บทที่53 สมาคมการค้าหงยิง
เมื่อถังเฉาเดินเข้าไปที่อาคารกั๋วจี้ มีคนอ้วนได้เดินตรงเข้ามา
“คุณถัง คุณมาถึงแล้วหรือ?” เจิงเทียนเสียงถามด้วยสีหน้าที่ยิ้มอย่างประจบสอพลอ
ถังเฉามองไปที่เขา แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก คนอย่างเจิงเทียนเสียง คงไม่โง่ถึงขั้นที่ว่าดูไม่ออกว่าคุณถังกำลังอารมณ์ไม่ดี
เขาที่รู้ตัวเลยไม่ได้ไปแกล้งถังเฉาต่อ และพูดอย่างจริงจังว่า“คุณถัง เรื่องที่คุณให้ผมไปสืบมีความคืบหน้าแล้วนะ”
“อ้อ?”
ถังเฉามองไปที่เจิงเทียนเสียง นี่ผ่านไปแค่หนึ่งอาทิตย์นะ มีความคืบหน้าแล้วหรือ เจ้าเจิงเทียนเสียงคนนี้ถึงจะอ้วนไปหน่อย แต่การทำงานของเขารวดเร็วทันใจดี
“ไหนลองเล่ามาสิ”
“โอ๊ย”
เจิงเทียนเสียงถึงได้ตอบรับ ถึงรู้ว่าถ้าไม่พูดไม่เป็นไร ถ้าพูดแล้วคงยาว“ความจริงแล้ว คดี316คืออะไร ก่อนหน้านี้ทางหนังสือพิมพ์และในอินเทอร์เน็ตก็มีข้อมูลเกี่ยวกับคดีนี้ ธุรกิจของตระกูลหลินผลิตภัณฑ์อาหารของบริษัทหลงเถิงเกิดอาหารเป็นพิเศษ และชื่อเสียขึ้น ชื่อเสียงก็เริ่มเน่าเฟะ เรื่องนี้ก็ทำให้ตระกูลหลินจุดชนวนความตกต่ำของตระกูล สื่อมวลชนและอินเทอร์เน็ตเหล่านี้ได้รับสินบนอย่างชัดเจน พูดง่ายก็คือสงครามแห่งมติมหาชน”
“ผลิตภัณฑ์ของตระกูลไม่มีปัญหา ที่พวกเขาอาหารเป็นพิษ แท้จริงแล้วไม่ได้อาหารเป็นพิษ ผลชนสูตรของหมอก็ถูกปลอมแปลงขึ้นมา และตามรายงานข่าวทางอินเทอร์เน็ต เสนอเพียงด้านลบของตระกูลหลิน และเหตุผลของการทำแบบนี้ คุณถังคงไม่ต้องให้ผมเล่านะ?” เจิงเทียนเสียงยิ้มอย่างเย็นชา
ถังเฉาพยักหน้าสีหน้าดูเย็นเยือก ในนี้ต้องมีคนตั้งใจจะกลั่นแกล้งตระกูลหลินแน่ๆ
“ได้ข้อมูลมั้ยว่าใครเป็นผู้ต้องสงสัย?”
ในใจของถังเฉา ตระกูลซ่งเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับแรก
แต่ เจิงเทียนเสียงพูดชื่อบริษัทที่ถังเฉาไม่คุ้นเคยออกมา“บริษัทผลิตยาหงเทียน”
“นี่เป็นข้อมูลที่ผมไปหาเจอบนเว็บเกี่ยวกับผู้เป็นตัวการของคดี316ไม่ได้เกี่ยวข้องทางการค้ากับตระกูลซ่งเลย”
เจิงเทียนเสียงพูดอย่างแน่วแน่“ถ้าจะพูดถึงความเชี่ยมโยนละก็ เจ้าของบริษัทผลิตยาหงเทียนฉางหงเทียน มีความแค้นกับตระกูลซ่ง”
ประโยคนี้ทำให้ถังเฉาขมวดคิ้ว“ไม่เพียงแค่ไม่ร่วมมือกับตระกูลซ่ง ยังมีความแค้นต่อกันหรือ?”
“ใช่ครับ”
เจิงเทียนเสียงสีหน้าแปลกไป“ลูกของฉางหงเทียนชอบลูกสาวซ่งหรูอี้ของตระกูลซ่ง มีงานพบปะสังสรรค์กันครั้งหนึ่ง ไปพูดยั่วยวนซ่งหรูอี้ และถูกเอาตัวออกไป…..จู๊ๆ เจ้านี้มีความกล้ามาก ไปมีเรื่องกับใครไม่ดูเลย กลับมีเรื่องกับคุณหนูของตระกูลซ่งคนนั้น…… ”
“หลังจากนั้นละ?” ถังเฉาขมวดคิ้วและถาม
“หลังจากนั้น ฉางหงเทียนไม่ได้เอาคืน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเก็บความแค้นนั้นอยู่”
ถังเฉาไม่พูดอะไรต่อ เรื่องนี้กับคดี316ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลย แต่ทำไมถึงรู้แปลกๆ
“บริษัทผลิตยาหงเทียนจะกลั่นแกล้งตระกูลหลินทำได้ง่าย เพราะตระกูลหลินไปแย่งลูกค้าของเขา”
เจิงเทียนเสียงพูดต่ออีกว่า“ฉางหงเทียนคนนี้ก็ไม่ธรรมดา เขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของสมาคมการค้าหงยิง”
“สมาคมการค้าหงยิงหรือ?”
ได้ยินแบบนี้ ถังเฉาอึ้งไปสักพัก นี่ไม่ใช่สมาคมของบ้าการค้าหรือ?
“ใช่ครับ”
เจิงเทียนเสียงคิดว่าถังเฉาไม่รู้ว่าสมาคมการค้าหงยิงเป็นอะไร และอธิบายอย่างใจเย็น“สมาคมการค้าหงยิงเป็นสมาคมที่มีธุรกิจอยู่ทั่วพื้นที่เจียงเจ้อ สมาชิกของสมาคมทุกคนเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในการค้าขาย เมื่อได้เป็นสมาชิกสมาคมแล้ว จะได้ช่องทางการทำธุรกิจที่ใหญ่ และยังจะได้ทานข้าวและถ่ายรูปกับผู้ดูแลสมาคมด้วย”
แต่สมาคมแบบนี้มีอยู่เจ็ดสมาคม ทั้งประเทศมีแปดสมาคมใหญ่ และมีเจ้าของเป็นบุคคลที่ใหญ่โต ทุกปีสมาคมการค้าเหล่านี้จะทำรายชื่อเปิดรับสมาชิกด้วยการตั้งค่าใช้จ่ายการเข้าเป็นสมาชิก ในปีนี้ของหมิงจูมีสองคนที่มีรายชื่อ”
“สองคนนี้คือใคร?” ถังเฉาเริ่มสนใจและถาม
“คนแรกคือซ่งหรูอี้ของตระกูลซ่ง และอีกคนเป็น… ”
เจิงเทียนเสียงยิ้มอย่างลึกลับ และชี้ไปที่เพดาน “ก็คือประธานหลินของพวกเรา”
“ใช่หรือ?”
ถังเฉายิ้มออกมา กลับไปต้องไปถามหลินชิงเสว่แล้ว ถ้าเธออยากจะเข้า ก็ให้เธอเข้าเลย
“ฉางหงเทียนเป็นสมาชิกของสมาคมการค้าหงยิง ไม่งั้นเขาจะเอาสิทธิ์อำนาจมากขนาดนี้มาจากไหน เพื่อมาควบคุมคดี316ละ?”
พูดถึงประโยคนี้ เจิงเทียนเสียงขมวดคิ้ว“แต่เรื่องนี้ปริศนาเยอะมาก มีเรื่องราวแปลกๆมากมาย”
“แปลกอย่างไงหรือ?” ถังเฉาถาม
“ก็คือคนที่อาหารเป็นพิษ ตอนแรกก็ไม่ได้อาหารเป็นพิษหรอก แต่ผ่านไปสองสามวันทุกคนก็เกิดอาหารเป็นพิษ และทุกคนก็ย้ายออกไปจากเมืองหมิงจูด้วยสาเหตุต่างๆ และหายสาบสูญไปเลย”
ได้ยินแบบนี้ ถังเฉาขมวดคิ้วมากขึ้น
ผลิตภัณฑ์ของตระกูลหลินก็ไม่มีปัญหาและคนที่กินเข้าไปก็ไม่ได้อาหารเป็นพิษ และพวกเขาจะเกิดอาการอาหารเป็นพิษได้อย่างไร?
น่าจะมีมือที่สามใส่ลงไปแน่เลย
ถังเฉาคิดอยู่สักพักและพูดกับเจิงเทียนเสียงว่า“เรื่องนี้นายไปสืบต่อนะ และเมื่อบริษัทหลงเถิงย้ายเข้ามาที่อาคารกั๋วจี้แล้ว ช่วยฉันจับตามองพวกเขาด้วย ถ้าทำเรื่องนี้สำเร็จฉันจะตอบแทนนายอย่างงาม”
เจิงเทียนเสียงดีใจมากและขอบคุณและโค้งคำนับอย่างจริงใจ“ขอบคุณครับคุณถังขอบคุณครับคุณถัง”
เมื่อเจิงเทียนเสียงเดินจากไปแล้ว ถังเฉาถอนหายใจ
ดูทรงแล้ว ถ้าจะสืบความจริงของคดี316 คงต้องไปที่บริษัทผลิตยาหงเทียนแน่เลย…..
ขณะเดียวกัน บริษัทหลงเถิง ชายสองคนนั่งอยู่ในสำนักงาน
ทั้งสองคนนี้ ถังเฉาเคยเห็นหน้าหมดแล้ว รูปร่างสูงใหญ่ และหน้าตาที่หล่อเป็นลูกคนโตของตระกูลซ่ง ซ่งเทียนซาน
และอีกคนหนึ่งคือผู้จัดการใหญ่ของบริษัทหลงเถิงซุนชิงที่พึ่งถูกประกันตัวออกมา
ซุนชิงที่อยู่ต่อหน้าซ่งเทียนซานมีสีหน้าที่กังวล ซ่งเทียนซานมีสีหน้าที่นิ่งเฉย ไม่พูดอะไรและนั่งอยู่บนโซฟา
ช่องทางเดินข้างนอก เต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าคนเดิน ของคนที่กำลังจัดเตรียมย้ายบริษัท
อาทิตย์หน้า บริษัทหลงเถิงก็จะย้ายเข้ามาที่อาคารกั๋วจี้แล้ว
ซ่งเทียนซานยิ่งคิดยิ่งโกรธ ทันใดนั้นเขาได้ตบไปที่หน้าของซุนชิงและด่าว่า“ทำไมคุณไม่ได้เรื่องแบบนี้ ให้คุณไปประกวดราคา ไม่ชนะไม่ว่า แถมยังจะโดนตำรวจจับ ผมก็เกือบจะโดนไปด้วย”
ซุนชิงที่โดนตบ แต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไร
“ผมถามคุณอีกครั้ง ตอนอยู่สถานีตำรวจคุณได้พูดอะไรออกไปที่เกี่ยวกับผมมั้ย?” แววตาที่เยือกเย็นของซ่งเทียนซานจ้องไปที่ซุนชิง ครั้งนี้ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความอยากที่จะฆ่าคน
ซุยชิงตกใจจนหน้าซีดไปหมดและรีบตอบว่า“เรื่องจริง ประธานซ่ง ผมสาบานได้ ผมไม่ได้พูดอะไรเลย ความผิดทุกอย่างอยู่ที่ผมคนเดียว”
“และคนพวกนี้ก็ไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับคดี316ด้วย เป็นเพียงแค่การรั่วไหลของข้อมูลลับทางการค้า”
“งั้นก็ดี”
สีหน้าที่เยือกเย็นของซ่งเทียนซานถึงได้หายไป แต่ยังมองซุนชิงด้วยสายตาที่เยือกเย็น“โทษประหารคงไม่รอด โทษทางคดีก็ไม่พ้น คุณเป็นถึงผู้จัดการใหญ่ของบริษัทหลงเถิง เพียงแค่คนไร้ค่าของตระกูลหลินยังจัดการไม่ได้เลย ยังถูกเขาเอาคืน หลายปีที่ผ่านมานี้คุณเป็นหมาหรือ! ”
ซุนชิงแสดงสีหน้าที่น้อยใจ“ประธานซ่ง แต่ถังเฉาคนนั้น เก่งมากนะ ไม่นานที่ผ่านมาทานก็ถูกโยนเข้าลงไปแม่น้ำหมิงจูไม่ใช่หรือ?”
“…..”
เห็นซุนชิงที่พูดถึงบาดแผลเก่าของตัวเอง ซ่งเทียนซาน ตาขวางใส่ และตบไปที่หน้าของซุนชิงอีกครั้ง“คุณกล้าเถียงผมหรือ ผมจะจัดการคนอย่างคุณ! ”
ไม่นานในสำนักงานงานมีเสียงร้องโหยหวน ของซุนชิงลอยมา
เมื่อตีจนพอใจแล้ว ซ่งเทียนซานถึงได้หยุดลง และหรี่ตามองและพูดเบาๆ ว่า“แต่ที่นายตํารวจจับก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่อะไร คนที่นามสกุลฉางคนนั้นหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยเอาใครเลย เรื่องนี้คงเตือนใจเขาได้บ้าง”
“ถ้าพวกเราหาหลักฐานได้ คนแก่นั้นไม่รอดแน่ๆ! ”
สายตาของซ่งเทียนซานปรากฏความเย็นชา และถีบไปที่ตูดของซุนชิง“ไปโทรหาไอแก่นั้น บอกว่าผมจะเลี้ยงข้าว และให้เขามากินข้าวที่นี่”
