บรึม！
พอฉินผู่หยางพูดคำนี้ออกมา ถังเฉาสีหน้าเปลี่ยนอย่างรุนแรง มองเขาด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ
“เหนือตระกูลหลวงยังมีตระกูลราชวงศ์ ?”
ถังเฉาหายใจเข้าเฮือกใหญ่ หัวใจกระตุกอย่างรุนแรงทีหนึ่ง
ข่าวสารอันนี้ แม้ตัวเขาเองก็ไม่สามารถไปหารับรู้ได้
ฉินผู่หยางวางสีหน้าราบเรียบ ： “ไม่ต้องตื่นเต้นแปลกใจ อิทธิพลที่อยู่เหนือตระกูลหลวงนั้น ได้เหยียบข้ามอยู่เหนือองค์กรใด ๆ แล้ว นอกเสียจากว่าอยู่ในสายเครือข่ายที่ถึงกัน มิฉะนั้นไม่มีทางที่จะสืบสอบได้”
สีหน้าถังเฉาอึมครึมลงอย่างสุด ๆ
แต่ไหนแต่ไรเขามีความรู้สึกว่า ในฐานะนักรบเทพอย่างเขาสามารถสยบได้ซึ่งทุกสิ่ง
แต่เรื่องที่ดันพรวดโผล่มาเป็นว่า เหนือตระกูลหลวง ยังมีตระกูลราชวงศ์ ทำเอารับมือไม่ทัน
เขารู้สึกเกิดมีความกดดันในใจอย่างใหญ่หลวง
“เหนือตระกูลหลวง มันอะไรกัน ?”
ถังเฉาถามเสียงเครียด
ฉินผู่หยางอึ้งไปพักใหญ่ หลังจากนั้นพูดช้า ๆ ออกมาประโยคหนึ่งว่า
“ผมก็เพียงแต่เคยได้ยินคุณปู่พูดถึงอยู่ครั้งหนึ่ง ขานนามว่า……..”
“ราชวงศ์”
“ราชวงศ์ต้าเซี่ย”
“ราชวงศ์ ?”
ถังเฉาขมวดคิ้ว： “อะไรคือราชวงศ์ ?”
ฉินผู่หยางยิ้มเยาะเหมือนให้กับตัวเอง： “ผมก็ได้เคยถามคุณปู่ในเรื่องนี้ คุณปู่บอกว่า เขาก็เคยถามท่านปู่ทวดในเรื่องนี้—–ก็ไม่รู้ว่าท่านปู่ทวดได้มีถามท่านปู่ของท่านกับปัญหานี้หรือเปล่า”
ได้ยินดังนั้น ถังเฉาให้รู้สึกเป็นความกดดันสุด ๆ
“แปดตระกูลใหญ่ที่นอกเหนือจากตระกูลหลิน ล้วนต่างมีบรรพชนที่อยู่ในราชวงศ์ที่เกี่ยวดองกัน ตระกูลหลวงเป็นเพียงส่วนปีกแยกย่อยเล็ก ๆ เท่านั้น ผมขอขนานนามเป็นว่า—–‘ผู้พิทักษ์ภูเขา’”
ฉินผู่หยางกดเสียงทุ้มพูดว่า： “เป็นผู้แทนของราชวงศ์ให้มาดูแลจัดการกิจการทั่วไป แต่ละปีจะต้องส่งส่วยตามจำนวนที่กำหนด เพื่อให้ได้มาซึ่งการปกป้องคุ้มครองจากราชวงศ์ ！”
ถังเฉานิ่งอึ้งไปพักใหญ่ พลันถามว่า： “ถ้างั้นที่คุณเรียกว่า ‘สาวพระ’ ก็ต้องเป็นคนฝ่ายทางราชวงศ์สินะ ?”
ฉินผู่หยางผงกหัว： “มิผิด คนบ้าดนตรีฉินเจียนเวย ก็คือ ‘สาวพระ’ ของราชวงศ์ต้าเซี่ย”
“เดิมที เธอมาจากราชวงศ์ต้าเซี่ย มายังตระกูลหลวงตระกูลฉินของเรา ก็เพื่อเป็นการสอดส่อง คนในตระกูลฉินทั้งหมดไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะคุยกับราชวงศ์ซึ่ง ๆ หน้า นอกเสียแต่ต้องผ่านทาง ‘สาวพระ’ พูดได้ว่า ฉินเจียนเวยก็คือสะพานเชื่อมทางเดียวเท่านั้นสำหรับการติดต่อระหว่างตระกูลหลวงตระกูลฉิน กับ ราชวงศ์”
ฉินผู่หยางพูดมาเท่านี้ ถังเฉาก็ได้เข้าใจละ
“แต่แล้วหลังจากนั้น ทำไมฉินเจียนเวยจึงออกจากตระกูลฉิน วางตัวอยู่ในนามของคนบ้าเพลงหละ ?”
ถังเฉาเอ่ยถาม
ฉินผู่หยางหัวเราะ：“นั้นคงต้องถามฉินกวนฉีละ ว่าทำอย่างไรถึงได้ไปชิงเอาหัวใจของคนบ้าเพลงมาได้”
ดวงตาถังเฉาฉายแสงเยือกแวบหนึ่ง： “คนบ้าเพลงกับฉินกวนฉี มีสายสัมพันธ์ใจกันหรือ ?”
ฉินผู่หยางหัวเราะพลางส่ายหัว： “สัมพันธ์ใจคงพูดไม่ได้ ว่ากันเต็มที่ ก็คงเป็นการชื่นชมซึ่งกันและกันแหละ”
“คนบ้าเพลงตอนที่เพิ่งมาถึงตระกูลฉินของเราใหม่ ๆ ตอนนั้นผมยังอายุน้อยมาก ความรู้สึกที่หล่อนให้หลาย ๆ คนในตระกูลหลวงนี้รับรู้คือความเงียบสงบ เงียบสงบมากจริง ๆ ดุจดังหนึ่งดอกเหมย ชื่นชมในตัวเองอย่างสันโดษ”
“ช่วงยามว่าง สิ่งที่หล่อนชอบที่สุดคือเล่นดนตรี ดนตรีที่หล่อนบรรเลงออกมาล้ำเลิศเป็นหนึ่งหาใดเทียบได้ในโลกนี้ เสียงกังวานก้องแว่วนับสามวันยังไม่จางหาย แม้กระทั่งคุณปู่ก็ยอชมไม่ขาดปาก กวาดมองดูคนวัยรุ่นละอ่อนทั้งตระกูลฉินไม่มีใครไม่ชอบคนบ้าดนตรี ผมก็ด้วยคนหนึ่ง”
ฉินผู่หยางเล่าย้อนความหลัง： “แต่ไม่มีใครทำให้คนบ้าดนตรีสนใจได้เลย ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง”
“ฉินกวนฉี ?”
ถังเฉาเอ่ยถาม
“ใช่ ก็คือฉินกวนฉี”
ฉินผู่หยางพูดต่อ： “เขาเป็นคนไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ไหนแต่ไรไม่สุงสิงกับใคร คนอื่น ๆ ก็ไม่ชอบที่จะไปเล่นกับเขา แต่หากจะพูดในความหมายอีกมุมมอง ฉินกวนฉี กับคนบ้าดนตรี เป็นคนประเภทเดียวกัน”
“ฉินกวนฉีมีเชิงหมากรุกเป็นหนึ่งไม่มีสอง ฉินเจียนเวยมีทักษะทางดนตรีขั้นบรรลุ ทั้งสองคนสมเป็นคู่ฟ้าประทาน”
ถังเฉานิ่งขรึมไปคู่หนึ่ง เอ่ยพูดขึ้นว่า： “แล้วหลังจากนั้นหละ ?”
เห็นจากจุดละเอียดให้รู้ได้ถึงความเด่นเลิศ
เป็นเรื่องจริง ฉินกวนฉีผู้นี้ ฟังชื่อก็ให้เห็นได้ว่าฝีมือในเชิงหมากรุกต้องล้ำเลิศ
โบราณมามีหวีป๋อหยากับจงจื่อฉีเพลง “เขาสูงน้ำไหล” สืบทอดนิรันดร์กาล ปัจจุบันมีฉินเจียนเวยกับฉินกวนฉี หมากรุกคู่เคียงเสียงดนตรี
เขาทั้งคู่ควรเปรียบได้เป็นเด็กทองสาวหยกจริงแท้
“แม้เมี่อฉินกวนฉีกับคนบ้าดนตรีเดินด้วยกัน ถ้ามีว่าง ทั้งคู่ก็จะวางหมากรุกบรรเลงพิณด้วยกัน ไม่คนบ้าเพลงเป็นเพื่อนเล่นหมากรุกกับฉินกวนฉี ก็ฉินกวนฉีนั่งฟังคนบ้าเพลงเล่นดนตรี”
“แทบจะว่าไปได้ว่าใคร ๆ ก็มองว่าทั้งคู่ต้องเดินเข้าประตูสู่โถงวิวาห์ด้วยกัน แต่เกิดเหตุอุบัติขึ้นเรื่องหนึ่ง”
ฉินผู่หยางเอ่ยพูด
“เรื่องอะไรหรือ ?”
ถังเฉาเอ่ยถาม
สายตาฉินผู่หยางมองไปที่ตัวถังเฉา แค่นเสียงประหลาดหัวเราะ： “ในช่วงเวลาตอนนั้นพอดีตระกูลฉินกับตระกูลหลินมีสายสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และฉินกวนฉีก็มองธิดาคนโตตระกูลหลินอย่างมีความหมาย”
ถังเฉาขมวดคิ้นย่น แต่ไม่ได้ตัดบท
เขาเข้าใจคนบ้าดนตรี คนบ้าดนตรีไม่ใช่คนความคิดตื้น ๆ เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ในวิสัยโลกทั่วไป ไม่สามารถผูกมัดหล่อนได้
“แน่นอน ในพฤตินัยเขาทั้งสองก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพียงแต่ต่างฝ่ายต่างชื่นชมซึ่งกันและกัน สิ่งที่ทำร้ายจิตใจของคนบ้าดนตรีอย่างแท้จริงก็คือ เป้าหมายของฉินกวนฉี”
ฉินผู่หยางพูดว่า： “เขามุ่งมั่นกับเป้าหมายอย่างมากในการตีสนิทกับคนบ้าดนตรี ตั้งแต่เริ่มต้น ก็เพื่อใช้คนบ้าดนตรีแสวงหาผลประโยชน์”
“เขาอาศัยใช้คนบ้าดนตรี พอได้พบปะคนในของตระกูลราชวงศ์ต้าเซี่ย และได้รับการยอมรับของเขา ฉินกวนฉีก็จะตลบตะแลงให้ร้ายว่าคนบ้าดนตรีว่าหลงรักเขา”
“ผู้ที่เป็น ‘สาวพระ’ จะมีอารมณ์รักใคร่ไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ ฉินเจียนเวยถูกถอดถอนฐานะศักดิ์ ‘สาวพระ’ หล่อนต้องแบกหัวใจแหลกสลายออกพ้นจากบ้านตระกูลฉิน และฉินกวนฉีก็ได้กลายเป็นสะพานเชื่อมตระกูลฉินกับราชวงศ์โดยปริยาย”
ฟังจบเรื่องราวของคนบ้าดนตรีจากการบอกเล่าของฉินผู่หยางแล้ว ถังเฉาก็รู้สึกเวทนาใจ
คือเท่ากับว่าฉินกวนฉีได้ทรยศต่อคนบ้าดนตรี แล้วสวมรอยสืบต่อสถานะของคนบ้าดนตรี
ในขณะนี้ฉินกวนฉีก็คือผู้ประสานข่าวของราชวงศ์ต้าเซี่ย
เหตุการณ์ต่อมาก็คือ ฉินเจียนเวยต้องเร่ร่อนไปในโลกกว้าง แลได้มาพบกับถังเฉา
ตั้งแต่นั้นต่อมา ฉินเจียนเวยใส่สวมผ้าปิดหน้า
โลกนี้ขาดหายไปหนึ่ง ‘สาวพระ’ ที่ชื่อฉินเจียนเวย เพิ่มมากมาอีกหนึ่งคนบ้าที่เรียกว่าคนบ้าดนตรี
ขณะเดียวกันนั้นถังเฉาก็ตกอยู่ในภวังค์ขรึมอีกครั้ง
แปดตระกูลใหญ่ที่นอกเหนือจากตระกูลหลิน ล้วนต่างมีบรรพชนที่เกี่ยวดองอยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย แล้วอย่างตระกูลเย่ ตระกูลถัง จะมี ‘สาวพระ’ แบบเดียวกันนี้หรือไม่ ?
ฉินผู่หยางพูดอย่างจริงจังว่า： “เรื่องที่เกี่ยวกับความลับของคนบ้าดนตรี ในตระกูลฉินของเราล้วนเป็นเรื่องต้องห้าม ผมก็ได้เล่าแจงให้คุณฟังแล้ว คงเป็นการบ่งชัดถึงความจริงใจได้แล้วนะ”
ถังเฉากวาดตามองฉินผู่หยางเรียบ ๆ ไม่เอ่ยวาจาใด ๆ
แท้จริงแล้ว สิ่งที่ฉินผู่หยางบอกเล่าให้ถังเฉานั้น มันเกินพอสำหรับคำว่าความจริงใจ
“ตอนนี้ฉินกวนฉีเป็นผู้ประสานข่าวของราชวงศ์ต้าเซี่ย อีกทั้งยังเป็นผู้นำการประชุมแดนเหนือ ถ้าหากว่าได้รับการยอมรับเป็นที่หนึ่งแล้วละก้อ การจะได้รับตำแหน่งเป็นผู้นำ ก็แน่นอนว่าต้องเป็นฉินกวนฉีอย่างรู้กันเป็นภายใน”
“ไม่ว่าจะยืนอยู่ในสถานะของผม หรือจะด้วยจากผลประโยชน์ของคุณ เราร่วมมือกันจัดการกับฉินกวนฉี”
ฉินผู่หยางมองหน้าถังเฉา พูดเสียงขรึม
ม่านมืดกลางคืน ถังเฉากับฉินผู่หยางเดินลับหายไปจากอาคารตาแห่งโลก
ส่งฉินผู่หยางจากไปแล้ว ถังเฉาก็บอกให้หลัวปู้จากไปได้ เขาตัวคนเดียวเดินไปยังโรงแรม
ครืดดด….
ขณะนั้นเอง รถเอนกประสงค์คันหนึ่งค่อย ๆ จอดลงข้างหน้าเขา
ถังเฉาหยุดก้าว ขมวดคิ้วมองไปยังรถคันนั้น
กระจกหน้าต่างรถค่อย ๆ เลื่อนเปิด ที่เห็นเป็นหน้าหล่อใสหน้าหนึ่ง
“คุณคือ ?”
ถังเฉามองถามอย่างสงสัย
ชายคนนั้นยิ้ม ๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ได้ยินว่าไอ้ลูกพี่ลูกน้องไม่เอาไหนของผมต้องการพบคือคุณ”
แววตาถังเฉาแวบขึ้นมา หรี่ตามองพิเคราะห์ชายหนุ่มที่ดูใสปานหยกนั้น
ฉินผู่หยางเพิ่งออกพ้นไป เจ้าหนุ่มคนนี้ก็มาหาถึงที่เชียว
ไม่มีอะไรต้องสงสัย เจ้าหนุ่มคนนี้ก็คือลูกชายคนโตของตระกูลฉิน ฉินกวนฉี
ปึง！
ทันใดนั้นเอง ชายฉกรรจ์หน้าขรึมคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ เดินมาที่ข้างหน้าถังเฉา： “คุณชายของผมขอเชิญครับ ขึ้นไปคุยกันในรถ”
ดูจากตัวของชายฉกรรจ์คนนี้ ถังเฉาให้รู้สึกถึงกลิ่นอายของความแกร่ง
ในใจรู้ชัดได้ว่า เขาเป็นผู้มีการฝึกแรงภายในมา
ก็จึงทำหรี่ลงน้อย ๆ： “แล้วถ้าผมปฏิเสธหละ ?”
“งั้นก็คงต้องใช้กำลังฝืนเชิญละ”
ชายฉกรรจ์หุ่นเจดีย์ยักษ์พูดเยือก ๆ
เพล๊าะ พลั๊วะ ！
ชายฉกรรจ์ทำสะบัดมือ เสียงทุ้มแน่นดังออกมาจากข้อกระดูก
กระดูกลั่น！
คนในวงการล้วนรู้ดีว่า มีแต่ผู้ที่ฝึกพลังภายในเท่านั้นจึงลั่นกระดูกได้
ถังเฉาหัวเราะ： “ดูท่าว่าแกคิดจะไม่เอามือแล้วมัง”
คิดจะลงมือกับผู้ฝึกถึงพลังภายในระดับพิเศษนี้ มันเรื่องเพ้อเจ้อของคนบ้าชัด ๆ
แววตาชายฉกรรจ์ฉายแสงเยือก เตรียมจะลงมือ พลันเสียงตะคอกเบา ๆดังจากข้างหลัง
“หยุด ！”
แสงเยือกในแววตาชายฉกรรจ์หายไป หยุดมือลงทันที： “ครับ คุณชาย”
ฉินกวนฉีหัวเราะ： “ฉันบอกแล้วหลายครั้งนะ ห้ามใช้ความรุนแรง ที่ฉันบอกว่าเชิญ ไม่ใช่เป็นการให้ใช้กำลัง”
“ครับคุณชาย ผู้น้อยขอรับผิด”
ชายฉกรรจ์พูดขออภัยด้วยน้ำเสียงงึมงำ
ฉินกวนฉีหัวเราะ แล้วมองไปยังถังเฉา： “ที่นี่ห่างจากโรงแรมที่คุณพักยังอีกหลายกิโล ขึ้นรถเถอะ ให้ผมส่งคุณกลับไป”
พูดจบ ก็ได้เปิดประตูรถ
ถังเฉามองเขาด้วยสายตาชืด ๆ แล้วก็ขึ้นรถ
ไม่ใช่ถูกความกดดันบังคับจากฉินกวนฉี แต่กำลังมีเรื่องบางอย่าง เขาก็อยากที่จะถามกันซึ่ง ๆ หน้ากับฉินกวนฉี
ภายในรถกว้างขวางมาก อีกทั้งยังมีห้องน้ำชา นั่งหันหน้าชนกันได้
“น้ำชา หรือกาแฟ ?”
ฉินกวนฉีถามยิ้ม ๆ
ถังเฉาหรี่ตามองเขาอย่างพิจารณา
คิ้วตาดูดั่งจรัสดาว หนักแน่นสมภาคภูมิ
เทียบกับฉินผู่หยางนั้น ฉินกวนฉีดูเหนือกว่าสมดังสุภาพบุรุษ ไม่ว่าบุคลิกการส่อนิสัย ล้วนดูอยู่ในระดับชั้นสูง
“น้ำชาแล้วกัน”
ถังเฉาตอบไปอย่างเรื่อยเปื่อย
ฉินกวนฉีจึงรินน้ำชาร้อนให้ถังเฉา
ถังเฉาจิบชาไปคำหนึ่ง พูดด้วยเสียงหัวเราะว่า： “นี่น่าจะเป็นการพบกันครั้งแรกของเรา”
“หวังว่าจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายนะ”
ฉินกวนฉีเลือกรินเอากาแฟ ค่อย ๆ ดื่มไปคำหนึ่ง
ถังเฉาส่งเสียงหัวร่อฮา ๆ ： “วันหน้ายังอีกยาวไกล การคบหาสมาคมของเรายังวันเวลาอีกยาว”
ฉินกวนฉียิ้มน้อย ๆ： “ถ้างั้นผมก็สบายใจ ไอ้ลูกพี่ลูกน้องไม่เอาไหนของผมนั่นมาหาคุณถัง ไม่ทราบว่าด้วยเรื่องอะไร ถ้าหากเป็นการรบกวนทำความรำคาญให้คุณ ผมก็ต้องขออภัยคุณแทนเขาด้วย”
ถังเฉาผายมือออก พูดเปิดใจกว้างว่า： “ไม่วุ่นวายหรอกครับ ขาสองข้างของเขาก็ผมไปทำให้มันหักเอง ผมก็ยังรู้สึกละอายใจอยู่ ฉินผู่หยางก็คงได้เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครมาเดินตามรอยเขานะ”
ฉินกวนฉีหัวเราะอย่างคมใน： “ผู้ชนะเป็นจ้าว คนแพ้ก็คือโจร มันเป็นสัจธรรม”
ชงักไปชั่วพัก ฉินกวนฉีพูดต่อไปว่า： “ลูกพี่ลูกน้องผมคนนี้เป็นคนมีปมด้อย เป็นคนไม่ค่อยพูดจาสุงสิงกับใคร ไม่ทราบพอจะบอกได้ไหมว่าเขาพูดเรื่องอะไรกับคุณ ?”
ถังเฉาหรี่ตาลงลึกอีก： “ผมกับฉินผู่หยางรู้จักกันตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว เขาก้เพียงมาชวนผมคุยเรื่องอดีตกัน มีแต่เรื่องไร้สาระ”
ฉินกวนฉียิ้ม： “คุณถังก็เล่าไปเถอะ คนอย่างผม ที่ชอบฟังมากที่สุด ก็พวกเรื่องไร้สาระนี่”
“ใช่หรือ”
ถังเฉาก็ได้แต่เออออตาม หัวเราะแล้วพูดว่า： “คุณเงี่ยหูเข้ามา ผมจะบอกคุณ”
มารูปนี้ ฉินกวนฉีลังเลเสียแล้ว
เขารู้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าถังเฉานั้นเป็นยอดฝีมือ ขืนเข้าไปใกล้มาก เกรงว่าจะป้องกันตัวไม่ทัน
แต่ทว่า ความอยากรู้ที่รุนแรง ก็ยังไม่วายขยับเข้าไปใกล้ถังเฉาอีกหน่อย
ถังเฉาหยีตาหัวเราะพูดว่า： “เขาบอกผมว่า คุณมันไอ้หน้าโง่”
