“เข้ามาเลย องค์ชายใหญ่”
ไม่เหมือนกับองค์ชายมูโตะ องค์ชายใหญ่ดูเหมือนจะเดาได้ว่าเขาจะมาหาผู้นำไป๋
“ท่านผู้นำไป๋คาดเดาได้แม่นยำจริงๆ เดาได้นานแล้วว่าผมจะมาที่นี่ใช่ไหม คุณควรจะชัดเจนมากเกี่ยวกับจุดประสงค์ของผม!”
“ผมจะไม่พูดอะไรมาก ผมจะขอถามว่าคุณต้องการอะไรแล้วกัน”
มิยาโมโตะนั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติ สายตาไม่มีความสับสน ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในความคาดหวังของเขา
“คุณแตกต่างจากน้องชายของคุณจริงๆ คุณน่าเชื่อถือกว่า”
“ที่ผมพูดไปเมื่อตอนเที่ยงวันนี้ ผมคิดว่าคุณน่าจะได้ยินแล้ว ผมหมายความว่ายังไง? คุณน่าจะเข้าใจ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องพูดมากระหว่างเราสองคน”
“พูดง่ายๆก็คือ ผมต้องการให้ลูกชายของผม มีตำแหน่งที่น่าเชื่อถือในที่ของคุณ และเพื่อเป็นเงื่อนไขในการแลกเปลี่ยน ผมจะส่งกองกำลังเสริมไปช่วยคุณ”
มิยาโมโตะส่ายหัวช้าๆ
“ผู้นำไป๋ ดูเหมือนคุณจะยังไม่เข้าใจผมจริงๆ สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่อย่างที่คุณคิด สิ่งที่ผมต้องการนั้นสำคัญกว่าสิ่งที่คุณรู้มาก”
“ผมสามารถให้ตำแหน่งที่ดีแก่ลูกชายของคุณ และอยู่ใต้คนๆเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น แต่ผมต้องการให้คุณช่วยฉันผมคนๆหนึ่ง”
ผู้นำไป๋มองดูมิยาโมโตะที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความงงงุย
“ใครกันที่มีผลเช่นนี้ และสามารถทำให้คุณยอมให้เงื่อนไขที่ดีเช่นนี้แก่ผม”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ มิยาโมโตะยิ้มอย่างเย็นชา
“ยังไงคุณก็ไม่ใช่คนในประเทศญี่ปุ่น บอกคุณก็ได้ คนที่ผมต้องการคือโอดะไอ”
“เมื่อก่อนผมคิดว่าเธอตายแล้ว แต่เมื่อเร็วๆนี้ผมเพิ่งรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ครั้งล่าสุดที่ผมต้องการจะฆ่าเธอ คิดไม่ถึงว่ามีคนๆหนึ่งช่วยชีวิตเธอไว้ ตอนนี้เธออยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย ผมเชื่อว่า ในราชวงศ์ต้าเซี่ย ไม่มีใครที่ตระกูลไป๋ของคุณจัดการไม่ได้ใช่ไหม ”
ตอนที่มิยาโมโตะพบกับโอดะไอในวันนี้ เขาได้รู้ว่าเป้าหมายที่ชัดเจนของเขาแล้ว คือการฆ่าโอดะไอ เช่นนี้ ตระกูลโอดะก็จะไม่สามารถทำอันตรายอะไรกับเขาได้
เพราะยังไงแล้ว มีเพียงโอดะไอที่ยังคงอยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย และสมาชิกในตระกูลโอดะคนอื่นๆ ได้หลบหนีออกจากญี่ปุ่นแล้ว
“โอดะไอ? คุณกำลังพูดถึงผู้หญิงที่อยู่ข้างๆลั่วเย่นหัวเมื่อเร็วๆนี้หรือ?”
มิยาโมโตะลุกขึ้นยืนช้าๆ เอามือไปข้างหลัง และพูดอย่างแสร้งทำเป็นลึกลับ
“ใช่ ผู้นำไป๋มีดวงตาคู่หนึ่งที่มองเห็นปัญหาได้ดี สิ่งที่ผมต้องการคือเธอ คุณสามารถนำหัวของเธอมาให้ผม หรือคุณช่วยฆ่าเธอให้ผมก็ได้ อย่างไรก็ตาม ผมไม่ต้องการให้เธอปรากฏตัวในสายตาของผม และไม่สามารถมาแทรกแซงแผนการของผมได้ ”
ขณะที่มิยาโมโตะพูด ผู้นำไป๋ที่อยู่ข้างๆเขาพูดด้วยรอยยิ้มที่ร้ายๆ
“ผมจะไม่ยอมรับเงื่อนไขที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร? ผมรู้ว่าคุณในฐานะองค์ชาย มันเป็นไปไม่ได้ที่คุณที่จะทำแบบนี้ในราชวงศ์ต้าเซี่ย แต่เรื่องนี้ง่ายสำหรับผม ผมสัญญากับคุณและสามารถทำได้แน่นอน แต่สิ่งที่คุณสัญญากับผม ผมหวังว่าคุณจะทำได้เช่นกัน”
ขณะพูด สองคนก็มองหน้ากันและจับมือกันโดยมีแผนร้ายในใจของตนเอง
“เข้าใจแล้ว ความร่วมมือนั้นมีความสุขจริงๆ แต่น้องชายของผมน่าจะเคยมาที่นี่แล้วใช่ไหม ถ้ามันตามที่ผมคาดไว้”
“ผมคาดว่าด้วยสติปัญญาของเขา ส่วนใหญ่คือขอยืมกำลังทหารของคุณ”
ไป๋ดี๋ฟังสิ่งที่มิยาโมโตะพูด แล้วทำหน้าตกใจ
“ใช่ ไอ้เด็กนั่นมาหาผม และผมก็สัญญากับเขาแล้ว แต่ผมรู้ว่าคุณก็จะมาด้วย ท่ามกลางเงื่อนไขของคุณสองคน แน่นอนว่าของคุณดีกว่า ดังนั้นคุณสามารถมั่นใจได้ ผมจะไม่ให้เขารู้ว่าเราสองคนร่วมมือกัน ”
มิยาโมโตะยิ้ม แล้วมองไปที่ผู้นำไป๋ด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย
“ไม่ต้องแบบนี้หรอกมั้ง มันเป็นเรื่องของธุรกิจ โดยธรรมชาติแล้ว ใครก็ตามที่สามารถให้เงื่อนไขที่ดีกว่าแก่คุณได้ คุณก็ช่วยเหลือคนนั้น สิ่งที่ผมต้องการให้คุณทำ น่าจะง่ายมาก ผมหวังว่าคุณจะคิดให้รอบคอบ แต่อย่าเลือกนายผิดแล้วกัน”
หลังจากพูดจบ มิยาโมโตะก็ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ราวกับว่าเขาแน่ใจว่าตระกูลไป๋จะช่วยเขาอย่างแน่นอน
“ตอนนี้ควรทำอย่างไร? ทั้งสองคนก็ต้องการให้เราช่วย และเราตอบตกลงกับมูโตะแล้ว เราควรช่วยใครในตอนนี้?”
ผู้นำไป๋ยิ้มอย่างแปลกประหลาด แล้วพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย
“เราจะไม่ช่วยใครก่อน รอดูว่างานใหญ่ของใครมาเร็วกว่า เราก็ช่วยคนนั้น เรื่องแบบนี้ต้องแล่นเรือไปตามลม,ปรับตัวไปตามสถานการณ์ ตัดสินใจไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้น บอกไม่ได้ว่าใครจะตายเป็นรายต่อไปในวินาทีถัดไป”
“ฟังพ่อก่อน พรุ่งนี้ลูกไปทำทั้งสองสิ่งนี้ วางใจได้เลย สองพี่น้องนั้นจะไม่บอกความคิดของกันและกัน ดังนั้นถ้าคุณไปช่วยพวกเขาทำงาน พวกเขาก็จะไม่มีใครรู้”
เห็นได้ชัดว่าผู้นำไป๋ต้องการตอบตกลงทั้งคู่ และจากนั้นเพื่อดูว่าใครสามารถขึ้นครองบัลลังก์ของญี่ปุ่นได้ และไป๋ตี๋ก็พยักหน้าและจากไปโดยตรง
ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง เจ้าหญิงอายาเสะนั่งอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับถังเฉา และดูเหมือนกำลังพูดถึงบางสิ่งที่สำคัญ
“เป็นเช่นนี้นี่เอง ญี่ปุ่นกับหว่างเหลี่ยงไปมาหาสู่กันใกล้ชิดเช่นนี้เลย ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาหยิ่งทะนงเช่นนี้!”
ด้านหนึ่งโอดะไอพูดด้วยความโกรธ ในขณะที่สายตาของถังเฉาแสดงความเศร้าเล็กน้อย
เพราะเมื่อกี้นี้ เจ้าหญิงอายาเสะบอกกับถังเฉาอย่างหนึ่ง นั่นคือ ร่างโคลนของหลี่เห้าจำนวนมากในประเทศญี่ปุ่นพร้อมที่จะฟังคำสั่งการ
“แล้วรู้ไหมว่าร่างจริงของหลี่เห้าอยู่ที่ไหน?”
ถังเฉาอดไม่ได้ที่จะถาม แม้ว่าจะรู้คำถามนี้ เจ้าหญิงอายาเสะไม่มีทางรู้
จริงตามที่คาดไว้ เจ้าหญิงอายาเสะแค่ส่ายหัว
“ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่าเราจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันมาก แต่พวกเขาก็ยังปฏิเสธที่จะเปิดเผยความลับที่สำคัญกว่านี้ แต่ยินดีที่จะให้เราเรียกใช้กองกำลังของเขา”
ถังเฉาพยักหน้าอย่างผิดหวังแล้วลุกขึ้นยืน
“โอเค ผมรู้แล้ว ผมจะเริ่มสืบสวนเรื่องนี้ และก่อนหน้านั้น ถ้าองค์ชายทั้งสองของคุณในญี่ปุ่น ถ้ามาหาเรื่องคุณอีก คุณสามารถมาหาผมได้ตลอดเวลา ผมคาดว่าพวกเขาจะส่งคนมาลอบสังหารคุณอีกครั้ง พวกคุณต้องระวังอย่างมาก”
ถังเฉาเดาได้แล้วว่า องค์ชายทั้งสองจะยังทำต่อไป และเป้าหมายไม่ใช่แค่เจ้าหญิงอายาเสะเท่านั้น
อายาเสะและโอดะไอชำเลืองมองกันและกันแล้วพยักหน้า
“ไม่ต้องห่วง ที่ของฉัน คุณยังกังวลว่าเพื่อนของคุณจะเกิดอุบัติเหตุหรือ? คุณดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว”
ลั่วเย่นหัวเดินเข้ามาทันที และพูดด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
หลังจากที่ได้เห็นลั่วเย่นหัว ถังเฉาก็ส่ายหัวและยิ้ม
“แม่ยายของผม ผมจะไม่เชื่อคุณได้อย่างไร? ในความแข็งแกร่งของคุณ ผมเชื่อว่าพวกเธอจะปลอดภัย แต่ควรระวังดีกว่า เพราะคนเหล่านั้นไม่ใช่คนธรรมดาที่กาก”
