เจ้ามังกรพรีเมี่ยม – ตอนที่ 188 การฆ่าต่อเนื่อง

บทที่188 การฆ่าต่อเนื่อง

หลังจากแยกทางกับซ่งหรูอี้ ถังเฉาก็กลับมาที่ห้องส่วนตัวอีกครั้ง

ในเวลานี้บริกรได้นำอาหารที่หรูหรามาเสิร์ฟแล้ว และยังมอบไวน์แดงอย่างดีเป็นของขวัญแก่พวกเขาด้วย

ฉนวนกันเสียงของห้องส่วนตัวนั้นยอดเยี่ยมมาก และจะไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องส่วนตัวอย่างแน่นอน

ถังเฉามองไปที่อาหารอันโอชะบนโต๊ะ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “กินได้เลยครับ อาหารที่นี่อร่อยมากเลยนะ”

หลินชิงเสว่ไม่อยากอาหารเลย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล: “เธอพูดอะไรกับคุณเหรอ?”

ถังเฉาตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ หลังจากที่เขาคิดคำนวณไปชั่วครู่เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่บอกให้หลินชิงเสว่ รู้

“มีเรื่องที่น่าสงสัยอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้หลายอย่าง ซ่งหรูอี้บอกรายละเอียดบางอย่างแก่ฉัน” ถังเฉากล่าวด้วยสีหน้าสงบ

หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่นอกหน้าต่างซึ่งกำลังลมฝนโหยหวนอยู่ และถูขมับของตัวเองเบาๆ เหมือนว่าเธอจะเหนื่อยล้ามาก

เมื่อมองไปที่ใบหน้าสวยงามที่อยู่ตรงหน้าเขา ถังเฉาก็รู้สึกผิดอย่างมาก แต่สิ่งที่หนักแน่กว่านั้นกลับเป็นความเฉียบขาดในใจเขา

“ชิงเสว่คุณวางใจได้เลย ฉันจะหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้เจออย่างแน่นอน”

เขามองไปที่หลินชิงเสว่และพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำราวกับว่าเขากำลังให้คำสัญญาต่อเธออยู่

เมื่อเห็นว่าถังเฉาจริงจังเยี่ยงนี้ หลินชิงเสว่จึงไม่กังวลอีกต่อไป เลยตอบตกลงด้วยเสียงแผ่วเบา

และยังมีสเต๊กที่ถูกหั่นเสร็จเรียบร้อยปรากฏอยู่ตรงหน้าเธออีกด้วย

“มา อ้าปากหน่อย อา—- ” ถังเฉาถือสเต๊กและกล่าวกับหลินชิงเสว่

“คุณกำลังทำอะไรเนี่ย?”

หลินชิงเสว่มองไปที่ถังเฉาด้วยสีหน้าแปลกๆ และพูดด้วยความสงสัย

“ป้อนคุณกินข้าวไง” ถังเฉาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

“ฉันกินเองได้ … ” หลินชิงเสว่กล่าวด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ

“ฉันรู้ มาอ้าปากหน่อย อา—- ”

“… ”

ทั้งที่ถังเฉาพยักหน้าแล้ว แต่ก็ยังยืดสเต๊กมาให้เธอราวกับว่าเขาไม่เข้าใจคำพูดเธอ

เนื่องจากว่าไม่มีทางเลือกอื่น หลินชิงเสว่จึงต้องกัดฟันกินสเต๊กชิ้นนี้ลงไป และในที่สุดภายใต้การบังคับของถังเฉาเธอก็กินสเต๊กจนหมดจาน

หลังอาหารเย็นฝนไม่เพียงแต่ไม่หยุดตก แต่กลับหนักขึ้นกว่าเดิมอีก

ถังเฉาถือร่มให้หลินชิงเสว่ และมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิดที่ผืนน้ำและท้องฟ้าบรรจบกัน จากนั้นก็ถอนหายใจและพูดว่า: “ฝนตกหนักจัง”

“ขับรถ”

หลินชิงเสว่พูดอย่างรวบรัด เธอไม่สนใจอะไรมากนัก

“เดี๋ยวฉันขับเอง” ถังเฉาพูดพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าแดงของหลินชิงเสว่

หลินชิงเสว่เป็นคนคออ่อน ดื่มไวน์แดงไปแค่ขวดเดียว เธอก็มีอาการเวียนหัวแล้ว

หลินชิงเสว่พยักหน้าและหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของเธอ เธอหยุดอีกครั้งแล้วส่ายหัวหลายครั้ง: “ไม่ได้”

“อะไรไม่ได้?” ถังเฉารู้สึกงงเล็กน้อย

เธอมองถังเฉาอย่างจริงจังและพูดว่า: “คุณก็ดื่มเหมือนกัน”

“ไวน์แค่นี้ไม่มีอะไรเลย- ”

“ไม่ได้ ดื่มก็คือดื่ม เราต้องหาคนมาขับให้!”

หลังจากนั้นไม่นานชายที่มีหมวกแก๊ปและสูงเพียง1.7เมตรก็เดินมาหาพวกเขา: “พวกคุณกำลังมองหาคนขับรถใช่ไหมครับ?”

ทั้งๆที่เป็นฤดูร้อน แต่ชายคนนี้กลับสวมเสื้อกันหนาวหนา

ถังเฉาจึงระแวงชายคนนี้มากขึ้น และส่งกุญแจรถให้เขา: “ไปที่คฤหาสน์จื่อหยวน”

หลังจากพูดเสร็จเขากับ หลินชิงเสว่ก็ขึ้นไปนั่งแถวหลังของรถ

ชายในเสื้อกันลมก็ไม่ได้พูดสักคำ เขาสตาร์ทรถโดยตรงจากนั้นก็ขับรถพุ่งเข้ากลางสายฝน

ชายคนนี้เงียบมาก เขาไม่เหมือนคนขับรถคนอื่นๆที่ชอบชวนคุย ตั้งแต่สตาร์ทรถจนถึงตอนนี้เขาไม่พูดอะไรเลย

ถังเฉาและหลินชิงเสว่เองก็ไม่ใช่คนที่จะริเริ่มชวนคนอื่นคุยก่อนด้วย ดังนั้นบรรยากาศในรถจึงเงียบสนิทและไม่มีเสียงใดๆเลย

มีเพียงเม็ดฝนตกลงมากระแทกกระจกหน้ารถ ส่งเสียงดังเปาะแปะราวกับเวลาคั่วถั่ว

ฝนตกหนักมากจนมองเห็นวัตถุได้ยาก แม้ว่าจะเปิดที่ปัดน้ำฝนจนสุด แต่ก็แทบม

ขณะที่รถขับเข้าไปในถนนบนภูเขาที่ไม่ค่อยมีผู้คนเข้าถึงนัก ดวงตาของถังเฉาก็หรี่ลงเล็กน้อย: “ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่มันไม่ใช่เส้นทางที่ไปคฤหาสน์จื่อหยวนนี่”

“จริงเหรอครับ? ถ้าอย่างนั้นผมต้องจำทางผิดแน่เลย”

ชายคนนั้นเลยทำเหมือนว่าตระหนักได้และเขาก็กลับรถอย่างกะทันหัน

ทันใดนั้นก็มีไฟหน้ารถที่แสบตาสองดวงส่องแสงมาที่พกวเขา ส่งผลให้ทุกคนมองไม่เห็นในพริบตา

เอี๊ยด—-

ชายคนนั้นหมุนพวงมาลัยอย่างแรง และรถก็สั่นอย่างรุนแรง ถังเฉาและหลินชิงเสว่เสียการทรงตัวร่างกายจึงเอนตัวไปข้างหน้าอย่างแรง

“เกิดอะไรขึ้น!”

หลินชิงเสว่ลืมตาและมองไปข้างหน้า

“ระวัง!”

ถังเฉาตะโกนด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก

ไฟหน้ารถที่ส่องแสงเข้ามาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทันใดนั้นรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยสินค้าก็พุ่งออกไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ราวกับสัตว์ร้ายวิ่งเข้าหาพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

บูม—-

ฟ้าแลบสว่างวาบไปทั่วท้องฟ้า ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดสว่างไสวและส่องให้เห็นถึงทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วย

ถังเฉายังมองเห็นคนขับในรถบรรทุกขนาดใหญ่ได้อย่างชัดเจนด้วย เขาก็สวมเสื้อกันลมหนาๆเช่นกัน ซึ่งดูจากสไตล์แล้ว มันเป็นสไตล์เดียวกับคนขับรถของพวกเขา

ถังเฉาดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว จากนั้นเขาก็มองไปที่คนขับรถด้วยสายตาที่เย็นชา

กระจกมองหลังของรถสะท้อนให้เห็นใบหน้าที่ไม่แยแสของชายในเสื้อกันลม เขามองไปที่ถังเฉาและหลินชิงเสว่ด้วยสายตาที่ดุร้าย และรอยยิ้มที่แปลกๆก็ปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเขา

ในทันใดนั้นเขาก็ปล่อยพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้าง

และด้วยความเร็วที่สูงมากจึงส่งผลให้รถเสียการทรงตัวในทันที

กรุบกริบ—-

พวงมาลัยกำลังหมุนอย่างรุนแรง และรถก็หมุนอย่างรุนแรงเช่นกัน คนในรถรู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังหมุนไปมา แม้ว่าพวกเขาจะคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ก็ตาม

ก่อนที่ถังเฉาจะมีเวลาพูด เขาก็พบว่าชายในเสื้อกันลมที่ขับรถก่อนหน้านี้ได้หายตัวไปแล้ว

ทันใดนั้น พื้นที่มืดและแคบของภายในรถก็เต็มไปด้วยภัยอันตราย

ถังเฉามองขึ้นไปด้านบนโดยอัตโนมัติ เขาเห็นชายที่หายตัวไปตัวติดอยู่บนหลังคารถเหมือนจิ้งจกที่น่าเกลียดตัวหนึ่ง

เขายิ้มให้ถังเฉาอย่างเย็นชา และถือกริชไว้ในมือจากนั้นก็เจาะไปที่คอของหลินชิงเสว่อย่างอำมหิต

“บังอาจ!”

มีความเย็นชาและเจตนาแห่งการฆ่าฉายผ่านดวงตาของถังเฉา

แต่ว่าเขาไม่ได้ตอบโต้กลับ แต่กอดหลินชิงเสว่ไว้อย่างแน่นหนา และปกป้องหลินชิงเสว่ด้วยเลือดและเนื้อของเขา

“อย่า – ”

หลินชิงเสว่ถูกถังเฉากดทับไว้ด้านล่างอย่างหนัก และอาการวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงก็พุ่งขึ้นมาทันที แต่เธอก็มองเห็นชายคนนั้นในเสื้อกันลมที่กำลังจะฆ่าเธออย่างชัดเจนแล้ว และทันใดนั้นก็กรีดร้องอย่างสุดใจ

พัฟ—-

ในชั่วพริบตาต่อมากริชก็ถูกฝังลงด้านหลังของถังเฉาอย่างอำมหิต ทันใดนั้นเลือดก็กระเซ็นไปทั่วและเสื้อผ้าของถังเฉาถูกย้อมเป็นสีแดงในทันที

“ถังเฉา—-”

หลินชิงเสว่น้ำตาไหลและสัมผัสมันด้วยมือ และมือเธอก็เต็มไปด้วยเลือดทันที

นักฆ่าตัวเตี้ยก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เป้าหมายของเขาคือหลินชิงเสว่ แต่เขากลับแทงโดนถังเฉาโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่ในไม่ช้ารอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็น่ากลัวยิ่งขึ้น

ถังเฉาได้รับบาดเจ็บ แต่ผลลัพธ์นี้กลับดีต่อเขาด้วยซ้ำ

ฆาตกรคนนั้นไม่ได้ตามล่าพวกเขาต่อ เพราะได้ยินเสียงแตรดังลั่น และรถทั้งสองคันก็เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ และก็กำลังจะชนกันในไม่ช้านี้แล้ว

ดังนั้นเขาจึงรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว และกระโดดออกจากรถเพื่อเอาตัวรอดในทันที

แต่ในช่วงเวลาต่อมา แขนของเขาถูกดึงอย่างรุนแรง และส่งผลให้เขาไหล่หลุดโดยตรง

ด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนักฆ่ามองย้อนกลับไปโดยไม่รู้ตัว

สิ่งที่เห็นนั้นกลับเป็นดวงตาที่มืดมิดและน่ากลัวคู่หนึ่ง

ถังเฉาชักกริชออกอย่างแรง และมองเขาด้วยใบหน้าที่ดุร้ายราวกับเป็นการจ้องมองของเทพแห่งความตาย