“ จะไปไหน “ ปีขาลถามร่างสูงที่ลุกออกจากเตียงด้วยความสงสัย
“ กุนว่าจะไปหานิหน่ะครับ “ กุนหันไปพูดกับคนรักด้วยท่าทีปกติ
“ ที่บอกเมื่อตอนบ่ายอ่ะหรอ “ ปีขาลถามขึ้น เพราะร่างสูงได้บอกกับเขาอยู่ก่อนแล้วว่าจะไปหาเพื่อนสนิท
“ ใช่ครับ “ กุนพยักหน้าน้อยๆแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัวออกไปข้างนอก
“ ไปที่ไหนอ่ะ ไกลรึเปล่า “
“ ใกล้ๆเองครับ กุนไปไม่นานหรอกเดี๋ยวรีบกลับมา “
เมื่อร่างสูงแต่งตัวเสร็จก็เดินเข้าไปหาปีขาลที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียง
“ ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอ “ กุนลูบหัวเล็กเบาๆ
“ ใครจะรอ “ ปีขาลลอยหน้าลอยตาตอบอย่างกวนๆ
“ หึหึหึ เดี๋ยวจะคอยดู “ กุนดึงแก้มขาวด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ อื้ออออไปได้แล้วไป “ ปีขาลลูบแก้มตัวเองนิดๆ
“ ครับ “ กุนก้มลงไปหอมแก้มนิ่มของปีขาลหนึ่งฟอด แล้วหันหลังเดินออกไปทันที
ปีขาลได้แต่มองตามร่างสูงไปด้วยความสงสัย
“ หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับเราหรอกนะ “ เขาพูดด้วยความกังวล แต่ก็พยายามที่จะสลัดความคิดนั้นของตัวเองออกไปเพราะไม่อยากนึกถึงหน้าคนเลวคนนั้นอีก
.
.
.
“ พวกนายรออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปข้างในคนเดียว “ กุนเอ่ยบอกลูกน้องที่นั่งอยู่ในรถกับเขา
“ แต่มันเสี่ยงไปนะครับ “ เมฆาบอกกุนด้วยความเป็นห่วง
“ นิอยู่ในนั้นมันเสี่ยงมากกว่า “ กุนหันไปตอบเมฆานิ่งๆ
“ แต่นิเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว นายเองก็รู้นี่ครับ “ เมฆาขมวดคิ้วมองกุนอย่างเครียดๆ
“ ถึงยังไงนิชาก็เป็นผู้หญิง “ กุนตอบกลับเสียงเข้ม
“ รอกันอยู่ที่นี่ อย่าได้มีใครตามฉันไปเด็ดขาด “ เสียงเข้มของกุนสั่งขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าของลูกน้องที่นั่งอยู่ในรถทีละคน
“ ครับ!!! “ ทั้งหมดต้อบรับด้วยท่าทีสุภาพ
“ นายเองก็ไม่ต้องห่วงฉันเม ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้วนายเองก็รู้ “ กุนตบบ่าเมฆาเบาๆ
“ รีบกลับมานะครับ ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้จะถึงหูของคุณรุ่นพี่แล้วก็คุณหญิง “ เมฆาพูดขึ้น เพราะไม่ต้องการให้เจ้านายของเขาอยู่ในที่เสี่ยงแบบนั้นนานนัก
“ เลิกเอาปีมาขู่เถอะหน่า “ กุนถอนหายใจออกมานิดๆ เมื่อได้ยินชื่อคนรักออกมาจากปากของคนสนิท
“ ถ้าอย่างนั้นก็ออกมาเร็วๆสิครับ แล้วอย่าให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายด้วย ไม่อย่างนั้น..ผมจะโทรเรียกคนของคุณหญิงแล้วก็คุณรุ่นพี่ทันที “ เมฆามองหน้ากุนนิ่งและแน่นอนว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อกี้ ไม่ได้เป็นการขู่อีกฝ่ายแต่อย่างใดเพราะเขาเองก็ทำอะไรไม่ได้มากเช่นกันถ้าหากไม่มีคำสั่งจากเจ้านาย เขาจึงจำเป็นที่จะต้องขอความช่วยเหลือ
“ รู้แล้วหน่า “ กุนส่งยิ้มบางๆให้เมฆานิดๆแล้วเปิดประตูลงไปทันทีโดยไม่รอให้ลูกน้องของตัวเองได้ทำหน้าที่นั้น
“ ระวังตัวด้วยนะครับ “ เมฆาเปิดกระจกแล้วบอกกุนด้วยความเป็นห่วง กุนหันไปยิ้มให้กับเมฆาเท่านั้นโดยไม่พูดอะไรกลับมา
ภายในคลับ
กุนเดินเข้าไปทางด้านในแล้วจู่ๆก็มีการ์ดจำนวนสองคนเดินเข้ามาหาเขา
“ คุณชื่อกุนหรือเปล่า “ ชายคนนึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ กุนพยักหน้าตอบกลับไป
“ เชิญด้านนี้ครับ “ เขาผายมือเพื่อให้กุนได้เดินขึ้นไปทางด้านบน กุนเองก็เดินตามไปยังทางที่อีกฝ่ายบอก
เมื่อไปถึงชั้นสาม การ์ดทั้งสองก็เดินนำกุนมายังห้องๆนึงซึ่ง หลังจากนั้นก็เคาะประตูสองครั้ง
“ มาแล้วครับ “
“ เข้ามาได้ “ เสียงในห้องตะโกนบอก
“ เชิญ “ การ์ดที่เดินมาส่งกุนพูดขึ้นเสียงนิ่ง ประตูก็ถูกเปิดออกทันที กุนค่อยๆเดินเข้าไปข้างในห้องอย่างช้าๆ
เขาก็พบว่าภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยการ์ดจำนวนมากยืนอยู่ตามมุมต่างๆและยืนประกบนิชาถึงสี่คน
“ พวกนายออกไปได้แล้ว “ นิชาสั่งเสียงนิ่ง
“ แต่นายสั่งให้ผมดูแลคุณ..กับเขา “ ต่อ ลูกน้องคนสนิทของระกาเอ่ยขึ้นกับนิชาเยงนิ่ง
“ ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว ถ้าเจ้านายของนายอยากคุมมากนักก็ให้มาคุมด้วยตัวเอง! “ นิชาจ้องไปที่ต่อเขม็งอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“ ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายครับ แต่ผมขออนุญาตเรียนให้คุณระกาทราบ ว่าคุณต้องการที่จะอยู่กับชายคนนี้ตามลำพัง “ ต่อก้มหัวทำความเคารพและหันไปพยักหน้าใส่ลูกน้องของตัวเองเพื่อให้ออกไปข้างนอก
“ ตามสบาย “ นิชาพูดใส่ต่อตามหลังไป
“ นายนั่งก่อนสิคะ “ นิชาบอกกุนด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
“ ขอบใจ “ กุนนั่งลงใกล้ๆกับนิชา
“ เห็นเมบอกว่านายอยากคุยอะไรกับนิหรอคะ “ นิชาถามขึ้น
“ คุยกันปกติไม่ได้หรอ “ กุนถามขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ
“ อย่าดีกว่าค่ะ เอาไว้ค่อยคุยกันตอนเฉพาะเลิกงานดีกว่า “ นิชายิ้มกว้างใส่กุน
“ ตามใจ “
“ นายมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ “ นิชาเริ่มเข้าเรื่อง
“ จะอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่ “ เขาถาม
“ นิบอกไม่ได้ค่ะ แต่..ไม่ใช่เร็วๆนี้ “ นิชาบอก พร้อมกับมองไปที่ดวงตาของกุนเพื่อสื่อสารอะไรบางอย่างซึ่งกุนเองก็รู้ดีว่าสายตาแบบนี้มันหมายถึงอะไร ถ้าไม่ใช่..เธอต้องการหาหลักฐานให้ได้มากกว่านี้ก่อนแล้วถึงจะกลับไป
“ โอเคใช่มั้ย “ กุนขมวดคิ้วนิดๆแล้วถามด้วยความเป็นห่วง
“ โอเคค่ะ นายนั่นไม่ได้ทำอะไรนิ “ นิชาส่งยิ้มบางๆเพื่อให้เจ้านายของเธอสายใจ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยก็ตาม
“ แน่นะนิ “ กุนถามอีกครั้ง นิชาส่งยิ้มบางๆพร้อมกับพยักหน้าเพื่อยืนยัน
“ แน่ค่ะ “
กุนจ้องไปที่ใบหน้าของนิชานิ่งๆแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ นายอย่าถอนหายใจใส่นิสิ นิไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนะ โอเคมากๆ “ นิชายิ้มกว้างเพื่อให้อีกฝ่ายได้คลายกังวล
“ ขอร้องนิชา เธอเก่งทุกอย่างยกเว้นการโกหกฉัน “ กุนขมวดคิ้วแล้วจ้องไปที่นิชานิ่งๆเพื่อบอกเป็นนัยๆว่าเขาไม่ได้เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด
“ นาย.. “ นิชาเรียกกุนอย่างอึ้งๆ
“ รอยตามขาและตามตัวของเธอมันปิดฉันไม่ได้หรอกนะ แม้ว่าเธอจะใส่ถุงน่องหนาแค่ไหนก็ตาม “ เสียงเข้มของกุนบอก พร้อมกับมองไปที่ขาและแขนของนิชาที่มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆอย่างชัดเจน
“ นิโอเคจริงๆค่ะนาย มันพยายามจะคาดคั้นแต่นิไม่ยอมบอกว่านิเป็นใคร มาจากไหน มันรู้แค่ว่า..นายกับนิเรารู้จักกัน “ นิชาบอก
“ ยอมเจ็บตัวแบบนี้แล้วได้อะไรนิ ฉันไม่เคยขอให้เพื่อนฉันต้องเสี่ยงอะไรแบบนี้หรอกนะ “ กุนถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ นายคะ นิไม่อยากให้นายเข้ามาเสี่ยง นิเลยยอมทำแบบนี้..อย่าโทษตัวเองเลยนะ “ นิชาจับมือหนาของกุนพร้อมกับบีบเบาๆ เพราะเมื่อก่อนกุนเองก็เคยช่วยชีวิตของเธอเอาไว้เหมือนกัน พอมาวันนี้เธอเลยอยากตอบแทนผู้มีพระคุณตรงหน้าบ้าง
“ เธอไม่คิดว่าสิ่งที่เธอทำมันดูโง่ไปหน่อยหรอ “ กุนพูดออกมาอย่างดุดุ
“ นิว่านิไม่นะคะนาย “ นิชายิ้มใส่กุนอย่างทะเล้น
“ ยังตลกอีก “ กุนดุคนตรงหน้าอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่นัก นิชายิ้มขำ
“ เมมาด้วยใช่มั้ยคะ “ นิชาถามขึ้น กุนพยักหน้าน้อยๆ
“ งั้นนายรีบกลับเถอะค่ะ เดี๋ยวรายนั้นจะเป็นห่วงจนตามคุณหญิงให้มาที่นี่ “ นิชาพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
“ รู้ดีนักนะ “ กุนส่ายหน้ายิ้มๆแล้วค่อยๆเอื้อมมือไปลูบผมของนิชาเบาๆ
“ เธอต้องดูแลตัวเองดีดีนะนิ ฉันไม่อยากให้เพื่อนสนิทของฉัน ต้องเป็นอะไรไป “ เขาพูดด้วยความเป็นห่วง
“ รู้แล้วหน่า ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก “ นิชายักคิ้วใส่กุนอย่างทะเล้น
“ บอกไม่เป็นไรแล้วโดนตบได้ยังไงหื้ม? “ กุนพูดพร้อมกับใช้นิ้วโป้งลูบไปที่มุมปากด้านขวาของนิชาที่มีรอยช้ำอยู่
“ นิดหน่อยเอง นิโดนมากกว่านี้อีกนะ นายก็รู้นี่ “ นิชายิ้มกว้างเพื่อให้อารมณ์ที่ฉุนเฉียวของกุนจะเย็นลงบ้าง
“ กลับมั้ย “ กุนถามอีกครั้ง
“ รอก่อนนะ เดี๋ยวเราจะกลับไป “ นิชามองกุนด้วยแววตาจริงจัง
“ อืม “ กุนยอมพยักหน้าอย่างจำใจ พร้อมกับค่อยๆเอามือออกห่างจากใบหน้าของนิชาอย่างช้าๆ
“ นายกลับไปได้แล้วค่ะ หายไปนานมากๆเดี๋ยวคนที่บ้านจะเป็นห่วง “ นิชามองหน้ากุนแล้วส่งยิ้มบางๆไปให้
“ ถ้าไม่ไหว..รีบบอกทันทีเลยนะ เดี๋ยวจะมารับ “ กุนลุกขึ้นแล้วบอกนิชาด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง
“ โอเคค่ะ “ นิชาตอบรับยิ้ม กุนสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินออกมาจากห้องนั้นด้วยความจำใจ
นิชามองแผ่นหลังกว้างของเจ้านายนิ่งๆ จากรอยยิ้มในตอนแรกแปลเปลี่ยนเป็นใบหน้าเรียบเฉยทั้งๆที่ภายในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอยินยอมที่จะเจ็บตัวเพื่อให้ได้ข้อมูลให้ได้มากที่สุดเพื่อทำให้เจ้านายของเธอ มีความสุขมากที่สุด ถึงแม้ว่าอายุของพวกเธอจะไม่ได้ต่างกันเลยก็ตาม แต่เธอก็เต็มใจที่จะทำและช่วยเหลือกุนอย่างเต็มที่
“ ขอโทษนะกุน เราไม่รู้ว่าเราจะรอดกลับไปหากุนมั้ย แต่เราอยากบอกกุนว่า..กุนคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเรานะ ขอคุณที่ช่วยเราครั้งนั้น ขอบคุณจริงๆ “ นิชาพูดพร้อมกับมองประตูที่ถูกปิดลงตรงหน้า
เหตุการณ์ในวันนั้นคือนิชากำลังเดินกลับบ้าน แต่ทางค่อนข้างเปลี่ยวพอสมควรเพราะตอนนั้นรถของเธอเสีย แบตก็ดันมาหมด มันเลยทำให้เธอไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้ แต่ตัวเธอนั้นก็ไม่ได้กลัวอะไรมากมายเพราะมีฝีมือ แต่ด้วยความที่เธอนอนพักผ่อนไม่เพียงพอมันเลยทำให้ร่างกายของเธออ่อนแรงลง จู่ๆก็มีกลุ่มชายแปลกหน้ามาดักฉุดเธอและลากเธอไปข่มขืน วินาทีนั้นเธอรู้ได้ทันทีว่าเธอคงไม่รอดแน่ๆ แต่ยังไม่ทันที่พวกมันจะได้ทำอะไรเธอไปมากกว่านี้ จู่ๆกุนก็เข้ามาถีบพวกมันแล้วกระทืบจนชายทั้งห้าคนนอนจมกองเลือด และรีบพาเธอขึ้นรถกลับบ้านทันที เธอจึงถามว่าร่างสูงของกุนรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่ กุนจึงตอบกลับมาว่า เขาออกตามหาเธอเพราะนี่มันเลยเวลากลับบ้านของเธอแล้ว ซึ่งเมฆาเองก็แยกกันไปตามหาเธอเช่นกันแต่กุนนั้นเจอกับนิชาก่อน หลังจากวันนั้นนิชาก็จดจำในสิ่งที่กุนทำให้ตลอดมา..
#เป็นยังไงกันบ้างคะ ขอโทษที่หายไปนานเลยเด้ออออ
**คอมเม้นติชมกันได้ตลอดนะคะ ยินดีรับฟังค้าบบบบบ^^รักๆ///
