เงารัตติกาลใต้แสงจันทรา – ตอนที่ 53 ตัวตลกทุกประเภท ก่อเรื่อง

ริมฝีปากของมู่อวิ๋นซีโค้งขึ้น “ตลับหยกวิไลนี้ จะไม่ทำให้ความไว้วางใจของท่านต้องผิดหวัง”
“ฮึ!” หลิ่วเย่เยาะเย้ย “ฮูหยินฉิน ข้าชื่นชมท่านจริงๆ ท่านยังจะกล้ารับมันไว้? อย่าหาว่าข้าไม่เตือนท่าน แดงดุจท้อไม่เคยมีแป้งประทินโฉมประเภทไหนที่เรียกว่าหยกวิไล”
“ก่อนหน้านั้นไม่มี แต่จากนี้ต่อไป ได้มีแล้ว”
“มู่อวิ๋นซี แกนังสารเลว!” ในขณะนี้ เสียงที่แหลมสูงของมู่จื่อโหรวได้ดังขึ้นมา “จิตสำนึกของเจ้ามันคงถูกหมากินไปแล้วหรืออย่างไร? องค์หญิงใหญ่ดีต่อเจ้าขนาดนี้ ทำไมเจ้าถึงสามารถทำเช่นนั้นกับนางได้? เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่?”
มู่อวิ๋นซีหันกลับมาทันที และได้เห็นมู่จื่อหลันในชุดสีแดงม่วงที่พยุงมู่จื่อโหรวในชุดมงคลสีแดงอมชมพูเดินเข้าประตูมาอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของมู่จื่อหลันดูสงบและเชื่อฟังอยู่ตลอด แต่สายตาที่มองมาที่นางกลับมีการหยอกล้ออยู่เล็กน้อย
ใบหน้าเล็กๆ ของมู่จื่อโหรวดูบิดเบี้ยว บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยยินดียินร้ายไปกับความโชคร้ายของคนอื่นอย่างสุดที่จะพรรณนาได้
“ท่านย่าเป็นอะไร?” หัวใจของมู่อวิ๋นซีเหมือนถูกแขวนคอ
“เป็นอะไร? เจ้ายังมีหน้ามาถาม? องค์หญิงใหญ่ดีต่อเจ้ามากขนาดนั้น เมื่อเจ้ากลับมา ท่านก็แย่งลานชิงจื่อของข้าให้กับเจ้า มีอะไรที่อร่อยก็ยกให้เจ้า เจ้าล่ะ? ตอบแทนท่านอย่างไร นางสารเลว เนรคุณ……”
“ท่านย่าเป็นอะไร?” มู่อวิ๋นซีรีบขัดคำพูดของมู่จื่อโหรว
“ถูกเจ้าทำให้โมโหจนเสียชีวิตไปแล้ว!” มู่จื่อโหรวยิ้มอย่างเย็นชา
ตูม!
ราวกับว่าฟ้าร้องอยู่เหนือศีรษะของมู่อวิ๋นซี ทำให้หูของนางอื้อเวียนศีรษะตาลาย
ใบหน้าเล็กๆ ของนางซีดขาว แสงสว่างในดวงตาก็หรี่ลงทันที และร่างกายที่อ่อนแอก็ได้แกว่งไปมา

ตายแล้ว? นางเพิ่งจะบอกว่าจะปกป้องหล่อน ทำไมถึงตายแล้วล่ะ?
“ไม่……เป็นไปไม่ได้”
“จะเป็นไปไม่ได้ได้อย่างไร?” มู่จื่อโหรวยิ้มเย้ย “หากไม่ใช่เพราะแบบนี้ คนที่กำลังจะขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวอย่างข้าจะวิ่งมาที่นี่ทำไม? มู่อวิ๋นซี เจ้าทำท่าทำทางให้มันน้อยหน่อย ในใจเจ้าหากมีท่านย่าอยู่สักหน่อย ก็คงไม่ทำเรื่องเลวๆ แบบนี้แน่ เจ้ามันสารเลว…..”
มู่อวิ๋นซีมองดูปากของมู่จื่อโหรวที่สักพักเปิดปากสักพักปิดปากหายใจ แต่ฟังไม่รู้เรื่องว่านางพูดอะไร ข้างหูมีเสียงขององค์หญิงใหญ่ที่สนิทกันมาก ลูก……กลับมาแล้วก็ดี……ย่าจะไม่ให้เจ้าลำบากอีกแล้ว……จะไม่ยอมให้ใครรังแกเจ้า……นี่เป็นสิ่งที่เจ้าชอบกิน……
“น้องจื่อโหรว! ทำไมเจ้าถึงต้องโกหกอวิ๋นซีล่ะ?” ในขณะนี้เสียงของเจี่ยอี้ก็ดังขึ้น
เขาจ้องมองมู่จื่อโหรว แล้วมองมู่อวิ๋นซี กะพริบตาเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนแทน เขาคาดไม่ถึงได้อย่างไรว่า สาวงามที่ตัวเองคิดถึงทั้งวันทั้งคืนคือน้องสาวแท้ๆ ของมู่ซิ่ว
“อวิ๋นซี เจ้าอย่าฟังคุณหนูสามพูดเหลวไหล องค์หญิงใหญ่ท่านแค่ไม่สบาย เป็นโรคหลอดเลือดสมอง หมอหลวงได้คิดหาวิธีรักษาแล้ว อย่ากังวลไปเลย ไม่มีอะไรหรอก”
“นายท่าน!” มู่จื่อหลันเหยียดมือออกไปดึงแขนเสื้อของเจี่ยอี้ “วันนี้ที่นี่คือศาล คุณหนูรองกำลังถูกสอบสวนพิจารณาคดี”
นางได้เหลือบมองมู่อวิ๋นซี “คุณหนูรอง เจ้ารับการพิจารณาคดีให้สบายใจ ฝ่าบาทอยู่ที่นั่นมีพวกเราดูแล เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”
“ข้าจะไปเกลี้ยกล่อมคุณหนูรอง ให้นางรีบๆ รับโทษซะ ไม่แน่ใต้เท้าโจวอาจจะยังมีเมตตาให้ได้บ้าง” เจี่ยอี้เหยียดมือ นำแขนเสื้อแกจากมือของมู่จื่อหลัน โดยไม่คำนึงถึงสีหน้านางที่แข็งทื่อไป และเดินไปหามู่อวิ๋นซีโดยไม่ลังเล
“ท่านย่าแค่โรคหลอดเลือดสมองจริงๆ หรือ?” มู่อวิ๋นซีใช้สายตาที่สงสัยมองไปใบหน้าที่ซีดเผือดของเจี่ยอี้
ดวงตาที่สดใสราวกับว่าได้ติดตะขอเข้าแล้ว ทำให้เจี่ยอี้ใจสั่นไหว
เขารีบพยักหน้า “ใช่ ไม่ต้องเป็นห่วง”
ความคิดที่วุ่นวายของมู่อวิ๋นซีก็ได้สงบลง เมื่อครู่นางเพิ่งจะถูกทำให้ตกใจสับสนและหวาดกลัว

ก่อนหน้านั้น นางได้ขอร้องให้ใต้เท้าโจวส่งคนไปดูแลองค์หญิงใหญ่ ทางนั้นยังมีมู่จื่อชวนกับไป่หลิง หากว่าเกิดเรื่องอะไรกับองค์หญิงใหญ่จริงๆ พวกเขาก็คงต้องมาบอกนางแล้ว มิใช่ออกจากปากมู่จื่อโหรว
“อวิ๋นซี เรื่องของเจ้าข้ารู้เรื่องหมดแล้ว”
เจี่ยอี้เดินเข้าไปใกล้มู่อวิ๋นซีอีกเล็กน้อย “มีข้าอยู่ เจ้าปล่อยวางให้สบาย ข้ากับใต้เท้าโจวยังคงมีมิตรภาพเล็กน้อยต่อกัน เมื่อถึงตอนนั้นเพียงแค่ข้าพูดสิ่งดีๆ แทนเจ้าสักสองประโยคต่อหน้าเขา และเกลี้ยกล่อมฮูหยินเล็กหลิ่วดีๆ ต้องสามารถทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก จากเรื่องเล็กให้หายไป แต่ว่า……”
มู่อวิ๋นซีเงยหน้ามองเจี่ยอี้ อีกทั้งมู่จื่อหลันที่กำลังขยับเท้าเดินเข้ามาใกล้ “แต่ว่าอะไร?”
“แต่ว่าต่อไปเจ้าต้อง เข้าเรือนตระกูลเจี่ย” เจี่ยอี้มองขึ้นลงใบหน้าเล็กที่บอบบางของมู่อวิ๋นซี “ข้าสัญญา จะไม่มีใครกล้าตบเจ้า”
“แต่” แววตาของมู่อวิ๋นซีกวาดผ่านไปที่ร่างกายของมู่จื่อหลัน และหยุดที่เจี่ยอี้ “ข้าไม่อยากเป็นสนม!”
“ข้าจะทำใจปล่อยให้เจ้าเป็นสนมได้อย่างไร?” เจี่ยอี้พูดขึ้นทันที “ถึงตอนนั้นข้าจะให้เจ้า……”
“นายท่าน!” แววตาของมู่จื่อหลันได้แสดงความเจ้าเล่ห์ทันที จากนั้นก็ขัดคำพูดของเจี่ยอี้ว่า “หากซิ่วซิ่วได้ยินท่านพูดเช่นนี้ อาจจะเสียใจได้นะ”
“นางก็แค่ตัวซวย ข้าอยากจะหย่ากับนางตั้งนานแล้ว” เจี่ยอี้ไม่ได้สน แต่ก็คิดขึ้นทันทีว่ามู่อวิ๋นซีคือน้องสาวของมู่ซิ่ว และทันใดนั้นก็ได้ดันใบหน้าที่อ่อนหวานออกมา และมองดูมู่อวิ๋นซีอย่างนุ่มนวลเหมือนน้ำ
“เพียงแค่เจ้าแต่งกับข้า ไม่ว่าพี่สาวของเจ้าจะนำภัยพิบัติมาให้ข้ามากแค่ไหน ข้าก็จะไม่หย่ากับนางแน่นอน”
ไร้ยางอาย!

มู่อวิ๋นซีตำหนิอยู่ในใจ แล้วหันกลับมามองฮั่วเสี่ยวเสี่ยวที่อยู่ด้านข้าง “ท่านดู นางเป็นใคร?”
เจี่ยอี้มองตามสายตาของมู่อวิ๋นซี ฮั่วเสี่ยวเสี่ยวหัวเราะอย่างเย็นชา พร้อมกับบีบหมัดเสียงดังกรอบแกรบ ทำให้เจี่ยอี้รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย
“ใต้เท้าโจว!”
สีหน้าของเขาเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ทันใดนั้นก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อคำนับใต้เท้าโจว แล้วชี้นิ้วไปทางฮั่วเสี่ยวเสี่ยวและกล่าวฟ้องอย่างไม่เกรงใจ “ในวันนั้นคือนางที่ทำร้ายข้า ขอใต้เท้าโจวตัดสินด้วย โปรดลงโทษนางในความผิดที่ทำร้ายข้าราชการของราชสำนัก”
มู่อวิ๋นซีเดินเข้าไปพูดกับฮั่วเสี่ยวเสี่ยวเบาๆ
ชิว!
ฮั่วเสี่ยวเสี่ยวผิวปาก โดยไม่รอให้ใต้เท้าโจวได้พูด กำปั้นที่กำอยู่นั้นได้ขึ้นไปข้างหน้า เสียงดังปังเข้าไปกระแทกไม้เฆี่ยนใหญ่ที่อยู่ในมือของเจ้าหน้าที่ และไม้เฆี่ยนใหญ่แตกออกเป็นสองส่วนตามเสียง
ใบหน้าที่จะยิ้มไม่ยิ้มมองไปที่เจี่ยอี้ “เจ้าว่าข้าทำร้ายเจ้า? บาดแผลของเจ้าล่ะ? สีหน้าของเจ้าตอนนี้ถึงแม้จะเหมือนฉี่อย่างไรอย่างนั้น แต่ใบหน้านี้ก็ไม่ได้บุบสลายเลยแม้แต่น้อย ถ้าข้าทำร้ายเจ้าจริงๆ และหมัดนี้ลงไปแล้วจะไม่มีแผลได้หรือ?”
เจี่ยอี้ตาจ้องปากค้าง บาดแผลของเขาไม่ใช่เพราะยาสร้างเนื้อของมู่อวิ๋นซีหรือถึงได้หายดี
“เจี่ยอี้ เจ้าว่านางทำร้ายเจ้า บาดแผลของเจ้าล่ะ?” ใต้เท้าโจวเอ่ยปากถามโดยไม่รอช้า
“ข้า……ข้า…….” เจี่ยอี้เปิดปากทันที แล้วยกมือชี้ไปที่ฟัน และพูดอย่างคลุมเครือว่า “ฟัน นางได้ต่อยจนฟันของข้าหลุดไปสามซี่”
“ฮึ ฟันของเจ้าใครรู้ว่าจะใช่มาจากวัวแก่กินหญ้าอ่อนหรือไม่!” ฮั่วเสี่ยวเสี่ยวเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงใจ
“เจ้า……”
“มู่อวิ๋นซี!”
เสียงตะโกนดังขึ้นตัดคำพูดของเจี่ยอี้ มู่เซิ่งรีบดิ่งเข้าประตูมาอย่างโมโห จ้องไปที่มู่อวิ๋นซีอย่างโหดเหี้ยม จนแทบจะหักคอที่เรียวๆ ของนาง “เจ้ามันอกตัญญู! หากรู้ว่ามีวันนี้ ข้าไม่ควรที่จะให้เจ้าเข้ามาในตระกูลมู่ของข้าตั้งแต่แรกแล้ว เด็กเวร!”
เห็นท่าทีนี้ของมู่เซิ่ง หลิ่วเย่ดูมีความสุขมาก และใช้สายตาที่งี่เง่ามองมู่อวิ๋นซีพร้อมกับกล่าวฟ้องอย่างไม่สุภาพว่า “นายท่าน มู่อวิ๋นซีเพิ่งบอกกับใต้เท้าโจว ว่านางถูกใส่ร้าย และบอกว่าท่านยังเป็นพยานให้กับนาง ต้องการชี้ตัวข้า ท่านใช่พยานของนางหรือไม่?”