ปฏิกิริยาของพ่อดูผิดปกติพอสมควร ทำให้ถังเฉาใส่ใจอยู่บ้าง รวมกับประสบการณ์การแต่งงานที่ไม่ดีก่อนหน้านี้ ไม่ยากที่จะเดาเบาะแสบางอย่างออก
หลินชิงเสว่เองก็มึนงงนิดหน่อย นึกไม่ถึงว่าหลินเจิ้นสงจะถามถึงหยกห้อยโบราณและเรียบง่ายที่ดูไม่สะดุดตาขนาดนี้ขึ้น แต่ไม่นานเธอก็ยิ้มอ่อนๆ
“คุณคงหมายถึงอันนี้ เป็นตอนที่หนูเกิด คุณพ่อของหนูให้หนูมาค่ะ”
ในปากหลินเจิ้นสงพูดอ้ำๆ อึ้ง” สีหน้ายิ่งซีดเซียวลง “คุณพ่อของเธอ ชื่ออะไร?”
พูดถึงเรื่องนี้ ในสายตาหลินชิงเสว่มีแววตาที่รำคาญแวบผ่าน หน้าตาดูไม่พอใจ
แต่ยังตอบไป “เขาชื่อหลินรั่วหวีค่ะ ตอนนี้อยู่ที่เยี่ยนจิง”
“งั้นเหรอ……”
เวลานี้หลินเจิ้นสงได้สติกลับเข้ามาจากอาการตื่นตกใจ มุมปากเต็มไปด้วยความขมขื่น
“พ่อคะ ถ้าพ่อชอบหยกห้อยชิ้นนี้ หนูจะให้พ่อไปค่ะ”
“ไม่ต้องๆ…….”
หลินเจิ้นสงรีบส่ายๆ ทันใดนั้น เขาตะลึงค้างอยู่ที่เดิม
จากนั้นสั่นเบาๆ ไปทั้งตัว มองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาที่คาดไม่ถึงเต็มที่ “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“พ่อไงคะ”
หลินชิงเสว่ทำหน้าตาจริงจัง “คุณเป็นพ่อของถังเฉา ส่วนหนูกับถังเฉาก็แต่งงานกันแล้ว คุณก็คือพ่อของหนูเหมือนกัน”
หลินเจิ้นสงมองถังเฉาด้วยสายตาอึ้งทึ่งอยู่นาน จากนั้นสีหน้าแดงขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ดี ดี ดีสิ!”
เขาพูดคำว่าดีสามรอบติดๆ พอจะดูออกว่าเขาดีใจมากแค่ไหน หลินชิงเสว่กลับสงสัยในใจ ตนเองไม่ใช่เพียงแค่เรียกเขาว่า’พ่อ’เองเหรอ มีอะไรน่าดีใจขนาดนี้เชียวเหรอ?
ถังเฉาอุ้มถังเสี่ยวลี้ที่หลับเอาไว้ มองหลินชิงเสว่อย่างลึกซึ้งทีหนึ่งแล้ว
เขามองความรู้สึกพิเศษที่หลินเจิ้นสงมีต่อหลินชิงเสว่ออก นี่ไม่ได้มองแค่ลูกสะใภ้ธรรมดาแค่นี้เด็ดขาด ย่อมผสมด้วยปัจจัยที่ซับซ้อนยิ่งกว่า
การคาดเดาที่กล้าหาญมากอย่างหนึ่งเผยขึ้นมาในใจของถังเฉา ต่อให้เป็นเขา จิตใจยังสั่นสะท้านเช่นกัน
แต่ว่าเขาไม่ได้พูดออกมา เพราะเรื่องนี้พัวพันไปกว้างมาก แม้กระทั่งจะเชื่อมโยงไปถึงอิทธิพลของเยี่ยนจิงที่ดีเลวผสมปนเปด้วยกัน
ที่ยิ่งสำคัญคือมีความเป็นไปได้มากว่าหลินชิงเสว่จะพังทลายเพราะเหตุนี้
“พ่อคะ พ่อเป็นอะไรแล้ว ยิ้มดูมีความสุขขนาดนี้?”
เวลานี้ หลินฉ่ายเวยเดินออกมาจากในห้องคนไข้ มองหลินเจิ้นสงด้วยหน้าตาสงสัย
“ไม่เป็นไร”
หลินเจิ้นสงเช็ดน้ำตาในเบ้าตาแล้ว ทันใดนั้นกอดหลินฉ่ายเวยไว้เบาๆ พลางพูดว่า “ฉ่ายเวย ไม่ว่าต่อไปเกิดเรื่องอะไรขึ้น ลูกยังเป็นลูกสาวของพ่อ พ่อจะปกป้องลูกให้ดี”
“รู้แล้วค่ะพ่อ อายุปูนนี้แล้ว มาทำขนลุกอะไรแบบนี้กัน……”
หลินฉ่ายเวยปล่อยให้หลินเจิ้นสงกอดไว้ พูดแบบหน้าแดงเต็มไปหมด
ระหว่างที่แยกออกจากกัน หลินฉ่ายเวยมาตรงหน้าของหลินชิงเสว่ โค้งตัวลงต่ำทีหนึ่ง “พี่หลิน ก่อนหน้านี้เป็นฉันที่ประจบสอพลอมากเกินไป ทำเรื่องไม่ดีกับพี่เอาไว้มากมาย พี่คงไม่ชอบฉันเพราะเหตุนี้ อยู่ที่นี่ ฉันขอโทษพี่นะคะ”
หลินชิงเสว่ส่ายหน้า “คนเราไม่ใช่นักบุญ มีใครไม่เคยทำผิดพลาดกันบ้าง นี่ต่างหากถึงเป็นเธอที่แท้จริงที่สุด”
ในที่สุด ถังเฉาทั้งครอบครัวสามคนก็อยู่ระหว่างทางกลับหมิงจู
เขาไม่ได้นั่งรถโรลส์-รอยซ์คันนั้นของเฟิ่งหวง แต่ขับรถบีเอ็มดับเบิลยูคันนั้นที่หลินชิงเสว่ขับมา หลินชิงเสว่นั่งอยู่ที่ตำแหน่งข้างคนขับ ในอ้อมอกกอดถังเสี่ยวลี้ที่หลับปุ๋ยอยู่
ถังเฉาขับรถพลางมองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาที่อ่อนโยนไปด้วย
“มองอะไร?”
สังเกตเห็นสายตาของถังเฉา หลินชิงเสว่จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามไป
“มองคุณที่ดูดีจริงๆ” ถังเฉายิ้มตอบ
“อันธพาล”
หลินชิงเสว่ยากที่จะยิ้มแล้ว มองถังเฉาแวบหนึ่ง “คุณในวันนี้ ดูผ่อนคลายกว่าแต่ละวันที่ผ่านมานะ”
“งั้นเหรอ?”
หลินชิงเสว่ถูๆ จมูก หัวเราะแบบไม่มีเสียง “ประมาณว่าเป็นเพราะคุณเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเราล่ะมั้ง”
เปิดตัวความสัมพันธ์ เป็นความปรารถนาอย่างหนึ่งของถังเฉาจริง
ไม่พูดถึงว่าหลังจากที่ความสัมพันธ์เปิดเผย คนภายนอกจะมีท่าทีอวยพรแสดงความยินดีกับพวกเขาสองคนหรือไม่ สำหรับถังเฉานั้น นี่คือการให้เกียรติอย่างหนึ่ง
ข่าวหน้าหนึ่งของหมิงจูในวันพรุ่งนี้ พวกเขาสองคนยังคงยึดครองพื้นที่พาดหัวข่าวอยู่กระมัง
“ถังเฉา แบบนี้ยังไม่พอ”
หลินชิงเสว่มองถังเฉา ส่ายหน้าแล้วพูดไป
ในใจของถังเฉาชัดเจนว่าประโยคนี้คืออะไร อดหัวเราะไม่ได้ ก่อนจะบอกว่า “งั้นต้องทำยังไงถึงจะพอ”
“อย่างน้อยต้องให้คุณพ่อฉันยอมรับคุณถึงจะได้”
บนหน้าหลินชิงเสว่เต็มไปด้วยความจริงจัง “อย่างน้อยในตอนนี้ ยังไกลกว่าคำว่าพอ”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่บนหน้ามีรอยยิ้มที่นิ่งเฉยอยู่
คนบนโลกล้วนคิดว่าราชวงศ์ของเยี่ยนจิงแกร่งมาก แม้กระทั่งหลินชิงเสว่ก็คิดแบบนี้เช่นกัน แต่ว่าในสายตาของถังเฉายังคงไม่ถือว่าเป็นอะไร
แต่เขายังไม่คิดจะบอกหลินชิงเสว่ ได้ชีวิตที่สงบอบอุ่นหอมหวานไม่ง่ายนัก ใช้สถานะของคนธรรมดาดื่มด่ำสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน สามารถเรียกได้ว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่งไม่ใช่เหรอ?
ถังเฉากำลังอยากพูดอะไร ทันใดนั้น สายตาของเขาแข็งทื่อ บนหน้าเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ
“มีอะไรเหรอ?”
หลินชิงเสว่รู้สึกถึงท่าทางบนหน้าของถังเฉาได้ อดถามด้วยความกังวลไม่ได้
“นั่งให้ดี”
ถังเฉาไม่ได้อธิบายอะไรมาก เพียงแค่กุมพวงมาลัยไว้แน่น สายตาดุเดือดราวกับอีแร้ง
เห็นเพียงด้านหน้าปรากฏไฟรถที่แสบตาดวงหนึ่งขึ้นกะทันหัน รถเบนซ์คันหนึ่งเร่งความเร็วรถขึ้นมาถึงขีดสุด เครื่องยนต์ส่งเสียงทุ้มต่ำที่ดังกระหึ่มออกมา ขับแล่นมายังพวกเขา
“ถังเฉา รีบหยุดรถ!”
มองเห็นเหตุการณ์ฉากนี้ ชั่วขณะนั้นบนใบหน้าหลินชิงเสว่เปลี่ยนไปซีดเซียว พูดด้วยหน้าตาดูร้อนใจเต็มที่
ทว่าถังเฉาไม่เพียงไม่ได้เหยียบเบรก แต่กลับเหยียบคันเร่งจนสุด รถบีเอ็มดับเบิลยูกลายเป็นสัตว์ป่าดุร้ายที่เหี้ยมโหด และชนเข้าไปอย่างแรงทางรถเบนซ์คันนั้น
ในมือของถังเฉา รถคันนี้ไม่ใช่รถบีเอ็มดับเบิลยูคันหนึ่ง แต่ดัดแปลงเป็นรถแข่งวิบากที่ยอดเยี่ยม
ดังนั้นระยะไม่กี่ร้อยเมตรสั้นๆ รถเบนซ์และรถบีเอ็มดับเบิลยูจึงเหมือนเสือและสิงโตที่ดุร้ายสองตัว ล่าเหยื่อซึ่งกันและกัน
ศัตรูคู่อาฆาตได้เจอกันบนทางที่แคบ ผู้กล้าหาญถึงจะชนะ
หลินชิงเสว่ที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับตกใจจนงงงวย ความเร็วรถเกินกว่าความเร็วจำกัดของมอเตอร์เวย์ไปไกลมากแล้ว หัวใจเต้นตุบๆ ทันที ราวกับจะเต้นกระเด็นออกมาข้างนอก
“หลับตาลง”
เวลานี้ ข้างหูมีเสียงที่แน่นิ่งทุ้มต่ำนั้นของถังเฉาลอยมา
หลินชิงเสว่หลับตาลงอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว หลังจากนั้นด้านหน้าดำมืดไปแถบหนึ่ง ข้างหูมีเพียงเสียงซู่ของลมแรงคำราม
ตามมาด้วยรถทั้งสองซึ่งนับวันยิ่งใกล้กัน ถังเฉาสามารถมองเห็นเจ้าของรถเบนซ์ได้อย่างชัดเจนว่าเป็นคนแบบไหน
จมูกรูปปากนก ตาข้างหนึ่งเล็กข้างหนึ่งใหญ่ ถึงแม้ว่าผิวเหลือง แต่กลับมีหน้าตาตามมาตรฐานแบบคนหนันเยว่
เพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้ถังเฉาตกใจ คือเขาครอบครองธรรมชาติจิตใจที่ดีมาก ภายใต้ความเร็วที่ไวขนาดนี้ ยังคงแน่นิ่งไม่สะทกสะท้าน สีหน้าเฉยชา
ท่าทางถังเฉาเย็นชาไร้ที่เปรียบ เขากับคนหนันเยว่คนนั้นคิดเหมือนกัน นั่นคือใครก็จะไม่ยอมหลบ
“งั้นมาแข่งว่าใครจะโหดกว่ากัน”
สายตาของถังเฉาเย็นชา เย็นชาจนเหมือนมองศพร่างหนึ่ง
ในรถเบนซ์ คนหนันเยว่สังเกตเห็นสายตาของถังเฉาได้ ชั่วขณะนั้นในสายตามีความตื่นตระหนกแวบผ่าน
สาเหตุที่เขาไม่หลบ เป็นเพราะอยากบีบบังคับถังเฉาให้หลบ แต่ธรรมชาติจิตใจของถังเฉาแกร่งเสียยิ่งกว่าเขา
ระยะห่างของรถสองคันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ยังมีอีกห้าสิบเมตร
สามสิบเมตร
ห้าเมตร—-
ช่วงเวลาสำคัญ คนหนันเยว่ในรถเบนซ์ผ่านด่านความตายนี้ไม่ได้รอด หักพวงมาลัยนิดหน่อยแล้ว
ครืน—-
รถสองคันเฉียดผ่านกันไปในช่องว่างที่เล็กมากๆ
ในชั่วขณะหนึ่ง แรงอาฆาตในสายตาถังเฉาปะทุขึ้น หักพวงมาลัยกะทันหัน หมุนตัวรถร้อยแปดสิบองศาอย่างงดงาม หน้ารถชนไปยังตัวรถเบนซ์เข้า
ตึง—-
รถเบนซ์คันนั้นถูกรถของถังเฉาชนจนกระเด็นอย่างรุนแรง พลิกหมุนไปติดกันหลายตลบ กระทั่งตัวรถพลิกคว่ำ ควันดำโขมง รถหยุดลง
