ในขณะที่ถังเฉาพุ่งเข้ามา หลินชิงเสว่ก็สั่นคลอน ใบหน้าของเธอขาวซีดราวกับกระดาษ
ถ้าไม่ใช่เพราะตาและมือของเขาไว กอดหลินชิงเสว่ไว้ในอ้อมแขน เธอก็คงจะล้มลงบนพื้นแล้ว
“ชิงเสว่!”
เมื่อมองไปที่หลินชิงเสว่ที่มีดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาและเหม่อลอยในอ้อมแขน ถังเฉารู้สึกปวดใจถึงสุดขีด
“ถังเฉา ถังเฉา กอดฉันไว้…”
เมื่อได้ยินเสียงของถังเฉา ดวงตาของหลินชิงเสว่ก็เริ่มจดจ่อมาที่เขา
เธอจับเสื้อผ้าของถังเฉาไว้แน่นด้วยกำลังมหาศาล ราวกับว่าเธอกำลังจับที่พึ่งสุดท้ายไว้
หายใจรวดเร็ว จนเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ
ถังเฉาเห็นมันในสายตา และหัวใจของเขาก็เจ็บปวดมาก
เขารู้ว่า ผู้อำนวยการคงพูดอะไรที่เขาไม่เคยกล้าพูดมาโดยตลอด
กระดาษไม่สามารถบรรจุไฟได้ และเมื่อไฟลามอย่างรุนแรง มันจะเผาคนจนตายเท่านั้น
การล่มสลายของความรู้ความเข้าใจ จะเริ่มขึ้นในที่สุด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
หลินฉ่ายเวยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจ้องไปที่หลินชิงเสว่ซึ่งใกล้จะพังทลาย
ผู้อำนวยการมองไปที่หลินฉ่ายเวย ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พ่อของคุณ ที่จริงแล้วยังมีลูกสาวอีกคน ก็คือคุณหลิน”
“อะไร?”
ทันใดนั้น หลินฉ่ายเวย ก็ตกตะลึงเช่นกัน
โจวเหม่ยหยูนที่ตามมาเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเธอก็ตกใจจนขาวซีดไร้สีเลือด
เธอรู้ว่า ความลับที่ตระกูลหลินปกปิดมานานกว่า 20 ปี และในที่สุดก็ถูกเปิดเผย
“หุบปากไปซะหมด!”
ถังเฉาตะโกนและจ้องไปที่ทุกคนทันที “ใครก็ตามที่กล้าพูดอีกคำ ไม่ไว้ชีวิตแน่!”
ทันใดนั้น ทุกคนที่อยู่ในนั้นตกใจ และผู้อำนวยการก็รีบพาคนออกไป
หลินฉ่ายเวยยืนผงะอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน จากนั้นก็หันศีรษะและมองไปที่โจวเหม่ยหยูน”แม่ นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”
โจวเหม่ยหยูนลังเลและไม่กล้าพูด
อย่างไรก็ตาม ภายใต้การจ้องมองที่เกือบจะโกรธของหลินฉ่ายเวย เธอจึงพยักหน้าเบาๆ
“แม่ ทำไมไม่บอกฉัน ทำไมต้องรอจนถึงตอนนี้จึงจะยอมรับ”
ในใจหลินฉ่ายเวยโกรธและสับสนอย่างมาก
เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมสถานการณ์ตอนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้?
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
หลินฉ่ายเวยถามอย่างโกรธเคือง แม้แต่เธอก็รู้สึกว่าเหมือนอยู่ในฝัน
เธอคิดมาตลอดว่าเธอเป็นลูกคนเดียวในครอบครัว แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะมีพี่สาวแท้ๆด้วย
คนๆนั้น ยังเป็นหลินชิงเสว่
เมื่อความลับถูกเปิดเผย โจวเหม่ยหยูนกลับมีความรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว
เป็นเพียงว่า เธอไม่ชอบคำถามของลูกสาวของเธอ
“ไปถามพ่อคุณไป!”
หลังจากพูดจบ โจวเหม่ยหยูนก็รีบออกจากโรงพยาบาล
ในเวลาเดียวกัน
ที่ฝั่งตรงข้ามของบริเวณนั้น มีแสงสะท้อนจางๆ
มีคนยืนอยู่บนดาดฟ้าของอาคาร ถือกล้องโทรทรรศน์ดูเรื่องเหล่านี้อย่างลับๆ
เมื่อเขาเห็นหลินชิงเสว่อยู่ในอ้อมแขนของถังเฉาด้วยอาการทรุดตัวลง เขาก็หัวเราะออกมา
ราวกับว่าฉากนี้ คือละครตลกขบขัน
“หากเหมือนกับที่ผมเดาไว้ มันเป็นความลับที่สุดยอดจริงๆ!”
เขาพลางหัวเราะ พลางพูดกับตัวเอง
“เชื่อว่าความลับนี้ แม้แต่ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูอย่างตระกูลหลิน ก็ไม่มีกี่คนที่รู้ หากพูดมันออกไป พวกเขาจะปล่อยหลินชิงเสว่ไป หรือพวกเขาจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไหม?”
เขาหยิบมือถือออกมา รายงานสถานการณ์
“คุณซ่ง สมแล้วที่คุณฉลาดเหมือนจูกัดเหลียง ทุกอย่างเป็นไปตามที่คุณคาดไว้ หลินชิงเสว่ที่รู้ความจริงนั้นใกล้จะพังทลายแล้ว!”
“โอเค”
เสียงที่ไม่มีความสุขหรือโกรธของซ่งหรูอี้ดังมาจากโทรศัพท์ “แผนต่อไป สามารถเริ่มดำเนินการได้แล้ว!”
หลังจากวางสาย ชายคนนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชา
“ลูกเขยตัวน้อยที่แต่งเข้าไปในบ้านฝ่ายหญิง คู่ควรที่จะเป็นราชาแห่งเมืองหมิงจูด้วยเหรอ ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองเลย…”
เขารวมเข้ากับความมืดอย่างรวดเร็ว
……
ถังเฉากอดหลินชิงเสว่ไว้แน่น พยายามใช้อุณหภูมิร่างกายของเขาเพื่อทำให้หลินชิงเสว่สงบลง
อย่างไรก็ตาม แทนที่จะสงบลง อารมณ์ของเธอก็ผันผวนมากขึ้นเรื่อยๆ
“ถังเฉา คุณบอกฉันซิ ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดทั้งหมดเป็นเท็จ เขาไม่ใช่พ่อของคุณหรือ?ทำไมจู่ๆเขาถึงกลายเป็นพ่อแท้ๆของฉัน”
“ใครสามารถบอกฉันได้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
หลินชิงเสว่ร้องไห้ ความรู้ความเข้าใจของเธอก็แตกสลาย ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก
ถังเฉาไม่ได้พูด แต่แค่กอดเธอแน่นและตบหลังเธอเบาๆ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไร เขาจะอยู่ข้างเธอ
“ฉันอาศัยอยู่ที่เยี่ยนจิงมายี่สิบปี ยี่สิบปี! ในชีวิตจะมายี่สิบปีสักกี่ครั้ง ทำไมจู่ๆเขาถึงบอกฉันว่าทุกอย่างในเยี่ยนจิงเป็นของปลอม แล้วฉันมีชีวิตอยู่ไปทำไม?”
“ฉันไม่เชื่อ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง พ่อแม่ฉันก็รู้เหมือนกันใช่ไหม?”
หลินชิงเสว่กอดถังเฉาร้องไห้และตะโกน ราวกับว่าเธอกำลังจะพูดทุกอย่างในใจของเธอ
ถังเฉาเงียบไปครู่หนึ่งและกล่าวว่า “เรื่องบางเรื่อง คงต้องรอให้พ่อฟื้น ถึงจะรู้ความจริงได้!”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา อารมณ์ของหลินชิงเสว่สงบลงเล็กน้อย
ความจริงมันช่างโหดร้ายมาก เธอสูญเสียความสามารถในการคิดในทันที และคำพูดของถังเฉาก็พูดถึงประเด็นสำคัญ
เนื่องจากผู้อำนวยการบอกว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆของหลินเจิ้นสง ดังนั้น ความจริงบางอย่างจึงต้องรอให้หลินเจิ้นสงตื่นขึ้นมาเท่านั้น จึงจะรู้ว่าความจริงเป็นอะไร
“โอเค ฉันไป!”
หลินชิงเสว่เช็ดน้ำตาของเธอ แม้ว่าตาของเธอจะยังแดง แต่สายตาของเธอก็ชัดเจนขึ้น
พร้อมกับถังเฉา เธอกลับไปที่ห้องคนไข้
หลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูน ผู้บ้าการแพทย์ เฟิ่งหวงและหงโฝก็อยู่ที่นั่นด้วย เมื่อเห็นพวกเขากลับมา ทุกคนก็จะมาทักทายพวกเขา
ถังเฉาโบกมือของเขา”ไม่ต้องพูดอะไร ในเมื่อชิงเสว่เป็นลูกสาวของพ่อ งั้นคนที่พ่อคิดถึงมากที่สุดก็คือเธอ!”
“ปล่อยให้เธออยู่เงียบๆคนเดียว”
หลังจากพูดจบ ถังเฉาก็เดินออกไปเป็นคนแรก เฟิ่งหวงและหงโฝก็ตามไปในทันที
หลินฉ่ายเวยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ลุกขึ้นและจากไป และลากโจวเหม่ยหยูนออกไปด้วย
ในไม่ช้า ในห้องคนไข้ก็เหลือเพียงหลินชิงเสว่และหลินเจิ้นสงเพียงสองคน
ถังเฉาและเฟิ่งหวงรออยู่นอกห้อง และรีบเข้าไปทันทีที่มีสถานการณ์
หลินชิงเสว่นั่งลงข้างเตียงของหลินเจิ้นสง จ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าโดยไม่ส่งเสียงเป็นเวลานาน
เธอมองดูใบหน้าของพ่อแท้ๆคนนี้ ไม่คุ้นเคย แต่ก็ปะปนความคุ้นเคย
เมื่อเทียบกับพ่อที่เย็นชาและเข้มงวดของเธอ หลินเจิ้นสงอ่อนโยนกว่ามาก
ทันใดนั้น เธอจำสิ่งต่างๆของเมื่อก่อนได้ และร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย
ผู้หญิงเป็นสัตว์ที่จดจำรายละเอียดเล็กๆน้อย เมื่อก่อนเธอไม่เคยใส่ใจรายละเอียดมากนัก แต่ตอนนี้ เมื่อเธอคิดถึงมัน เธอก็ตระหนักได้และเข้าใจในทันที
ในมือของเธอมีหยกที่เรียบง่ายแต่ไม่ใช่ของล้ำค่าอะไร
พ่อของเธอ หลินรั่วหวีบอกเธอว่า หยกนี้พ่อของเธอทิ้งไว้ให้เธอ
ในเวลานั้น แน่นอนว่าหลินชิงเสว่คิดว่า ‘พ่อ’ คือหลินรั่วหวี และไม่ได้สงสัย
ตอนนี้คิดๆดูแล้ว ช่างโง่จริงๆ
ด้วยฐานะหลินรั่วหวี เขาจะซื้อหยกราคาถูก ด้วยฝีมือที่หยาบกระด้างแบบนี้ได้อย่างไร?
มันคือหลินเจิ้นสงชัดๆ!
นอกจากนี้ ท่าทีของเขาที่มีต่อตัวเอง มันไม่เหมือนกับปฏิบัติต่อลูกสะใภ้เลย มันดีกว่าลูกสาวแท้ๆเสียอีก
แม้แต่ถ้าให้เลือกโจวเหม่ยหยูนกับเธอ เขาก็เลือกตัวเองโดยไม่ต้องคิดเลย…
ดวงตาของหลินชิงเสว่เปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอจับมือที่หยาบกร้านของหลินเจิ้นสงไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลลงมาทีละหยด
“พ่อ คุณเป็นพ่อแท้ๆของฉันจริงๆใช่ไหม? ถ้าใช่ ก็ตื่นขึ้นมาและบอกให้ฉันต่อหน้า โอเคไหม?”
“มิฉะนั้น ฉันจะไม่เชื่อสิ่งที่คนอื่นพูด”
“คุณรีบตื่นแล้วบอกฉันสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“ทำไมคุณถึงทิ้งฉัน?”
“ทำไมฉันถึงโตมาในตระกูลหลิน?”
“แม่ฉันเป็นใคร แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
“คุณบอกฉันสิ!!”
ทุกอารมณ์เทลงเหมือนน้ำท่วม และหลินชิงเสว่คว่ำตัวอยู่ข้างเตียงของหลินเจิ้นสง แล้วร้องไห้อย่างหนัก
บางทีอาจเป็นเพราะเสียงของหลินชิงเสว่มีผล และร่างกายของหลินเจิ้นสงก็ขยับเล็กน้อย
หลังจากนั้น ดวงตาที่ปิดสนิทก็หลั่งน้ำตาที่ชัดเจนสองเส้น
