“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ผมจะให้ลูกชายช่วยกำจัดสิ่งกีดขวางทั้งหมดของพวกคุณออกก่อน”
“แม้ว่าผมจะรู้ว่าความแข็งแกร่งขององค์ชายทั้งสองนั้นไม่ธรรมดา แต่พวกคุณก็รู้ด้วยว่ากองกำลังใต้ดินของตระกูลไป๋ของเราแข็งแกร่งเพียงใด ถ้าพวกคุณมีกองกำลังนี้ การยึดบัลลังก์มันจะไม่ง่ายนิดเดียวหรอกหรือ?”
ตระกูลไป๋รู้องค์ชายทั้งสองดี และพวกเขาจะต่อสู้กันเองอย่างแน่นอนเพราะกองกำลังนี้
หากดำเนินการเพิ่มในเวลานี้ มีโอกาสมากที่ไป๋ตี๋จะขึ้นครองบัลลังก์ จากนั้นตระกูลไป๋จะไม่ใช่ตระกูลไป๋ แต่จะเป็นประเทศไป๋
ทุกคนรู้ถึงความแข็งแกร่งของไป๋ตี๋ในขณะนี้ และองค์ชายทั้งสองก็ไม่ถูกคอกัน ไม่มีใครอยากมอบไป๋ตี๋คนนี้ให้กับอีกฝ่าย
“ผู้นำไป๋ หากคุณต้องการให้เราช่วย เราช่วยได้โดยธรรมชาติ แต่เรื่องนี้ ผมคิดว่าไม่เหมาะสม เพราะเมื่อสงครามมาถึง ไม่มีใครรับประกันชีวิตได้ ผมไม่ต้องการให้น้องไป๋ที่ยังเด็กอยู่ ต้องมาชีวิตพังเพราะสองเรา”
มิยาโมโตะพูดก่อน ขวางมูโตะที่อยากจะพูดอะไร
ดูเหมือนผู้นำไป๋ไม่ได้รู้สึกหดหู่ใจกับคำพูดเหล่านี้ แต่มีความสุขมากกว่า ดังนั้นเขาจึงตอบ
“ได้ ผมรู้ว่าพวกคุณคิดอย่างไร และตอนนี้ผมก็เข้าใจข้อเสนอแนะทั้งหมดของคุณ แต่เนื่องจากเราเป็นเพื่อนกัน และประเทศของพวกคุณก็อยู่ในสงคราม เรื่องนี้ผมจะช่วยพวกคุณเอง”
“บอกคนที่พวกคุณอยากฆ่าให้ผม แล้วผมจะไปช่วยพวกคุณจัดการเอง ส่วนเรื่องเงิน รอจนคุณและประเทศมั่นคงแล้วค่อยกลับมาจ่ายผมคืนก็ยังไม่สาย”
ดูเหมือนผู้นำไป๋ไม่ได้กังวลเลย ไม่ว่าเงินจะตกอยู่ในมือของเขาเองหรือไม่
ดูเหมือนองค์ชายทั้งสองไม่แปลกใจกับเหตุการณ์นี้ หลังจากกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพแล้ว องค์ชายทั้งสองก็ออกไปจากที่นี่ไปก่อน
“เสด็จพี่ เรื่องถึงตอนนี้แล้ว เราควรไปรับน้องสาวกลับไปที่ญี่ปุ่นแล้ว”
องค์ชายทั้งสองเชื่อมั่นในสิ่งที่ตระกูลไป๋สัญญาไว้ หลังจากรอไปสักครู่ พวกเขาคิดว่าถังเฉาถูกตระกูลไป๋สังหารแล้ว
แต่ในเวลานี้ ตระกูลไป๋ยังไม่รู้จริงๆว่า คนที่พวกเขาจะลอบสังหารคือถังเฉา พวกเขาเพิ่งได้ยินมาว่าเป็นบอดี้การ์ดข้างกายของเจ้าหญิงอายาเสะจากปากองค์ชาย
“ลูกชาย ถ้าคุณฆ่าคนนั้นเสร็จ คุณก็จะเจริญแล้ว ดังนั้นคุณจะต้องไม่ประสบอุบัติเหตุนะ”
หลังจากได้ยินสิ่งที่พ่อของเขาพูด ไป๋ตี๋ก็มองไปที่พ่อของเขาด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อ
“พ่อ คุณไม่ได้ยินหรือ? องค์ชายทั้งสองเพิ่งกล่าวไปว่า พวกเขาไม่ต้องการให้ผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้ผมไม่มีความหวังว่าจะไปที่ญี่ปุ่น เป็นไปได้อย่างไรที่จะฆ่าคนอย่างที่คุณพูด แล้วสามารถเจริญรุ่งเรือง?
เมื่อกี้ไป๋ตี๋ก็ฟังอยู่ข้างๆ และหลังจากได้ยินคำพูดขององค์ชายทั้งสอง เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจและไม่พอใจ
ในเวลานี้ ผู้นำไป๋หัวเราะเสียงดังและชี้ไปที่ลูกชายของเขาและพูดเสียงดัง
“ไอ้เด็กโง่ คุณช่างอ่อนต่อโลกเสียจริง ยังไงซะ ทั้งสองคนก็เป็นแค่พี่น้องกัน ถ้าพวกเขาเห็นด้วยกับคำพูดผมต่อหน้าผม มันจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องพังทลายลงไม่ใช่หรือ?”
“พวกเขาไม่ได้ต่อสู้เพื่อแย่งชิงสิ่งอื่น แต่เพื่อประเทศ พวกเขาจะรักษาข้อได้เปรียบทั้งหมดไว้โดยธรรมชาติ รวมทั้งความรักในครอบครัว และแม้กระทั่งกองกำลังนี้ของเรา”
“ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะกลับมาหาเราอีกแน่นอน และพวกเขาจะไม่มาพร้อมกัน ถ้าคุณไม่เชื่อผม ก็แค่รอดู”
พูดถึงตรงนี้ ไป๋ตี๋ดูงุนงงและมองไปที่พ่อของเขา แม้ว่าเขาจะเข้าใจทุกอย่าง แต่เขาเดาไม่ได้ว่า ในบทสนทนาเพียงไม่กี่นาที จะมีความหมายที่ลึกซึ้งเช่นนี้
จริงตามที่คาดไว้ ในตอนเย็น มูโตะแอบลากมือที่ถูกหักของเขาไปที่ตระกูลไป๋
ในเวลานี้ ผู้นำไป๋และไป๋ตี๋ยังไม่ได้นอน เพียงแต่ไฟในห้องยังเปิดอยู่ เพื่อรอการมาถึงของมูโตะ
“องค์ชายรอง เรารอคุณมานานแล้ว รีบเข้ามาเร็วเข้า”
ผู้นำไป๋เห็นเงาลอยอยู่ตรงประตูจึงพูดตรงๆ ไป๋ตี๋ที่อยู่ด้านข้าง ยังไม่ทันตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู
“ท่านผู้นำไป๋คาดการณ์ได้แม่นยำจริงๆ คาดเดาได้แม่นแล้ว คืนนี้ผมจะไปหาคุณแน่นอน”
วินาทีถัดมา ไป๋ตี๋เห็นองค์ชายรองเข้ามาจากประตู และทั้งคนก็ผงะอยู่ในห้อง
ผู้นำไป๋เพียงแค่ยิ้มจางๆ
“ยังไงซะ ผมทำงานกับองค์ชายรองมานานขนาดนี้ และรู้อยู่บ้างว่าองค์ชายรองคิดอะไรอยู่”
“พูดมาเถอะ องค์ชายรองมาพบเราดึกขนาดนี้มีธุระอะไร หรือองค์ชายรองจะให้ประโยชน์อะไรแก่เรา?”
แม้ว่าผู้นำไป๋จะให้หน้าองค์ชายทั้งสองอย่างมากในตอนกลางวัน แต่ตอนนี้ ผู้นำไป๋ถึงได้แสดงออร่าที่แท้จริงของตระกูลไป๋หนึ่งในราชวงศ์ทั้งแปดของตระกูลราวงศ์ต้าเซี่ยอย่างแท้จริง
องค์ชายรองหาเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วนั่งลง สีหน้ายังคงสั่นเทาอยู่มาก เพราะกลัวว่าจะมีใครแอบฟังที่ประตู
“ไม่ต้องห่วง พี่ชายของคุณจะไม่มาแน่นอน ผมส่งคนไปเฝ้าที่หน้าประตูแล้ว อนุญาตให้เข้ามาได้แค่คนเดียว คนที่สองเข้ามาไม่ได้”
องค์ชายรองเพิ่งเข้าใจว่า ทำไมเมื่อเขาเข้ามาจึงไม่มีใครเฝ้าประตู และแม้แต่ประตูก็เปิดกว้าง ที่แท้ก็เพราะผู้นำไป๋เดาได้แล้วว่าเขาจะมาที่นี่เพื่อมาเยี่ยม
หลังจากได้ยินคำพูดของผู้นำไป๋ องค์ชายรองก็โล่งใจ
“เชื่อว่าผู้นำไป๋จะรู้ดีว่าผมมาเพื่ออะไร เราทุกคนต่างก็รู้ถึงพลังของกองกำลังใต้ดินของตระกูลไป๋ในราชวงศ์ต้าเซี่ย หากกองกำลังนี้สามารถให้ผมพาไปยังญี่ปุ่นได้ กล่าวได้ว่าเหมือนเสือติดปีก เก่งกาจกว่าเดิมแน่นอน ”
ผู้นำไป๋ยังคงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ
“ใช่ ผมรู้มาโดยตลอด และผมก็เดาได้ว่า องค์ชายทั้งสองจะต้องมาหาผมอย่างแน่นอน”
“แต่ในเมื่อคุณรู้จักกองกำลังใต้ดินของตระกูลไป๋ของเราแล้ว องค์ชายรองจะให้อะไรเราได้บ้าง?”
องค์ชายรองไม่ใช่คนโง่ หลังจากได้ยินคำพูดของตระกูลไป๋ เขาก็เข้าใจความหมายและมองไปที่ไป๋ตี๋ที่อยู่ด้านข้าง
“แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าทำไมผู้นำไป๋จึงไปจากราชวงศ์ต้าเซี่ยและไปยังประเทศญี่ปุ่นของเรา แต่ผมรู้ว่าผู้นำไป๋ต้องการตำแหน่งที่สูงส่งในญี่ปุ่นใช่ไหม?”
“ถ้าคุณเต็มใจช่วยผม หลังจากที่ผมได้ประเทศญี่ปุ่นมา ผมจะทำให้คุณกลายเป็นตระกูลใหญ่ของประเทศญี่ปุ่นอย่างแน่นอน และมันเป็นตระกูลอันดับหนึ่ง ซึ่งตอนนี้คือตำแหน่งของตระกูลโอดะ ส่วนลูกชายของคุณ เมื่อถึงเวลานั้นคุณจะทำยังไงก็แล้วแต่คุณ”
ผู้นำไป๋ยิ้มจางๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้
