เสียงของถังเฉาราวกับอสุนีบาต ทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์สะท้อนเสียงของเขา ไม่จางหายไปเป็นเวลานาน
เพล้ง…
กระจกที่บานหน้าต่างแตกกระจายเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยลอยกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้า โปรยปรายลงมาสู่พื้น
ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง จิตใจสั่นสะเทือน ชั่วพริบตานั้นพวกเขาล้วนถูกรังสีสังหารที่สูงเทียมฟ้าของประโยคนั้นกดดันจนหายใจไม่ออก แม้แต่จิตวิญญาณก็แทบจะออกจากร่าง
เพียงชั่วพริบตา หลินจ้าวหยูนก็เรียกสติกลับมาได้ บนใบหน้าปรากฏแววยินดี
“เสียงของพี่เขย พี่เขยไม่เป็นอะไร!”
พี่เขย สองคำนี้ทำให้หลินโป๋หลายสองพ่อลูกหนังตากระตุก หลังจากนั้นก็เบิกตากว้างตามมา
ไม่มีอะไรที่ต้องสงสัยเลยสักนิด คนที่หลินจ้าวหยูนตะโกนเรียกว่าพี่เขยก็คือถังเฉา ทั้ง ๆ ที่เขาให้หลินหู่พี่ชายใต้ดินดักฆ่าเขาแล้วแท้ ๆ ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่กันนะ?
หลินโป๋หลายหรี่ตาลง จ้องมองเงาร่างของถังเฉาอย่างละเอียด พบว่าบนร่างของเขา อย่าว่าแต่บาดแผลเลย แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่ยับเลยด้วยซ้ำ!
“นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”
หลินอิ่นใจสั่น มองเงาร่างของถังเฉาแล้วพูดไม่ออก
ลั่วเยนอวิ๋นเองก็ไม่กล้าจะเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นความจริงเหมือนกัน ถึงขั้นขยี้ตาแล้วมองดูอีกที ถึงได้มั่นใจ
เห็นเพียงด้านล่าง นอกจากถังเฉากับเฟิ่งหวงสองคนแล้ว ยังมีเงาร่างเล็ก ๆ อยู่ร่างหนึ่ง
ผิวของเธอขาวเนียนละเอียด สวมชุดเดรสโลลิต้า น่ารักเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ก็คือถังเสี่ยวลี้ ลูกสาวของถังเฉา
ถังเฉาจับจูงมือของเธอ เดินเข้ามาท่ามกลางตระกูลหลวงในเยี่ยนตูทั้ง ๆ อย่างนั้น
มือใหญ่จูงมือน้อย ทุกคนไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกไม่พอใจ กลับมองจนดุเดือดเลือดพล่านด้วยซ้ำ
“เสี่ยวลี้ กลัวไหมคะ?”
ถังเฉาจูงมือของถังเสี่ยวลี้มาถึงตรงกลางของตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ก้มหน้าถามเสียงต่ำ
ถังเสี่ยวลี้ส่ายศีรษะ ดวงตากลมโตน่ารักเต็มไปด้วยความแน่วแน่มั่นคง “ไม่กลัวค่ะ เสี่ยวลี้อยากเจอคุณแม่ค่ะ”
“ดีค่ะ”
ถังเฉายิ้มบาง ๆ จากนั้นก็มองศูนย์กลางของสิ่งก่อสร้างใหญ่โตมโหฬารที่อยู่ด้านหน้าที่แขวนป้ายที่วิจิตรตระการตาอยู่ตรงหน้า บนป้ายนั้นเขียนตัวอักษรตัวใหญ่ไว้สองตัวที่มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉงมีพลัง
ตระกูลหลิน!
ชั่วพริบตา ในดวงตาสาดประกายเยียบเย็น “ผมไม่ชอบตัวอักษรสองตัวนี้มาก ๆ!”
“ค่ะ รองหัวหน้า”
เฟิ่งหวงเข้าใจได้ในทันที พริบตาต่อมา เตะออกไปหนึ่งที ร่างของเธอปรากฏอยู่บนป้ายนั้น เตะเข้าไปอย่างโหดเหี้ยม
โครม!
ชั่วพริบตา สัญลักษณ์ของศูนย์กลางต้าเซี่ยกั๋ว ป้ายของตระกูลหลิน เก้าตระกูลหลวงในเยี่ยนตูที่ยิ่งใหญ่ ถูกเฟิ่งหวงเตะเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นจนแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ!
เศษของป้ายร่วงลงมาบนพื้น ฝุ่นฟุ้งตลบไปทั่ว
พวกของหลินโป๋หลายและหลินอิ่นมองตาโต ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่กล้าที่จะเชื่อ
ตระกูลหลินเป็นถึงตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ตั้งแต่ก่อตั้งตระกูลมาจนถึงบัดนี้ เคยถูกใครเตะบ้านพักมาก่อนเสียที่ไหน?
วันนี้เป็นครั้งแรก!
“รังแกกันเกินไปแล้ว เห็นตระกูลหลินของฉันรังแกง่ายอย่างนั้นหรือไง!”
หลินอิ่นโมโหหนักขึ้นมาทันที โมโหจนเส้นเลือดดำบนหน้าผากปูดขึ้นมา
ลั่วเยนอวิ๋นกลับตาวาวขึ้นมา “นึกว่าไม่ถึงว่าในที่สุดเขาก็กล้ารื้อถอนป้ายของตระกูลหลินต่อหน้าคนในตระกูลหลิน ตั้งแต่โบราณมาก็ไม่มีใครกล้าที่จะทำอย่างนี้!”
“ดูตอนนี้สิ เขาได้มีศักยภาพและความมั่นใจที่เหมาะสมแล้วเหรอ!”
ลั่วเยนอวิ๋นคิดเช่นนี้ มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เตรียมจะโทรศัพท์ออกไป
ตอนนี้เรื่องราวลุกลามไปถึงปัญหาชีวิตแต่งงานของหลานสาวคนโตของเธอ ต่อให้เป็นเธอที่เป็นตัวแทนของตระกูลลั่วก็ไม่มีใครกล้าว่าอะไร ถ้าหากว่าไม่ได้จริง ๆ ละก็ ทำได้เพียงแค่โทรหาพี่สาวคนนั้นของเธอแล้ว…
อีกด้านหนึ่ง หลินโป๋หลายอดรนทนไม่ไหวแล้ว สีหน้ามืดครึ้ม “พ่อครับ เขาก็คือคนที่ทำให้น้องสาวด่างพร้อย นึกไม่ถึงว่าจะกล้าบุกเข้ามาที่ตระกูลหลินของพวกเราโดยตรงขนาดนี้ ไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาจริง ๆ!”
หลินอิ่นเองก็มีสายตาเป็นประกาย “ที่จริง… ถ้าคนคนนี้ไม่ตาย การดำเนินการต่อจากนี้ก็ไม่มีทางลงมือทำได้!”
ทุกคนในตระกูลหลินที่อยู่ด้านหลังก็มีแนวรบร่วมเดียวกัน
ถ้าอยากจะให้หลินชิงเสว่แต่งเข้าตระกูลฉิน ก็จะต้องหาทางกำจัดความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาของถังเฉาซะ หนึ่งในวิถีทางนั้นก็คือทำให้ถังเฉาตาย จากนั้นก็ออกใบมรณะบัตร
แต่ตอนนี้ถังเฉายังมีชีวิตอยู่ ปัญหาใหญ่เลย!
“ถังเฉาจะต้องตาย!”
ทุกคนมีแนวรบเป็นเอกภาพ เดินออกมาสีหน้ามืดครึ้ม
“ถังเฉา แกไม่อยู่ในเมืองหมิงจูดี ๆ นึกไม่ถึงว่าจะกล้ามาตระกูลหลวงในเยี่ยนตูของฉัน!”
หลินอิ่นเดินออกจากประตูบ้าน มองถังเฉาที่มีสีหน้าเย็นชาไปทั้งใบหน้า ตะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล
เผชิญหน้ากับการตะโกนด้วยความเดือดดาลของหลินอิ่น ถังเฉาไม่มีความเคลื่อนไหวใดใดเลยสักนิด สายตามองผ่านใบหน้าของทุกคนไปทีละคน ๆ “คนไหนคือหลินโป๋หลาย?”
หลินอิ่นบันดาลโทสะตรงนั้น “ฉันถามแกอยู่นะ!”
ฉับ…
เพิ่งจะสิ้นเสียง ก้อนหินแหลมคมก้อนหนึ่งแฉลบผ่านแก้มของเขาไป บนใบหน้าของเขามีรอยเลือดปรากฏขึ้นขีดหนึ่งทันที
น้ำเสียงราบเรียบเย็นชาของถังเฉาดังตามมา
“ตั้งแต่นี้ไป ผมจะไม่ถามแล้วว่าใคร ใครกล้าพูดออกมาอีก จะต้องโดนแบบเขา”
“แก!”
หลินอิ่นเดือดดาลไปทั้งหน้า แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
หลินโป๋หลายเองก็มีสีหน้าไม่มั่นคง เขากับถังเฉาต่างก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร วันนี้กลับเป็นวันแรกที่ได้พบกัน ดังนั้นเขาจึงนึกไม่ถึงว่าถังเฉาจะแข็งแกร่งขนาดนี้
“ฉันเอง!”
เขาลุกขึ้นมาทันที มองถังเฉาด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “ฉันรู้ว่านายมาทำไม”
สายตาของถังเฉาจ้องเขม็งที่เขาทันที สายตาที่เยียบเย็นทำให้หลินโป๋หลายเหมือนตกอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็งโดยพลัน
“รู้จักตอบโต้ก็ยังนับว่าดี ภรรยาของฉันอยู่ที่ไหน?”
หลินโป๋หลายไม่เกรงกลัวสิ่งใด “น้องสาวอยู่ในมือของฉันจริง ๆ เพียงแต่ว่า เธอไม่สามารถกลับไปอยู่ข้าง ๆ นายได้อีกแล้ว”
“เธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลินของฉัน ต่อไปจะแต่งงานไปเป็นภรรยาให้กับคุณชายตระกูลฉิน และนายกับลูกสาวของนายก็กำลังจะตายไปอย่างไม่มีใครรับรู้ยังไงล่ะ!”
หลินโป๋หลายหัวเราะเสียงเย็น เพิ่งจะสิ้นเสียงเขาก็ปรบมือ
ทันใดนั้น ผู้คุ้มกันหลายนายก็พุ่งเข้ามารอบด้าน ล้อมถังเฉากับเฟิ่งหวง รวมถึงถังเสี่ยวลี้เอาไว้
สายตาของถังเฉาเข้มขึ้นมาทันที
ผู้คุ้มกันที่อยู่รายล้อมอยู่ ทุกคนล้วนสูงเกินหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ทั้งยังกำยำล่ำสัน โดยเฉพาะกล้ามเนื้อไบเซ็ปส์ที่ปูดขึ้นมาอย่างเด่นชัด บนร่างแฝงด้วยพลังที่คลุมเครือ
ถังเฉากลับไม่ได้หวาดกลัว แต่กลับประหลาดใจในกำลังของตระกูลหลวงในเยี่ยนตู
ผู้คุ้มกันพวกนี้ล้วนเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยม ลำพังยกเอาออกมาคนหนึ่ง ก็เพียงพอที่จะเคียงบ่าเคียงไหล่ได้กับกองนาวิกโยธิน แต่ตอนนี้กลับมารวมตัวกันอยู่ที่ตระกูลหลิน
อีกอย่าง ถังเฉาสงสัยว่านี่ไม่ใช่กำลังทั้งหมดของตระกูลหลิน เพียงแค่เป็นขนหน้าแข้งไม่ร่วงเท่านั้น
“ฮ่า ๆ ๆ เป็นยังไง ของขวัญชิ้นใหญ่ที่ฉันเตรียมไว้ให้ ชอบไหม?”
เป็นถังเฉาที่ถูกล้อมเอาไว้ หลินโป๋หลายก็หัวเราะเสียงดังออกมา “ฉันไม่รู้ว่านายหนีออกมาจากเงื้อมมือของหลินหู่ได้ยังไงแต่ว่ากล้าบุกเข้ามาในตระกูลหลินของฉันโดยพลการ แกจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”
คนในตระกูลหลินอื่น ๆ ก็มองถังเฉาแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น ราวกับเห็นจุดจบของเขาที่โดนตีตายทั้งเป็นอย่างไรอย่างนั้น
แต่ทว่า ถังเฉาไม่เพียงแต่ไม่หวาดกลัว กลับหัวเราะออกมาอย่างเสียดสีประชดประชัน “นี่คือ ‘ของขวัญ’ ที่คุณเตรียมให้ผม บังเอิญจัง ผมเองก็เตรียมของขวัญที่เหมือน ๆ กันไว้ให้กับคุณ!”
“หมายความว่ายังไง?”
ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของหลินโป๋หลายก็เปลี่ยนไปในทันที
ถังเฉาไม่ได้ตอบรับ เพียงแค่หันกลับไปมองเฟิ่งหวง ยิ้มเย็น ๆ “ส่งของขวัญ!”
“ค่ะ”
เฟิ่งหวงขานรับออกมาหนึ่งคำ จากนั้นก็เปิดกระโปรงหลังรถ แบกวัตถุชิ้นใหญ่ลักษณะยาว ๆ ชิ้นหนึ่งเอาไว้บนบ่าเดินเข้ามา
โครม…
เธอเอาวัตถุรูปร่างยาวนั้นโยนลงตรงหน้าของทุกคน
ทันใดนั้น รู้ม่านตาของทุกคนล้วนแต่หดเล็กลง กลั้นหายใจ
“นี่คือ…”
สีแดงสด ที่ว่างด้านในกว้างขวาง
คาดไม่ถึงว่าจะเป็นโลงศพสีแดงสดโลงหนึ่ง!
