บทที่189 เสี่ยวลี้หายไปแล้ว
ภายใต้การจ้องมองของถังเฉาที่เต็มไปด้วยเจตนาในการฆ่า ลูกศิษย์ของนักฆ่าก็หดตัวลงและใบหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ
“คุณ ทำไมคุณถึงไม่เป็นไรเลย?!”
คนธรรมดาต้องบาดเจ็บสาหัสและตายเพราะถูกแทงในครั้งนี้อย่างนอน ทำไมเขาถึงไม่เป็นไรเลยนอกจากเลือดออกแค่นิดเดียว?
“แกไปตายซะ”
เสียงของถังเฉานั้นเยือกเย็นราวกับสายน้ำ และเขาไม่รอช้าเขาพุ่งเข้าไปชกต่อยด้วยหมัดหนัก
เขาคิดในใจคร่าวๆว่าเหลือเวลาประมาณสามวินาทีก่อนที่รถทั้งสองจะชนกัน
สำหรับคนทั่วไปแล้วสามวินาทีนั้นหายไปในพริบตา แต่สำหรับเขาสามวินาทีก็เพียงพอที่จะทำเรื่องหลายอย่างแล้ว
ปัง—-
มีเสียงดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าร้อง พลังหมัดของถังเฉาทำให้ร่างของนักฆ่าบินออกไปไกลราวกับว่าวที่หลุดออกจากสาย
คลิก—-
กระจกหน้ารถถูกกระแทกจนแตก และนักฆ่าก็กระเด็นออกไป
เสียงดังก้อง—-
ในขณะนี้มีเงาดำขนาดใหญ่ปกคลุมสายตาของพวกเขา และรถบรรทุกคันนั้นก็กำลังจะชนใส่พวกเขาในไม่ช้า
พัฟ—-
นักฆ่าคนนั้นถูกล้อรถบรรทุกวิ่งทับใส่อย่างแรง และเขาก็สิ้นลมหายใจไปโดยที่ไม่ทันได้กรีดร้องออกมาด้วยซ้ำ
หลินชิงเสว่ดูฉากนี้ด้วยความสยดสยอง ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันเธอเคยมีประสบการณ์ถูกลักพาตัวมาหลายครั้ง แต่เธอไม่เคยมีอันตรายเท่าครั้งนี้ มันคือการฆ่าต่อเนื่องเกมสู่เกม
“หลับตา”
ทันใดนั้นเสียงทุ้มจากถังเฉาก็ดังเข้ามาในหูของเธอ
หลินชิงเสว่เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าใบหน้าของถังเฉานั้นคมและเคร่งขรึมอย่างมาก โดยเฉพาะดวงตาที่เจิดจรัสของเขาจ้องมองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่ละสายตา
ในเวลาที่คอขาดบาดตายแบบนี้หลินชิงเสว่ไม่มีเวลาคิดมาก เธอรีบหลับตาและมอบชีวิตของเธอให้กับถังเฉา
ถังเฉากอดหลินชิงเสว่จากนั้นก็กลิ้งตัวลงไป เมื่อเขากลิ้งตัวลงเขาดึงประตูรถออก จากนั้นก็กลิ้งลงไปพร้อมกับหลินชิงเสว่ในอ้อมแขนของเขา
บูม—-
ในวินาทีที่ทั้งสองหนีออกจากรถนั้นรถบรรทุกก็พุ่งเข้าชนใส่รถยนต์ของพวกเขาเช่นกัน
ทันใดนั้นรถก็หลุดออกจากกันและกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที
แต่รถบรรทุกขนาดใหญ่ยังไม่พอใจเพียงเท่านี้ ชนต่อเนื่องอีกสามครั้งถึงจะยอมหยุดลง
บูม—-
ถังน้ำมันระเบิดและรถทั้งคันก็พุ่งขึ้นไปบนอากาศ และระเบิดกลางอากาศจากนั้นเปลวไฟก็พุ่งขึ้นบนท้องฟ้า
แต่เปลวไฟเหล่านี้เกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที และดับลงด้วยฝนตกหนักอีกครั้งและควันสีดำก็พวยพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง ทันใดนั้นภาพตรงหน้าก็เต็มไปด้วยความหายนะ
หลินชิงเสว่ไม่ได้เห็นสิ่งเหล่านี้เลย เธอเพียงแค่รู้สึกถึงหน้าอกที่กว้างและทรงพลังซึ่งติดกับแก้มของเธออย่างใกล้ชิด แม้ว่าข้างนอกจะลมแรงฝนหนักและมีเสียงฟ้าร้องดังก้อง แต่เธอก็ไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย
ราวกับว่าอ้อมกอดของถังเฉาเป็นท่าเรือที่อบอุ่นที่สุด ปกป้องเธอรอดจากภัยอันตราย
หลังจากที่กลิ้งไปหลายรอบ เสียงของถังเฉาก็ดังขึ้นอย่างช้าๆ: “เรียบร้อยแล้ว คุณลืมตาได้เลย”
หลินชิงเสว่ลืมตาขึ้นและเห็นถังเฉากำลังกดทับเธออยู่
เขากางมือทั้งสองข้างออก เพื่อควบคุมร่างกายของเขาอย่างระมัดระวังและพยายามที่จะไม่ทำให้หลินชิงเสว่ได้รับบาดเจ็บให้มากที่สุด
จากมุมนี้หลินชิงเสว่สามารถมองเห็นบาดแผลที่กำลังมีเลือดไหลออกมาของถังเฉาได้พอดี และน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้งในทันที: “คุณอดทนหน่อยนะ เราจะไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด!”
ถังเฉามองไปที่หลินชิงเสว่ด้วยสายตาที่อ่อนโยนและพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า: “คุณไม่ต้องกังวล มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ไม่เป็นไรหรอก”
“มันเป็นแผลเล็กน้อยซะที่ไหน คุณเสียเลือดไปเยอะขนาดนั้นแล้ว—- ”
หลินชิงเสว่ไม่สนใจลมและฝนที่ตกหนัก เธอรีบมาที่ด้านข้างของถังเฉาและพูดด้วยดวงตาสีแดง
สำหรับเรื่องนี้แล้ว ถังเฉาทำได้แค่ยิ้มอย่างขมขื่น
การบาดเจ็บแบบนี้อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่แม้กระทั่งอาการบาดเจ็บเล็กน้อยด้วยซ้ำ
ตอนศึกแห่งโยวเหิง ถังเฉาต่อสู้กับยอดนักบู๊ทั้งเก้าของโลกเพียงลำพัง และการบาดเจ็บไหนบนร่างกายของเขาไม่หนักกว่าการบาดเจ็บในครั้งนี้เหรอ?
ถังเฉากำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อ ทันใดนั้นสายตาของเขาก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นเฉียบคมขึ้นกว่าเดิม และเขาก็ส่งสัญญาณให้เธอเงียบ: “ชู่!”
หลินชิงเสว่ก็ผงะและไม่พูดอะไร
ตึกตึกตึก……
เสียงฝีเท้าคมชัดดังมาจากไม่ไกล
คนขับรถบรรทุกกระโดดออกจากรถ และเดินมาตรวจสอบสถานการณ์
สายฝนโปรยปรายลงมาบนใบหน้าร่างกายและผมของเขา แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงเรียบเฉยราวกับว่าเขาไม่รู้สึกตัวเลย
อยู่ต้องเห็นคนตายต้องพบศพ นี่คือกฎของพวกเขาในการทำสายงานนี้
เมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สายตาของถังเฉาก็คมขึ้นเรื่อยๆ และหัวใจของ หลินชิงเสว่ก็เต้นเร็วมาก
ในที่สุดเมื่อระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายน้อยกว่าหนึ่งเมตร ถังเฉายืนขึ้นอย่างรวดเร็ว และแขนของเขาก็ชกออกอย่างแรง
นักฆ่าคนที่สองมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วพอสมควร แต่ถังเฉายังคงจับคอของเขาทันและยกเขาขึ้นสูง
“บอกมาว่าใครส่งพวกแกมา!”
ถังเฉาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา
ในขณะที่เขาพูดฝ่ามือของเขาก็ออกแรงอย่างต่อเนื่อง
เพราะเขาเข้าใจตัวตนของอีกฝ่ายแล้ว เขาคือนักฆ่ามืออาชีพที่มีอาชีพในการฆ่าคน เป็นใครกันแน่ที่มีพลังมหาศาลขนาดนี้และสามารถจ้างนักฆ่ามืออาชีพมาฆ่าพวกเขาได้?
สีหน้าของนักฆ่าคนนั้นแดงจัด และเท้าของเขาก็เตะไปรอบๆเหมือนกบที่กำลังจะถูกต้มสุก
สายตาที่มองถังเฉาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่มากไปกว่านั้นคือความดุร้ายและบ้าคลั่ง
ภายใต้สายตาที่เย็นชาของถังเฉามุมปากของนักฆ่าก็ขยับเล็กน้อย
มันเบาบางมาก แต่ถังเฉายังคงสังเกตเห็นอยู่ดี
ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก นักฆ่าคนนี้กำลังจะกัดลิ้นตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย!
มืออีกข้างของถังเฉาก็ฟาดไปที่ปากของเขาอย่างแรง พยายามป้องกันไม่ให้เขากัดลิ้นตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย
แต่น่าเสียดายที่มันสายไปแล้ว
นักฆ่าจ้องไปที่ถังเฉาอย่างดุร้าย ดวงตาของเขากะพริบด้วยความบ้าคลั่งที่ร้อนแรง
ในปากของเขามีเลือดสีแดงไหลออกมา และรูม่านตาของเขาไม่ขยับอีกต่อไป
“ตายแล้วเหรอ”
ถังเฉาถอนหายใจ นี่เป็นนักฆ่าคนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่กลับกัดลิ้นฆ่าตัวตายไปแล้ว
อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยความมืดมน
มือสังหารเหล่านี้ยอมกัดลิ้นฆ่าตัวตายมากกว่าที่จะเปิดเผยเบาะแสออกมา ซึ่งบ่งชี้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังการว่าจ้างพวกเขานั้นมีจำนวนมาก
ศัตรูอยู่ในความมืดและฉันอยู่ในความสว่าง แล้วฉันจะไปหาเบาะแสจากไหนดี?
ถังเฉาสามารถใช้กำลังคนและทรัพยากรทางการเงินที่เขามีอยู่ แต่โลกใบนี้ใหญ่มาก การค้นหาความจริงนั้นมันเป็นเหมือนการค้นหาเข็มในมหาสมุทรอย่างไม่ต้องสงสัย มันง่ายซะที่ไหน?
อย่างไรก็ตามในขณะที่ถังเฉากำลังวางแผนที่จะกำจัดศพ ก็มีเสียง‘ตุ๊ดตุ๊ด’ ดังขึ้นข้างหูเขา
“นั่นมันเสียงอะไร?”
ไม่เพียงแต่ถังเฉาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยินเสียงนี้ หลินชิงเสว่เองก็ได้ยินเสียงนี้เหมือนกัน
ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด —-
เสียงนั้นดังขึ้นและเร็วเรื่อยๆ เหมือนกับเสียงนับถอยหลังที่มาจากหัวของฆาตกรคนนั้น
เมื่อได้ยินเสียงนี้สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาโยนร่างของนักฆ่าออกไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันเป็นมันฝรั่งร้อน
ในเวลาเดียวกันเขาวิ่งเข้าไปปกคลุมหลินชิงเสว่ไว้
“ระวัง—- ”
เมื่อคำพูดดังขึ้นร่างของนักฆ่าที่ยังอยู่ในอากาศก็ระเบิดทันที
การระเบิดเริ่มต้นจากศีรษะของฆาตกร ก่อนอื่นศีรษะของเขาถูกระเบิดเป็นชิ้นๆก่อน จากนั้นร่างของเขาก็ถูกระเบิดเป็นชิ้นๆตามหลัง
มีหมอกเลือดจางๆกระจายอยู่ในอากาศ และเมฆเห็ดขนาดเล็กก็ค่อยๆลอยขึ้นบนฟ้า และระลอกคลื่นที่เกิดจากการระเบิดได้พัดเส้นผมของถังเฉาและหลินชิงเสว่อย่างแรง
ทั้งสองจ้องมองฉากนี้ด้วยสายตาตกตะลึง และมีความล้ำลึกฉายแผ่นดวงตาของถังเฉา
ชิปบอมบ์!
มีชิปบอมบ์ฝังอยู่ในหัวของฆาตกรคนนั้น!
นี่คือระเบิดเทคโนโลยีสีดำที่ใช้ความตายของผู้ถูกอาศัยเป็นตัวจุดชนวนในการระเบิด มีเพียงนาโนเทคโนโลยีที่ทันสมัยที่สุดเท่านั้นที่จะเอามันออกไปได้ มันถูกใช้เพื่อตายกับอีกฝ่ายอยู่แล้ว ไม่คาดคิดว่าถังเฉากลับมาที่เมืองแล้วยังสามารถเจอกับสิ่งนี้ได้อีก
“มันคือใครกันแน่…”
ถังเฉาพึมพำกับตัวเองด้วยใบหน้าที่มืดมน
มีใบหน้าของหลายคนโผล่ขึ้นมาในหัวสมองของเขา มีต่งอี้สิง เสิ่นชิงหยุนหรือแม้กระทั่ง—-ซ่งหรูอี้
กริ๊งกริ๊ง—-
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ถังเฉาหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่านั่นคือหลินจ้าวหยูนโทรมา
ทันทีที่สายโทรศัพท์เชื่อมต่อกัน เสียงร้องไห้ที่สิ้นหวังของหลินจ้าวหยูนก็ดังขึ้น
“พี่เขย ฉันขอโทษ เสี่ยวลี้หายตัวไปแล้ว!”
