โต๊ะอาหารที่เดิมทีคึกคักกันเป็นพิเศษ เพราะคำพูดประโยคนี้ของถังเฉา จึงกลายเป็นเงียบสงบลงมาอย่างผิดปกติ
ทุกคน รวมทั้งหลินรั่วหวีล้วนมองถังเฉาด้วยสายตาแปลกประหลาด ในความรู้สึกมีเลศนัยมากมาย
สำหรับพวกเขานั้น ถังเฉาเป็นเพียงพวกรนหาเรื่องเองเท่านั้น
เว่ยหมิงจวินอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองถังเฉาพลันส่งเสียงหัวเราะออกมา ปัดมือบอกว่า “เป็นคนครอบครัวเดียวกัน ทำไมถึงต้องทำห่างเหินขนาดนี้? ป้าไม่ต้องการของขวัญเธอหรอก”
ถึงแม้หล่อนกำลังหัวเราะ แต่ว่าในแววตาลึก กลับเผยการเยาะเย้ยที่แอบแฝงไว้ออกมา
หล่อนอยู่ในฐานะอะไรหรือถึงจะมารับของขวัญของถังเฉา?
พูดอีกอย่างหนึ่ง เขาจะสามารถเอาของขวัญอะไรมาให้? จะทนได้หรือเปล่า?
“ช่างน่าขำเสียจริง นายที่เป็นลูกเขยสวะเกาะผู้หญิงคนหนึ่ง จะเอาของขวัญแบบไหนมาให้กัน?”
หลินโป๋หลายอดหัวเราะไม่ได้ รอยยิ้มบนหน้ากลับยิ่งเข้มข้นขึ้น
คนอื่นๆ ก็เช่นเดียวกัน รอถังเฉาทำเรื่องน่าตลกออกมาอีกครั้งหนึ่ง
หลินจ้าวหยูนหน้าตาดูกระอักกระอ่วนไปหมด พูดเตือนเสียงเบาๆ “พี่เขย พี่ไม่ต้องให้ของขวัญแม่ฉันหรอก แม่ฉันไม่ขาดอะไรทั้งนั้น”
ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกของขวัญของถังเฉา แต่ว่าเว่ยหมิงจวินที่มีตำแหน่งแบบนี้ อยากได้อะไรจะไม่มีเลยเหรอ?
ของที่ถังเฉามี หล่อนก็มีเหมือนกัน ของที่ถังเฉาไม่มี หล่อนก็มีอีก ให้ของขวัญไปอีก ไม่ใช่ว่าหาเรื่องอับอายให้ตนเองเหรอ?
แต่ทว่ามีเพียงหลินรั่วหวี ซึ่งมองถังเฉาแบบเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไร
ถังเฉาหัวเราะนิ่งๆ พูดยืนยัน “ของขวัญไม่ดูที่ถูกแพง เจตนาถึงเป็นสิ่งสำคัญ คุณป้าอย่าได้ปฏิเสธเลยครับ”
รอยยิ้มบนหน้าของเว่ยหมิงจวินเข้มขึ้นกว่าเดิม ยิ้มกริ่มบอก “ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นถ้าป้าปฏิเสธอีก คงพูดกันต่อไปไม่ได้จริงๆ เธออยากให้อะไรป้าล่ะ?”
ในขณะที่พูด สายตาของเว่ยหมิงจวินกลับตกอยู่บนตัวของหลินชิงเสว่
มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเธอ ภายในใจ คาดไม่ถึงมีความรู้สึกสุขใจแบบไม่รู้ตัวขึ้นมา
หล่อนเคียดแค้นหลินชิงเสว่และมารดา ในขณะเดียวกันก็หวาดกลัวอยู่ลึกๆ
ตอนที่มารดาของเธอมีอำนาจอยู่ที่เยี่ยนจิง หล่อนยังอยู่ในฐานะคนรักหลบซ่อนที่สถานะต่ำต้อย ไม่ง่ายที่จะบีบบังคับเธอออกไป ทั้งที่มีหลินชิงเสว่ออกมาอีกคนหนึ่ง
เธอและมารดาของเธอเหมือนกัน สวยงามเหมือนกัน เย็นชาเหมือนกัน แข็งแกร่งเหมือนกัน และดูถูกหล่อนอย่างไม่ปิดบังสักนิด……เหมือนกันด้วย
จนถึงทุกวันนี้ หล่อนยังจำคำพูดประโยคหนึ่งที่หลินชิงเสว่พูดกับหล่อนได้
หล่อนพยายามเอาใจหลินชิงเสว่ สิ่งที่ได้รับมา เป็นคำพูดที่เย็นชาของหลินชิงเสว่แทน
“อยู่ห่างฉันหน่อย”
ถึงแม้มีเพียงสี่คำ แต่ว่าเว่ยหมิงจวินกลับรู้สึกถึงการเหยียดหยามที่ออกมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ
สายตาที่เธอมองหล่อน เหมือนกำลังมองตัวเรือดตัวหนึ่ง
การจ้องมองที่มาจากผู้สูงชั้นกว่า โจมตีความหยิ่งในเกียรติของเว่ยหมิงจวินที่ทั้งน่าสงสารทั้งทะนงตนจนทลายไปถึงที่สุด ราวกับว่ามองเห็นผู้หญิงคนนั้นในอดีตอย่างไรอย่างนั้นเลย
แต่เนื่องจากหล่อนเป็นเพียงภรรยาใหม่ของหลินรั่วหวี ส่วนหลินชิงเสว่เป็นลูกสาว ใครสำคัญ แค่มองแวบเดียวก็ชัดเจนแล้ว
หล่อนน้อยเนื้อต่ำใจ นอบน้อมถ่อมตน แม้แต่ในฝันยังอยากเหยียบย่ำบนตัวหลินชิงเสว่
ตอนนี้ บนตัวของถังเฉา หล่อนทำได้แล้ว
มองเห็นหลินชิงเสว่โกรธแค้น และเสียใจแทนถังเฉา แม้กระทั่งเสียน้ำตา ในใจหล่อนได้รับความสุขที่แก้แค้นได้สำเร็จ
หล่อนอยากโยนถังเฉาลงนรกไป
มุมปากเว่ยหมิงจวินฉีกขึ้น มีการเยาะเย้ยแบบไม่ชัดเจน รอให้ถังเฉาหยิบของขวัญออกมา
แต่ทว่าสิ่งที่เว่ยหมิงจวินคิดอยู่ในใจ ถังเฉาจะรู้ได้อย่างไร?
เขาหัวเราะแล้ว ถือโอกาสหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมา วางไว้ตรงหน้าเว่ยหมิงจวิน
“ครั้งนี้รีบร้อนมา ไม่มีของอะไรที่เลิศเลอ ให้ยาเม็ดนี้แล้วกันครับ”
“……”
ทุกคนมองยาเม็ดนี้แบบตกตะลึงกันหมด สีหน้าผิดปกติ
รวมทั้งหลินชิงเสว่ด้วย
เธอไม่เข้าใจ ถังเฉาให้ยาทำอะไร?
“ฮ่าๆๆ!”
ทันใดนั้น ที่โต๊ะอาหารมีเสียงหัวเราะยกใหญ่ดังออกมา
หลินหมิงหู่หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว “นายให้อันนี้?”
“ฉันยังเคยเห็นเป็นครั้งแรกที่มอบของขวัญโดยการให้ยา ถังเฉา ฉันเลื่อมใสนายหมดหัวใจจริงๆ!”
หลินโป๋หลายก็หัวเราะแบบเหยียดหยาม
หลินจื่ออิน หลินหลิงคนอื่นๆ ถึงแม้ไม่พูดอะไร แต่ว่ายิ้มเยาะบนหน้าอธิบายทุกอย่างออกมาหมดแล้ว
เว่ยหมิงจวินมองอยู่ตั้งนาน ถึงหัวเราะคิกคักขึ้นมา “เธอเอาอันนี้ให้ฉัน?”
“ใช่ครับ”
ถังเฉาพยักหน้า พูดท่าทางจริงจัง “มีเงินมากเท่าไรก็ซื้อความแข็งแรงกลับมาไม่ได้”
ได้ยินดังนั้น เว่ยหมิงจวินหัวเราะยิ่งเบิกบาน การดูถูกในสายตายิ่งเข้มข้นขึ้น “ป้าไม่ต้องการหรอก ร่างกายป้าดีมากเลยล่ะ”
หล่อนหวังว่าถังเฉาจะพูดจาบ้าบอออกมามากกว่านี้หน่อย เพราะถังเฉาเป็นคนปล่อยไก่ คนที่ขายหน้าคือหลินชิงเสว่
แต่ทว่าถังเฉาหัวเราะแบบมีเลศนัย “ไม่ต้องการจริงเหรอครับ?”
“ไม่ต้องการ”
“งั้นก็ทิ้งไปเถอะครับ”
ถังเฉาโบกมือ พูดขึ้น
เว่ยหมิงจวินส่งเสียงหัวเราะเยาะ ทิ้งยาลงไปในถังขยะเหมือนกับทิ้งขยะแบบนั้น
หลังจากนั้นถังเฉาไม่ได้พูดอีก นั่งลงไปบนโซฟาต่อไป
หลินชิงเสว่รีบถลึงดวงตาโต เธอมองเห็นแจ่มแจ้ง ชั่วขณะที่ถังเฉาหมุนตัว ที่มุมปากมีรอยยิ้มเยาะเย้ย
บนโต๊ะอาหารกลับสู่การพูดคุยหัวเราะแบบก่อนหน้าดังเดิม หัวข้อสนทนาที่วนรอบ ยังคงเป็นหลินชิงเสว่กับฉินผู่หยาง ทุกคนหวังอย่างยิ่งให้หลินชิงเสว่แต่งงานกับฉินผู่หยาง
ตั้งแต่ต้นจนจบ หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดสักประโยคเดียว ทุกคนยิ่งเหยียดหยามถังเฉาเพิ่มขึ้น
ภรรยาของตนเองใกล้แต่งงานใหม่ เขากลับนิ่งเงียบกริบไม่กล้าส่งเสียง
ทานอาหารเย็นเสร็จ หลินจ้าวหยูนไม่ชอบท่าทีของคนในครอบครัวกระทำต่อถังเฉา จึงพาถังเสี่ยวลี้กลับไปปราสาทก่อนแล้ว เหลือเพียงถังเฉาหลินชิงเสว่สองคน
หลินชิงเสว่มาด้านหน้าของถังเฉา ถามขึ้นทันใด “ยานี้ สรุปคืออะไร?”
ถังเฉาหัวเราะง่ายๆ “เป็นแค่ยาแก้ปวดท้องธรรมดา”
“จริงเหรอ?”
หลินชิงเสว่ไม่เชื่อ
“จริงสิ”
ถังเฉายิ้มตอบ “ผมเคยหลอกคุณตั้งแต่เมื่อไร?”
หลินชิงเสว่คิดดูให้ละเอียด ยังไม่มีจริงด้วย ดังนั้นจึงไม่พัวพันต่อ “งั้นก็ดี”
เพียงหนึ่งเดียวที่คิดไม่ออก ถ้ายาเม็ดนี้เป็นเพียงยาแก้ปวดธรรมดา ทำไมถังเฉาต้องมอบให้เป็นของขวัญด้วยล่ะ?
เวลานี้หน้าจอโทรทัศน์ถ่ายทอดงานงานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ดาราดังมากมายขึ้นแสดงบนเวที ถังชิงเหอก็อยู่ในนั้นด้วย แสดงเพลง《จันทร์ห่างความกังวล》
“ถังเฉา”
ในเวลานี้เอง เว่ยหมิงจวินมาที่ด้านข้างถังเฉา สีหน้าเย็นยะเยือก แต่ยังถือว่าพูดแบบมีมารยาท “ฉันได้ยินมาว่าเธอกับชิงเสว่คิดจะมีลูกคนที่สองกัน?”
ถังเฉาและหลินชิงเสว่มองหน้ากันและกัน นี่เป็นเพียงข้ออ้างที่เอามาโจมตีคนอื่น นึกไม่ถึงจะลอยเข้าหูของเว่ยหมิงจวินจนได้
แต่ว่าสองคนยังพยักหน้าแบบเข้าใจตรงกัน
“ฉันเตือนเธอว่าอย่าคิดเลย ถือโอกาสหย่าให้เร็ว จะเป็นผลดีกับพวกเธอทั้งสองฝ่าย”
คำพูดของเว่ยหมิงจวินดูเฉยเมย มีความเกรงใจแบบก่อนหน้าสักนิดที่ไหน “ป้าเป็นคนที่ผ่านโลกมาก่อน ดังนั้นเลยเข้าใจดี ชิงเสว่ไม่ใช่คนที่คู่ควรกับคนแบบเธอ หาคุณชายที่สถานะเพียบพร้อมเท่ากัน ถึงเป็นบทสรุปของหล่อน”
สีหน้าหลินชิงเสว่สุดจะทน แต่ทว่าถังเฉากลับไม่สนใจฟังสักนิดเดียว ตอบอย่างเรียบนิ่ง “ขอเตือนคุณไว้อย่าง อย่ามาหาเรื่องผมอีก ตอนนี้จ้าวหยูนก็ไม่อยู่แล้ว”
เว่ยหมิงจวินตะลึง จากนั้นในที่สุดบนหน้าปรากฏความโมโหขึ้นมา “ทั้งตระกูลหลวงล้วนคัดค้านเธอกับชิงเสว่กันหมด เธอยังไม่รู้จักเจียมตัว ถ้าฉันจะให้พวกเธอหย่ากันให้ได้ล่ะ!”
“งั้นคุณก็ตายซะ!”
สีหน้าถังเฉากลายเป็นเย็นชาเฉียบพลัน ไม่สนใจว่าหลินรั่วหวีอยู่ด้วยเลยสักนิด พูดคำว่าตายที่ทำให้หัวใจคนเต้นแรงออกมาแล้ว
“แก แก—-”
เว่ยหมิงจวินสีหน้าเปลี่ยน ช่วงเวลานี้ หล่อนตกใจจนแข็งค้าง ไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ
สายตาของถังเฉา ช่างสยองขวัญเสียจริงเลย
เมื่อได้สติกลับมา หล่อนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ฉันคือเจ้าแม่ตระกูลหลิน แกกล้ามาพูดจากับฉันแบบนี้?”
ถังเฉากลับส่งเสียงหัวเราะ “ชีวิตของคุณควบคุมอยู่ในมือผม ทำไมผมถึงไม่กล้า?”
เว่ยหมิงจวินเห็นว่าถังเฉากำลังปากแข็ง มุมปากฉีกยิ้มเยาะขึ้น ตอนที่กำลังอยากพูดอะไร
ทันใดนั้น สีหน้าของหล่อนเปลี่ยนไป ร้องเสียงหลงออกมาทีหนึ่ง “อ๊ะ—-”
ชั่วขณะนั้น ทุกคนในห้องต่างมองเว่ยหมิงจวินอย่างแปลกใจ
มีเพียงถังเฉา ทำสีหน้าเย็นชา
“เจ้าแม่ตระกูล คุณเป็นอะไรแล้ว!”
หลินโป๋หลายและอีกหลายคนรีบเข้ามา ถามแบบตกใจ
เว่ยหมิงจวินเอามือทั้งคู่อุดท้องไว้ สีหน้าซีดเผือด หน้าผากมีเหงื่อเต็ม
“ฉัน ฉันปวดท้อง!”
