มาแล้ว!
มู่อวิ๋นซีเหลือบตาขึ้นมองฮูหยินเล็กเติ้งอย่างราบเรียบ รอฟังคำต่อไป
“ข้าเองก็ได้รับความคิดจากคุณหนูรอง พอดีเลยให้ท่านหมอหลายคนศึกษาจินชวงเย่าตัวใหม่ มิทราบว่าคุณหนูรองพอจะขายยาสร้างเนื้อให้ข้าได้หรือไม่? ยาสร้างเนื้อหนึ่งเม็ด ข้าให้ท่าน…” ฮูหยินเล็กเติ้งแสร้งทอดเสียงยาว ยกมือขึ้นนับ “หนึ่งร้อยตำลึงเงิน!”
มู่อวิ๋นซีหลุบตาลง หยิบตะเกียบคีบหน่อไม้เส้นเข้าปากเคี้ยวช้าๆ
ฮูหยินเล็กเติ้งยิ้มบาง กลบเกลื่อนความกระดากอาย
“หากคุณหนูรองมิอยากขาย ร่วมมือกับข้าได้นะเจ้าคะ คุณหนูรองมิต้องเป็นกังวลไป ท่านมิต้องทำกระไร ขอเพียงท่านมองยาสร้างเนื้อให้กับข้า จะถือเป็นการร่วมทำการค้าวัตถุดิบยาแล้ว จากนั้นท่านเพียงอยู่จวนนับเงินก็พอแล้ว เป็นเช่นนี้ คุณหนูรองคิดเห็นว่าอย่างใดเจ้าคะ?”
“มีเรื่องดีเยี่ยงนี้ด้วยรึ?” มู่อวิ๋นซีสงสัย
“หากเป็นผู้อื่น คงมิได้แน่นอนเจ้าค่ะ แต่คุณหนูรองมิใช่ใครอื่น” สีหน้าฮูหยินเล็กเติ้งฉายแววมั่นใจขึ้นมา “หลังจากพวกเราร่วมมือกัน ผลกำไรที่ได้มา ข้าจะแบ่งหนึ่งส่วนให้คุณหนูรอง หนึ่งส่วนนี้ฟังแล้วไม่มาก หากคิดออกมาจริงๆแล้วนั้น อย่างน้อยก็เป็นเงินราวหลายหมื่นตำลึงเลยทีเดียว คุณหนูรองว่าอย่างใดเจ้าคะ?”
มู่อวิ๋นซีเงียบไม่เอ่ยคำ
“อวิ๋นซีเอ๊ย!” น้ำเสียงมู่เซิ่งลากยาว “ฮูหยินเล็กเติ้งดูเหมือนได้มากกว่า ที่จริงแล้วยังต้องดูแลโรงยา ต้องจ่ายเงินเถ้าแก่ ลูกจ้าง คนสวนและท่านหมอของโรงยาอีกนะ ยังมีค่าใช้จ่ายอื่นๆอีก เหลือมาถึงนางอาจจะไม่ถึงสามส่วนของเจ้ากระมัง ไม่น้อยแล้วจริงๆ! หากมิใช่เพราะเจ้าเป็นครอบครัวเดียวกัน ไหนเลยจะมีเรื่องดีเช่นนี้?”
“จื่อชวน ซิ่วซิ่ว” มู่เซิ่งหันมองมู่จื่อชวนและมู่ซิ่ว “พวกเจ้าว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่?”
ทั้งสองยังมิทันปริปาก มีสาวใช้เข้ามารายงานว่า “คุณหนูรอง มีท่านชายกู้มาขอพบเจ้าค่ะ!”
มู่เซิ่งคิ้วขมวดเล็กน้อย มู่อวิ๋นซีเหล่มองเฟิ่งเชียนเย่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากะพริบตาใส่นางเบาๆ นางจึงเอ่ยปาก “รีบเชิญ!”
พริบตาเดียว ชายใส่เสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกดิ้นทองคนหนึ่งก้าวเท้ายาวเข้ามา สายตาปราดไปที่องค์หญิงใหญ่ซึ่งเอนพิงหมอนอยู่บนตั่งก่อน พลางคารวะ “ถวายบังคมองค์หญิง ขอองค์หญิงทรงพระเจริญ”
จากนั้นสายตาเบนไปที่มู่อวิ๋นซี กวาดตามองนางหนึ่งครั้ง แล้วจึงยิ้มว่า “ท่านนี้คงเป็นคุณหนูอวิ๋นซีผู้ดูแลแดงดุจท้อกระมัง? มาเยี่ยมเยือนกะทันหัน ขออภัยคุณหนูอวิ๋นซีด้วย อ้อ ข้าลืมแนะนำตัวไป ข้าน้อยแซ่กู้ ชื่อตงหลี”
“ท่านชายตงหลี?”
มู่อวิ๋นซียังไม่ทันตอบคำ มู่เซิ่งพลันอุทานด้วยความตกใจว่า “ท่านคือท่านชายตงหลีซึ่งครอบครองตลาดซีซื่อรึ?”
ครึ่งเดือนมานี้ ร้านค้าในตลาดซีซื้อมีสี่ส่วนแปรไปเป็นแซ่กู้ สองร้านในนั้นเพราะไม่ยอมโอนย้าย โดนเผามอดไหม้เป็นจุณในชั่วคืนเดียว
“คารวะท่านรองมู่!” กู้ตงหลียกมือขึ้นคำนับมู่เซิ่ง “ได้ยินเพียงชื่อเสียงมิสู้พบหน้าจริงๆ ไม่คิดว่าท่านรองมู่ที่ครอบครองตลาดตงซื่อจะ…อุดมสมบูรณ์เพียงนี้”
เขาเบนสายตากลับมาที่มู่อวิ๋นซี “ได้ยินว่าในมือคุณหนูอวิ๋นซีมียาเทวดาอยู่ เรียกว่ายาสร้างเนื้อ สามารถสมานบาดแผลภายในเวลาอันรวดเร็ว รักษารอยแผลเป็นให้หายขาด ซ้ำยังใส่เป็นส่วนผสมในแป้งชาดและแป้งน้ำได้อีกด้วย มิทราบว่าคุณหนูอวิ๋นซียอมขายหรือไม่?”
มู่เซิ่งยิ้มเย็น คุยตั้งนาน ที่แท้จะมาแย่งการค้ายาสร้างเนื้อกับตน?
เขากระแอมเสียงเบาหนึ่งที ก่อนสีหน้าเคร่งขรึมลงพลางว่า “ท่านชายตงหลี ท่านดูจะมาผิดที่กระมัง ไม่ว่าจะเป็นโรงยา โรงหมอ หรือร้านแป้งชาดและแป้งน้ำตระกูลมู่ข้ามีหมด ต่อให้อวิ๋นซีจะออกขายยาสร้างเนื้อ ก็ไม่ถึงท่านดอก ใครก็ได้ ส่งแขก!”
“ท่านรองมู่พูดผิดแล้ว การตกลงซื้อขายเป็นเรื่องของราคาใครสูงกว่าก็ได้ไป เกี่ยวข้องกระไรกับเป็นคนบ้านใดรึ?” กู้ตงหลีมองมู่อวิ๋นซีอย่างจริงจัง “คุณหนูอวิ๋นซี หากท่านยินดีขายยาสร้างเนื้อ ข้ายินดีจ่ายราคาต่อเม็ดเป็น…”
เขายกนิ้วชี้ขึ้นมา “หนึ่งหมื่นตำลึง！”
“คุณหนูรอง ข้าเองก็ยินดีจ่ายหนึ่งหมื่นตำลึง” ฮูหยินเล็กเติ้งรีบบอก
กู้ตงหลียิ้มบาง ผ่านไปอยู่นานเขาถึงพูดอีกสองคำว่า “ตำลึงทอง!”
หนึ่งหมื่นตำลึงทองซื้อยาสร้างเนื้อหนึ่งเม็ด?
บ้าไปแล้ว!
ฮูหยินเล็กเติ้งหน้าดำ มองไปทางมู่เซิ่งอย่างอ้อนวอน
“อวิ๋นซีเอ๋ย!” มู่เซิ่งร้อนใจนัก “เรื่องบางเรื่องมิใช่จะใช้เงินทองมาวัดกันได้ดอก”
“ก็จริง” กู้ตงหลีเห็นด้วย เขาเคร่งขรึมลงชั่วครู่ และหยิบกระดานลูกคิดอันเล็กออกมากดคิดอยู่สองที พลางหันมองมู่อวิ๋นซี “คุณหนูอวิ๋นซี ท่านยกยาสร้างเนื้อให้ข้าดูแลดีกว่าขอรับ ผลตอบแทนที่ได้ พวกเราแบ่งกันเก้าหนึ่ง คุณหนูอวิ๋นซีเห็นว่าอย่างไรขอรับ?”
สีหน้าฮูหยินเล็กเติ้งใสกระจ่างฉับพลัน “ท่านชายตงหลีดูจะดูถูกเราไปหน่อยกระมังเจ้าคะ?”
นางหันมองมู่อวิ๋นซี “คุณหนูรอง พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ท่านยกยาสร้างเนื้อให้ข้าดูแล ข้าให้ท่าน…” นางลังเลชั่วครู่ก่อนบอก “หนึ่งส่วนครึ่ง!”
“พรืด!”
กู้ตงหลีหัวเราะพรืดออกมา เขามองฮูหยินเล็กเติ้งด้วยสายตาดูถูก “ท่านนี้คงเป็นฮูหยินเล็กเติ้งที่ดูแลเรื่องวัตถุดิบยาของตระกูลมู่กระมัง? ท่านมิรู้เรื่องยาเลยใช่หรือไม่? หรือว่าจงใจโกงเล่า? ท่านดูสิว่าท่านตระหนี่เพียงใด นี่รึครอบครัวเดียวกัน? ถุยถุย ข้าฟังแล้วยังรู้สึกขายหน้าแทนท่านเลย”
รอยยิ้มบนใบหน้าฮูหยินเล็กเติ้งแข็งค้าง ใบหน้าแดงก่ำ สายตาที่มองกู้ตงหลีมีประกายโกรธและแค้นใจ
“บัญชีเพียงนิดเดียวยังต้องหยิบกระดานลูกคิดมาดีด ดีดอยู่นานกลับได้ผลเช่นนี้มา! ท่านฟังให้ดีเล่า ข้าให้คุณหนูรองมากกว่าที่ท่านให้ถึงครึ่งส่วน”
“อ้อ…”
กู้ตงหลีลากเสียงยาว ก่อนหันไปทางมู่อวิ๋นซี “คุณหนูอวิ๋นซี ลางทีข้าอาจจะมิได้พูดให้ชัดเจน แบ่งกันหนึ่งและเก้าส่วน ท่านเก้า ข้าหนึ่ง”
เขาหันมองสีหน้าซีดเผือดของฮูหยินเล็กเติ้ง ก่อนแทงให้อีกดาบ “เยี่ยงนี้ ข้ายังรู้สึกว่าเอาเปรียบคุณหนูอวิ๋นซีเลยด้วยซ้ำ ท่านกลับแบ่งให้นางเพียงหนึ่งส่วนครึ่ง จะพูดจาเช่นนี้ได้ต้องหน้าหนาเพียงใดกันเล่า? นี่รึครอบครัวเดียวกัน? โชคดีที่ข้ามิได้เป็นครอบครัวเดียวกับท่าน”
ฮูหยินเล็กเติ้งซึ่งสุขุมรอบคอบมาโดยตลอดโกรธจนแทบเป็นลม ตัวสั่นเทาไม่หยุด
สีหน้ามู่เซิ่งเคร่งเครียดมาก สายตาที่มองไปทางกู้ตงหลีแฝงแววอาฆาต กู้ตงหลีต้องการเพียงหนึ่งส่วน นี่เขาคิดจะขาดทุนงั้นรึ?
เขายิ้มเย็นพลางว่า “อย่าบอกว่าท่านต้องการเพียงหนึ่งส่วน ต่อให้ไม่ต้องการสักส่วน อวิ๋นซีก็ไม่ขายยาสร้างเนื้อให้ท่านดอก เพราะท่านเป็นคู่แข่งทางการค้ากับตระกูลมู่เรา หลานสาวข้าจะเห็นคนนอกดีกว่าได้อย่างไร?”
“ท่านรองมู่พูดถูก!” มู่อวิ๋นซีซึ่งเงียบมานานพูดในที่สุด
นางลุกขึ้นด้วยสีหน้าขอลุแก่โทษ และคารวะให้กู้ตงหลีหนึ่งครั้ง “ขออภัยด้วย ท่านชายตงหลี ถึงแม้ว่าข้าจะชมชอบเงิน หากข้าเป็นบุตรสาวตระกูลมู่ อย่างไรก็ต้องเห็นแก่ครอบครัวก่อน”
“ท่านรองมู่ ฮูหยินเล็กเติ้ง!” นางหันหาทั้งสองคน “พวกท่านคิดจะใช้หนึ่งหมื่นตำลึงทองซื้อยาสร้างเนื้อหนึ่งเม็ด หรือว่าคิดจะให้เก้าส่วนของการทำการค้าวัตถุดิบยาสร้างเนื้อแก่ข้ามาแลกยาสร้างเนื้อเล่า?”
จะเป็นไปได้อย่างไร?
“คุณหนูรอง!” ฮูหยินเล็กเติ้งพยายามปั้นหน้ายิ้ม “ท่านอย่าฟังคนผู้นี้พูดเหลวไหล เขาตั้งใจมาก่อกวนนะเจ้าคะ”
“ใครว่ากัน? ข้านำความจริงใจมาเต็มเปี่ยมต่างหากเล่า” กู้งตงหลีหยิบใบเงินเป็นฟ่อนใหญ่ออกมาจากชายเสื้อ “ดู จริงใจเต็มเปี่ยม! ขอเพียงคุณหนูอวิ๋นซีพยักหน้า เงินเหล่านี้จะเป็นของท่านทันที”
ทำเยี่ยงไรดี? ฮูหยินเล็กเติ้งร้อนใจนัก
