เช้าวันต่อมา
09:09น.
ครืดดดด ครืดดดด
เสียงสั่นจากโทรศัพท์ของกุน ทำให้ร่างสูงที่กำลังนอนกอดคนตัวเล็กอยู่นั้นจำต้องเอื้อมมือขึ้นไปหยิบโทรสัพท์ที่หัวเตียงแล้วกดรับทันที เมื่อรู้ว่าเมฆาโทรเข้ามา
“ ว่าไงเม “ เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“ ( กุนทำอะไรอยู่ ว่างรึเปล่า ) “ เมฆาถามกุนเสียงเครียด
“ มีอะไรรึเปล่า “ กุนขมวดคิ้วนิดๆแล้วหันไปมองคนในอ้อมกอดที่หลับพริ้มอยู่ กุนลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆเพราะกลัวว่าคนที่หลับอยู่นั้นจะรู้สึกตัว
“ ( นายระกามันมาแถวคอนโดกุนเมื่อคืน แต่กลับไปแล้ว เราไม่รู้ว่ามันมาดูราดราวหรือมาทำอะไรกันแน่ แต่ถ้าให้เราเดามันต้องมาดูแน่เลยว่ารุ่นพี่ปีขาลอยู่กับกุนหรือเปล่า ) “ เมฆาบอกกุนอย่างมั่นใจ เพราะจากรายงานที่เขาได้รับจากลูกน้องมันก็ทำให้เขาเดาอะไรได้ไม่ยาก
“ นายแน่ใจนะว่ามันมาเมื่อคืน “ กุนถามเมฆาเสียงเข้ม ใบหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“ ( เราแน่ใจ ) “
“ คงปล่อยมันต่อไปไม่ได้แล้วสินะ “
“ สั่งคนของเราเอาไว้ ถ้าเจอมันเมื่อไหร่ให้จับมันไว้ทันที จับเป็นเท่านั้นแล้วเอามันไปไว้ที่รีสอร์ทของแม่ฉัน ฉันจะตามไปคุยกับมันเอง แล้วอีกอย่าง..อย่าให้เรื่องนี้ปีรู้เด็ดขาด ทำเรื่องให้เงียบที่สุด “ กุนสั่งเสียงเข้ม
“ ( โอเคครับ เดี๋ยวเราจัดการให้ ) “ เมฆารับคำแล้วกดวางสายไปทันที
กุนวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงตามเดิมพลางหันหน้าไปทางร่างบางที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ด้วยสายตาที่เป็นห่วงไม่น้อย ซึ่งตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ถ้ามันคิดจะทำอะไรคนของเขา เขาไม่มีทางปล่อยให้มันได้มีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน
กุนลูบหัวเล็กด้วยความอ่อนโยนแล้วค่อยๆก้มหน้าลงไปหอมแก้มขาวเบาๆ
“ กุนจะดูแลปีให้ดีที่สุดนะ “ เขาพูดเสียงนุ่ม แล้วค่อยๆลุกขึ้นเพื่อที่จะไปทำอะไรให้ร่างบางทานเมื่ออีกคนตื่นขึ้น
พรึบ!
ปีขาลลืมตาขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าร่างสูงของกุนออกนอกห้องไปแล้ว
“ กำลังคิดทำอะไรกันแน่ “ เขาพูดกับตัวเองเสียงเครียด เพราะปีขาลนั้นเริ่มตื่นตั้งแต่กุนขยับตัวแล้ว และได้ยินบทสนทนาของกุนทั้งหมด
“ ถ้าไม่ได้ยินก็ไม่คิดจะบอกกันเลยสินะ “ ปีขาลถอนหายใจออดมาอย่างเครียดๆ แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆถึงแม้จะเจ็บและจะเสียดที่ช่องทางรักบ้างก็ตาม แต่ก็ยังพอที่จะลุกได้อยู่
ปีขาลมองไปที่โทรศัพท์ของกุนแล้วเอื้อมมือไปหยิบทันที พร้อมกับปลดล็อกรหัสของร่างสูงแล้วเข้าไปที่แชทส่วนตัวของกุน เขาเองก็รู้ว่าการกระทำแบบนี้มันค่อนข้างบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของกันและกัน แต่ในเมื่ออีกฝ่ายมีความลับกับเขาก่อน เขาก็จำเป็นที่ต้องละเมิดสิทธิในข้อนี้เพราะเรื่องที่อีกฝ่ายมีความลับ ‘มันคือเรื่องของเขา’
ปีขาลรีบเปิดดูแชทของกุนที่คุยกับเมฆาทันที และเขาก็พบว่าเรื่องที่ร่างสูงคุยล้วนเป็นเรื่องของเขาทั้งสิ้น ปีขาลขมวดคิ้วแล้วไล่เปิดอ่านแชทเก่าๆของร่างสูง เขาเห็นแม้กระทั่งรูปถ่ายของระกาและที่อยู่ของระกาที่อยู่ไม่ห่างจากที่นี่มากนัก ปีขาลกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆเมื่อเห็นใบหน้าคมของระกาชัดๆ ภาพที่เขาไม่ได้เห็นมันมานานมากแล้วตั้งแต่เด็ก ภาพที่มันฆ่าพ่อกับแม่ของเขายังคงติดตาจนตามหลอกหลอนเขาอยู่ทุกวัน ปีขาลมือสั่นทันทีที่นึกถึงเรื่องเก่าๆ น้ำตาที่เหือดแห้งมานานเริ่มกลับขึ้นมาอีกครั้ง ปีขาลมองรูปนั้นนิ่งๆแต่ภายในใจเต็มไปด้วยความสั่นไหว พ่อกับแม่ของเขาต้องจากไปเพราะคนเลวๆคนเดียว คนที่เขาไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยเพราะมันมีคนคุ้มกะลาหัวอยู่ เขาพยายามที่จะหาทางแก้แค้นมันแล้วแต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยมันไปเพราะเขาเองก็ไม่อยากจะเห็นหน้ามันหรือยุ่งเกี่ยวอะไรกับมันอีก แต่ตอนนี้มันกำลังจะกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง..
“ ทำยังไงดี “ ปีขาลพูดกับตัวเองเสียงแผ่วด้วยความลังเล
“ ถ้ามันกลับมาทำร้ายเรา..เราจะทำยังไง “ แววตาของปีขาลฉายแววลังเลอย่างเห็นได้ชัด เขาปาโทรศัพท์ให้ออกห่างจากตัวเองทันทีแต่ภาพของระกานั้นก็ยังคาอยู่ที่หน้าจอ นั่นมันยิ่งเป็นการตอกย้ำให้ปีขาลได้รู้ว่าตอนนี้ระกานั้นไม่ได้หายไปไหนเลยแม้แต่นิดเดียว มันยังคงวนเวียนเพื่อที่จะรอเอาตัวเขาไป
“ ไม่ ไม่เอา! กูไม่ไป ไม่ไป!! กู กูไม่ไปกับมึง ไม่! “ ปีขาลยกมือปิดหูแล้วร้องออกมาทันทีเมื่อเสียงที่ระกาพูดในวันนั้นมันยังดังก้องอยู่ในหูของเขา ภาพที่พ่อกับแม่ของเขาถูกยิงก็ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ น้ำตาของปีขาลไหลออกมาอย่างหนัก
“ ฮือออ ไม่! กูไม่ไป! ไม่ ฮึก! ออกไปนะ ออกไป!!! “ ปีขาลตะโกนเสียงดังลั่น พร้อมกับนั่งชันเข่าแล้วปิดหูของตัวเองแน่น ความน่ากลัวในใจเริ่มคืบคลานเข้ามา อาการเดิมของปีขาลเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“ ปี! “ กุนเปิดประตูเข้าไปอย่างแรงแล้วรีบเดินเข้าไปโอบกอดปีขาลที่นั่งปิดหูอยู่บนเตียง น้ำตาของปีขาลยังคงไหลออกมาเรื่อยๆจนดูน่าสงสาร
“ ฮืออออออ มัน มันกำลังจะมาเอากูไป ฮึก! มันจะมาเอากูไป!! “
“ มะ..มันฆ่าพ่อกับแม่ ฮืออออ มันฆ่าพ่อกับแม่! “ ปีขาลตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง กุนขมวดคิ้วอย่างเครียดๆเพราไม่รู้ว่าเพราะอะไรปีขาลถึงมีอาการแบบนี้ แต่พอสายตาของเขาหันไปมองที่โทรศัพท์ของตัวเองก็เข้าใจในทันที เพราะภาพตรงหน้ามันคือภาพของระกาที่กำลังยิ้มอยู่ แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ดีแต่อย่างใด
“ ชู่! ใจเย็นๆนะครับปี ใจเย็นๆนะ ตอนนี้มีแค่กุนกับปีอยู่ในนี้ อยู่กันสองคนเท่านั้น “
“ ไม่มีใครมาทำอะไรเราได้นะครับ “ กุนพูดเสียงนุ่มแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แล้วปาไปที่กำแพงทันที
เพล้ง!
“ ไม่มีอะไรแล้วนะครับ “
“ ฮืออออออ มันจะมาเอาตัวไป ฮึก! ฮือออออ มะ..มันฆ่าพ่อกับแม่อ่ะกุน! มันฆ่าพวกเขา!!!ฮืออออออ “ ปีขาลซุกตัวไปที่อ้อมแขนของกุนทันที แล้วปล่อยโฮออกมาสุดเสียง มือของเขาก็จิกไปที่เสื้อของกุนอย่างแรงเพื่อระบายความรู้สึกที่อยู่ข้างใน
“ กุนเข้าใจนะครับ กุนเข้าใจ แต่ตอนนี้ไม่มีใครทำอะไรปีได้แล้วนะ มีแค่เรานะครับ “ กุนลูบผมร่างบางเพื่อปลอบประโลม เพราะตอนนี้ร่างกายของปีขาลนั้นสั่นเทาด้วยแรงสะอื้น
“ ฮืออออออออออออ “
กุนกัดกรามด้วยความโมโห ยิ่งเขาได้ยินคนรักของตัวเองต้องร้องไห้หนักขนาดนี้มันก็ยิ่งทำให้เขาไม่มีวันที่จะให้อภัยคนอย่างมันเด็ดขาด ต่อให้มันมากราบขอร้องตรงหน้า..เขาก็จะเหยียบมันให้จมดิน!
