เมื่อกุนเดินทางมาหาเมฆาที่คอนโด เขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่าเมฆานั้นกำลังรอเขาอยู่เช่นกัน พร้อมกับในมือถือเอกสารบางอย่างเอาไว้ด้วย
“ เชิญขึ้นไปที่ห้องผมก่อนครับ “ เมฆาบอกกับกุนเสียงเครียด กุนพยักหน้ารับและเดินตามเมฆาไปทันที
เมื่อมาถึงห้องเมฆาก็ให้กุนนั่งลงที่โซฟากว้างที่ห้องรับแขกและยื่นเอกสารที่อยู่ภายในซองสีน้ำตาลมอบให้กุน กุนรับมาและพบว่าภายในนั้นเป็นรูปถ่ายของนิชาและชายที่ใส่หน้ากากที่กำลังอุ้มนิชาขึ้นไปยังข้างบนของคลับ
“ นี่มันอะไร คนที่ใส่หน้ากากอยู่มันเป็นใคร “ กุนขมวดคิ้วเงยหน้าถามเมฆาด้วยความสงสัยเพราะรูปที่ถ่ายมานั้นเป็นรูปจากระยะไกลซึ่งเขามองใบหน้าของชายที่ใส่หน้ากากไม่ชัดเท่าไหร่นัก เห็นเพียงแค่ใบหน้าและรูปร่างที่คุ้นเคยของนิชาเท่านั้น
“ ชายในรูปคือนายระกาครับ นี่คือรูปที่ผมให้คนของเราไปสแกนใบหน้าภายใต้หน้ากากมา “ เมฆาพูดขึ้นพร้อมกับหยิบอีกรูปนึงส่งไปให้กุนได้ดู กุนยื่นมือไปรับและดูด้วยท่าทีนิ่งๆ เขาพบว่าใบหน้าของระกานั้นดูเป็นคนอบอุ่นและท่าทาใจดีไม่น้อย มันช่างขัดกับนิสัยของระกาที่แสดงออกไปต่อปีขาลที่ผ่านมา
“ แล้วนิตอนนี้อยู่ไหน “ กุนถามพร้อมกับวางรูปถ่ายของระกาไว้ที่โต๊ะตรงหน้า
“ อยู่กับนายระกาครับ “ เมฆาตอบ กุนขมวดคิ้วน้อยๆ
“ เรายังไปหานิตอนนี้ไม่ได้ครับคุณกุน “ เมฆาพูดดักขึ้น เพราะเขาเองก็รู้ว่ากุนกำลังคิดอะไรอยู่
“ ฉันเข้าใจ “ กุนพยักหน้าน้อยๆ เพราะเขาเองก็รู้ดีว่าถ้าทำอะไรลงไปโดยไม่คิดให้รอบคอบ คนของเขาจะเกิดอันตรายมากแค่ไหน และไม่ใช่เพียงแค่นิชาเท่านั้น แต่อาจจะลามมาถึงปีขาลคนรักของเขาด้วย
“ แล้วจะต้องรออีกกี่วัน ฉันไม่ยอมให้นิชาเป็นอะไรไปหรอกนะ “ กุนพูดเสียงเครียด อันที่จริงเขาไม่จำเป็นที่จะต้องมารอหรือมาถามอะไรเมฆาเลยก็ได้ แต่เพราะเขาเองก็เห็นว่าเมฆาเป็นเหมือนเพื่อนสนิทของเขาคนนึง ถึงแม้ว่าอายุจะห่างกันเพียงไม่เท่าไหร่ก็ตาม เขาจึงอยากถามความเห้นของเพื่อนคนนี้ว่าจะเอายังไงต่อไปดี
“ ผมอยากให้นิได้เข้าไปหาข้อมูลของที่นั่นก่อนครับ เผื่อว่าเราจะหาสิ่งผิดกฎหมายอะไรของนายระกานั่นได้บ้าง “ เมฆาพูดขึ้นเพราะเขารู้ว่าเพื่อนคนนี้เอาตัวรอดในสถานที่นั้นได้อยู่แล้ว ซึ่งสีหน้าของเขานั้นก็แสดงออกว่าเครียดออกมาอย่างชัดเจน
“ แม่รู้เรื่องนี้รึยัง “ กุนถาม เมฆาส่ายหน้าน้อยๆ
“ ถ้าคุณหญิงท่านรู้..คงไม่อยู่เฉยๆแน่นอนครับ “
“ ยังไงก็อย่าช้าแล้วกัน เมรู้ใช่มั้ยว่าถ้าเรื่องนี้มันยังไม่รีบจบ..แม่ของฉันจะต้องรู้เรื่อง “ กุนพูดขึ้น อันที่จริงเขาแทบไม่ต้องมาจัดการอะไรด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับคนรักของเขาและระกาเองก็เคยทำให้คนรักของเขาต้องฝังใจอยู่กับอดีตที่เลวร้ายจนมาถึงตอนนี้ เพราะฉะนั้น..เขาถึงยอมไม่ได้ที่จะอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลย
“ ครับ “ เมฆาพยักหน้ารับรู้
“ คลับอยู่ใกล้กับที่พักของฉันใช่มั้ย “ กุนหยิบรูปขึ้นมาดูอีกครั้ง
“ ใช่ครับ..คุณกุนจะทำอะไรครับ “ เมฆามองใบหน้าของกุนอย่างนึกระแวง
“ ฉันว่า..จะไปเที่ยวสักหน่อย “ กุนกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับจ้องไปที่ใบหน้าของระกานิ่ง
“ ผมว่ามันเสี่ยงมากเลยนะครับที่คุณกุนจะทำแบบนี้ “ เมฆาพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ ฉันจะรีบลงมือก่อนที่มันจะทำอะไรคนของฉัน “ กุนมองเมฆานิ่ง เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ยอมอยู่เฉยๆอีกต่อไปแล้ว
“ แต่.. “
“ ไม่มีแต่เม เก่งแบบนิยังพลาดท่าให้กับไอเลวนั่น แล้วปีจะทำยังไง “ กุนขมวดคิ้วมองหน้าของเมฆา
“ แล้วถ้าคุณรุ่นพี่รู้ คุณกุนไม่คิดว่าคุณรุ่นพี่จะโกรธหรอครับ “ เมฆาถามขึ้น กุนนิ่งไปนิดเมื่อได้ยิน
“ ปีจะไม่รู้เรื่องนี้ มันจะต้องหายไปจากชีวิตของปีโดยที่ปีจะต้องไม่รับรู้เรื่องของมันเลย..แม้แต่หน้ามัน ปีก็ต้องไม่เห็น “ เสียงเหี้ยมของกุนพูดขึ้น เมฆาถอนหายใจออกมานิดๆเพราะเขารู้ถึงจุดดจบของระกาแล้วว่าต่อไปจะเป็นยังไง
“ คุณกุนอย่าเสี่ยงเลยดีกว่าครับ เรื่องนี้ให้ผมเป็นคนจัดการเองดีกว่า “ เมฆาคัดค้าน แต่กุนกลับส่ายหน้าปฎิเสธแล้วพูดขึ้น
“ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับปี ฉันขอเป็นคนจัดการเองทั้งหมด “
“ แต่ถ้าคุณกุนเป็นอะไรขึ้นมา..พวกเราจะทำยังไงครับ “ เมฆาขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยความเป็นห่วง
“ เม..ฉันฝึกตัวเองหนักแค่ไหนกว่าจะมายืนอยู่จุดนี้ได้ นายเองก็เห็นไม่ใช่หรอ เราโตมาด้วยกัน..นายเองก็รู้ดีนี่ว่าอะไรที่คนอย่างฉันตัดสินใจแล้ว..ฉันไม่เคยเปลี่ยนใจ “ กุนพูดเสียงนิ่ง
“ ครับ “ เมฆาได้แต่พยักหน้ายอมจำยอม เพราะเขาเองก็รู้ถึงนิสัยของคนตรงหน้าดี
ไม่มีอะไรห้ามได้ถ้าหากคนอย่างกุนตัดสินใจลงไปแล้ว แม้จะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดหรือไม่ก็ตาม
“ อีกสองวันฉันจะไปที่นั่น “ กุนพูดขึ้น เมฆาที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วทันที
“ มันไม่ไวไปหน่อยหรอครับ “
“ ไม่ ฉันรอนานกว่านั้นไม่ได้เม มันช้าเกินไป “
“ มันลอยหน้าลอยตามีชีวิตอยู่มานานเกินไปแล้ว และฉันจะไม่ยอมให้มันอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจต่อไปแน่ “ กุนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ
“ ผมไปด้วยครับ “ เมฆาพูดขึ้น แต่กุนกลับส่ายหน้าปฎิเสธอีกเช่นเคย
“ ทำไมครับ “ เมฆาถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ นิเสี่ยงเข้าไปทำงานให้ฉันคนนึงแล้ว ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันอีกคนต้องเสี่ยงไปด้วย เดี๋ยวฉันไปกับไอพนาเอง มันเองก็พอมรีเส้นสายอยู่บ้าง อาจจะช่วยฉันได้อีกทาง “ กุนพูดขึ้น
“ แต่ผมเป็นห่วงคุณกุนนะครับ “
“ ฉันรู้ แต่เรื่องนี้ฉันขอจัดการเองนะเม นายแค่ไปเอานิออกมาให้ฉัน และคอยหาหลักฐานเพื่อมัดตัวมันให้ได้ เพราะถ้ามันผิดแผนอะไรไปมากกว่านี้…ฉันจะไม่จับมันทั้งเป็นแน่นอน “ กุนมองไปยังรูปของระกาอีกครั้ง เมฆาได้แต่มองหน้าของกุนด้วยความเป็นห่วงแต่ก็รู้ว่าไม่สามารถทัดทานอะไรคนตรงหน้าได้เลย มันเลยทำให้เขาจำต้องยอมรับคำของอีกฝ่ายโดยไม่ได้เต็มใจ
“ ครับ “
“ ขอบใจ “ กุนยิ้มให้เมฆาอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้นเมื่อพูดคุยธุระของตัวเองจบแล้ว
“ ไม่ต้องออกไปส่ง ฉันไปเองได้ “ กุนบอกพร้อมกับเดินออกไปทันที เมฆาเองก็ได้แต่มองคนทีเหมือนเจ้านายตัวเองด้วยสายตาที่เป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด
หลังจากที่กุนออกไป เมฆาก็นั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียวด้วยความกังวล
ตึง!
เสียงข้อความของร่างบางดังขึ้น ทำให้เมฆาหยิบขึ้นมาดูทันที แต่ก็พบว่าเป็นข้อความของธนาที่เป็นคนส่งเข้ามา
Tna nana: ทำอะไรอยู่
เมฆาพิมพ์ตอบกลับอีกคนไปด้วยท่าทีนิ่งๆ
เมฆา@เม : เปล่าครับ
สีหน้าของเมฆายังมีความกังวลอย่างชัดเจน เขาวางโทรศัพท์และทำท่าจะไปอาบน้ำแต่เสียงแจ้งเตือนมันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เมษาต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดอ่านข้อความของธนาอีกครั้ง
Tna nana: กินอะไรรึยัง
เมฆา@เม : ยังครับ
Tna nana: หิวป้ะ?
เมษาขมวดคิ้วนิดๆด้วยความสงสัย
“ อะไรของเขา ไม่มีอะไรจะถามแล้วรึไงนะ “
เมฆา@เม : ไม่ครับ
Tna nana: หรอ?
เมฆา@เม : ครับ
Tna nana: พรุ่งนี้จะมาที่มอมั้ย?
เมฆา@เม : ไม่ทราบครับ
“ เขาจะถามอะไรนักหนาเนี้ย “ เมฆาขมวดคิ้วพูดกับตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ
Tna nana: ตัวเองจะมาหรือไม่มายังไม่รู้อีกหรอ
เมฆา@เม : ผมจะไปหรือไม่ได้มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพี่นะครับ
เมฆาตอบกลับไปด้วยความโมโหนิดๆ
Tna nana: เป็นเด็กเป็นเล็กหัดพูดจากับผู้ใหญ่ให้มันดีดีหน่อยดิ๊!
เมฆา@เม : ผู้ใหญ่นิสัยไม่ดีอย่างพี่ ผมยอมคุยด้วยก็ดีแค่ไหนแล้วนะครับ ถ้าพี่ไม่มีอะไรจะพิมพ์แล้วก็เลิกทักมาเถอะครับ ผมจะไปพักผ่อน
เมฆาพิมพ์ตอบกลับไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวไม่น้อย เมื่อพิมพ์เสร็จเขาก็วางโทรศัพท์ทิ้งไว้โดยที่ไม่รออีกฝ่ายตอบกลับมา ผ่านไปสักพักเมื่อเขาอาบน้ำทำธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จแล้ว เมฆาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกรอบนึง ก็พบว่ามีข้อความจากธนาพิมพ์มาหาเขาเยอะพอสมควร เมฆาจึงกดเข้าไปอ่านทันที
Tna nana: หน็อยไอเด็กนิสัยไม่ดี นายกล้าพูดกับฉันแบบนี้เลยหรอ
Tna nana: เฮ้ยยอย่ามาเงียบใส่นะไอเด็กนี่
Tna nana: หนีฉันไปอาบน้ำนอนแล้วหรอไง
Tna nana: พรุ่งนี้มาหาฉันที่ลานเกียร์ด้วย..จะรอ..
“ รอ?แล้วจะมารอเราทำไมนะ “ เมฆาพูดกับตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ
