แสงจันทร์อันเยือกเย็นสาดส่องลงมาบนใบหน้าอันงดงามของซ่งหรูอี้ ยิ่งทำให้มันสมบูรณ์แบบขึ้นไปอีก ขณะเดียวกันมันก็มีความโดดเดี่ยวฉายออกมาเล็กน้อย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อครู่เธอกำลังสระผมและชมจันทร์ เทศกาลไหว้พระจันทร์ยังไม่มาถึง มันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน เธอจึงมาชมจันทร์เพียงคนเดียว
สีหน้าของถังเฉาดูไม่เป็นธรรมชาติ เขารีบหลบตาแล้วพูดว่า “ขอโทษ!”
ซ่งหรูอี้อึ้งไป จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันนัดกับนายตอนสองทุ่ม นายแค่มาตรงเวลาเท่านั้น”
“รอฉันแป๊บหนึ่ง”
พูดจบซ่งหรูอี้ลุกขึ้นกลับไปที่ห้อง ไม่นานเธอก็เดินกลับมา
ผมที่เคยเปียกลู่ได้รับการเป่าจนแห้ง มันถูกม้วนขึ้นสูงและเสียบไว้ด้วยปิ่นปักผม เผยให้เห็นลำคอขาว เธอเดินมาหาถังเฉา “เข้ามาสิ”
เมื่อเห็นซ่งหรูอี้เช่นนี้ ความโกรธในใจถังเฉาหายไปเกือบครึ่ง เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ได้”
ใครจะไปคิดว่าห้องของซ่งหรูอี้จะเป็นเพียงห้องไม้ธรรมดาๆ เท่านั้น
ถึงแม้จะเล็กแต่มีของครบครัน
นอกจากของใช้จำเป็นในห้องของผู้หญิง ยังมีโต๊ะอุปกรณ์ชงชา ซ่งหรูอี้ชอบการชงชา นี่คือเรื่องที่คนในสังคมไฮโซรู้ดี
“จะดื่มชาเถี่ยกวานอินหรือชาหลงจิ่ง”
ซ่งหรูอี้ถามโดยไม่หันหน้ากลับมา
“ไม่ต้อง”
ถังเฉาปฏิเสธ การที่เขามาที่นี่เพราะต้องการสอบถามเท่านั้น พูดจบเขาก็ไป
ซ่งหรูอี้กลับหรี่ตาลงแล้วหัวเราะเบาๆ “งั้นชาหลงจิ่งแล้วกัน”
“.…..”
ถังเฉาทำได้เพียงยิ้มแหยๆ ออกมา
ซ่งหรูอี้ทำอะไรคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น เธอไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น ถึงคนนั้นจะเป็นถังเฉาก็เถอะ
ไม่นานชาหลงจิ่งร้อนๆ ก็ยกมาเสิร์ฟตรงหน้าถังเฉา
“ขอบใจ”
ถังเฉาขอโทษและไม่ได้ดื่มชา เขาจ้องเธอเขม็ง “ตอนนี้จะพูดได้หรือยัง เรื่องที่คุณพูดเมื่อตอนกลางวัน หมายความว่าอะไร”
ซ่งหรูอี้ไม่ได้ตอบคำถามเรื่องนี้ แต่เธอมองเขาด้วยสายตาประเมิน “เราไม่เคยนั่งดื่มชาคุยกันดีๆ สักทีเลยไม่ใช่หรือไง”
ถังเฉาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจึงพูดแบบนี้ เขาเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นจึงพยักหน้า
ตอนที่แต่งงานเข้าไปในตระกูลซ่งเมื่อห้าปีก่อน เขาเคยใช้ชีวิตกับซ่งหรูอี้มาสักพัก แต่ทว่าตอนนั้นถังเฉาไม่ได้เป็นเหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ในสายตาของเขาซ่งหรูอี้เป็นแค่งูพิษที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม
คำพูดของเธอทุกคำต้องกลั่นกรองให้ถี่ถ้วน เพราะกลัวว่าจะมีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่ ต้องระวังทุกการกระทำของเธอเป็นอย่างดี เพราะกลัวว่าเธอจะว่าแผนอะไรอยู่ แม้แต่ตอนนี้ก็อาจจะมีมีดแอบอยู่ใต้หมอนก็ได้
คนสองคนที่เคยเคียดแค้นกันมา จะมานั่งดื่มชาพูดคุยกันได้อย่างไร
ซ่งหรูอี้ก็พยักหน้า “ในเมื่อไม่มีโอกาส งั้นก็ต้องรักษามันเอาไว้ให้ดี”
ถังเฉาหรี่ตามองเธออย่างหวาดระแวง “ผมเดาไม่ออกเลยว่าอันไหนคุณพูดจริง อันไหนคุณพูดเล่น”
ซ่งหรูอี้ยิ้ม “ผู้หญิงแบบนี้ถึงจะมีรสชาติไม่ใช่หรือไง”
ถังเฉาไม่ได้ตอบอะไรและยิ้มออกมา
“สำหรับฉัน ผู้ชายแบบนายก็มีรสชาติเหมือนกัน”
จู่ๆ ซ่งหรูอี้มองถังเฉาแล้วพูดออกมา
ผมยาวคลอเคลียอยู่ที่บ่า ใบหน้าขาวนวล
บนตัวเธอยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ มันเหมือนกลิ่นชาและกลิ่นกาย
แต่ทว่าถังเฉาไม่ขยับไปไหน เขายังคงมองซ่งหรูอี้
“ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามนาย นายต้องตอบคำถามฉันก่อน”
เธอหรี่ตาลง ตอนนี้เธอเย่อหยิ่งและอวดดี
“นายคิดว่าฉันเคยชอบนายไหม”
คำพูดของซ่งหรูอี้ทำให้ถังเฉาอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ส่ายหน้าออกมา “ไม่!”
“งั้นเหรอ…”
แววตาของซ่งหรูอี้เปลี่ยนไป ความเย่อหยิ่งทั้งหมดหายไปในพริบตา
เธอพูดอีกว่า “ความชอบมีหลายแบบนะ ชอบแบบทุ่มทั้งใจ ชอบแบบแสดงความยินดีอย่างเงียบๆ ชอบแบบคู่กัดเหมือนแมวกับหนู”
“คุณจะพูดอะไรกันแน่”
ถังเฉาพูดตัดบทซ่งหรูอี้อย่างหงุดหงิด
ความอาฆาตที่แผ่ซ่านออกมาอย่างกะทันหันทำให้ซ่งหรูอี้ตัวสั่น
สองมือของเธอกำแก้วชาแน่น เธอใช้แรงจนทำให้เส้นเลือดที่ข้อมือปูดขึ้นมา
แต่ไม่นานเธอก็ตั้งสติได้ สีหน้าของเธอราบเรียบและแน่วแน่ เธอพูดประโยคที่น่าประหลาดออกมา
“ อุ้งตีนหมีกับปลา ถือว่าเป็นของมีค่ามากสำหรับชาวบ้าน ของมีค่าสองสิ่งมักจะไม่ได้มาพร้อมกันง่ายๆ นางฟ้ากับปีศาจมันก็แค่สิ่งที่อยู่ในความคิดเท่านั้น”
“ใครคือปลา ใครคือนางฟ้า”
จู่ๆ ถังเฉาก็รู้สึกตลก
เขารู้ว่าซ่งหรูอี้ต้องการจะสื่ออะไร แต่เขาไม่มีทางคล้อยตามคำพูดของซ่งหรูอี้ง่ายๆ หรอก
ความรู้สึกสำหรับเธอ เป็นเพียงวิธีที่ทำให้บรรลุเป้าหมายเท่านั้น
การแต่งงานก็เหมือนกัน
ซ่งหรูอี้ครุ่นคิด จากนั้นก็หันไปที่ตู้ตรงหัวเตียง
กรอบรูปถูกวางไว้ที่นั่น แต่กลับคว่ำลงอย่างจงใจ
หลังจากที่นิ่งอยู่นาน เธอหันหน้ากลับมามองถังเฉาด้วยแววตาราบเรียบ “ถ้าวันหนึ่งฉันทำร้ายหลินชิงเสว่ นายจะทำยังไง”
“ผมจะฆ่าคุณ”
ถังเฉาก็มองเธอด้วยสีหน้านิ่งเฉยและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แล้วถ้าคุณไม่สามารถหยุดได้ล่ะ” ซ่งหรูอี้ถามต่อ
“ผมก็จะทำเหมือนเดิม”
ถังเฉาลุกขึ้นมา เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “หวังว่าคุณจะคิดให้ดี อย่าทำลายตัวเอง”
พูดจบเขาก็เดินออกไป
ถังเฉาไม่ได้ดื่มชาในแก้ว มันเย็นหมดแล้ว
ซ่งหรูอี้ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชา แววตาของเธอไร้ความรู้สึก เธอเหม่อหมองดวงจันทร์บนฟ้า ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ผ่านไปนาน เธอจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้ตรงหัวเตียง เธอพลิกกรอบรูปขึ้นมา ขอบตาของเธอร้อนผ่าว หญิงสาวมองภาพในกรอบรูปด้วยแววตาสับสน
มันคือรูปแต่งงาน
ผู้ชายในภาพฝืนยิ้มออกมา ส่วนผู้หญิงในภาพยิ้มออกมาจากใจ
เมื่อมองภาพอยู่ครู่หนึ่ง ซ่งหรูอี้ก็ยิ้มออกมาบางๆ
“อย่างน้อยฉันก็เคยมีนายอยู่ด้วย”
เธอพูดพึมพำแล้วคว่ำกรอบรูปลง
แววตาที่เธอมองดวงจันทร์ยิ่งเฉียบคมขึ้นเรื่อยๆ ในแววตาแฝงไปด้วยความแน่วแน่
ปลากับอุ้งตีนหมีไม่สามารถได้มาพร้อมกันทั้งสองอย่าง นางฟ้ากับปีศาจเป็นได้เพียงความคิดเท่านั้น
ขอแค่นายพูดคำเดียว ฉันก็จะหยุดทุกอย่างและไปหาหนทางที่สดใส
แต่น่าเสียดาย คนที่ทำให้ฉันจมลงไปในความมืดก็คือนาย
“ถังเฉา นายจะต้องเสียใจที่ไม่ฆ่าฉันตั้งแต่แรก!”
น้ำเสียงของซ่งหรูอี้เย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูก
เมื่อถังเฉากลับมาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว
เขาอาบน้ำและย่องเข้าไปในห้อง แต่พบว่าหลินชิงเสว่ยังไม่นอน
“ทำไมคุณยังไม่นอน”
ถังเฉาตกใจเล็กน้อยและถามขึ้นเบาๆ
หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร แต่มองเขาด้วยสายตาเย็นชา หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีกลิ่นของผู้หญิงบนตัวเขา เธอจึงพลิกตัวไปอีกด้าน
ถังเฉายิ้มแหยๆ และไม่ได้พูดอะไรออกมา เขานอนลงข้างๆ หลินชิงเสว่อย่างหวาดระแวง
ทั้งสองนอนหันหลังให้กัน
หลินชิงเสว่ไม่ได้นอน เธอรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ถังเฉาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จู่ๆ เธอก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
จริงๆ แล้วถังเฉาไม่มีเหตุผลที่ต้องไปหาซ่งหรูอี้ แต่ว่าความสัมพันธ์ของซ่งหรูอี้กับถังเฉาค่อนข้างพิเศษ ถึงจะเชื่อว่าถังเฉาไม่มีทางทำผิด แต่เธอก็ยังคิดมากอยู่ดี
ตอนแรกคิดว่าถังเฉาจะสารภาพผิดตอนกลับมา คิดไม่ถึงว่าเขาจะนอนไปดื้อๆ
หลินชิงเสว่พลิกตัวกลับมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าถังเฉาไม่ขยับตัว สีหน้าของเธอก็ไม่ดีขึ้นมา
“ใครจะสนใจกันล่ะ!”
จู่ๆ คนที่กำลังหงุดหงิดอย่างหลินชิงเสว่ก็กัดฟันด่าออกมา เธอแสดงท่าทีไม่เป็นมิตรออกมา
ถึงเธอจะคิดมากไปเอง แต่เธอก็ไม่ขอโทษหรอกนะ
ในขณะที่หลินชิงเสว่กำลังหงุดหงิด ถังเฉาก็พลิกตัวกลับมากอดเธอเบาๆ
“ขอโทษ”
คำขอโทษของถังเฉาดังขึ้นมาข้างหู
จู่ๆ หลินชิงเสว่ก็ชะงักไป น้ำตาของเธอพรั่งพรูออกมาทันที
