ถังเฉาเดินเข้าไปหาทีละก้าวทีละก้าว กวาดสายตาเย็นชา ฉินอวี้เหิงกับพวกเกิดความรู้สึกอะไรบางอย่างจนขนลุกซู่
เหมือนกับพวกเขากำลังอยู่บนเรือใบกลางมหาสมุทร สามารถโดนคลื่นซัดจมได้ตลอดเวลา
จากนั้นก็มีเสียงเกรี้ยวกราดของหลัวเฉิงดังขึ้น
“กล้าลงมือต่อหน้าฉัน เห็นฉันเป็นอะไร?”
หลัวเฉิงก้าวเท้าเดินหนักหน่วง
ทุกย่างก้าวที่หลัวเฉิงเหยียบลงบนพื้น จะปรากฏรอยร้าวปริแตก
และร่างของเขา เหมือนจรวดพุ่งเข้าใส่ถังเฉาอย่างรวดเร็ว
เปลี่ยนกำปั้นเป็นกรงเล็บ ขย้ำไปที่หัวของถังเฉา
“กระบวนท่าที่มีชื่อของหลัวเฉิง มือควักใจ!”
คนที่ยืนมุงดูอยู่รอบ ๆ ต่างก็อุทานเสียงดัง สีหน้าของทุกคนต่างก็หวาดกลัว
เคยมีผู้แข็งแกร่งมากมาย ตายด้วยกระบวนท่านี้ของหลัวเฉิง
ในเวลานั้น หลัวเฉิงทำมือเป็นกรงเล็บ ใช้มือตะปบไปที่หัวคนนั้น
คนที่โดนกรงเล็บตะปบไปที่หัว ในเหตุการณ์นั้นโหดร้ายทารุณเป็นอย่างมาก
แต่เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีแบบนี้ ถังเฉากลับไม่ใส่ใจและไม่หันไปมองเลยสักนิด เดินตรงเข้าไปหาฉินอวี้เหิงและผู้ปกครองตระกูลหลวงเหล่านั้น
มองเห็นหลัวเฉิงที่อยู่ด้านหลังของถังเฉา แม้ในใจของฉินอวี้เหิงจะตื่นตกใจ แต่ความตื่นเต้นมีมากกว่า ยังคงแหกปากเสียงดังไม่หยุด
“ถึงแม้แกแต่งงานกับหลินชิงเสว่ เเต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่า แกคือคนไร้ประโยชน์ ฉันไม่เชื่อว่าแกจะทำให้ฉันคุกเข่าได้!”
ในเวลานั้น หลัวเฉิงได้มายืนอยู่ด้านหลังของถังเฉาแล้ว
ถังเฉา ยังคงทำเป็นเหมือนมองไม่เห็น ยิ้มด้วยสีหน้าเย็นชา
“งั้นเหรอ?”
หลังส่งเสียงตอบกลับเบา ๆ ถังเฉา ใช้เท้าถีบออกไป ที่หัวเข่าของฉินอวี้เหิง
กร๊อบ กร๊อบ!
เสียงกระดูกหัก ดังขึ้น จนทำให้คนได้ยิน ตกใจกลัว
“โอ้ย……”
เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกระดูกหักนั้น ก็คือเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดฉินอวี้เหิง
ทุกคนต่างมองเห็น ขาด้านซ้ายของฉินอวี้เหิง บิดเบี้ยวไม่เป็นรูป เหมือนถูกสว่านไฟฟ้าเจาะ
จนเขาต้องคุกเข่าลงบนพื้น
และในขณะนั้นเอง หลัวเฉิงได้ใช้กรงเล็บ หมายที่จะตะปบไปที่หัวของถังเฉา
ทุกคนต่างก็ส่ายศีรษะ มิหนำซ้ำยังมีบางคนหันไปมองทางอื่น ไม่กล้าที่จะดูภาพเลือดสาดกระจายที่กำลังจะได้เห็น
ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าถังเฉา ดื้อรั้นหัวแข็ง
ยอมที่จะถูกหลัวเฉิงตะปบกรงเล็บไปที่หัว แต่จะต้องทำให้ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูคุกเข่าให้ได้
หากทำได้อย่างที่หวัง
คนเขาก็แค่เสียหน้า แต่ถังเฉากลับเสียชีวิต!
แม้แต่ใบหน้าของหลัวเฉิงเอง เผยให้เห็นรอยยิ้มที่โหดร้าย
“ตายเสียเถอะ!”
กรงเล็บของเขาตะปบไปที่หัวของถังเฉาด้วยความดุดัน
แต่กลับ ตะปบไปที่อากาศแทน
แรงผลักมหาศาล เกือบจะทำให้เขาหกล้ม
“อะไร?”
“เทพสงครามหลัวเฉิง พลาดได้ยังไง?”
ดวงตาผู้คนที่ยืนอยู่รอบ ๆ เบิกกว้าง
มือควักใจของหลัวเฉิง ที่มีสมญานามว่าเทพสงคราม พลาดได้ยังไง?
ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ
หลัวเฉิงเองก็ไม่เชื่อเช่นเดียวกัน มองดูมือของตนเอง
เมื่อครู่ เขาเห็นชัดเจนอยู่แล้วว่า ตะปบโดนหัวของถังเฉาแน่ ๆ!
ถังเฉาเองก็ยืนอยู่ด้านหน้าห่างจากเขาไม่กี่ก้าว
แต่หลัวเฉิงกลับรู้สึกว่าทั้งสองคนห่างกันสุดสายตา
“หรือว่าเมื่อครู่จะเป็นร่างเงาของเขา?”
“ความเร็วของเขา มากกว่าฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”
ความคิดมากมายหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขา จนทำให้หลัวเฉิงตื่นตระหนก
แต่ว่าความคิดนี้ คงอยู่แค่วินาทีเดียว หลัวเฉิงไม่นำมาใส่ใจ
เป็นไปไม่ได้
บนโลกใบนี้ เป็นไปไม่ได้ ที่จะมีคนประเภทนี้
ถึงแม้จะเป็น นายกสมาคมการต่อสู้ หงเทียนหยา ก็ตาม
ยังห่างชั้นที่จะมีฝีมือถึงระดับนี้
“ม้ายังมีวิ่งช้า คนก็ยังมีผิดพลาด ฉันคงจะพลาดเอง”
หลัวเฉิง คิดปลอบใจตัวเอง
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
อีกด้านหนึ่ง เริ่มต้นตั้งแต่ฉินอวี้เหิงเป็นคนแรก ผู้ปกครองตระกูลหลวงในเยี่ยนตู ทุกคนล้วนคุกเข่าลงกับพื้น
อีกทั้ง หัวเข่าและน่องของทุกคน บิดงอผิดรูปน่าสะพรึงกลัว สามารมองเห็นกระดูก
นั้นก็คือผลจาการถีบของถังเฉา
ครั้งนี้ถังเฉายั้งมือแล้ว ไม่อย่างนั้น ช่วงล่างของพวกเขาจะต้องเป็นอัมพาต!
เมื่อมองดู ผู้ปกครองตระกูลหลวงในเยี่ยนตูทุกคนต่างคุกเข่ากับพื้น สถานการณ์น่าตื่นเต้นประทับใจมาก
“พวกคุณ คุกเข่าอยู่ตรงนี้ สาบานและยอมรับผิด”
ถังเฉาหันหลังกลับจ้องมองหลัวเฉิง จู่ ๆก็แย้มยิ้มพูดจาหยอกล้อว่า: “ได้ยินว่า พวกเขาเรียกคุณ เทพสงครามเหรอ?”
ในใจของหลัวเฉิงตกตะลึง แต่ยังคงควบคุมสติ ทำใจให้นิ่งพูดขึ้นว่า: “ถูกต้อง พวกเขาเรียกฉันว่า เทพสงคราม”
ผู้ฝึกยุทธ์ที่มีสมญานาม ล้วนเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่แข็งแกร่งทรงพลัง
นั่นคือความสามารถพิเศษของเขาที่คนทั่วไป ตั้งชื่อเขาตามสมญานาม
สมญานามของหลัวเฉิงก็คือ เทพสงคราม
ถังเฉาหัวเราะ: “บังเอิญจริงๆ คนอื่นก็เรียกผมว่าเทพสงครามเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่า เทพสงครามของคุณ จะมีน้ำหนักทองคำ มากกว่าของผมหรือเปล่า”
หลัวเฉิง ตกตะลึงยิ้มเยาะด้วยสีหน้าเหยียดหยาม: “ฉันฝึกศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เล็ก จนตอนนี้อายุเจ็ดสิบ ผู้เก่งกล้าที่ตายในเงื้อมมือของฉัน มีมากกว่าร้อยคน ขนหนวดบนหน้าเจ้ายังขึ้นไม่ครบเลย กล้าดียังไงเทียบชั้นกับข้า?”
“เยอะขนาดนั้นเลยหรอ?”
ถังเฉายิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันเกิดที่ชายแดนทางเหนือ ฝึกฝนไม่ถึงห้าปี คนป่าเถื่อนแถบชายแดนที่ตายในมือของฉัน มีจำนวนเกินล้าน”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า……”
ฟังถังเฉาสาธยายแล้ว หลัวเฉิงหัวเราะออกมาคำโต
เขาหัวเราะจนน้ำตาไหล
“เด็กน้อย คุณดูถูกคนแก่อย่างฉันที่ไม่เคยเป็นทหารมาก่อนเหรอ! แม้เป็นอย่างนี้ ฉันก็รู้ดีว่า ชายแดนทางเหนือเป็นสถานที่อันตรายที่สุดแล้ว แต่กลับเป็นสถานที่ที่มั่นคงที่สุดในต้าเซี่ย!”
“เหตุผลมีเพียงอย่างเดียว ก็คือชายแดนทางเหนือนั้นมี เจ้ามังกร ดูแลอยู่!”
“เจ้ามังกรยังไม่กล้าฆ่าคนเป็นล้าน แกเป็นแค่ทหารตัวเล็กมาห้าปี กล้าพูดจาเพ้อเจ้อออกมา?”
นิ่งไปครู่หนึ่ง หลัวเฉิงยังถามอีกว่า
“ในเมื่อแกเป็นผู้ฝึกยุทธ ฉันขอถามแกหน่อย ผู้แข็งแกร่งที่ตายในเงื้อมมือของแก มีกี่คน?”
“ผู้แข็งแกร่ง……”
ถังเฉาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกตัวเลขออกมา
“เก้าคน”
อ๋า!
ได้ยินตัวเลขนี้ หลัวเฉิงหัวเราะเสียงดัง อีกครั้ง
“ยังไม่เกินเก้าคน ยังมีหน้าพูดออกมาเพื่อเมียชั้นกับฉัน แกเป็นเทพสงครามสำนักไหนกัน ตั้งฉายากันเองหรือเปล่า?”
หลัวเฉิงดูแสดงท่าทางแปลกๆ
ผู้คนที่ดูอยู่รอบ ๆ ต่างก็ส่ายหน้าไปตาม ๆ กัน
อะไรที่เรียกว่าหน้าไม่อายเหรอ？
นี่ก็ใช่
ถังเฉายิ้ม ไม่ได้อธิบายอะไร
ภายใต้ยอดนักบู๊ก็คือพวกมดปลวก
ในสายตาของเขา มีเพียงคนที่เป็นยอดนักบู๊ จึงจะเหมาะกับคำว่า ผู้แข็งแกร่ง
ทั้งเก้าคนที่ถังเฉาฆ่านั้น แต่ละคนล้วนเป็นยอดนักบู๊ทั้งเก้าที่มาจากตะวันตกทั้งสิ้น
ข้ามน้ำข้ามทะเล มาดำเนิน แผนการ ‘สังหารมังกร’
ถังเฉายืนอยู่บนเขาโยวเหิง รับมือพวกเขา
ต่อสู้กันมาหนึ่งคืน ยอดนักบู๊ทั้งเก้าได้ล้มลง เจ้ามังกรได้รับชัยชนะแต่ก็บาดเจ็บสาหัส
“อย่าพูดจาไร้สาระ แกเป็นผู้มีอำนาจ ฆ่าหลานของฉัน ฉันต้องการชีวิตของแกคืน!”
หลัวเฉิงจ้องมองถังเฉาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
ในสายตาของเขานั้น ถังเฉาเป็นศพไปแล้ว
เขาพลาดเพียงครั้งเดียว ครั้งต่อไป ก็จะเป็นเวลาที่หัวของถังเฉาต้องหลุดออกจากบ่า
ถังเฉาพูดอย่างใจเย็นว่า: “ดี ฉันก็จะให้คุณได้เห็นว่า เทพสงคราม ที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร”
ถังเฉายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน มือข้างหนึ่งไขว้หลัง มองหลัวเฉิงด้วยสายตาเย็นชา
หลัวเฉิงมองด้วยความประหลาดใจพูดว่า: “แกคิดจะทำอะไร?”
ถังเฉาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า: “คุณพูดว่าฉันฆ่าหลานของคุณไม่ใช่เหรอ ฉันจะทำให้คุณได้เห็นว่าคำพูดแบบนี้มันโง่มากขนาดไหน เพราะว่าผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริงเท่านั้น จะไม่ฆ่าผู้ที่อ่อนแอมากกว่าตนให้เสียเกียรติ”
“ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ ใช้มือข้างเดียว คุณสามารถถยืนหยัดจากฝ่ามือของผมได้หนึ่งกระบวนท่าได้หรือไม่?”
