เมื่อได้ยินข่าวนี้ ถังเฉาถูและยืนขึ้นมาทันที: “จริงหรือ?”
หลินฉ่ายเวยที่อยู่ข้างๆ ก็งงว่าอะไรคือผู้บ้าการแพทย์
ฐานะเธอตอนนี้ ยังไกลที่จะเข้าถึงคนระดับชีชือ
ถังเฉาก็ไม่ได้อธิบายอะไรก็แค่พูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นว่า: “ดีมาก บอกเขาว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปรับเขาที่สนามบินด้วยตนเอง!”
“รับทราบ”
เมื่อวางสายถังเฉาก็ได้หันกลับไปมองหลินเจิ้นสงที่สลบอยู่ และใบหน้าเขาปรากฏรอยยิ้ม
เขาให้เฟิ่งหวงโทรไปหาผู้บ้าการแพทย์ด้วยตนเอง ตอนแรกถังเฉาไม่ได้จะรีบให้ผู้บ้าการแพทย์มา ถึงจะมาก็ต้องมาเพื่อเรื่องของเซี่ยอวี่ซิงก่อน แต่ใครจะคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา
หลินเจิ้นสงเป็นพ่อของเขา มีบุญคุณกับเขามากมาย เขาจะไม่ให้พ่อของเขาเป็นอะไรไปเด็ดขาด
ดังนั้นเขาเลยอยากให้ผู้บ้าการแพทย์กลับมาก่อน
ถ้ามีผู้บ้าการแพทย์แล้ว โอกาสที่หลินเจิ้นสงจะฟื้นขึ้นมาก็มีเยอะขึ้น
เมื่อเฟิ่งหวงว่างสายไป โทรศัพท์จากเจียงไป๋เสว่ก็ได้ดังขึ้น
เมื่อสายติดแล้ว ก็มีเสียงของเจียงไป๋เสว่ที่เยือกเย็นลอยมา: “ผู้บ้าการแพทย์จะมาแล้วหรือ?”
ถังเฉาอึ้งไปสักพัก เพราะฟังจากน้ำเสียงแล้ว เสียงของเจียงไป๋เสว่ในตอนนี้เย็นชากว่าปกติ
เขาก็พยักหน้า: “ใช่”
“ฉันจะไปด้วย”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ！
ไม่ให้ถังเฉาปฏิเสธ เจียงไป๋เสว่ก็ว่างสายไปเลย
ถังเฉาอึ้งอยู่นานก็เดาไม่ออกว่า ทำไมอารมณ์ของเจียงไป๋เสว่จะแย่ขนาดนี้
……
ไม่ได้นอนมาทั้งคืน บวกกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดของตระกูลจ้าว ไม่นานถังเฉาก็หลับไปบนเตียงของหลินชิงเสว่
สะลึมสะลือรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจับผมของเขา เขาก็เลยลืมตาขึ้นมา
เห็นใบหน้าที่สวยไร้ที่ติกำลังมองมาที่ตัวเขา
ใบหน้าที่ควรจะเยือกเย็น แต่ตอนนี้ใบหน้านี้กลับไม่มีความเย็นชาเลย มีเพียงความอ่อนโยนที่ไร้ที่สิ้นสุด
ความง่วงของถังเฉาก็หายไปหมดเลย อดไม่ได้จะลุกขึ้นมา: “ชิงเสว่ เธอฟื้นแล้วหรือ?”
เสียงก็ไปทำให้หลินฉ่ายเวยตื่นขึ้นมาเหมือนกัน เธอก็ได้เงยหน้าไปมอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ
“ดีมาก พี่หลิน พี่ฟื้นแล้ว!”
พูดจบ เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หน้าแดงและเดินออกไปเลย
“ฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะ พวกเธอคุยกันนะ”
เกิดเรื่องแบบนี้ สามีภรรยาคู่นี้ต้องหาเวลาคุยกันดีๆ ถ้ามีเธออยู่จะไม่เหมาะเท่าไหร่
ถังเฉาและหลินชิงเสว่มองไปที่หน้าประตูด้วยความตกใจ แต่ไม่นานก็ได้สติกลับมา แล้วยิ้ม: “ฉันฟื้นนานแล้ว”
“ทำไมพี่ถึงไม่บอกฉัน?”
“ฉันกลัวจะรบกวนเธอพักผ่อน”
หลินชิงเสว่มีแววตาที่อ่อนโยน ยิ้มและพูดกับถังเฉาว่า: “นายเหนื่อยมากแน่ๆ ใช่มั้ย?”
ถังเฉารีบส่ายหัว: “ไม่เหนื่อย ฉันไม่เหนื่อยเลย”
หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาเธอยิ่งดูเจ็บปวดใจขึ้นไปอีก
มองจากดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยของถังเฉา ตอนที่เธอกำลังสลบอยู่นั้น ถังเฉาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน
มีสามีที่ดีแบบนี้แล้ว ภรรยาจะต้องการอะไรอีก？
“ที่รัก”
ทันใดนั้นหลินชิงเสว่เรียกเบาๆ
“มีอะไรหรือ?”
ถังเฉาตอบรับ ก็มีกลิ่นน้ำหอมรอยมาตามลมมาทันที
หลินชิงเสว่เข้าไปกอดถังเฉาด้วยตนเอง และหอมแก้มของเขา: “ขอบคุณนะ!”
เวลานี้ถังเฉาเอ๋อไปเลย
และหลินชิงเสว่ก็หน้าแดงไปหมดแล้ว และรีบปล่อยถังเฉา
ตอนนี้ถังเฉาก็ได้สติกลับมา มองไปที่หน้าสดที่สวยงามของหลินชิงเสว่และพูดออกมาทันทีว่า: “น้ำหนึ่งถ้วยจะให้สมดุลกัน ข้างซ้ายหอมแล้ว ก็ต้องหอมข้างขวาด้วย”
ทันใดนั้นหลินชิงเสว่หน้าแดงขึ้นมา และตีไปที่ถังเฉา: “เสี่ยวลี้กำลังนอนอยู่นะ!”
“ก็เพราะเสี่ยวลี้กำลังนอนอยู่ไง ถึงเป็นโอกาสที่ดี”
ถังเฉามีสีหน้าที่จริงจัง
“งั้นก็ได้”
หลินชิงเสว่ลังเลอยู่พักหนึ่งและรีบหอมไปที่แก้มขวาของถังเฉา: “แบบนี้นายพอใจยัง”
ถังเฉาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ลูบไปบริเวณที่หลินชิงเสว่จูบแล้วยิ้มเหอะๆ
หลินชิงเสว่ก็หัวเราะออกมา: “ไอ้บ้า！”
ถังเฉาเหมือนนึกอะไรขึ้นมากะทันหันและบอกหลินชิงเสว่ว่า: “ที่รัก เดียวฉันต้องไปที่สนามบินนะ”
หลินชิงเสว่ถามด้วยความสงสัย: “ไปสนามบินทำอะไรหรือ?”
“ไปรับคนคนหนึ่ง”
ถังเฉามองออกไปทางหน้าต่าง: “ถ้ามีเขาช่วย โอกาสที่พ่อจะหายดีก็มีมากขึ้น”
“จริงหรือ? คนคนนั้นเขาเป็นใคร? ”
ได้ยินแบบนี้แล้วหลินชิงเสว่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
เรื่องที่หลินเจิ้นสงช่วยบังกระสุนให้เธอนั้นเป็นเรื่องที่แทงใจเธอมาตลอด ถึงจะรู้ว่าถ้าไม่มีเขาช่วยบัง เธอจะต้องตายแน่ๆ เธอก็รู้สึกผิดอยู่ดี
นี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้ถังเฉาไม่ลืมหลินชิงเสว่
ถึงตัวเองจะต้องบาดเจ็บ แต่ก็ต้องช่วยคนอื่นให้ได้
เมื่อห้าปีก่อนก็ทำแบบนี้กับถังเฉา ตอนนี้ก็ทำแบบเดียวกันกับหลินเจิ้นสง ผู้หญิงแบบนี้ทำไมถังเฉาจะไม่เทให้เธอทุกเรื่องได้ไง?
“เขาชื่อว่าเจียงสือเหนียน มีฉายาว่าผู้บ้าการแพทย์”
ถังเฉาพูดกับหลินชิงเสว่
“ผู้บ้าการแพทย์？！”
สีหน้าของหลินชิงเสว่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และตกอยู่ในความเงียบ
ถังเฉาคิดว่าหลินชิงเสว่จะดีใจจนพูดอะไรไม่ออก แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอเงียบไปสักพักแล้ว ได้ถามมาทันทีว่า: “เขากับคนบ้าการค้าซางจิงเทียนคนคนบ้าดนตรีฉินเจียนเวย มีความสัมพันธ์อะไรกัน? หรือมีความสัมพันธ์แบบไหนกับนาย?”
ซักถามที่เยือกเย็นแบบนี้ ถังเฉายังไม่ทันได้สติกลับมาเลย เขารู้สึกเขลาเล็กน้อย
หลินชิงเสว่ไม่ใช่คนโง่ โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าถังเฉาเป็นใครแล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอเองยิ่งห่างจากถังเฉามากเท่านั้น
เธอเป็นลูกสาวของพระราชวงศ์ผู้หญิงที่ทำให้คนทั่วฟ้าภาคภูมิใจในตัวเธอ และยังเป็นถึงประธานบริษัท และเมื่อเธอยิ่งรู้จักถังเฉามากยิ่งขึ้น ระยะห่างระหว่างเธอและถังเฉาก็ยิ่งไกลกันมากยิ่งขึ้น เหมือนดั่งฟ้ากับเหว
มีเพียงคนที่มีอำนาจและบารมีอย่างมหาศาลในบางพื้นที่ถึงจะถูกเรียกว่า “บ้า” ได้
ไม่ว่าจะเป็นคนบ้าการค้า หรือคนบ้าดนตรีล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องกับถังเฉาหมดเลย ตอนนี้มีผู้บ้าการแพทย์มาอีก เธอยิ่งสงสัยเกี่ยวกับตัวถังเฉามากยิ่งขึ้น
เห็นถังเฉาเงียบไป หลินชิงเสว่ก็รู้สึกผ่อนคลายลง: “ถ้านายไม่อยากเล่า ก็ไม่เป็นไร เพราะนายไม่มีทางคิดร้ายกับฉันอยู่แล้ว”
เธอเป็นคนที่ทำอะไรตามอารมณ์ ถึงเธอจะอยากรู้มากแค่ไหน แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่อยากบอก เธอก็จะไม่ไปบังคับ
ถังเฉามีสีหน้าตื้นตันใจและรีบอธิบายว่า: “เธออย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้ไม่อยากบอกเธอ ฉันกำลังคิดว่าควรจะเล่าอย่างไงดี……”
“ไม่ว่าจะเป็นคนบ้าการค้า หรือคนบ้าดนตรี หรือผู้บ้าการแพทย์ พวกเขาก็อยู่ข้างฉัน!”
ถังเฉาก็ได้เล่าความจริงออกมา
ความจริงแล้วเซี่ยกั๋วชีชือจะรับคำสั่งจากถังเฉา แต่พูดออกไปแล้วจะดูเว่อร์วังมากเกินไป ถังเฉาก็เลยเปลี่ยนวิธีพูดให้คนอื่นรับได้ง่ายขึ้น
แต่หลินชิงเสว่ก็ตกใจถึงขีดสุด
ไม่แปลกเลยที่สมาคมการค้าหงยิงจะเคารพถังเฉาขนาดนั้น และไม่แปลกเลยที่ว่าลูกน้องของคนคนบ้าดนตรีจะเลือกลี่จิงกรุ๊ปของเธอ
ความจริงก็คือไม่ได้เห็นแก่หน้าเธอ แต่เห็นแก่หน้าถังเฉา!
เวลานี้สีหน้าของหลินชิงเสว่ใจลอยเล็กน้อย เหมือนรู้สึกว่าเธอเองไม่สามารถเทียบถังเฉาได้แล้ว
ถังเฉากลับไปจับมือของเธออย่างเป็นธรรมชาติ: “ยังจำคำพูดที่ฉันเคยพูดได้หรือเปล่าว่า สำหรับฉันแล้วเธอมีความหมายมากกว่านั้น สิ่งที่ฉันติดหนี้เธอ ชาตินี้ฉันคงชดใช้เธอไม่หมด สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือ ดูแลปกป้องเธอให้ปลอดภัยในชีวิตนี้”
“ตอนที่ฉันจับมือเธอ โลกทั้งโลกนี้ก็จะหมุนรอบตัวเธอแล้ว”
ได้ยินคำพูดของถังเฉาที่เหมือนการบอกรัก หลินชิงเสว่ตื่นเต้นดวงตาเริ่มแดงขึ้น
ใช่แล้ว
ด้วยฐานะของเขา ชีวิตเขาคงไม่ขาดผู้หญิงแน่ๆ แต่เขากลับปกป้องอยู่ข้างๆเธอ ไม่ร้องขอการตอบแทน หรือการอยู่เป็นเพื่อน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“ที่รัก ขอบคุณนะ!”
น้ำตาแห่งความดีใจไหลลงมาจากหน้าของหลินชิงเสว่ เธอปีติยินดีมากที่ไม่ได้พลาดถังเฉาไป
“ที่รัก ฉันก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกัน”
ถังเฉายิ้มและหอมแก้มของหลินชิงเสว่แล้วถึงได้ออกจากห้องผู้ป่วยไป
ข้างล่างโรงพยาบาล เจียงไป๋เสว่ได้มารอแล้ว
“ขึ้นรถ!”
ถังเฉาขึ้นรถปอร์เช่สีดำ เจียงไป๋เสว่เหยียบคันเร่ง และได้ไปถึงสนามบินอย่างตรงเวลา
เครื่องบินได้ค่อยๆลงจอด
มีผู้ชายผมยาวสีขาวเดินเข้ามา เขาก็คือผู้บ้าการแพทย์
