จากนั้น หวังวี่เรียกคนหนุนหลังของเธอมา ประธานเฉิง เฉิงเพ่ย เรื่องทั้งหมดก็พลิกผันอีกครั้ง
“ประธานเฉิง?!”
“ประธานเฉิง คุณมาแล้วเหรอ!”
ไม่ใช่แค่หวังวี่ที่ยิ้มเยาะ พวกพนักงานหญิงที่เพิ่งถูกไล่ออก ในตาก็เผยความมีความหวังอีกครั้ง
“อืม”
เฉิงเพ่ยพยักหน้านิ่งๆ กวาดมองรอบๆ สุดท้ายก็มองไปที่ถังเฉา:”ประธานถัง คุณจะไล่คนของฉันออกเหรอ?”
หลินฉ่ายเวยยืนอยู่ข้างๆ ตื่นเต้นจนเหงื่อออกมือ
เมื่อก่อนตอนที่เธออยู่บริษัทหลงเถิง ตำแหน่งสูงสุดเป็นเพียงหัวหน้าแผนก และเธอแทบไม่เคยเห็นรองประธานตัวจริงเลย ตอนนี้ เมื่อเธอเห็นแล้ว การมองเพียงครั้งเดียวก็กดดันเธอมากพอแล้ว
แต่ว่าถังเฉากลับนั่งอยู่ในตำแหน่งราวกับว่าเป็นคนไม่เป็นอะไร และยิ้มอย่างแผ่วเบา:”ถ้าทำผิด จะถูกลงโทษ คนของคุณก็เช่นเดียวกัน”
“ประธานถังสง่างามจริงๆ คิดจริงๆเหรอ ว่าคุณแต่งงานกับประธานหลินแล้ว ทั้งบริษัทจะเป็นของคุณแล้วเหรอ?”เฉิงเพ่ยหัวเราะเยาะเย้ย
ว้าว
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ยกเว้นคนในไม่กี่คน ทุกคนในสำนักงานทั้งหมด ต่างตกตะลึงและมองไปที่ถังเฉาอย่างเหลือเชื่อ
รวมถึงหวังวี่ด้วย หน้าผากมีเหงื่อตกมาก และแอบด่าในใจว่า ชายผู้นี้เป็นสามีของประธานหลินงั้นเหรอ!
ทุกคนในอาคารกั๋วจี้รู้ว่าประธานหลินแต่งงานแล้ว แต่ไม่เคยพบสามีของเธอ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคนนี้
หวังวี่รู้สึกดีใจมากขึ้นเรื่อยๆ ที่ตนเรียกเฉิงเพ่ยมา ไม่เช่นนั้นเธอจะสู้กับถังเฉาเพียงคนเดียว จะตายยังไงยังไม่รู้เลย ภรรยาของเขาคือหลินชิงเสว่เลยนะ……
ถังเฉายิ้มอ่อน:”ผมไม่เคยคิดอย่างนั้น ผมเคารพภรรยาของผมมาก”
เฉิงเพ่ยยังคงยิ้มเยาะ โดยไม่แสดงความคิดเห็น ในความเห็นของเธอ ถังเฉาก็เป็นแค่ลูกเขยเข้าบ้านที่อาศัยภรรยาของเขาเท่านั้น
“ไม่ต้องพูดสุภาพหรอก ความสามารถในการทำงานของหวังวี่นั้นรู้กันหมดทุกคน และเธอไม่ห้ามถูกไล่ออกได้”
เฉิงเพ่ยพูดข้อเสนอของเธอ
ความกดดันของหลินฉ่ายเวยเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และตอนนี้หลี่ถาวก็ไม่กล้าพูดแล้ว เธอเป็นแค่เลขานุการ และ ยังเทียบไม่ได้กับรองประธาน
ถังเฉากลับไม่ไว้หน้าเฉิงเพ่ยเลยแสดง มองเธออย่างประหลาด:”ประธานเฉิง คุณไม่คิดว่าคุณยื่นมือยาวเกินไปเหรอ ที่นี่คือแผนกการค้าต่างประเทศ คุณคือหัวหน้าแผนกการค้าต่างประเทศเหรอ?”
“……”
เฉิงเพ่ยพูดไม่ออกทันที สายตาที่มองไปทางถังเฉาก็เริ่มเย็นชาลงเรื่อยๆ
ยังไงเธอก็คือผู้อาวุโสสองสมัย และแผนกทั่วไป ก็จะรักษาหน้าเธอ
ดังนั้น ในทุกแผนก จึงมีคนของเฉิงเพ่ยอยู่ไม่มากก็น้อย หวังวี่เป็นหนึ่งในนั้น ถูกแทรกให้อยู่ในสถานที่ที่มีกำไรเยอะเช่นแผนกการค้าต่างประเทศ ต้องให้ความสำคัญอย่างยิ่ง ถูกถังเฉาไล่ออกได้ยังไงกัน?
เธอกลับไม่รู้ว่า แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรในครั้งนี้ แต่คนที่เธอแทรกไว้ในแผนกการค้าต่างประเทศ จะถูกถังเฉาเก็บกวาดทีละคน ความแค้นนี้ ถือว่าสร้างไว้แล้ว
“ประธานถังต้องการมีปัญหากับฉันจริงๆสินะ”เฉิงเพ่ยพูดอย่างเฉยเมย
คนในเหตุการณ์ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไร ไม่มีใครคิดว่า แค่ความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ จะกลายเป็นการเผชิญหน้าโดยตรงระหว่างรองประธานทั้งสอง
ถังเฉายิ้ม:”ไม่ใช่ว่าผมจะมีปัญหากับคุณ แต่เป็นคุณเอง ที่มีปัญหากับตัวเอง”
“หมายความว่าไง?”
เฉิงเพ่ยกดความโกรธเอาไว้ แล้วถามด้วยความสงสัย
เธอเกลียดถังเฉาเข้ากระดูกจริง ๆ ไม่ใช่แค่ทำให้เธอเสียหน้าในการเลือกรองประธานาธิบดีครั้งก่อน แล้วครั้งนี้เปลี่ยนแผนกกับเขา กลับถูกปฏิเสธ ตอนนี้จะถอนคนที่เธอแทรกไว้ในแผนกการค้าต่างประเทศอีก จะไม่โกรธได้ยังไง?
ถังเฉาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า:”เราต่างก็เป็นรองประธาน ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความคับข้องใจของพนักงานโดยตรง ปล่อยให้พวกเขาแก้ไขกันเองดีไหม?”
“คุณบอกมา จะแก้ยังไง?”
เฉิงเพ่ยอยากรู้ว่า เขากำลังทำอะไรอีก
“ผมสงสัยความสามารถในการทำงานของหวังวี่ ให้เธอทำเอกสารที่เหมือนกัน มาเปรียบเทียบกับของหลินฉ่ายเวย ความสามารถแข็งแกร่งและอ่อนแอ จะสามารถเห็นได้อย่างรวดเร็ว”
ถังเฉายิ้มและพูดว่า:”ถ้าหวังวี่ชนะหลินฉ่ายเวย ผมไม่มีอะไรจะพูด ถ้าหลินฉ่ายเวยเก่งกว่าหวังวี่ งั้นขอโทษนะ ตำแหน่งของหวังวี่ จะให้หลินฉ่ายเวยทำ!”
“ได้!”
เฉิงเพ่ยเห็นด้วย
เฉิงเพ่ยตอบตกลงทันที
ถังเฉาหันไปมองหลินฉ่ายเวย:”เป็นไง มีความมั่นใจไหม?”
สายตาที่หลินฉ่ายเวยมองไปทางถังเฉาเต็มไปด้วยความซึ้งใจ:”มีค่ะ!”
เธอเข้าใจว่า ถังเฉากำลังเปิดโอกาสให้เธอได้แสดงความสามารถของเธอ เขาสามารถทำให้หลินฉ่ายเวยอยู่ในตำแหน่งได้ แต่ท้ายที่สุด การพึ่งพาความสัมพันธ์จะทำให้ผู้คนพูดกันได้
แต่ตราบใดที่เธอแสดงความสามารถของเธอ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ
หวังวี่รู้สึกไม่มั่นใจมาก เธออยู่ในตำแหน่งได้เพราะให้ของขวัญ เธอจะสู้กับหลินฉ่ายเวยได้อย่างไร?
แต่ว่า ตอนนี้เธอไม่อาจหยุดกลางคัน จึงต้องกัดฟันทำเอกสาร
ไม่นานนัก เอกสารก็เสร็จแล้ว และถังเฉาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า:”ถ้าอย่างนั้นประธานเฉิงจะทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสิน ผมจะไม่ทำ เกรงว่าคนอื่นจะหาว่าลำเอียง”
รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉาทำให้เฉิงเพ่ยรู้สึกไม่มั่นใจ แต่ก็ยังต้องดูผล
แต่แล้ว หลังจากเหลือบมองเพียงครั้งเดียว สีหน้าของเธอก็ดูแย่มาก
แค่ดูแรกๆ ก็จะเห็นว่าอันไหนดีและอันไหนไม่ดี นับประสาอะไรกับข้างหลัง
สีหน้าของเฉิงเพ่ยแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็มองไปที่หวังวี่ ตบหน้าลงไปอย่างทนไม่ไหว และตะโกนว่า:”ไอ้ขยะ ให้โอกาสแล้วยังไม่ได้เรื่อง!”
หวังวี่กุมหน้าที่ถูกตบ ไม่กล้าพูดอะไร
ตบเสร็จ เธอมองไปทางถังเฉาที่มีใบหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง แก้มของเธอกระตุกอย่างรุนแรง:”เอาล่ะ ประธานถัง คราวนี้ฉันยอมแพ้ ฝากไว้ก่อนเถอะ”
จะเห็นได้ว่า คราวนี้เธอโกรธมาก ลูกน้องขอตนไม่ได้เรื่อง คนที่เสียหน้ากลับเป็นเธอ
ไม่อยากอยู่อีกต่อไป เลยรีบออกจากแผนกการค้าต่างประเทศ
แม้แต่เฉิงเพ่ยก็ทิ้งเธอ หวังวี่ก็ไม่มีความกระปรี้กระเปร่าเหมือนแต่ก่อน เลยถือกล่องเดินออกไปอย่างช้าๆ
ทั้งห้องเงียบจนเข็มตกก็ได้ยิน พนักงานทุกคนมองไปที่ถังเฉานิ่งๆ และทันใดนั้นก็มองไปที่หลินฉ่ายเวย
ถังเฉาประกาศอย่างจริงจังว่า:”จากนี้ไปหลินฉ่ายเวยจะเข้ามาแทนที่หวังวี่ ในฐานะหัวหน้าแผนกการค้าต่างประเทศ พวกคุณ มีข้อคัดค้านหรือไม่?”
“ไม่คัดค้าน!”
พนักงานคนอื่นๆ ตะโกนพร้อมกัน
หลังจากช่วงนี้ที่รู้จักกัน หลินฉ่ายเวยปฏิบัติต่อผู้คนอย่างจริงใจ และไม่เคยอารมณ์เสีย ซึ่งดีกว่าหวังวี่เป็นแต่รังแกคนอื่นอย่างเดียว
หลินฉ่ายเวยก็ยิ้มและโค้งคำนับให้ทุกคนเล็กน้อย
สุดท้าย มองไปที่ถังเฉา แล้วพูดจากใจว่า:”ขอบคุณค่ะ”
เธอรู้ว่า สิ่งเหล่านี้อาจไม่มีค่าสำหรับถังเฉา แต่สำหรับเธอแล้ว สิ่งเหล่านี้เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของเธอ
ถังเฉาโบกมือ และเปิดเผยตัวตนของเขา:”ผมคือถังเฉา และเป็นเจ้านายของพวกคุณ แต่พวกคุณก็เห็นแล้ว ว่าผมปฏิบัติต่อผู้คนอย่างยุติธรรมเสมอมา”
“ใครมีความสามารถ จะได้อยู่ในตำแหน่ง ดังนั้นจงทำงานให้หนัก จุดสุดท้ายคือจุดที่สำคัญที่สุด”
ถังเฉากวาดมองอย่างแหลมคม:”ไม่อนุญาตให้มีเรื่องที่รังแกลูกน้องอย่างหวังวี่เกิดขึ้น ถ้าผมรู้ จะไม่ยอมเด็ดขาด!”
“ครับ ค่ะ ประธานถัง!”
สายตาของพนักงานทุกคนเต็มไปด้วยความเคารพ และพวกเขาก็ตอบพร้อมกัน
ถังเฉาพยักหน้าเบา ๆ แล้วออกไปที่นี่ ในสายตาของทุกคน
