ดวงตาของหงโฝที่เต็มไปด้วยความงดงาม เวลานี้ดูตกใจและหวาดกลัว ลูกตาหดฉับพลัน ไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย
หล่อนสามารถสัมผัสได้ถึงมีดที่ขวางบนคอ กำลังแพร่ความหนาวเย็นที่มีเฉพาะในโลหะออกมา แม้กระทั่ง หล่อนยังไม่กล้ากลืนน้ำลายสักอึกเดียว กลัวว่าในช่วงที่กลืนน้ำลายลงไป อาจจะถูกปาดลำคอขาดไป
ขณะมองเหตุการณ์ฉากนี้อยู่ ถังเฉาก็หัวเราะแบบไม่สนใจ
เฟิ่งหวงเคยแอบลอบสังหารเขา โดยเฉพาะเกือบจะสำเร็จแล้วด้วย ความสามารถของเธอล้ำลึกยากหยั่งถึง
ที่ทำกับหงโฝก็เพียงแค่หยอกเล่นเท่านั้น เดิมทีไม่ได้ทุ่มสุดกำลัง
“นี่ต่างหากถึงเป็นนักฆ่าที่แท้จริง”
เสียงของเฟิ่งหวงไม่มีความรู้สึกสักนิด “ต่อไปอย่าเรียกตัวเองว่าเป็นนักฆ่าอีก เสียศักดิ์ศรีชื่อของนักฆ่าหมด”
ในใจหงโฝตื่นตระหนกถึงขั้นสุดแล้ว หน้าตาซีดเซียวขนาดนี้อยู่ตั้งนาน ใบหน้าของหล่อนเปลี่ยนไปดุร้ายขึ้นกะทันหัน
“ก็แค่แอบโจมตี คิดว่าเป็นผู้หญิงอะไรกัน กล้ามาสู้กับฉันซึ่งหน้าดูหรือเปล่า!”
เฟิ่งหวงกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ วิธีของนักฆ่าคือทำให้ถึงแก่ชีวิตในทีเดียว ใครจะมาเล่นซึ่งหน้ากับเธอกัน?
เจอกันซึ่งหน้านั่นไม่ใช่นักฆ่าแล้ว แต่เป็นทหารรับจ้าง—-
เมื่อดูนิสัยเด็กน้อยที่ไม่ยอมแพ้ของหงโฝออก เฟิ่งหวงรู้สึกว่าสนุกดี จึงย้ายมีดออกไป
“งั้นได้ ในเมื่อเธอไม่ยอมแพ้ ฉันก็จะสู้จนเธอยอมหยุด!”
ชั่วขณะที่ย้ายมีดออกไป หงโฝหัวเราะเสียงดังออกมาไม่หยุดทันที “วิธียั่วให้ฮึกเหิมกระจอกๆ คาดไม่ถึงเธอยังหลงกลเข้าแล้ว เป็นคนโง่ที่สุดจริงๆ—-นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอแล้ว!”
หล่อนหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นสั่งการหนอนพวกนี้อีกที “ไป มุดเข้าไปในร่างกายของเธอ กินอวัยวะภายในของเธอให้หมด!”
เดิมทีคิดว่าเฟิ่งหวงจะหวาดกลัว โดยเฉพาะผู้หญิงปกติไม่ใช่ว่ากลัวงูพิษหนอนพิษพวกนี้กันหรือ แต่ทว่าเฟิ่งหวงไม่เพียงไม่กลัว กลับมองหนอนพวกนี้ด้วยสายตาเย็นชา มีความเยาะเย้ย ไม่ปกปิดไว้แม้แต่น้อย
“ไม่ใช่มาสู้กันซึ่งหน้าเหรอ? ทำไมถึงใช้กลโกงอีกล่ะ?” เธอถามอย่างหยอกเย้า
“ฮ่าๆๆ ใครจะไปเล่นซึ่งหน้ากับเธอ โถ่เอ๊ย ฉันเป็นแค่เด็กน้อยอายุเก้าขวบคนหนึ่งเท่านั้น ยังโตไม่เต็มที่เลย มาหาเรื่องกับเธอ นี่ไม่ใช่วอนหาที่ตายเหรอ?”
หงโฝยังไม่ทันสำนึกได้ถึงความหมายภายในคำพูดของเฟิ่งหวง ยังคงหัวเราะเสียงดังต่อ “หนอนมากขนาดนี้ปีนเต็มตัวเธอ ฉันดูสิว่าเธอจะทำยังไง—-”
แต่ทว่าวินาทีต่อมา เสียงหัวเราะของหงโฝหยุดลงฉับพลัน ตามมาด้วยท่าทางอย่างกับเห็นผีเข้า ดวงตาเบิกกลมโต น่ารักมากๆ
เห็นเพียงเฟิ่งหวงล้วงไฟแช็กออกมาอันหนึ่ง จากนั้นเอามาเล่นอยู่ในมือ บนใบหน้ามีรอยยิ้มหยอกล้อ “ที่นี่คือห้องใต้ดิน ไม่ได้เปิดมาหลายปี ไม่มีอะไรอย่างอื่น แต่ที่ไม่ขาดมากที่สุดคือคาร์บอนมอนอกไซด์ เธอว่าถ้าฉันจุดไฟขึ้น จะเป็นยังไงบ้าง?”
“อย่าๆๆ—-”
สีหน้าหงโฝเปลี่ยนยกใหญ่ รีบโบกมือทันที อยากจะห้ามไม่ให้เฟิ่งหวงจุดไฟ
แต่ทว่าสายไปเสียแล้ว
แช็ก—-
เฟิ่งหวงจุดไฟแช็กขึ้น จากนั้นโยนไปตรงกลางหนอนกลุ่มนั้นแล้ว
ปัง—-
ชั่วขณะนั้น แสงไฟพุ่งทะยานขึ้นฟ้า
รอบด้านล้วนเป็นผนังหิน ไฟไหม้ไม่ได้ แต่ว่าหนอนพวกนี้กลับแย่แล้ว
หนอนนั้นเดิมทีกลัวไฟ เวลานี้อยู่ท่ามกลางเปลวไฟมากขนาดนี้ ยิ่งเรียกได้ว่าเป็นหายนะที่ทำลายล้างสิ้นซาก
ปุปังๆ—-
ในเปลวไฟสามารถได้ยินเสียงของแตกออกได้ทุกที่ ล้วนเป็นเสียงของหนอนที่ถูกไฟเผาจนแห้ง
“เหล่าที่รักของฉัน……”
หงโฝเศร้าเสียใจร้องไห้ หัวใจแทบจะสลายหมดแล้ว
พวกนี้ล้วนเป็นหนอนที่หล่อนจับมาด้วยความยากลำบาก ทว่าไหม้จนแห้งไปแบบนี้แล้ว
แสงไฟค่อยๆ เบาลง สุดท้ายมอดดับ พื้นผิวไหม้เกรียมแถบหนึ่ง สามารถเห็นหนอนแห้งที่หมดสภาพได้ทุกที่ ตายไม่มีเหลือ
“เธอกล้าเผาเหล่าลูกรักของฉันตาย ฉันจะเอาพวกเธอมาหลอมเป็นมนุษย์หนอนพิษ!”
หงโฝจ้องเฟิ่งหวงและถังเฉาด้วยสายตาโหดร้าย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหมายอาฆาตแค้นน่าสะพรึงกลัว
“เธอทำได้เหรอ?”
เฟิ่งหวงก้าวใหญ่ๆ เดินมาตรงหน้าหงโฝ เหมือนใช้มือหิ้วลูกสุนัข หิ้วหล่อนขึ้นมาแล้ว
ที่เกินความคาดหมายคือหล่อนไม่ได้ต่อต้านแต่อย่างใด ปล่อยให้เฟิ่งหวงหิ้วหล่อนขึ้น
ทันใดนั้น หล่อนมองเฟิ่งหวงแล้วหัวเราะยกใหญ่ “ฮ่าๆๆ ที่ฉันรอก็คือวินาทีนี้แหละ เธอคงนึกไม่ถึงแน่นอน ว่าร่างกายของฉันมีพิษด้วย—-”
แต่ขณะที่หัวเราะอยู่ หล่อนก็ขำไม่ออกแล้ว เพราะเดิมทีเฟิ่งหวงไม่มีอาการที่โดนพิษเลยสักนิด
“ทำไมเธอถึงยังไม่โดนพิษ?” หงโฝถามแบบหน้าตาแปลกใจ
“ยัยโง่ ฉันใส่ถุงมือไง”
เฟิ่งหวงมองหงโฝเหมือนมองคนโง่ ยกถุงมือหนังสีดำที่เธอใส่ไว้ที่มือขึ้นมาแล้ว
“……”
ชั่วขณะนั้นหงโฝตาค้างไป เวลานี้ไม่ว่าคำไหนก็พูดไม่ออกทั้งนั้น
เหตุการณ์ฉากนี้ แม้แต่ถังเฉาคนที่เคร่งขรึมมากระดับนี้ยังอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เธอชื่อหงโฝสินะ? เป็นนักฆ่าที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย”
“ห้ามขำ ห้ามขำ—-ระวังฉันจะหลอมนายเป็นมนุษย์หนอนพิษ!”
โดนเฟิ่งหวงหิ้วเอาไว้ในมือ หงโฝยังคงโกรธเพราะความอับอาย และไม่ลืมข่มขู่ถังเฉาด้วย
ป้าบ—-
ทันใดนั้น มีเสียงดังกังวานลอยมาทีหนึ่งจากบนตัวของหงโฝ
ชั่วขณะนั้นท่าทางบนหน้าของหงโฝแข็งตัว หันหน้ามองเฟิ่งหวงอย่างโมโห “เธอทำอะไร? ทำไมถึงตีก้นฉัน!”
หน้าตาเฟิ่งหวงไร้ความรู้สึก “เด็กน้อยที่ไม่เชื่อฟังก็ต้องตี”
พูดจบ จึงใช้แรงตีบนก้นหงโฝอีกที ชั่วขณะหนึ่งเกิดเสียงที่กังวานออกมา
หงโฝรู้สึกเจ็บ หันหน้าไปทันใด มองเฟิ่งหวงแบบหน้าตาดุร้ายเต็มที่ “เธอลองตีอีกทีดูสิ?”
หล่อนคิดว่าท่าทางของตนเองในตอนนี้สามารถขู่ขวัญเฟิ่งหวงได้แน่นอน นึกไม่ถึงเฟิ่งหวงกลับหัวเราะพรวดออกมา “เธอคิดว่าตอนนี้เธอดุมากใช่หรือเปล่า?”
หงโฝไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องหัวเราะด้วย หรือว่าตนเองไม่ดุเหรอ? ดังนั้นจึงพยักหน้าอย่างมึนงง
“ไม่ใช่ เธอไม่ดุเลยสักนิดเดียว ตอนนี้เธอเหมือนกับลูกพุดเดิ้ลที่เห่าเจ้าของอยู่ไม่หยุดตัวหนึ่ง—-แบ๊วๆ”
“……”
หลังตามถังเฉากลับมาในเมือง เฟิ่งหวงก็เรียนรู้คำศัพท์ทันสมัยมาไม่น้อย
แต่พอเข้าในหูของหงโฝ กลับได้รับการโจมตีรุนแรง—-นี่ไม่ใช่ความหมายดั้งเดิมของหล่อนนะ
ที่หล่อนต้องการแสดงออกมาคืออารมณ์ดุร้ายที่ทำให้เฟิ่งหวงรู้สึกหวาดกลัว นี่ไม่ใช่การคำรามหน้าดุแบบแบ๊วๆ
หล่อนไม่เข้าใจ ทั้งที่เลียนแบบมาจากคนชั่วในโทรทัศน์ ทำไมพอมาอยู่บนตัวของหล่อนถึงทำไม่ได้กันล่ะ?
“เธอควรทำเหมือนฉันแบบนี้—-”
นานๆ ทีเฟิ่งหวงจะมีความคิดแนะนำขึ้นมา สีหน้าแข็ง จ้องหงโฝด้วยสายตาเย็นเฉียบ
หงโฝรีบหดคอทันที สายตากลับประกาย “ใช่ คือความรู้สึกแบบนี้—-”
ป้าบ—-
ยังพูดไม่ทันจบ เฟิ่งหวงก็ตีที่ก้นของหงโฝอย่างหนักอีกที
“น่าเสียดายมากเลย ความรู้สึกแบบนี้ทั้งชาตินี้เธอก็เลียนแบบไม่ได้หรอก รู้ว่าผิดแล้วหรือยัง?”
หงโฝโกรธเดือดดาลทันที
“เธอยังตีอีก? ฉันหลอมเธอให้เป็นมนุษย์หนอนพิษได้จริงๆ นะ……”
ป้าบ—-
“นี่เธอเป็นผู้ใหญ่ตีเด็กน้อย ลงมืออยู่ฝ่ายเดียว!”
ป้าบ—-
“ไม่ต้องตีแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ฮือๆๆ—-”
ป้าบ—-
เฟิ่งหวงเหมือนกับผู้ใหญ่ที่ตีเด็กน้อย ตีบนก้นของหงโฝไปทีแล้วทีเล่า ตีจนสุดท้ายหงโฝร้องไห้ออกมาโดยตรงอย่างคาดไม่ถึง
น้ำตาหยดใหญ่ร่วงลง เสียงเศร้าสลด ดูระทมทุกข์อย่างหนัก
ถังเฉามองเฟิ่งหวงแบบเห็นใจอยู่บ้าง พ่อแม่ต้องอบรมสั่งสอนแบบเคร่งครัดลูกถึงจะกตัญญู ต่อไปลูกของเธอจะต้องกลายเป็นบุคคลยิ่งใหญ่แน่
แต่เสิ่นชิงหยุนและเสิ่นป้านซานที่รออยู่ที่ห้องโถงมาตั้งนาน เห็นหงโฝไม่ออกมาเสียที จึงร้อนใจพอสมควร
“ชิงหยุน แกไปดูหน่อยสิว่าสถานการณ์เป็นยังไง”
“ครับ คุณปู่”
เสิ่นชิงหยุนกลับมาที่ห้องใต้ดินอีกครั้ง กลับมองเห็นฉากหนึ่งที่ชีวิตนี้ยากจะลืมเลือนได้—-
หงโฝปีศาจที่เขาหวาดกลัว คาดไม่ถึงจะเหมือนเด็กน้อยที่ทำความผิด ถูกเฟิ่งหวงใช้มือหิ้วขึ้นมาตีก้น
