นด้วยซ้ำแต่ด้วยความที่เขาอยู่กับคนที่ไม่ได้สนิท

“ สวัสดีค่ะคุณลูกค้า อยากได้ตัวไหนสอบถามได้เลยนะคะ “ พนักงานสาวเดินเข้ามาหาชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังเดินมองโซนที่เดินดูแลอยู่ ธนาและเมฆาหันไปพยักหน้าใส่พนักงานสาวยิ้มๆ

“ ถ้าต้องการอะไรแล้วจะเรียกนะครับ “ ธนาบอก พนักงานจึงพยักหน้าให้ธนาและเดินเลี่ยงไปอีกทางนึงไม่ได้เข้ามารอทั้งคู่

“ ตกลง..ชอบตัวไหน “ ธนาถามขึ้นเสียงนุ่ม แต่เมฆาก็ยังไม่ได้ตอบอะไรธนากลับไปเพราะในใจกำลังจดจ่ออยู่กับตุ๊กตามากมายที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเมฆาเริ่มมีรอยยิ้มนิดๆเมื่อหันไปเห็นตุ๊กตาสีขาวตัวอ้วนกลมที่อยู่ด้านด้านซ้ายมือของตัวเอง เมฆาเดินตรงไปอย่างไม่รอช้าเพราะเขารู้สึกว่าตุ๊กตาลูกหมาตัวนี้มันช่างน่ารักมากๆ ธนาเองก็เดินตามไปยิ้มๆเพราะรู้แล้วว่าคนตรงหน้านั้นชอบตุ๊กตาอย่างที่เขาแอบคิดไว้จริงๆ

“ น่ารักดีเนอะ ว่าป้ะ “ ธนาแกล้งชวนคุย เมฆาหันมาพยักหน้าใส่ธนายิ้มๆอย่างลืมตัว

“ น่ารักครับ “

“ อยากได้มั้ย “ ธนาเอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาที่เมฆากำลังมองอยู่เอามาถือไว้แล้วหันใบหน้าของตุ๊กตายื่นไปตรงหน้าของร่างเล็ก เมฆาเบิกตากว้างมองธนาด้วยความตกใจ

“ อะ..เอ่อ.. “

“ ไม่ต้องคิดว่าให้เพราะของขวัญก็ได้ คิดซะว่าที่ฉันให้เพราะนายมากินข้าวเป็นเพื่อนฉัน แบบนี้ดีมั้ย “ ธนายื่นข้อเสนอ เพราะรู้ว่าร่างบางกำลังคิดอะไรอยู่

“ ผม…. “ เมฆามีท่าทีลังเลเล็กน้อย

“ พาผมกลับบ้านด้วยนะครับ “ ธนาดัดเสียงแหลมแล้วขยับตุ๊กตาไปมาให้ดูเหมือนตุ๊กตาน่ารักนั้นกำลังพูดคุยอยู่กับเมฆา

“ พี่เล่นอะไรของพี่เนี้ย “ เมฆาอมยิ้มมองธนาด้วยความสงสัย

“ ฉันเปล่าพูดนะ เจ้าตุ๊กตาน่ารักตัวนี้กำลังพูดอยู่กับนายต่างหาก ใช่มั้ยเจ้าตัวอ้วน “ ธนาหันไปดัดเสียงคุยกับตุ๊กตาและขยับให้ตุ๊กตาที่อยู่ในมือพยักหน้าตอบรับเขา

“ ใช่ครับพี่ธนา “

ทำให้เมฆาที่มองอยู่นั้นหลุดขำออกมาทันที

“ คริ! พี่นี่ ติงต๊องชะมัด “

“ หึหึหึ ตกลง..รับเจ้าอ้วนนี่ไปอยู่เป็นเพื่อนรึเปล่า “ ธนาหันไปถามเมฆาที่ยืนหัวเราะอยู่

“ หึหึ รับก็ได้ครับ “ เมฆาพูดจบก็เอื้อมมือไปรับเจ้าตัวอ้วนมาถือเอาไว้

“ ดูตัวอื่นอีกมั้ย มันจะได้เป็นเพื่อนกันไง “ ธนาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ ไม่แล้วครับ ที่บ้านผมมีเยอะแล้ว “ เมฆาหันไปตอบธนายิ้มๆ

“ งั้นหรอ “ ธนาพยักหน้าน้อยๆ

“ งั้นไปจ่ายตังกัน “ ธนาพยักหน้าแล้วเดินนำเมฆาไปที่แคชเชียร์ เมฆาก็เดินตามไปยิ้มๆโดยไม่ได้พูดอะไร

“ แก!! แกว่าเขาเป็นแฟนกันมั้ยอ่าาา ฉันเขินเลยเนี้ยย “ พนักงานสาวที่แอบมองทั้งคู่อยู่ห่างๆหันไปคุยกันด้วยท่าทีเขินอายไม่น้อย

“ จะเหลือหรอแก! เล่นกันน่ารักขนาดนั้นไม่ใช่แฟนก็บ้าแล้ว “ เธอบิดตัวไปมานิดๆด้วยความเขิน

“ เฮ้ออ แล้วคนโสดอย่างฉันจะมีแบบนี้มั้ยเนี้ยยย “ เธอโอดครวญนิดๆเมื่อโลกนี้มันช่างดูไม่ยุติธรรมกับเธอเสียเหลือเกิน

.

.

“ ขอบคุณมากนะคะ “ พนักงานสาวบอกกับทั้งสองยิ้มๆหลังจากที่ชำระเงินเสร็จแล้ว

“ ครับ “ ธนาพยักหน้ายิ้มๆ และพาร่างบางเดินออกมา

“ จะกลับบ้านเลยมั้ย “ ธนาหันไปถาม

“ ครับ “ เมฆาหยักหน้ายิ้มๆ

“ ได้ของแล้วก็อารมณ์ดีเลยสิ “ ธนาแกล้งแซว

“ ก็..เปล่าสักหน่อย “ เมฆาตอบเสียงอ้อมแอ้ม แต่ธนาเองก็มองออกว่าอีกฝ่ายกำลังมีความสุขกับตุ๊กตาน่ารักที่พึ่งได้รับ

“ หึหึหึ เดี๋ยวฉันไปส่งนายที่รถแล้วกันนะ “ ธนาหันไปบอกกับคนข้างๆ

“ ครับ “ เมฆาเองก็พยักหน้ารับรู้