เจ้ามังกรพรีเมี่ยม – ตอนที่ 470 บอสที่ซ่อนอยู่

“คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

ในโทรศัพท์ เสียงทักทายสบายๆของหลินชิงเสว่แว่วมา

ถังเฉาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มาร่วมงานเพื่อนร่วมชั้นเป็นเพื่อนจ้าวหยูน”

“เสี่ยวลี้คิดถึงคุณแล้ว”

หลินชิงเสว่เอาโทรศัพท์ให้ถังเสี่ยวลี้

ไม่นาน เสียงร้องร่าเริงของถังเสี่ยวลี้ก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์

“พ่อคะ วันนี้ที่โรงเรียนอนุบาลหนูสอบได้ 100 คะแนนอีกแล้ว แม่ให้รางวัลหนู และทำอาหารอร่อยๆให้หนูกินเยอะแยะเลย มีปีกไก่โค้ก…”

ถังเสี่ยวลี้พูดเยอะและก็พูดมาเป็นเวลานาน

ระหว่างนั้นหวังอิ่งรอจนทนไม่ไหว อย่าจะพูด

แต่สายตาที่เย็นชาของถังเฉามองมาอีกครั้ง ตกใจจนหวังอิ่งรีบปิดปากลงทันที

“คุณพ่อคะ รอหนูหยุดสองวันติดจะไปหาพ่อ แล้วเจอกันใหม่นะคะคุณพ่อ!”

ถังเสี่ยวลี้วางสายโทรศัพท์

ถังเฉากลับยังคงถือโทรศัพท์และไม่วางลงเป็นเวลานาน

มุมปากของเขายกขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มเหมือนสปริงบนใบหน้าของเขา

เมื่อเห็นถังเฉาวางโทรศัพท์ลง การแสดงออกของหวังอิ่งก็รุนแรงขึ้น

“กบฎแล้วจริงๆ ไม่เพียงแต่เขาไม่ฟังคำพูดของเจ้าของงานคนนี้ แต่เขายังกล้าที่จะดุฉัน—”

“เจ้าหน้าที่ โยนเขาออกไป!”

หวังอิ่งกำลังจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่หลินจ้าวหยูนกระแทกโต๊ะอย่างโกรธจัดและลุกขึ้นยืน

“คุณกล้า!”

เมื่อเห็นหลินจ้าวหยูนยังกล้าที่จะท้าทายตัวเอง หวังอิ่งก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

“มีอะไรที่ฉันไม่กล้า หลินจ้าวหยูน ถ้ากดดันฉัน ฉันจะโยนพวกคุณออกไปพร้อมกัน!”

โจวข่ายลุกขึ้นยืน “อย่าทะเลาะ ล้วนเป็นเพื่อนนักเรียนกัน ทะเลาะทำไม”

ต่งลี่ สวีเจียและคนอื่นๆก็ยืนขึ้นเพื่อขวางไว้ “จ้าวหยูน ใจเย็นๆ เรื่องแค่นี้เอง!”

“พระเจ้าของฉัน คุณอย่าสร้างปัญหาให้ฉันอีก”

เมื่อเห็นหวังอิ่งถึงกับเผชิญหน้ากับผู้จัดการใหญ่ของจวี้เฟิงกรุ๊ป เปาฉวนก็ตกใจจนขวัญหาย

หวังอิ่งยังคงโกรธ จ้องไปที่หลินจ้าวหยูน “คุณรู้ไหมว่าทำไมโจวข่ายในตอนนี้ถึงไล่ตามคุณตอนที่อยู่โรงเรียน แต่หลังจากสำเร็จการศึกษา กลับอยู่ใกล้ฉันมากขึ้น”

“เพราะอะไร?”

หลินจ้าวหยูนไม่เข้าใจสิ่งที่หวังอิ่งต้องการจะสื่อคืออะไร

“เพราะอยู่ในสังคมนี้ เส้นใหญ่ก็คือตัวแทนของทรัพยากร!”

หวังอิ่งพูดอย่างแข็งกร้าว “ไม่มีคนเส้นใหญ่ ก็จะถูกคนไล่ออกอย่างเช่นขยะ!”

หลินจ้าวหยูนได้สติกลับมา นี่คือกำลังบอกว่าถังเฉาไม่มีเส้นสาย

เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป จ้องไปที่หวังอิ่งด้วยความโกรธ “คุณรู้หรือไม่ว่าเขาคือ—”

“ชู่ว!”

ถังเฉากลับเอานิ้วมาทำท่าเงียบๆให้เธอ

หลินจ้าวหยูนถึงกลั้นไว้ไม่พูด ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เห็นได้ชัดว่าพี่เขยของเธอเป็นคนใหญ่คนโต เพราะอะไรถึงไม่ให้เธอพูด?

รอยยิ้มเย็นชาที่มุมปากของหวังอิ่งยิ้มขึ้น “พูดสิ ทำไมไม่พูดต่อล่ะ? เขาเป็นใคร?”

หลินจ้าวหยูนไม่พูดอะไรอีก

หวังอิ่งคิดว่าหลินจ้าวหยูนกลัวแล้ว ทันใดนั้นความสุขของชัยชนะก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้า

เธอชี้ไปที่เสื้อผ้าของถังเฉาแล้วพูดว่า “ดูเสื้อผ้าพวกเขาสิ รวมกันแล้วไม่ถึง 10,000 บาท น่าเสงสารจริงๆ ถ้าไม่ใช่ฉัน ชั่วชีวิตนี้ของเขาจะสามารถมากินข้าวที่สโมสรร้านอาหารก็เป็นปัญหาอย่างหนึ่ง ไม่ซาบซึ้งก็ชั่งเถอะ ถึงกับยังกล้ามาดุฉัน นายเป็นตัวอะไร?”

เธอก็มองไปที่ต่งลี่ สวีเจียและคนอื่นๆ “อภัยให้ฉันด้วยที่ต้องพูดตรงๆ ตำแหน่งที่นั่ง นอกจากฉันและโจวข่าย มีใครสามารถมารับประทานอาหารเย็นที่ถงเชว่ถายได้ทุกวัน?”

ใบหน้าของต่งลี่ สวีเจียและคนอื่นๆสีหน้าก็ดูไม่ค่อยได้ โจวข่ายยิ่งขมวดคิ้วแน่น

คำพูดแบบนี้ไม่สามารถพูดมั่วซั่วได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เขากำลังจะได้เลื่อนตำแหน่ง ยิ่งต้องหลีกเลี่ยง

บูม บูม บูม!

ในเวลานี้ ประตูห้องวีไอพีก็ดังขึ้น

ชายคนหนึ่งที่ท่าทางเหมือนผู้จัดการเดินเข้ามา ถามอย่างสุภาพว่า “ขอโทษนะ ผมอยากจะถามทุกคนในที่นี้ว่า คนไหนคือคุณถัง?”

ถังเฉาเดินเข้ามา “ผมเอง ทำไมเหรอ?”

“รบกวนออกมาสักครู่”

ทันใดนั้นหวังอิ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่น หลินจ้าวหยูนและซูเซี่ยสีหน้ากังวล

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามาที่ถงเชว่ถาย ถังเฉาก็ถูกเรียกออกไป จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?

“จากที่ฉันดู นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้มาอยู่ในสถานที่ชั้นสูงอย่างนี้ คงอดไม่ได้ที่จะขโมยอะไรใช่ไหม?” หวังอิ่งหัวเราะเย็นชา

“คุณพูดจามั่วซั่ว!”

ใบหน้าของซูเซี่ยเต็มไปด้วยความโกรธ

หลินจ้าวหยูนดวงตาก็เย็นชาเช่นกัน “ถ้าหากหลังจากแต่งงานคุณขาดการอบรม ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะอบรมคุณแทนสามีของคุณ”

หวังอิ่งกลัวว่าหลินจ้าวหยูนจะทำอย่างนั้นจริงๆ กลับไปอยู่ระหว่างกลางของเปาฉวนกับโจวข่าย และหึแรงๆออกมา

“จะเกิดเรื่องหรือเปล่า รอเขาเข้ามาก็รู้เอง!”

ข้างนอกห้องวีไอพี

ผู้จัดการถงเชว่ถายโค้งคำนับถังเฉา “คุณถัง กรุณารอสักครู่”

ในช่วงเวลาสั้นๆ ก็พาชายวัยกลางคนในชุดสูทรองเท้าหนัง คิ้วโค้งเรียวเหมือนดาบดวงตาเป็นประกายดุจดวงดาวเดินเข้ามา

ถังเฉาใบหน้าเต็มใบด้วยความรู้สึกประหลาดใจทันที “ผู้นำเซี่ย เป็นคุณ?”

“ฮ่าฮ่า คุณถัง เจอกันอีกแล้ว”

เซี่ยสิงจู๋ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มาถึงตรงหน้าถังเฉา “มาเจียงเฉิงถงเชว่ถาย ทำไมไม่บอกผม ผมอยากไปรับคุณถัง”

ถังเฉาหัวเราะ “เดิมไม่อยากมาที่นี่ น้องเมียของผมจัดงานประชุมเพื่อนร่วมชั้นที่นี่ ดังนั้นจึงมาเข้าร่วมสักหน่อย”

“งานเพื่อนร่วมชั้น…ดีมาก”

เซี่ยสิงจู๋พยักหน้า ทันใดนั้นก็หรี่ตาลง “ไม่มีพวกสุนัขตายาวทำให้คุณถังไม่พอใจใช่ไหม? ผมได้ยินผู้จัดการบอกว่า ห้องวีไอพีพวกคุณมีเสียงด่าดูถูกแว่วมา”

ถังเฉาหันกลับมามอง ยิ้มแล้วพูดว่า “มันก็แค่กลุ่มตัวตลก ผมไม่เอามาใส่ใจ”

เซี่ยสิงจู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดกับผู้จัดการว่า “ไปเอาบัตรวีไอถงเชว่ถายที่มีคุณสมบัติสูงสุด มอบให้คุณถัง”

“อีกอย่าง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของห้องวีไอพีพวกเขาฟรีทั้งหมด แล้วส่งอาหารที่เพิ่งพัฒนาขึ้นมาใหม่และLa Romanee-Conti เข้าใจไหม?”

“ครับ คุณเชี่ย”

ผู้จัดการไปจัดการทันที

ถังเฉาโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ต้อง…”

เซี่ยสิงจู๋โบกมือ “เฮ้ คุณถังเป็นแขกวีไอพีของตระกูลเซี่ยผม มารับประทานอาหารค่ำที่ถงเชว่ถายของผม จะให้คุณถังได้รับความลำบากได้ไง”

“ถ้าหากคนข้างในตาไม่มีแวว ยังเห่ามั่วซั่ว เชิญออกไปทันที ลากเข้าบัญชีดำ!”

สายตาของเซี่ยสิงจู๋เย็นชา พูดจบก็เดินจากไป

“คุณถัง เชิญ!”

ผู้จัดการรีบเปิดประตูห้องวีไอพีให้ถังเฉา

บรรยากาศในห้องกลับมาสงบ เสื้อแขนยาวของโจวข่ายสั่น เพียงครู่เดียวบรรยากาศที่ไม่สบายกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นถังเฉากลับมา โจวข่ายก็พยักหน้าให้ถังเฉา

ถังเฉาก็ยิ้มกลับ

หลินจ้าวหยูนและซูเซี่ยทักทายเขาทันที สีหน้ากังวล “พวกเขามาหาคุณทำไม?”

ถังเฉายิ้ม “ไม่มีอะไร แค่คุยกับผมนิดหน่อย”

“คุยอะไร? ฉันคิดว่าไปเปิดกล้องดูเถอะ?”

หวังอิ่งยิ้มอย่างเย็นชา

“หวังอิ่งคุณ…”

หลินจ้าวหยูนกำลังจะเกิดโทสะ ถังเฉาดึงเขาไว้ “กินข้าว กินข้าว สักพักจะมีอาหารจานใหม่ขึ้นมาเร็วๆนี้”

ประโยคนี้ ทำให้หวังอิ่งตกตะลึง

เธอสั่งแค่นี้นี่

หลังจากถังเฉาเปิดประตูออก ผู้จัดการก็ไม่ได้เดินออกไป แต่เฝ้าอยู่หน้าประตู

เจ้านายเคยสั่งไว้ ต้องรับประกันอาหารมื้อนี้ของถังเฉาให้กินอย่างมีความสุข

บูม บูม บูม!

ขณะนั้น ประตูก็เปิดออก บริกรหลายคนก็เข้ามาพร้อมเกวียนคันเล็กๆ

รถเข็นคันเล็กๆเหมือนกันล้วนตักอาหารเลิศรสเหมือนกัน

กระทั่งมีสองขวดที่มี Domaine Romanée Conti อายุตั้งแต่ปี 1980 มูลค่าเกือบหนึ่งล้าน!

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ

หวังอิ่งยิ่งพูดจาสะเปะสะปะ “ฉัน ฉันไม่ได้สั่งของพวกนี้นะ!”

พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งยิ้มและพูดว่า “นี่เป็นอาหารที่เจ้านายพวกเรามอบให้แขกวีไอพี ทานให้อร่อยนะครับ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา สายตาของทุกคนก็เพ่งไปที่โจวข่าย

“ได้สิ โจวข่าย แม้แต่คุณเซี่ยก็ยังให้ความสำคัญกับคุณมาก มอบอาหารให้คุณ!”

หวังอิ่งมองตาของโจวข่ายตรงๆ ราวกับว่าเขาเป็นเจ้านายที่แอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่