ตึง—-
ตอนที่ลั่วเยนอวิ๋นพูดสถานะแท้จริงของผู้หญิงที่ชื่อ’หมิงจวิน’คนนั้นออกมา หลินชิงเสว่วางตะเกียบลงอย่างแรงทันใด พูดออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา “ฉันกินอิ่มแล้ว”
จากนั้นไม่ได้พูดจาอะไรอีก ขึ้นไปชั้นบนโดยตรง
ถังเสี่ยวลี้หวาดกลัวความเย็นชาบนตัวของหลินชิงเสว่อยู่บ้าง และเป็นห่วงมารดา ดังนั้นจึงเอียงศีรษะ มองทางถังเฉาแบบสงสัย “พ่อคะ แม่เป็นอะไรเหรอ?”
ถังเฉามองภาพด้านหลังของหลินชิงเสว่ที่ขึ้นไปข้างบน และถอนหายใจเบาๆ เผยรอยยิ้มออกมาใหม่อีกครั้ง “ให้แม่อยู่คนเดียวสักพักหนึ่งแล้วกันนะ”
“อ่อ”
ถึงแม้ถังเสี่ยวลี้จะฟังความหมายในคำพูดไม่เข้าใจ แต่ว่ายังไม่ได้ไปรบกวนหลินชิงเสว่
หลินจ้าวหยูนใช้สายตาที่ซับซ้อนมองไปยังข้างบนตึกแวบหนึ่ง ในสายตามีความรู้สึกผิดในใจ
อาหารเย็นมื้อนี้จบลงไปอย่างรวดเร็ว ถังเฉาดูการ์ตูนเป็นเพื่อนถังเสี่ยวลี้ พบว่าลั่วเยนอวิ๋นยืนอยู่สวนด้านนอก กวักมือทางเขา
ถังเฉาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงฝากถังเสี่ยวลี้ไว้กับหลินจ้าวหยูน ส่วนตนเองมาที่ด้านนอกแล้ว
ลั่วเยนอวิ๋นจุดบุหรี่ของผู้หญิงมวนหนึ่ง และมองไปยังถังเฉา “ท่าทีเป็นมิตรของนายกับพี่เขยฉัน แกล้งทำทั้งนั้นสินะ? ในความเป็นจริงเหมือนน้ำกับไฟ อยู่ด้วยกันไม่ได้”
ถังเฉาเงียบงัน แต่ยังพยักหน้าตามตรง “ครับ!”
“ฉันก็ว่า ด้วยนิสัยของพี่เขยฉัน จะยอมรับนายได้ยังไง”
ลั่วเยนอวิ๋นหัวเราะ บอกว่า “นายกับเขาต่างเป็นคนฉลาด อยู่ต่อหน้าญาติสนิท ล้วนไม่อยากให้พวกเขาเป็นกังวล ดังนั้นจึงบรรลุข้อตกลงลับกัน”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร ถือว่ายอมรับไปโดยปริยาย
“ลำบากเสียจริงเลย งั้นต่อไปนายคิดว่าจะทำยังไง?”
ลั่วเยนอวิ๋นบิดขี้เกียจทีหนึ่ง จากนั้นหันหน้ามองทางถังเฉา
ในสายตาของถังเฉาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ไม่ว่าใครมาขัดขวาง ผมจะไม่จากชิงเสว่ไปไหนครับ!”
เดาได้ตั้งนานแล้วว่าถังเฉาต้องพูดแบบนี้ ลั่วเยนอวิ๋นยิ้มบอก “งั้นคนที่นายควรต่อต้านที่สุด ไม่ใช่พี่เขยฉัน แต่เป็น—-เว่ยหมิงจวินคนนั้น”
สีหน้าถังเฉาเย็นเฉียบ แต่ยังถามว่า “หล่อนเป็นเพียงผู้หญิงเจียงหนานธรรมดาคนหนึ่ง ถือโอกาสตอนที่ความสัมพันธ์ของคุณลุงหลินกับแม่ยายแตกร้าว แทรกเข้ามาเท่านั้นเอง มีอะไรน่าต้านทานกัน?”
“โอ๊ะ แม้แต่พี่สาวฉันที่ไม่เคยเจอหน้า ยังเรียกแม่ยายได้เต็มปาก?”
ลั่วเยนอวิ๋นชายตามองถังเฉาแวบหนึ่ง แต่ยังพูดจาแบบเคร่งขรึม “นายคงไม่คิดจริงๆ ว่าเว่ยหมิงจวินคนนั้นเป็นผู้หญิงธรรมดามั้ง?”
เงียบไปครู่หนึ่ง เธอพูดต่ออีก “ถึงแม้พี่สาวฉันไม่มีความสามารถในการให้กำเนิด ดีเลวยังไงก็เป็นสาวงามอันดับหนึ่ง เว่ยหมิงจวินคนนั้น เป็นคนที่ดึงพี่สาวลงมาตกต่ำ!”
ชั่วขณะนั้นสายตาของถังเฉาแข็งทื่อ สีหน้าเปลี่ยนไปเคร่งขรึมเช่นกัน
“ถูกต้อง หล่อนมาจากเมืองหมิงจู แต่นี่ต่างหากเป็นจุดที่น่ากลัวแท้จริงของหล่อน”
ในสายตาของลั่วเยนอวิ๋นมีแสงคมกริบแฉลบผ่าน “ตอนนั้น ตระกูลหลวงของเยี่ยนจิงมีเพียงแปดตระกูล หลังจากผู้หญิงคนนั้นแต่งงานกับหลินรั่วหวี ก็เปลี่ยนมาเป็นเก้าตระกูล นายน่าจะรู้ว่าทำไม?”
“ทำไมครับ?” ถังเฉาแอบรู้สึกถึงความผิดปกตินิดๆ
ลั่วเยนอวิ๋นส่งเสียงหัวเราะเยาะ “ตอนแรก หลังหลินรั่วหวีหย่ากับพี่สาวฉัน เดิมทีตัดสินใจจะแยกตัวออกไป เป็นผู้หญิงคนนั้น ทำให้เขาเปลี่ยนความคิด หลังจากได้รับทรัพย์สินครึ่งหนึ่งไปจากตระกูลลั่วของพวกฉัน เนื่องจากมีเงินทุนตั้งต้นนี้ จึงสร้างหวังเฉากรุ๊ปขึ้นมาแล้ว”
“ไม่ได้จะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเก่งกาจมากเท่าไร แต่ว่าแผนการปลุกปั่นจิตใจคนของหล่อน มาถึงขั้นยอดเยี่ยมเลิศล้ำที่สุดเลย”
ท่าทางของถังเฉาเปลี่ยนมาเคร่งขรึมอีกครั้ง ถ้าเป็นอย่างที่คุณน้าบอกแบบนั้น อย่างนั้นเว่ยหมิงจวินคนนั้น ความคิดลึกล้ำถึงขั้นสุดเลย
“โดยเฉพาะถ้าพูดถึงในบ้านนี้ คนที่เกลียดหลานสาวคนโตมากที่สุด และชอบให้หลานสาวคนโตถูกไล่ออกจากบ้านไปมากที่สุด ก็คือหล่อน!”
ลั่วเยนอวิ๋นพูดเสียงเย็นชา “เพราะหลานสาวคนโตเป็นลูกสาวของพี่ฉัน ไม่ใช่คนที่หล่อนคลอด หล่อนจึงหวาดกลัวมาโดยตลอด ว่าอาจมีสักวันหนึ่งพี่สาวฉันจะกลับมาที่เยี่ยนจิงอีกครั้ง!”
ชั่วขณะนั้นถังเฉาสั่นไปทั้งตัว ในสายตามีความอันตรายแฉลบผ่าน
เขาเข้าใจความหมายของคุณน้าแล้ว สำหรับหลินชิงเสว่ เว่ยหมิงจวินคนนี้เป็นแม่เลี้ยง ไม่ใช่ความแม่เลี้ยงทุกคนต้องร้ายกาจหมด แต่โดยเฉพาะไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ เว่ยหมิงจวินจึงไม่อาจปฏิบัติต่อหลินชิงเสว่ได้เหมือนลูกสาวแท้ๆ
ในขณะเดียวกัน ในใจของหลินชิงเสว่ก็แสลงใจต่อหล่อนด้วย และพอหล่อนหวาดกลัวมารดาของหลินชิงเสว่อีก จึงพัวพันไปถึงตัวของหลินชิงเสว่
“สรุป หล่อนไม่ใช่คนดี ในเวลาห้าปีที่นายไม่ได้อยู่ข้างกายหลานสาวคนโตของฉันนั้น หลานสาวโดนทำร้ายมากมาย ที่เป็นไปได้มาก คือเว่ยหมิงจวินคนนั้นแอบบงการอยู่ลับหลัง”
ลั่วเยนอวิ๋นพูดจบ มองเขาแบบมีความหมายลึกซึ้งทีหนึ่ง จากนั้นกลับไปในห้องแล้ว
ถังเฉายังยืนอยู่ที่เดิม ตั้งนานก็ไม่สามารถสงบลงได้
เขายังเห็นว่าตระกูลหลวงในเยี่ยนตูธรรมดาเกินไป แหล่งที่มาอันตรายที่สุด ไม่ใช่สายตระกูลพวกนั้นของคุณลุงหลิน แต่ว่ามาจากคนข้างกาย
กลางคืนวันนั้น ถังเฉานอนไม่หลับ หลินชิงเสว่ก็นอนไม่หลับเช่นกัน แต่ทว่าใครก็ไม่ได้พูดอะไรกัน เพียงแค่โอบกอดกันอย่างแนบแน่น ใช้อุณหภูมิของตนเองมาทำให้อีกฝ่ายอบอุ่น
ในขณะเดียวกัน ตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ตระกูลฉิน
ค่ำคืนที่ดึกดื่น แต่ในห้องรับแขกของคฤหาสน์หลังหนึ่งยังคงมีแสงไฟสว่างไสว
คนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่น คือหลินโป๋หลาย และหลินอิ่น พ่อลูกที่เมื่อช่วงกลางวันวางแผนลักพาตัวหลินชิงเสว่
สีหน้าพวกเขาอึมครึม มองทางชายหนุ่มชุดดำคนหนึ่งนั่งตัวตรงอยู่
ใบหน้าเขาหล่อเหลา ดวงตาแคบยาว ผิวพรรณยิ่งดูซีดเซียวแบบคนป่วย นั่นคือผลจากการอยู่ในบ้านนานหลายปี และไม่ได้แสงแดดสาดส่อง
ที่ยิ่งทำให้คนตกใจคือ ขาข้างหนึ่งของเขา คาดไม่ถึงว่าพิการแล้ว เหมือนโดนใครตัดขาดไปอย่างนั้นเลย
คือคู่ครองแต่งงานใหม่ที่ทางตระกูลจัดหาไว้ให้หลินชิงเสว่ ฉินผู่หยางแห่งตระกูลฉิน
เขาดื่มน้ำชาในแก้วไปอึกหนึ่ง จากนั้นเอ่ยปากนิ่งเรียบ “พวกคุณหมายความว่าหลินชิงเสว่แต่งงานใหม่ไม่ได้ ไม่มีทางแต่งงานกับผมงั้นเหรอ?”
สายตาหลินโป๋หลายอึมครึมนิดหน่อย สีหน้าของหลินอิ่นกลับดูประหม่าขึ้นมา
เพราะพวกเขามองเห็นความเย็นชาที่แฉลบผ่านในดวงตาที่แคบยาวของฉินผู่หยางไป เห็นได้ชัดว่าผลลัพธ์อันนี้ไม่ได้ทำให้เขาพึงพอใจ
“คุณชายฉิน ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากให้เธอแต่ง แต่ว่าสามีของเธอแกร่งเกินไป โดยเฉพาะนังผู้หญิงคนนั้นยังดื้อรั้นมาก คาดไม่ถึงเอาความตายมาขู่!”
หลินอิ่นรีบพูดอธิบาย
“ไม่ต้องพูดแล้ว!”
ฉินผู่หยางกลับปัดมือ สีหน้าอึมครึม “ล้มเหลวก็คือล้มเหลว ในเมื่อหลินชิงเสว่แต่งงานกับผมไม่ได้ การร่วมงานของพวกเราก็สิ้นสุดลงตรงนี้ ตำแหน่งเจ้าของตระกูลคนต่อไป พวกคุณไปช่วงชิงเอาเองเถอะ!”
พอหลินอิ่นได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนในชั่วขณะนั้น หลินโป๋หลายสายตาอึมครึมยิ่งกว่า
เขาเป็นผู้ชายรุ่นสามเพียงคนเดียวที่โดดเด่นของตระกูลหลิน แต่กลับไม่ได้รับความชื่นชอบของหลินรั่วหวี ในสายตาของเขา มีเพียงลูกสาวสองคน
หลินจ้าวหยูนยังคงเป็นเด็กน้อย ไม่มีทางสร้างสถานการณ์ได้ มีเพียงคนเดียวที่ต้องกังวลคือหลินชิงเสว่ ดังนั้นเขาถึงคิดหาเรื่องมาบีบให้หลินชิงเสว่แต่งงานใหม่
แต่ว่าตอนนี้กลับสูญเสียผู้สนับสนุนของตระกูลฉินไปแล้ว อาศัยแต่เขาเดิมทีคงไม่มีทางเขย่าตำแหน่งในตระกูลหลินของหลินชิงเสว่ได้
“ผู่หยาง ผมรู้ว่าก่อนหน้านี้พวกเราไม่จัดการมาตลอด แต่เพื่อตำแหน่งเจ้าของตระกูล ผมต้องการความช่วยเหลือของคุณจริงๆ”
หลินโป๋หลายพูดจาเสียงทุ้ม “สำหรับการแลกเปลี่ยน ต่อไปตอนคุณแข่งขันตำแหน่งเจ้าของตระกูล ผมจะพยายามเป็นกำลังหนุนให้ด้วย!”
“หึๆ คุณยังคิดว่าผมมีความสามารถในการแข่งตำแหน่งเจ้าของตระกูลอยู่อีกเหรอ?”
ฉินผู่หยางลูบขาที่ขาดของตนเอง ก่อนจะหัวเราะเยาะตนเอง แต่ไม่นาน เขาก็พูดขึ้นอีก “ถ้าผมช่วยคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ผมขอเพียงได้หลินชิงเสว่มาครอง อย่างอื่นผมไม่ต้องการทั้งนั้น!”
หลินโป๋หลายตอบไปแบบไม่ลังเลสักนิด “ขอเพียงคุณมีวิธี ผมจะเอาเธอมาส่งให้คุณแน่นอน!”
ฉินผู่หยางหัวเราะคิกคัก “วิธีน่ะเหรอ เยอะแยะไป ไม่ใช่แค่ทำให้ถังเฉาหายไปจากโลกใบนี้เท่านั้นเหรอ ผมจัดการเอง”
หลังจากส่งหลินโป๋หลายและบิดากลับไป ฉินผู่หยางลูบขาที่ขาดของตนเอง สีหน้าซับซ้อน
“ห้าปีแล้ว เวลาผ่านไปไวจริง……”
แวบเดียว ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปดูบิดเบี้ยวฉับพลัน “ถังเฉา ในที่สุดแกก็มาที่เยี่ยนจิงแล้ว ความแค้นในตอนนั้น ฉันจะคืนกลับไปให้สิบเท่าร้อยเท่า!”
“เมียของแก เป็นแค่ก้าวแรก!”
