ถังเฉาและหลินฉ่ายเวยถือได้ว่าเข้าใจแล้ว
หลังจากที่ตระกูลเหวินล่มสลาย เหวินเฉี่ยวหรูก็มีชีวิตที่ย่ำแย่
กลับถึงตระกูลเซีย ตอนแรกคิดว่าจะกลับมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน คาดไม่ถึงกลับถูกบีบคั้นให้ออกจากบ้าน
แม้แต่บ้านหลังเก่าที่พักอาศัยอยู่ ก็เป็นตระกูลเซีย ที่เช่าให้เหวินเฉี่ยวหรู
ไม่ได้คิดว่าเธอเป็นคนในครอบครัวด้วยซ้ำ แต่เป็นผู้เช่าคนหนึ่ง ไม่สิยังไม่ดีเท่ากับผู้เช่าทั่วไป
พวกเขาก็จงใจทำให้เหวินเฉี่ยวหรูลำบากใจ และจงใจเพิ่มค่าเช่าบ้านเป็นเดือนละห้าหมื่น
“เดือนละห้าหมื่น ทำไมพวกคุณไม่ไปปล้นล่ะ?”
หลินฉ่ายเวยโกรธจัดในทันที และจ้องมองไปที่เซวหย่าจิ้งและเซวโหย่วฉินด้วยความโกรธ
ถ้าหากเป็นเดือนละห้าพัน เธอก็จะจ่ายแทนเหวินเฉี่ยวหรูแล้ว
แต่ห้าหมื่น ก็มากเกินไปแล้ว
เมิ่งจื้อกางก็ลุกขึ้นมา มองไปที่หลินฉ่ายเวยอย่างเยือกเย็น: “ในเมื่อเธอไม่ใช่คู่ดูตัวที่น้ารองจัดไว้ให้ฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดที่นี่ หุบปากซะ!”
“นายว่าไงนะ? เชื่อมั้ยว่าฉันจะไม่เกรงใจนาย?”
หลินฉ่ายเวยท่าทางจะลงไม้ลงมือ ถังเฉาก็รีบดึงเธอไว้อย่างรวดเร็ว
เขาไม่ได้ออกหน้าคืนเงินก้อนนี้แทนเหวินเฉี่ยวหรู แต่มองไปทางเหวินเหรินวี่ที่ยังคงนั่งทานน้ำซุปอยู่
“เหรินวี่ ลูกกลับห้องไปก่อน”
ทันใดนั้นเหวินเฉี่ยวหรูก็พูดกับเหวินเหรินวี่
เหวินเหรินวี่เข้าไปในห้องโดยไม่หันกลับมามองจริงๆ
สิ่งนี้ทำให้ถังเฉายิ่งต้องระมัดระวังมากขึ้น
“ห้าหมื่น ขาดไม่ได้แม้แต่บาทหนึ่ง”
เซวเสว่อี๋มองไปที่เหวินเฉี่ยวหรูแล้วพูด
สีหน้าของเหวินเฉี่ยวหรูดูไม่ดีมาก: “แต่ฉันหาเงินห้าหมื่นนี้มาไม่ได้จริงๆ”
“งั้นพวกเธอทั้งครอบครัวก็ไปนอนที่ถนนซะ”
เซวโหย่วฉินก็โทรหาหมายเลขหนึ่งทันที
ก็มีชายร่างกายแข็งแรงกำยำหลายคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วในทันที และเริ่มขนข้าวของในบ้าน
บนเสื้อผ้าของพวกเขาเขียนว่า‘การย้ายบ้านเหายุ่น’สี่คำไว้
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เซวโหย่วฉินพวกเขาเรียกบริษัทขนย้ายมาทันที
“พวกคุณทำอะไรน่ะ? หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
สีหน้าของหลินฉ่ายเวยเปลี่ยนไปมาก และเข้าไปขวางไว้ในทันที
แต่เธอเป็นผู้หญิง พละกำลังจะสู้ได้ที่ไหนกัน ในไม่ช้าก็ถูกผลักก็ล้มลงกับพื้น
เธอลุกขึ้นต้องการที่จะขัดขวางต่อไป เมิ่งจื้อกางหัวเราะเหอะๆแล้วพูดว่า: “เธอชื่อหลินฉ่ายเวยใช่มั้ย ฉันว่าเธอยอมรับน้ารองเป็นแม่บุญธรรม ก็เพื่อมรดกของตระกูลเหวินใช่มั้ย?”
“มรดกของตระกูลเหวินเหรอ?”
หลินฉ่ายเวยนิ่งไปครู่หนึ่ง
ถังเฉาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
เขาไม่ขัดขวาง เป็นเพราะบ้านของที่นี่กลายเป็นอาคารที่อันตรายแล้ว เขาสามารถที่จะจัดเตรียมคอนโดในใจกลางเมืองแห่งหนึ่งให้เหวินเฉี่ยวหรูได้อย่างแน่นอน
แต่คาดไม่ถึงว่า กลับนำไปสู่เบาะแสที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้
“อย่าแมร่งทำเป็นเนียนกับฉัน ผู้หญิงสารเลวที่ละโมบโลภมากอย่างเธอฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว”
เมิ่งจื้อกางมองไปที่หลินฉ่ายเวยอย่างเหยียดหยาม: “น้ารองของฉันแต่งงานเข้าตระกูลเหวิน กลายเป็นนายหญิงของตระกูลเหวินอย่างรวดเร็ว คงจะรู้ว่ามรดกของตระกูลเหวินอยู่ที่ไหน นอกเหนือจากเหตุผลนี้แล้ว เธอจะเข้าหาน้ารองของฉันทำไม?”
หลังจากที่เมิ่งจื้อกางพูดจบ เซวโหย่วฉินกับเซวหย่าจิ้งและเซวเสว่อี๋ต่างก็มองเธอด้วยความเยาะเย้ย
หลินฉ่ายเวยเบิกตากว้าง: “พวกเธอพูดอะไรน่ะ ตระกูลเหวินล่มสลายแล้ว เงินของตระกูลเหวิน แม่บุญธรรมก็บริจาคเพื่อการกุศลทั้งหมดแล้ว จะเอามรดกของตระกูลเหวินมาจากที่ไหน?”
“ตระกูลเหวินล่มสลายแล้ว แต่เหวินหนานเฉิงยังมีมรดกที่ซ่อนไว้ อยู่ที่ไหนกันแน่ มีเพียงน้ารองและเหวินเหวยเฉินเท่านั้นที่รู้”
เมิ่งจื้อกางเพิ่งอธิบายเสร็จ ก็มองไปที่เหวินเฉี่ยวหรูอีก: “น้ารอง น้าจะไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไม่ได้นะ ตระกูลเซีย เลี้ยงดูน้ามานานขนาดนี้ น้าแต่งงานเข้าบ้านมหาเศรษฐี ลืมพวกเราไปแล้วก็ช่างเถอะ แต่มรดกของตระกูลเหวิน น้าจะยึดไว้เป็นของตัวเองคนเดียวไม่ได้นะ!”
น้ำเสียงของเซวหย่าจิ้งอ่อนโยนลง: “เฉี่ยวหรู การเพิ่มค่าเช่าบ้านเป็นเดือนละห้าหมื่น ไม่มีทางเลือกจริงๆ เธอแต่งงานเข้าตระกูลเหวิน ไม่ตอบแทนบุญคุณพวกเรา ยังพออยู่ไปได้เหรอ? เอามาออกเถอะ”
คนในครอบครัวของเธอ คิดเพียงอยากจะบีบคั้นเธออย่างเดียว ทำให้บนใบหน้าของเหวินเฉี่ยวหรูเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เธอพูดทั้งน้ำตาว่า: “นี่เป็นเรื่องปลอมทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่าตระกูลเหวินมีมรดกอะไร หนานเฉิงก็ไม่เคยบอกฉันว่าอยู่ที่ไหนกันแน่”
“ไม่ เขาต้องบอกเธออย่างแน่นอน เพียงแต่เธอไม่ได้ใส่ใจ”
เซวโหย่วฉินคว้าไหล่ของเหวินเฉี่ยวหรูด้วยใบหน้าที่โกรธ และเขย่าอย่างรุนแรง: “เธอรีบจำให้ได้สิ!”
“เธอปล่อยมือซะ!”
เหวินเฉี่ยวหรูสลัดหลุดทันที น้ำตานองหน้า: “ฉันจำไม่ได้จริงๆ! พวกเธอกำลังบีบบังคับให้ฉันตาย!”
พูดโน้มน้าวใจร้อยครั้งก็ไม่เป็นผล สีหน้าท่าทางของเซวโหย่วฉินกับเซวหย่าจิ้งก็กลายเป็นเย็นชา
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็อย่าโทษที่พวกเรา ขับไล่เธอออกไป!”
หลังจากย้ายเฟอร์นิเจอร์เสร็จ คนของบริษัทขนย้ายก็จะผลักเหวินเฉี่ยวหรูออกไป
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
หลินฉ่ายเวยกรีดร้องทันที
ทั้งบ้านก็เงียบ
เธอมองไปที่คนของตระกูลเซีย เหล่านี้ด้วยดวงตาแดงก่ำ พูดด้วยความโกรธว่า: “พวกเธอก็แค่อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ ฉันให้!”
ใบหน้าของเมิ่งจื้อกางเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย: “เธอมีเงินเหรอ?”
หลินฉ่ายเวยแสยะยิ้มหยิบการ์ดออกมาใบหนึ่งแล้วโยนลงบนพื้น: “ในการ์ดนี้มีหนึ่งแสน ฉันจ่ายค่าเช่าบ้านสองเดือน ได้แล้วใช่มั้ย?”
หลินฉ่ายเวยก็ถือเป็นตระกูลสูงอยู่ในเมืองหมิงจูไม่มากก็น้อย เงินแค่นี้ยังสามารถจ่ายไหว
ก็แค่ให้ด้วยความอัดอั้นใจ
เมิ่งจื้อกางมองไปที่หลินฉ่ายเวยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจในทันที คาดไม่ถึงว่าเธอจะเอาเงินออกมาได้มากมายขนาดนี้
หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว คนของบริษัทก็ขนย้ายเฟอร์นิเจอร์กลับไว้ที่เดิม
เซวหย่าจิ้งและเซวโหย่วฉินพวกเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว
ก่อนหน้าที่จะไป พวกเขาก็ตักเตือนเหวินเฉี่ยวหรูอย่างโหดร้าย
“อีกสองเดือน พวกเราจะมาอีกครั้ง ถึงเวลานั้นค่าเช่าบ้านจะเพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งแสน ต่อหนึ่งเดือน ไม่ให้ พวกเธอก็ไสหัวออกไปซะ!”
เหวินเฉี่ยวหรูนั่งอยู่บ้านโซฟาอย่างตกตะลึงพรึงเพริด ขณะที่หลินฉ่ายเวยยังคงโกรธอยู่
ถังเฉายังคงมองด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง สุดท้าย สายตาก็จับจ้องไปที่บานประตูห้องของเหวินเหรินวี่
“แม่ค่ะ แม่วางใจได้ ที่อยู่อาศัยของแม่ หนูจะช่วยแม่จัดการเอง”
หลินฉ่ายเวยเข้ามาพูดปลอบโยน: “หนูจะซื้อบ้านหลังหนึ่งให้แม่อยู่ในเมืองเจียงเฉิง อีกหน่อยแม่ก็พักอยู่ที่นั่น”
น้ำตาของเหวินเฉี่ยวหรูไหลออกมาทันที และก็ส่ายหน้า: “ฉ่ายเวย แม่ไม่สามารถทำให้ลูกเดือดร้อนได้อีกแล้ว ลูกและคุณถังรีบออกไปให้เร็ว”
หลินฉ่ายเวยก็ส่ายหน้า ยิ้มแล้วพูดว่า: “แม่ค่ะ ถ้าหากไม่มีแม่และถังเฉา ตอนนี้หนูก็แต่งงานเข้าตระกูลเหวินไปแล้ว หนูก็จะถูกทารุณกรรมในครอบครัว ถูกตบตีจนได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกาย พวกแม่ช่วยหนูไว้”
“หนูตอบแทนถังเฉาไม่ได้ แต่หนูสามารถตอบแทนแม่ได้”
หลังจากที่ทานอาหาร ถังเฉาตั้งใจจะกลับไป
หลินฉ่ายเวยส่ายหน้า: “ถังเฉา นายกลับไปก่อนเถอะ ฉันกลัวว่าอีกไม่กี่วัน พวกเขายังจะมารังควานแม่ หลายวันนี้ฉันก็จะพักอยู่ที่นี่”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร แค่พูดว่า “ระวังทุกอย่างด้วย” ก็กลับไป
ห้องของเหวินเหรินวี่
มองดูถังเฉาที่จากไป เหวินเหรินวี่ก็โทรหาหมายเลขหนึ่ง
“จื้อกาง เรื่องมรดกของตระกูลเหวินพวกเราต้องค่อยๆปรึกษากันให้ดีก่อน แม่ของฉันนึกไม่ออกชั่วเดี๋ยวเดียว ต้องทำเรื่องที่กระตุ้นเซลล์ประสาทของเธอ”
“คุณมีวิธีที่ดีเหรอ?”
เสียงหม่นหมองของเมิ่งจื้อกางดังมาจากทางโทรศัพท์
เหวินเหรินวี่เห็นหลินฉ่ายเวยที่อยู่ข้างกายของเหวินเฉี่ยวหรู แล้วพูดว่า: “นายชอบหลินฉ่ายเวยคนนั้นไม่ใช่เหรอ? เมื่อก่อนฉันก็ชอบ เธอจะอาศัยอยู่ในบ้านของพวกเราในอีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกเราจัดการเธอก่อน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เมิ่งจื้อกางก็ยิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้ายขึ้นมา: “เหรินวี่ นายยังไม่ยอมเลิกละปล่อยวาง คิดถึงแต่อดีตผู้หญิงของพี่ชายคุณ”
