เมื่อถังเฉาพูดชื่อซูเซี่ยออกมา สีหน้าของหูอีซานก็เปลี่ยนไป จับแขนของถังเฉาไว้แน่น น้ำเสียงแหบแห้ง ท่าทางตื่นเต้น
“คุณถัง คุณรู้จักลูกสาวของผม?”
ถังเฉาไม่ได้ตอบ เพียงแค่จ้องรูปถ่ายไว้
หูอีซานและเจิงเทียนเสียงก็ไม่ได้ไปขัด เพียงแค่มองถังเฉาด้วยความกลัว
จ้องมองอยู่นาน ถังเฉาก็ถามขึ้นว่า “ลูกสาวของนาย ชื่ออะไร?”
“หูเซี่ย!”
หูอี้ซานบอกชื่อออกไปอย่างไม่หยุดคิดสักนิด
ถังเฉาคิด “งั้นเธอรู้ชื่อของตัวเองมั้ย?”
หูอีซานส่ายหัว “ไม่รู้ครับ ตอนนี้หายไป เธอเพิ่งจะอายุ 3 ขวบ”
“งั้นเธอมีชื่อวัยเด็กอะไรมั้ย?”
“ชื่อวัยเด็ก ผมเรียกเธอเสี่ยวเซี่ยบ่อยๆ เธอน่าจะรู้ว่าตัวเองชื่อเสี่ยวเซี่ยครับ”
“งั้นก็ใช่แล้วละ”
ถังเฉาถอนหายใจเบาๆ สายตายังมองไปที่เด็กสาวในรูป
ในโลกไม่มีใครที่หน้าเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเด็กสาวในรูปจะยังเด็ก แต่ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้ว เหมือนซูเซี่ยเป๊ะๆ
หูอีซานดวงตาหดตัว กลืนน้ำลายทีหนึ่ง ถามว่า “เธอคือใคร?”
“เธอเป็นลูกเลี้ยงของพ่อบ้านตระกูลหลิน”
ถังเฉาพูดเสียงขรึม “เมื่อก่อนผมเคยไปบ้านของเธอ ดังนั้นจึงมีความทรงจำเกี่ยวกับเธอในตอนเด็ก”
เขาเปิดโทรศัพท์ออกมา หารูปถ่ายของซูเซี่ยออกมา ยื่นให้หูอีซาน
หูอีซานมองดูก็ถึงกับอึ้งไป ดวงตาแดงก่ำ พึมพำว่า “เหมือน เหมือนมาก…..เหมือนเป๊ะจริงๆ!”
เมื่อเอาโทรศัพท์คืนถังเฉาแล้ว หูอีซานถามว่า “ตอนนี้เธอชื่ออะไรครับ?”
“ชื่อซูเซี่ย”
หูอีซานกลืนน้ำลาย “ผมสามารถ….เจอเธอสักครั้งได้มั้ยครับ?”
“เจอเธอไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าจะให้นับญาติคงจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่”
คำพูดของถังเฉา ตัดความหวังของหูอีซานทิ้งจนหมดสิ้น
ดวงตาเขาเหม่อลอย จ้องมองถังเฉาไม่วางตา
แต่ว่า สายตาของถังเฉาไม่เคยอ่อนวาบลงเลย และยังดุดันมากขึ้นด้วย “เธอพึ่งพาอาศัยกันกับลุงเหลียงตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองคือใคร ในวันนี้เธอชินกับชีวิตในตอนนี้แล้ว นายกลับเข้าไปในชีวิตที่กว่าจะมีความสุขขนาดนี้ของเธอ จะเป็นการทำร้ายเธอและทำให้เธอเกลียดนายมากขึ้นกว่าเดิม”
หูอีซานคิดว่าที่ถังเฉาพูดนั้นมีเหตุผล แต่การไม่สามารถนับญาติได้ เป็นสิ่งที่เจ็บปวดเกินไปสำหรับคนเป็นพ่อ
“ต้องค่อยๆไป รีบไม่ได้”
สายตาของถังเฉาอ่อนนุ่มลงนิดหน่อย พูดว่า “ไม่ใช่ว่าไม่ให้พวกนายสองพ่อลูกมานับญาติกัน แต่ว่าให้พวกนายคุ้นเคยกันก่อน แบบนี้ตอนที่นายบอกตัวตนให้เธอรู้ อารมณ์ของเธอจะได้ไม่ผันผวนมากนัก”
หูอีซานเช็ดน้ำตาออก พยักหน้าให้ถังเฉาเล็กน้อย “คุณถังครับ บุญคุณนี้ไม่ใช่แค่คำขอบคุณ มีเพียงทั้งชีวิตนี้ให้คุณ บุกน้ำลุยไฟ ด้วยชีวิตนี้เลยครับ!”
ถังเฉารู้สึกได้ถึงความจริงใจของหูอีซาน ช่วยเขาหาลูกสาวที่หายไปนานหลายปี บุญคุณครั้งนี้เขาจะตอบแทนทั้งชีวิต
แต่ว่า เขากลับส่ายหัว “นายช่วยฉันทำงาน ฉันไม่ให้นายเสียเปล่าหรอก”
ขณะเดียวกัน ก็หันไปมองเจิงเทียนเสียง “นายก็ด้วย”
“คุณถังครับ……”
เจิงเทียนเสียงรู้สึกหวั่นไหว จะมีเรื่องอะไร ที่น่ายินดีไปกว่าการได้เจ้านายที่ดีละ
ภายใต้สถานการณ์นี้ ความหวังของหูอีซานสำเร็จแล้ว จากนั้น ความสนใจก็ไปอยู่ที่การพนันของหูเข่อเฟิง
“งั้นที่เหลือ คุณถังก็จะอาศัยอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงช่วงหนึ่งหรอครับ”
แววตาของหูอีซานก็ค่อยๆดุร้ายขึ้น น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “พรุ่งนี้ผมจะช่วยคุณถังเองครับ ไปพบกับสมาชิกผู้ถือหุ้นรุ่นแรกของจวี้เฟิงกรุ๊ป”
แต่ถังเฉากลับยิ้มเล็กน้อย “ไม่จำเป็นต้อง เรากลับหมิงจูกัน”
“หา?”
เมื่อประโยคนี้ออกจากปาก หูอีซานและเจิงเทียนเสียงถึงกับอึ้ง มองถังเฉาตาค้าง “ไม่พักเจียงเฉิง แล้วที่พนันกับหูเข่อเฟิงจะทำยังไงครับ?”
“หลังจากนี้อีก 12 วัน ค่อยไปเจียงเฉิงก็ได้แล้ว”
ถังเฉายิ้มอย่างสบายๆ “ฉันรับรอง การพนันกับหูเข่อเฟิง ฉันชนะแน่นอน 100% “
“เพราะอะไรครับ…”
เจิงเทียนเสียงไม่เข้าใจ ออกจากเจียงเฉิง จะยังชนะการพนันได้ยังไง?
ต้องรู้ไว้ว่า ผู้ถือหุ้นรุ่นแรกของจวี้เฟิงกรุ๊ปล้วนอาศัยอยู่ที่เจียงเฉิง
แต่หูอีซาน กลับไม่สงสัยข้อเลยสักนิด รีบตอบตกลง “ครับ คุณถัง!”
“กลับหมิงจู ไม่ใช่ว่าไม่ให้พวกนายทำอะไรเลย พวกนายต้องจัดคนมาคอยตามหูเข่อเฟิงไว้ตลอดเวลาอย่างเปิดเผย ตามอย่างไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว”
ถังเฉาสั่ง “อีกอย่าง ถ้าทำได้ ก็สามารถก่อกวน ยังไงซะก็คือทำให้หูเข่อเฟิงรู้สึกเบื่อหน่ายก็โอเคแล้ว”
“เพียงแค่พวกนายทำสองข้อนี้ได้ ฉันก็สามารถที่จะไม่พ่ายแพ้ได้แล้ว!”
เจิงเทียนเสียงและหูอีซานสบตากัน ถึงแม้ไม่เข้าใจว่าวิธีนี้มีอะไรดี แต่ในเมื่อคุณถังสั่งมาแล้ว จะต้องมีประโยชน์ของมันแน่
“ครับ!”
ถังเฉาถึงหมิงจูในคืนนั้นเวลาสามทุ่ม เวลานี้ หลินชิงเสว่ถึงบ้านแล้ว ส่วนถังเสี่ยวลี้ยังไม่นอน
“ที่รัก ฉันกลับมาแล้ว….”
ถังเฉากำลังจะตะโกนเรียก แต่ทันใดนั้นดวงตาก็สงสัย ถูกดึงดูดด้วยรองเท้าส้นสูงสีแดงคู่หนึ่งที่กระจัดกระจายอยู่ด้านนอกทางเข้า
รองเท้าส้นสูงสองข้าง คู่หนึ่งถูกวางไว้ แต่อีกคู่กลับถูกทิ้งไว้บนพื้นอย่างโดดเดี่ยว
แล้วถังเฉาก็มองไปยังโซฟาที่ห้องรับแขก พบว่ามีรอยลึกบนโซฟา เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีคนกลิ้งอยู่ที่ตรงนั้นมาก่อน
ในหัวของถังเฉาปรากฏภาพขึ้น…..เจ้าของรองเท้าคู่นี้จะต้องเข้าบ้านอย่างกระดี๊กระด๊า สองขากระโดด ดังนั้น รองเท้าคู่นี้จึงได้กระเด็นไปอย่างไกล จากนั้น ก็วิ่งเข้าห้องรับแขกอย่างรื่นเริง กระโดดทีหนึ่ง ปล่อยตัวเองลงบนโซฟาอย่างหนักหน่วง และใช้ความเด้งของโซฟากลิ้งไปมาอย่างนั้น
คิดถึงนี่ ถังเฉาเองก็นิ่งอึ้ง นี่เป็นผู้หญิงยังไงกัน?
แต่ว่า เขาสำรวจดูทั่วห้องก็ไม่เจอเจ้าของรองเท้า แม้แต่หลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ก็ไม่อยู่
เปิดดูโทรศัพท์ ข้อความที่ส่งให้หลินชิงเสว่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ถังเฉาคิ้วขมวดเล็กน้อยในทันที ปฏิกิริยาแรกคือหลินชิงเสว่ได้รับอันตราย
พรึ่บ……
เปิดประตูห้องน้ำห้องสุดท้าย ถังเฉาก็สบตาเข้ากับดวงตาสดใสมีเสน่ห์คู่หนึ่ง
สบตากัน ทั้งสองต่างก็อึ้งไป
ในอากาศมีความรู้สึกถึงเสน่หาลอยอยู่เล็กน้อย
เห็นเพียงบนชักโครกมีผู้หญิงใส่สายเดี่ยวเซ็กซี่คนหนึ่งนั่งอยู่ ริมฝีปากล่างมีไฝ ทำให้ดูโตเป็นสาวมาก
ส่วนเรื่องที่อยู่ๆถังเฉาก็บุกเข้าไป หญิงสาวรู้สึกตกใจอย่างชัดเจน แม้แต่สายเดี่ยวฝั่งซ้ายเอียงแล้วยังไม่รู้ตัว
หลังจากนั้นหนึ่งวิ สีหน้าของถังเฉาและหญิงสาวต่างก็แปรเปลี่ยน
ถังเฉารีบถอยหลัง รีบหันหน้าที่แดงก่ำออก “ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
ยังไม่ต้องสนว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร คนเขากำลังเข้าห้องน้ำ แต่ตัวเองกลับบุกเข้าไป นี่เป็นความผิดของเขาอยู่แล้ว
“ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ”
ดวงตาสวยงามของหญิงสายฉายแววอย่างจิ้งจอก เหมือนกับสาวโรคจิต จ้องถังเฉาเขม็ง หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“คุณเป็นใคร ภรรยาและลูกสาวของผมละ?”
ถังเฉาถูกจ้องจนรู้สึกอึดอัด ที่ยิ่งกว่านั้นคือ ถังเฉาเห็นว่าทั้งบ้านมีแค่พวกเขาสองคน
“พวกเขาหรอ เสี่ยวลี้งอแงจะไปดูหนัง ฉันเลยซื้อตั๋วสองใบ ให้หลานสาวคนโตพาเธอไปแล้ว”
หญิงสาวยังนั่งอยู่บนชักโครกเหมือนเดิม พูดอย่างไม่แคร์อะไร
ถังเฉาดูออกว่าหญิงสาวไม่ได้โกหก ใจที่ตื่นกลัวของเขาก็สบายใจขึ้น
ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าตัวเองละเลยอะไรบางอย่างไป แล้วก็นึกคิดคำพูดของหญิงสาว ดวงตาก็เบิกโพลง
“คุณเรียกใครหลานสาวคนโตนะ?”
ในใจถังเฉามีคำตอบแล้ว แต่ก็ยังถามออกมา ใจเองก็เต้นรัวขึ้น
หญิงสาวตกใจ จากนั้นก็หัวเราะออกมา “เธอนี่ตลกจริงๆ…..บ้านหลังนี้มีหญิงสาวอยู่แค่คนเดียว นายคิดว่าฉันเรียกใคร?”
เมื่อประโยคนี้ออกมา ถังเฉาก็มั่นใจในสิ่งที่คิด สีหน้าตกใจ แล้วพูดว่า
“คุณคือน้าสาวของหลินชิงเสว่!”
