บทที่128 ฉันต้องการมอบตัว
อาคารต้าชางรวบรวมบุคคลสำคัญในทุกสาขาอาชีพในเมืองหมิงจู ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด เพียงเพราะนี่คือสมาคมการค้าหงยิง ซึ่งเป็นสาขาของภูมิภาคหมิงจู!
ภายใต้รายล้อมของผู้นำแห่งทุกสาขาอาชีพ ถังเฉาและเฟิ่งหวงเดินเข้าไปในอาคารต้าชางอย่างสงบ ราวกับว่าทั้งหมดนี้คือสิ่งที่พวกเขาควรทำอยู่แล้ว
หลินเจิ้นสงรู้สึกกดดันอย่างมาก เขาเดินด้วยร่างที่แข็งกร้าวไปทั้งตัว จนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในห้องหนึ่ง จากนั้นค่อยคลายตัวขึ้น
แต่ไม่นาน เขาก็ต้องตกใจกับความอลังการในห้องอีกครั้ง
ไม่ว่าจะเป็นของประดับตกแต่ง หรือโบราณวัตถุล้วนมีราคาล้ำค่าทั้งนั้น แม้แต่พระราชวังโบราณก็ยังเทียบเท่าไม่ได้
“พ่ออยู่ที่นี่ไปก่อนนะ”
ถังเฉายิ้มเล็กน้อยให้กับหลินเจิ้นสง และพูดอย่างราบเรียบ: “ทันทีที่ถึงพรุ่งนี้ ทุกอย่างจะกลับคืนสู่เจ้าของเดิม ทุกคนที่รังแกตระกูลหลินจะต้องถูกลงโทษตามสมควร”
“เสี่ยวเฉา!” หลินเจิ้นสงเรียกถังเฉาที่กำลังจะไป
ถังเฉาหยุดเล็กน้อย แล้วหันกลับมามองหลินเจิ้นสงด้วยความประหลาดใจ
“ขอบใจ!”
ดวงตาของหลินเจิ้นสงแดงเล็กน้อย และเขากล่าวกับถังเฉาจากก้นบึ้งของหัวใจ: “ขอบใจมากสำหรับทุกสิ่งที่นายทำให้กับตระกูลหลิย”
ถังเฉายิ้มอย่างเฉยเมย: “ผมเคยบอกว่า ตราบใดที่ฉันอยู่ ตระกูลหลินกคือมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ!”
เมื่อสิ้นคำ ถังเฉาก็ปิดประตูอย่างแผ่วเบา
รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เย็นชาลงเช่นกัน เขามองกลับไปที่หลัวปู้หูอีซานและเจิงเทียนเสียง และพูดว่า: “ทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง?”
เมื่อรู้สึกถึงความเย็นชาในสายตาของถังเฉา หลัวปู้ก็กล่าวอย่างรวดเร็วว่า: “ทุกอย่างพร้อมแล้ว รอเพียงคำสั่งของเจอนายใหญ่เท่านั้น”
“ลงมือทันที ภายในสองวันฉันจะทำให้ซ่งเทียนซานและฉางหงเทียนชื่อเสียงป่นปี้!
“ครับ!”
—-
หลังจากออกจากบริษัทโอ้ซิน ซ่งเทียนซานวางแผนที่จะกลับไปที่บริษัท
กลิงกลิง—-
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายจากเลขาของเขา
“ประธานซ่งคะแย่แล้ว บริษัทเราเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
ทันทีที่มีการเชื่อมต่อสายเลขาก็ตื่นตระหนกและกรีดร้อง: “ประธานจูลาออกอย่างกะทันหันแล้ว!”
“ใครนะ จูหาวเหรอ?”
ดวงตาของซ่งเทียนซานมืดมนไปชั่วขณะ แต่เขาก็ฟื้นความสงบได้อย่างรวดเร็วและพูดว่า: “มีอะไรน่าตกใจ ก็แค่รองประธานลาออกไปคนหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”
“แต่ว่า ประธานจูยังพาตัวตั้งตัวตีของบริษัทจำนวนมากไปด้วย!”
เลขานุการพูดอย่างเสียงดัง: “เกือบทุกแผนกที่สำคัญเหลือพนักงานชั้นยอดเพียงครึ่งหนึ่ง และตอนนี้ทั้งบริษัทแทบจะเป็นอัมพาตไปแล้ว!”
“อะไรนะ?!”
ข่าวนี้ทำให้สีหน้าของซ่งเทียนซานเปลี่ยนไปมาก และเหงื่อเย็นเม็ดใหญ่เท่าถั่วก็ไหลลงมาที่หน้าผากของเขา
หากเพียงแค่รองประธานลาออกคนเดียวนั้น มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย อย่างมากก็แค่หาคนมาแทนที่ แต่ว่าการที่ตัวตั้งตัวตีของบริษัทจำนวนมากลาออกในเวลาเดียวกันแบบนี้ จะส่งผลให้บริษัทได้รับการกระทบอย่างรุนแรง
มันเหมือนเป็นการควักหัวใจของเขาและฉีกกระดูกของเขาออกจากกัน และทำให้เขาได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส
“ประธานซ่งรีบกลับมาเถอะคะ ตอนนี้ที่บริษัทวุ่นวายไปหมดแล้วคะ พนักงานแต่ละคนล้วนมาโวยวายว่าจะลาออกคะ” น้ำเสียงของเลขาทุกข์ร้อนมาก แทบร้องไห้ออกมา
ปั๊พ!
ซ่งเทียนซานวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาซีดจนสามารถบีบน้ำออกมาได้ จากนั้นเขาก็กระแทกคันเร่งและรีบตรงไปที่บริษัท
ขณะขับรถเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดหมายเลขและโทรออก
ในไม่ช้า โทรศัพท์ก็เชื่อมต่อสำเร็จ และเสียงสงบของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น: “ประธานซ่งมีอะไรเหรอ?”
“จูหาว—- ”
น้ำเสียงของซ่งเทียนซานต่ำมาก แฝงความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุด และพูดอย่างโหดร้ายว่า: “คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ ฉันจะให้เวลาคุณหนึ่งชั่วโมงในการนำตัวตั้งตัวตีของบริษัทกลับมา! ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้คุณไม่สามารถใช้ชีวิตในเมืองหมิงจูได้กีก!”
“ประธานซ่งชมเกินไปแล้ว”
จูหาวหัวเราะและกล่าวว่า: “ในเมื่อฉันตัดสินใจทำเรื่องนี้แล้ว ฉันต้องมีความกล้าที่จะรับผลกระทบที่ตามมาอยู่แล้ว”
“ฉันเชื่อว่าความยากเล็กๆน้อยๆแค่นี้ คงไม่ทำให้ประธานซ่งเดือดร้อนหรอก แค่นี้แหละ ลาก่อน”
“จูหาว ฉันไม่นึกเลยว่า คุณจะเป็นหมาที่ไม่รู้คุณคนโดยสิ้นเชิงแบบนี้!”
รอยเลือดกระจายอยู่ในเบ้าตาของซ่งเทียนซาน และน้ำเสียงของเขาโกรธจัดและบ้าคลั่ง ราวกับหมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บ: “เมื่อคุณดื่มแอลกอฮอล์ทั้งวันและเมื่อความปรารถนาของคุณตกต่ำ ฉันให้ตำแหน่งรองประธานของบริษัทหลงเถิงกับคุณ ฉันปฏิบัติกับคุณไม่เลวใช่ไหม ทำไมคุณถึงปฏิบัติกับฉันแบบนี้”
ท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้วางสายโทรศัพท์ และจูหาวก็ตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลานาน
“คุณปฏิบัติต่อฉันอย่างไม่เลวงั้นเหรอ?”
หลังจากนั้นไม่นาน จูหาวก็หัวเราะอย่างประชดประชัน: “ซ่งเทียนซาน คุณลองสัมผัสมโนธรรมของคุณดู เพื่อดูว่ามีชิ้นส่วนที่หายไปหรือเปล่า- สิ่งที่คุณทำคือความเมตตาแล้วเหรอ? คุณเพียงแค่กลัวว่าหากฉันเปิดเผยความจริงในเรื่องนั้น มันจะกระทบกระเทือนต่อคุณและฉางหงเทียนเท่านั้น!”
“คุณเสแสร้งมอบตำแหน่งรองประธานให้กับฉัน มันมีเพียงนำที่ไร้ประโยชน์เท่านั้นแต่ไม่มีอำนาจที่แท้จริงของรองประธานแม้แต่น้อย- คุณสวมปลอกคอให้ฉัน และเลี้ยงฉันเหมือนหมาตัวหนึ่งของคุณ”
“ถ้าฉันไม่ปฏิบัติตามคุณ คุณก็จะขู่ฉันด้วยครอบครัวของฉัน เพียงเพราะฉันเป็นคนต้อยต่ำ ดังนั้นฉันควรจะเสียสละเพื่อรักษาคุณและฉางหงเทียนอย่างนั้นใช่ไหม?”
ซ่งเทียนซานไม่คาดคิดมาก่อนว่าจูหาวจะพูดแบบนี้กับเขา หลังจากที่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หัวเราะอย่างอำมหิตขึ้นมา: “ใช่แล้ว เพราะคุณเป็นคนต้อยต่ำ หลายสิ่งหลายอย่างคุณจึงกำหนดเองไม่ได้— การที่คุณยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ นั้น หมายความว่าคุณยังมีผลประโยชน์อยู่ และคุณยังมีพ่อแม่ที่แก่ชราต้องเลี้ยงดูอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณไม่อยากให้พวกเขาประสบอุบัติเหตุ และเสียใจไปตลอดชีวิตล่ะก็ รีบพาคนกลับมาเดี๋ยวนี้!”
จูหาวตกอยู่ในความเงียบ ซ่งเทียนซานเลยคิดว่าจูหาวกลัว ดังนั้นจึงไม่ทำให้เขาหงุดหงิดอีกต่อไป แต่ชักชวนเขาโดยดีว่า: “จูหาวคุณกลับมาเถอะ ฉันสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดีแน่นอน และฉันกับประธานฉางจะปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นพี่น้องของเรา—- ”
“คุณเคยคิดไหมว่าคุณอาจล้มเหลว?”
จูหาวที่เงียบอยู่นาน พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา
“อะไรนะ?”
ดวงตาของซ่งเทียนซานกระพริบไปครั้งหนึ่ง และเขาไม่เข้าใจความหมายของจูหาว
“คุณเคยคิดไหมว่าคุณอาจล้มเหลว?”
จูหาวพูดซ้ำอีกครั้ง: “ในสายตาของคุณ ฉันเป็นคนต้อยต่ำ ดังนั้นในสายตาของคนอื่น คุณก็เป็นแค่คนต้อยต่ำคนหนึ่งหรือเปล่า?”
ซ่งเทียนซานไม่เข้าใจความหมายของจูหาว และทันใดนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย: “จูหาวคุณรีบกลับมาเดี๋ยวนี้—- ”
“พ่อแม่ของฉันถูกย้ายไปต่างประเทศในชั่วข้ามคืนแล้ว เพราะฉะนั้นต่อจากนี้คุณก็คุกคามฉันไม่ได้อีก”
จูหาวหัวเราะ และเสียงหัวเราะก็เต็มไปด้วยความอำมหิต: “บางทีสุภาพบุรุษคนนั้นก็พูดถูก ทำความดีชดเชยความผิดเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว”
ในที่สุดดวงตาของซ่งเทียนซานก็ฉายแววสยอง: “คุณหมายถึงอะไรสุภาพบุรุษคนนั้นคือใคร?”
“ประธานซ่งนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น”
น้ำเสียงของจูหาวนั้นจริงจังมาก และหลังจากพูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์
“ฮัลโหล—- จูหาวคุณจะทำอะไรกันแน่?”
ซ่งเทียนซานรู้สึกร้อนใจอย่างมากเหมือนมดบนหม้อไฟ ด้วยความกระวนกระวายใจเขาจึงรีบโทรออก: “ช่วยหาคนที่ชื่อจูหาวให้หน่อย ถ้าหาเจอก็นำมันกลับมาให้ฉัน”
“ครับ”
คนทางโน้นตอบคำเดียวและวางสายไป
ภายในสามนาทีสายก็มา
“ประธานซ่งเจอตัวแล้วครับ”
“เขาอยู่ไหน?” ความหวังอันริบหรี่ระเบิดออกมาในดวงตาของซ่งเทียนซาน
“สถานีตำรวจ”
“… “
ในเวลาเดียวกันที่สถานีตำรวจสาขาหมิงจู
ควั้ก—-
ประตูถูกผลักให้เปิดออกอย่างแรง ชายคนหนึ่งก็เดินเข้าไป ดูเจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนที่เผชิญหน้ากับศัตรู แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า: “ฉันต้องการมอบตัว”
