บทที่ 25 รู้ไหมว่าวันนี้คือวันอะไร?
เสียงตะโกนของเถ่จู้ ราวกับเสียงฟ้าร้อง ทำให้มีเสียงดังอยู่ในแก้วหูทุกคน
ไม่เพียงเซียกางเท่านั้นที่ตะลึง ซ่งเทียนซานก็ตะลึงเช่นกัน และหลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูน หลินเจิ้นสง และในที่เกิดเหตุทุกคนต่างตะลึงเช่นกัน
ซ่งเทียนซานมีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกจากหน้าผาก สีหน้าลำบากใจ จิตวิทยาของความหวาดกลัวได้ทำลายความภาคภูมิใจที่ติดตามตัวเองมาตลอดทั้งชีวิตเหมือนน้ำท่วมล้นตลิ่ง
ชายร่างใหญ่เหล่านั้นเป็นใคร?
ทำไมทุกคนถึงมีปืนพก?
สมัยนี้ ทำไมปืนพกกลายเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป?
หรือว่า พวกเขากับพี่เซียเป็นพวกเดียวกัน มาจากเขตทหาร… …
ซ่งเทียนซานขาสั่น เมื่อกี้ตอนที่กลุ่มชายร่างใหญ่ปรากฏตัว เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ
แต่ไม่สบายใจตรงไหน ก็บอกไม่ถูก
จนถึงวินาทีนี้ เขาพึ่งเข้าใจ ตัวเองได้ไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรไปล่วงเกิน
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม คนที่กล้าอวดปืนในที่สาธารณะ ล้วนมีภูมิหลังที่ยอดเยี่ยม
ยังมีประโยคหนึ่ง
ใครกล้าขยับ กูก็จะยิงนัดเดียวให้ตาย!
สัญชาตญาณบอกซ่งเทียนซานว่า นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พวกเขากล้ายิงจริงๆ… …
คนพวกนี้เป็นเทพมาจากไหน?
ขาทั้งสองข้างของซ่งเทียนซานสั่น ความกลัวในใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เซียกางก็ตกใจจนหน้าซีด ถูกปืนเยอะขนาดนี้จ่อหัว บอกว่าไม่กลัวนั่นคงเป็นเรื่องโกหก
ไม่มีทางเลือก เขาจึงต้องหยิบปืนออกมา และเล็งไปที่เถ่จู้
แต่ว่า เถ่จู้ทำราวกับว่ามองไม่เห็น ยังคงเดินมาด้วยสายตาเฉยชา
เสียงดังเอี๊ยด —-
เสียงดังเอี๊ยด —-
รองเท้าบูทพิเศษเหยียบลงบนพื้น ส่งเสียงแปลกๆ
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังกล่าว หัวใจของเซียกางเต้นรัวๆ และแทบจะหายใจไม่ออก
“อย่าเข้ามา!”
เขาจ่อไปที่หัวของเถ่จู้ และตะโกน
เถ่จู้ทำเหมือนไม่ได้ยิน และเดินต่อไป
ไม่เพียงเถ่จู้ที่แสร้งไม่ได้ยิน แม้กลุ่มชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง ก็ทำเหมือนไม่เห็นอะไร และยังหัวเราะอย่างดูถูก
ดูเหมือนว่าสิ่งที่เซียกางถือไม่ใช่ปืนจริง แต่เป็นปืนของเล่นที่ไร้สาระ
“ฉันบอกแล้ว อย่าเข้ามา!”
เซียกางตะโกนด้วยความตกใจและโกรธ ในท้ายที่สุด เขาก็หยิบบัตรทหารของเขาออกมา “ผมเป็นคนของเขตกองทัพทหาร ผมมีสิทธิ์ที่จะยิง!”
“คุณลองยิงไหม?”
เถ่จู้เดินไปตรงหน้าเซียกาง และมองเซียกางอย่างเย็นชา
เพียงแค่มองแวบเดียว เซียกางก็เหมือนตกอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ราวกับว่าถูกโยนเข้าไปในมิติที่เงียบงัน ด้วยความรู้สึกสิ้นหวังไปตลอดชีวิต
ถังเฉาจิบไวน์แดง และทานอาหารทะเลและปลาสักสองสามคำ ซึ่งพอใจมาก
“พวกเขามีปืน ทำไมนายถึงทำยังกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น… …”
หลินเจิ้นสงตกใจกับกลุ่มคนของเถ่จู้ หันหัวกลับมา และพบว่าถังเฉายังคงกินและดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชั่วขณะก็กังวลอย่างมาก
“แล้วฉันควรจะมีปฏิกิริยายังไง? ทำเหมือนพวกเขาตกใจจนฉี่ราดกางเกง?”
ถังเฉาชี้ไปข้างๆชายชนชั้นสูงสองสามคนที่มีกางเกงเปียกโชก และพูดด้วยรอยยิ้ม
หลังจากหยุดชั่วขณะ เขาลดเสียงเบาลง พูดกับหลินเจิ้นสง “คุณพ่อ บอกความลับอย่างหนึ่งให้คุณพ่อฟัง ผมรู้จักพวกเขา”
“นาย… …”
ทันใดนั้น รูม่านตาของหลินเจิ้นสงก็เปิดกว้าง หลังจากนั้น ใบหน้าแสดงความหวาดกลัว มองถังเฉาอย่างเหลือเชื่อ พูดไม่ออกเป็นเวลานาน
เถ่จู้มาที่ตรงหน้าเซียกาง ใบหน้านอกจากความนิ่งสงบ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
เขามองเซียกางแล้วจึงค่อยๆยกมือขึ้น ซึ่งทำให้เซียกางหวาดผวา
“นายจะทำอะไร?”
เพี๊ยะ
ไม่มีคำตอบ เถ่จู้เพียงแค่ตบที่ไหล่ของเซียกาง และเก็บปืนพกในมือเซียกาง จากนั้นก็ยิ้มจางๆ “วางใจเถอะ พวกเราจะไม่ยิงทหาร”
ก่อนที่เซียกางจะโล่งใจ เถ่จู้ก็กอดไหล่ของเซียกาง เดินมาที่ราวระเบียง
เขาชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์ทหารที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบซึ่งจอดอยู่บนชายฝั่งของแม่น้ำหมิงจู และข้างๆคือรถคันที่มีสีเก่าๆ มีกลิ่นอายแรงอาฆาต ไม่มีป้ายทะเบียน และถามว่า “เห็นเฮลิคอปเตอร์และรถยนต์เหล่านั้นหรือยัง?”
“เห็น เห็นแล้ว”
เซียกางมองจนเปลือกตาสะดุ้ง รถและเฮลิคอปเตอร์เหล่านี้คุ้นมาก เป็นของเขตกองทัพทหาร!
เฮลิคอปเตอร์และรถยนต์ของเขตกองทัพทหาร ทำไมมาจอดอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
ก่อนหน้านี้ที่เซียกางเข้ามา ไม่เห็นฉากเฮลิคอปเตอร์หลายสิบลำบินอยู่เหนือท้องฟ้า ซ่งเทียนซานแม้อยากจะบอกเซียกาง แต่ไม่มีความกล้า
ลำแรกเป็นของเขตกองทหารหมิงจูกองทหารเบอร์หนึ่งประจำตำแหน่งผู้นำสูงสุด เข้าร่วมในการรบทั้งใหญ่และเล็กมากกว่าสิบครั้ง และสังหารศัตรูถ้าไม่ถึงหนึ่งพันคนก็น่าจะมีแปดร้อยคน”
เถ่จู้ชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์สีดำที่อยู่ไม่ไกล และพูดอย่างเฉยชา
หลังจากหยุดชั่วขณะ เขาชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่อยู่ข้างๆและพูดว่า “ลำนี้คือกองทหารเบอร์สองประจำตำแหน่งผู้นำสูงสุด เขาเคยต่อสู้สังหารศัตรูอย่างกล้าหาญ นำทีมทหารเพียง 500 คน เข้าล้อมและปราบปรามศัตรูสองพันคน”
“ลำนี้คือ… …”
เถ่จู้แนะนำทีละลำ เซียกางฟังจนเหงื่อแตก ตกใจจนใบหน้าซีดเซียว พูดพึมพำออกมาสองสามคำ แต่เขาฟังไม่ได้ศัพท์ว่าพูดอะไร ตัวสั่น ราวกับว่าจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ
เขาเป็นคนที่ใช้เส้นสายเพื่อรับตำแหน่งร.อ. แม้แต่นายใหญ่ของเขตทหารยังไม่เคยเจอ จะเปรียบเทียบกับวีรบุรุษของชาติเหล่านี้ได้อย่างไร?
เมื่อกี้ที่คุณเตะคือ เขตกองทัพทหารหมิงจูกองทหารว่านซุ่ยทหารใหม่ที่โดดเด่นที่สุด มีนามว่า “ราชาแห่งหมู่ทหารใหม่”ในการรณรงค์ต่อต้านการก่อการร้าย เคยยิงนัดเดียวก็ยิงหัวของผู้นำกระจุย”
เถ่จู้แนะนำโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ หลังจากนั้น เสียงของเขาก็เย็นชาอย่างมาก “ขอเพียงเขายินยอม โทรครั้งเดียวก็สามารถไล่คุณออกจากตำแหน่งทางทหาร ส่งไปยังศาลทหาร!”
เสียงของเขาไม่รุนแรง แต่ดังก้องไปทั่วทั้งงาน ทุกคนก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว คนเหล่านี้ ล้วนมาจากเขตทหาร… …
หลินเจิ้นสงตะลึงและมองถังเฉาที่ยังคงยิ้มและดื่มอย่างมีความสุข เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ถังเฉามีการติดต่อกับนายใหญ่เหล่านี้ในเขตทหารจริงๆ
พัฟ!
ทันใดนั้น ขาทั้งสองข้างของเซียกางก็อ่อนแรง มือและเท้าหมดแรงล้มลงบนพื้น มองไปที่เถ่จู้อย่างตะลึง “ถ้าอย่างนั้นคุณคือ… …”
คนเหล่านี้เหมือนกับเขา มาจากเขตกองทัพทหารหมิงจู
เพียงแค่ ยศทหารของเขาสูงกว่าเขามาก ปกติจะเห็นหน้า ยังไม่มีโอกาส ชายหนุ่มรูปร่างสูงผิวสีคล้ำคนนี้ เป็นหัวหน้าของพวกเขา แล้วเขาก็คือ… …
เห็นเถ่จู้พูดโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ผมชื่อหลี่เถ่ พี่น้องทุกคนเรียกผมว่าเถ่จู้”
ตูม!
ทันใดนั้น ร่างกายของเซียกางก็สั่น เหมือนโดนกระแทกอย่างแรง
เขาไม่เคยพบผู้นำเขตกองทัพทหารหมิงจูมาก่อน แต่เคยได้ยินชื่อของเขา ชื่อหลี่เถ่
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เซียกางหัวใจเฉื่อยชา หันกลับไปมองซ่งเทียนซานที่ยังตะลึงอยู่
ไอ้บ้าสมควรตาย ทำลายตำแหน่งทหารของฉัน!
ให้ตายสิเขาไม่คาดคิด คนที่เขาล่วงเกิน เป็นนายใหญ่ของเขตกองทัพทหารหมิงจู หลี่เถ่
“พลโทหลี่ ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ ผมสมควรตาย เพราะผมมีตาหามีแววไม่ ได้ล่วงเกินท่าน และพี่น้องของท่าน”
มีเสียงตบดังกึกก้องในที่เกิดเหตุ เซียกางคุกเข่าลงบนพื้น โดยใช้มือทั้งสองข้างตบหน้าตัวเอง
ไม่นาน ใบหน้าของเขาก็บวมขึ้น
ดวงตาของเขาเป็นสีแดง และยังคงพูดประโยคซ้ำๆ นั่นคือ “ผมไม่รู้”
คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด เขาหวังว่าหลี่เถ่จะให้อภัยตัวเอง
จากนั้น เถ่จู้มองเขาอย่างเย็นชา และถามว่า “นายรู้ไหมว่าวันนี้คือวันอะไร?”
เซียกางสายตาว่างเปล่า ส่ายหัว “วันอะไร?”
“วันนี้เป็นวันแต่งงานของเจ้ามังกร” ทันใดนั้นเสียงของเถ่จู้ก็หดหู่และเย็นชา
