ทั้งบ้านใหญ่ตระกูลหูเงียบสงัด
เห็นได้ชัดว่างานเลี้ยงวันเกิดเจ็ดสิบปีของนายท่านหูกลับไม่มีเสียงเลยแม้แต่น้อย
พวกเขาไม่กล้าส่งเสียงนี่!
หลี่หงกังหัวหน้าของสนามรบแห่งเมืองเจียงเฉิงกำลังพาพลทหารของเขามาทานอาหารที่ตระกูลหู
ใครกล้าส่งเสียง?
แต่หูเซียวกลับไม่มีความไม่พอใจเลยแม้แต่น้อย
ในทางกลับกันยังดีใจมาก ตื่นเต้นจนหน้าแดงไปหมด
นี่เป็นถึงหัวหน้าของสนามรบเชียวนะ มีตั้งกี่ตระกูลที่ไม่ว่าจะเสียเงินเท่าไหร่ ส่งของกำนัลมากแค่ไหนก็เชิญบุคคลยิ่งใหญ่บนยอดสุดมาไม่ได้
ตอนนี้กลับทานอาหารอยู่ในวันเกิดเจ็ดสิบปีของตัวเอง
ถ้าหากเรื่องนี้พูดถึงออกไปจะได้หน้ามากแค่ไหนกัน!
นั่นเท่ากับมีความสัมพันธ์กับหัวหน้าหลี่แล้ว ตระกูลหูไม่เพียงไม่ได้ล่มสลาย แต่ต่อไปยังกลับจะเจริญก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อย ๆ อีกด้วยซ้ำ
แต่ว่าเขาไม่ได้ถูกความเบิกบานใจทำให้ขาดสติ
หัวหน้าหลี่หงกังเปลี่ยนการตัดสินใจเพียงเพราะประโยคเดียวของถังเฉา
ง่ายมาก เป็นการเรียกทั่วไปเพียงประโยคเดียว
จากตรงนี้หูเซียวก็สามารถชี้ขาดภาพรวมได้ว่าถังเฉามีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ๆ กับหลี่หงกัง
พลทหารมากมายขนาดนี้ทานอาหาร ความเร็วในการกินยังรวดเร็วมาก อาหารบนโต๊ะหมดไปอย่างรวดเร็ว
หูเซียวตะโกนเสียงดังด้วยใบหน้าแดงก่ำลำคอหนา “เร็ว รีบไปทำ สุราดี อาหารดี เสิร์ฟมาให้หมด!”
หูเซียวในตอนนี้ไม่มีท่าทางเหมือนเป็นผู้นำของตระกูลหนึ่งเลยสักนิด เหมือนกับเถ้าแก่ร้านเหล้าเรียกลูกค้ามากกว่า
ด้วยความรวดเร็ว สุราอาหารก็มาเสิร์ฟอีก
ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้หูเซียวไม่มีความเกลียดแค้นถังเฉาเลยสักนิด ตรงกันข้าม ดูเหมือนจะถูกตาเป็นอย่างยิ่ง
ถ้าหากไม่ใช่เพราะถังเฉาแต่งงานแล้ว เขาจะต้องเอาหูจิ้งซูหลานสาวของตนเองรับหมั้นเขาไปแล้ว
“คุณถังครับ หัวหน้าหลี่ครับ อาหารพวกนี้ถูกปากพวกคุณไหมครับ?”
หูเซียวเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
มองดูถังเสี่ยวลี้กินอย่างเอร็ดอร่อย ถังเฉาก็พยักหน้านิ่ง ๆ “ใช้ได้”
หลี่หงกังยังคงพยักหน้า
“สุรานี้ไม่เลว”
การประเมินสองประโยคทำให้หูเซียวเบิกบานใจเป็นอย่างยิ่ง
ลืมไปหมดแล้วว่าวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดเจ็ดสิบปีของตน คอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ เหมือนกับบริกรแก่คนหนึ่ง
สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหัวหน้าหลี่ ตระกูลหูคิดไม่อยากจะก้าวหน้าก็ยากแล้ว!
“คุณถังครับ ผมคารวะท่านหนึ่งแก้ว!”
ทันใดนั้นหลี่หงกังก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาด้วยตนเอง คารวะสุราให้กับถังเฉา
“อ๋อ ได้”
ถังเฉายกแก้วขึ้นมาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ชนไปหนึ่งแก้ว
กระบวนการนี้เรียบง่ายมาก หูเซียวกลับมองจนเหงื่อเย็นหลั่งออกมา
คิดถึงก่อนหน้านี้ที่ตนเองมีบุญคุณความแค้นกับถังเฉาต่าง ๆ นานา เขาก็ตกใจจนแทบจะเป็นลมไป
แม้แต่หัวหน้าหลี่ก็ยังต้องคารวะสุราให้กับถังเฉา นั่นแสดงว่าตำแหน่งของถังเฉาสูงยิ่งกว่าหัวหน้า!
ถึงแม้ว่าหูเซียวจะไม่ใช่คนในแวดวงทหาร แต่เกี่ยวกับกฎเกณฑ์ข้างในนั้นเขาล้วนเข้าใจทะลุปรุโปร่งดี
ถึงลำดับชั้นของพวกเขานี้แล้วล้วนแต่เป็นคนมีฐานะทางสังคม แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีทางที่จะคารวะสุราคนอื่นด้วยตัวเองแน่
นอกเสียจากอีกฝ่ายเป็นคนที่ตัวเองเคารพ
“คารวะให้ศิษย์พี่เฟิ่งหวงของนายแก้วหนึ่งด้วยสิ”
ถังเฉาพูดขึ้นมาอย่างคร่าว ๆ อีกหนึ่งประโยค
หลี่หงกังถือแก้วเหล้าคารวะสุราต่อเฟิ่งหวงอย่างว่านอนสอนง่าย
“ศิษย์พี่เฟิ่งหวง ผมคารวะท่านหนึ่งแก้ว”
เฟิ่งหวงก็ยกแก้วให้
หูเซียวที่อยู่ข้าง ๆ มองจนเหงื่อเย็น ๆ ไหลลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง
น้ำเสียงที่ออกคำสั่งเมื่อกี้เขาสามารถชี้ขาดภาพรวมได้เลยว่าฐานะทางสังคมของถังเฉาสูงกว่าหลี่หงกัง
สุดท้ายถังเฉาก็ชี้มาที่หูเซียวอีก
“วันนี้เป็นวันเกิดเจ็ดสิบปีของเจ้าบ้านหู”
หลี่หงกังกวาดตามองหูเซียวอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ยังไม่ลุกขึ้น เพียงแค่ยกแก้วเหล้าสูง ๆ เอ่ยอย่างเย็นชาหนึ่งประโยคว่า “สุขสันต์วันเกิด”
เพียงแค่ประโยคสุขสันต์วันเกิดเรียบ ๆ ง่าย ๆ เพียงประโยคเดียวกลับดูเหมือนว่าหูเซียวจะได้รับรางวัลจากฮ่องเต้อย่างไรอย่างนั้น เขาตื่นเต้นจนหน้าแดงก่ำ
“หัวหน้าหลี่เกรงใจเกินไปแล้วครับ!”
ตอนนี้นอกจากจะไม่มีความโกรธต่อถังเฉาแล้ว กลับกันยังสำนึกในบุญคุณ
“คุณปู่ครับ ทำไมเขายังอยู่ในบ้านของพวกเราอีกล่ะครับ? แล้วทหารชั้นต่ำกลุ่มใหญ่นี้มาจากไหน?”
ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงเอ่ยถามด้วยความเดือดดาลส่งออกมา
หูจิ้งจู๋อาบน้ำเสร็จออกมาแล้ว
มองเห็นทหารมากมายขนาดนี้กำลังกินข้าวในบ้านของตนก็ดำเนินการขับไล่ในทันที
“ที่นี่คือบ้านตระกูลหู ทหารชั้นต่ำอย่างพวกนายคิดจะทำอะไร?”
หูเซียวโมโหในทันที
เขาตบหน้าหูจิ้งซานอย่างโหดเหี้ยมไปหนึ่งที ทั้งยังถีบเขาอย่างโหดร้ายไปอีกหนึ่งที
“ทำไมแกถึงพูดกับหัวหน้าหลี่อย่างนี้? ยังไม่รีบคุกเข่าอีก!”
เพี๊ยะ ๆ…
ทั้งบ้านใหญ่ตระกูลหูเต็มไปด้วยเสียงด่าของหูเซียว ทั้งยังมีเสียงตบอีกด้วย
ใบหน้าของหูจิ้งจู๋ถูกตบจนบวม
หูจิ้งซูนั่งกุมใบหน้าอยู่บนที่นั่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความจำใจ
ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะช่วยชีวิตพี่ชายของตัวเองได้ ตอนนี้มาหาเรื่องตายอีกแล้ว
หูจิ้งจู๋ถูกตบจนจะตายอยู่แล้ว ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอหูเซียวหยุดลง
เขาเบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณปู่ ท่านตบผมทำไมครับ? คนที่ท่านจะตบควรจะเป็นถังเฉากับพวกทหารชั้นต่ำนี่สิ!”
“หุบปากเดี๋ยวนี้!”
หูเซียวตกใจจนวิญญาณแทบหลุด สั่งให้คนตีหูจิ้งจู๋อย่างโหดเหี้ยม
รนหาที่ตาย!
ถังเฉาดูต่อไปไม่ได้ โบกไม้โบกมือ “กินข้าวสิ ทำอะไรอยู่?”
ตอนนี้หูเซียวถึงได้สั่งให้คนหยุดมือ
เขาเค้นรอยยิ้มออกมา “คุณถังครับ หัวหน้าหลี่ครับ รบกวนพวกคุณทานอาหารแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ”
ดวงตาของหูจิ้งจู๋เบิกกว้าง
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
ทำไมช่วงเวลาแค่เขาไปอาบน้ำคุณปู่ถึงได้เคารพนบนอบถังเฉาขนาดนี้แล้ว?
หูจิ้งจู๋เอ่ยเสียงแข็งอย่างยิ่ง “คุณปู่ ผมเป็นผู้นำคนต่อไป การไล่พวกเขาออกไปไม่ใช่เรื่องที่ทำได้หรอกเหรอครับ?”
เพี๊ยะ!
หูเซียวอดไว้ไม่ไหว ลงมืออีกครั้ง
“เกือบจะลืมเรื่องนี้ไปเลย ตั้งแต่นี้ไป แกไม่ใช่ผู้นำคนต่อไปอีกแล้ว!”
“อะไรนะ?”
ได้ยินอย่างนั้น หูจิ้งจู๋ก็ลุกขึ้นยืนในทันที
เขาเบิกตากว้าง “คุณปู่ ท่านพูดอะไรน่ะ? ทำไมถึงได้เปลี่ยนใจกะทันหันอีกล่ะครับ?”
หูจิ้งจู๋ร้อนใจจนเหมือนมดที่อยู่บนหม้อร้อน ๆ
เขาโดนตบได้ โดนด่าได้ แต่ไม่สามารถไม่มีตำแหน่งผู้นำคนต่อไปได้!
ไม่อย่างนั้นที่เขาทำก่อนหน้านี้เขาก็เสียเปล่าแล้ว!
ในตอนนี้ถังเฉาเองก็วางตะเกียบลงแล้ว สายตามองทอดมา
ถูกสายตาของถังเฉากวาดมอง ร่างกายของหูเซียวก็สั่นสะท้านทันที ตัดสินใจที่จะลงโทษหูจิ้งจู๋อย่างมั่นคงยิ่งขึ้น
“แกล่วงเกินคุณถัง ทั้งยังด่าประจานหัวหน้าหลี่ ยังคิดที่จะเป็นผู้นำคนต่อไป? ฝันไปเถอะ!”
หูเซียวเปิดปากด่าเปิง มองไปยังหูจิ้งซูอย่างเป็นธรรมชาติ พูดด้วยใบหน้าอ่อนโยนว่า “จิ้งซูเอ๋ย ผู้นำคนต่อไปมอบให้เจ้าแล้ว”
เดิมทีเขาก็ตั้งใจจะมอบให้กับหูจิ้งซูอยู่แล้ว แต่ว่าหูจิ้งซูพาถังเสี่ยวลี้กลับมา แน่นอนว่าต้องลงโทษหูจิ้งซูไป
สายตาของหูจิ้งจู๋ไร้จิตวิญญาณ จากนั้นในดวงตาก็เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“ไม่ นี่มันไม่ยุติธรรม ทำไมอยู่ดี ๆ ก็ให้เธอแล้วล่ะ? เธอมันเป็นผู้หญิงชั่วที่เข้ากับศัตรู!”
เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“พาตัวเขาไปซะ!”
หูเซียวตะคอกด้วยความเดือดดาล ทันใดนั้นก็มีบอดี้การ์ดสองคนพาตัวหูจิ้งจู๋ออกไป
ฟังเสียงตะคอกของหูจิ้งจู๋แล้ว ในใจของหูจิ้งซูก็ทุกข์ใจเป็นอย่างมาก
ถ้าหากไม่ใช่การบังคับอย่างสุดวิสัยแล้วละก็ เธอไม่มีทางยอมมองดูฉากพี่น้องฆ่ากันเองแน่ ๆ
เธอส่ายศีรษะ “คุณปู่คะ ความตั้งใจของหนูไม่ได้อยู่ที่การเป็นผู้นำเลยสักนิด ตำแหน่งนี้หนูเป็นไม่ได้”
“หา? เป็นไม่ได้?”
สีหน้าของหูเซียวเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก
หูจิ้งซูเป็นคนที่ถูกเลือกให้เป็นผู้นำคนต่อไปที่เหมาะสมที่สุด เธอไม่เป็นแล้วใครจะเป็น?
ถังเฉายิ้ม “ไม่ใช่ว่ายังมีคนอีกคนที่เหมาะสมยิ่งกว่าหรอกเหรอ?”
ระหว่างที่พูดสายตาของถังเฉาก็มองไปยังหูอีซานที่อยู่ข้าง ๆ
ทันใดนั้นสีหน้าของหูเซียวก็เปลี่ยนไปอย่างล้ำลึก
หูอีซาน
เป็นคนที่เขาไล่ออกจากตระกูลหูเองกับมือ ตอนนี้จะเอาตำแหน่งผู้นำคนต่อไปส่งให้เขาเหรอ?
