เจ้ามังกรพรีเมี่ยม – ตอนที่ 624 ปืนคือเศษเหล็ก

“…”

เงียบสงัด

เงียบราวกับตาย

นาทีนี้สายตาของทุกคนในสนามกีฬาล้วนแต่ทอดมองบนแขนข้างที่หักของหงเทียนหยาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

ท่าทางน่าอนาถเกินไป!

เส้นเลือดระเบิดทุกเส้น เลือดระเบิดกลายเป็นหมอกโลหิต เนื้อหนังที่แขนทั้งสองข้างล้วนแต่ม้วนออกไปด้านนอกเหมือนกับแผ่นกระดาษที่ถูกไฟลน

นี่ต้องแบกรับความเจ็บปวดรวดร้าวสักเพียงใดกัน?

ในตอนนี้ทุกคนล้วนแต่มีความหวาดกลัวอยู่ภายในใจ มองชายหนุ่มในนามของ ‘เจ้ามังกร’ ที่สวมหน้ากากสีดำด้วยสายตาที่ใกล้เคียงกับหวาดผวา

เขาหนุ่มกว่าหงเทียนหยา แต่ศักยภาพของเขากลับแข็งแกร่งยิ่งกว่าหงเทียนหยาเสียอีก

พวกของหลินชิงเสว่ เย่หรูอี้และเย่เซ่าเตี๋ย ไม่มีใครจะไม่เบิกตากว้างอ้าปากค้างเลย

“อ๊ากกก…”

ภายในสนามกีฬาที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาของหงเทียนหยา สะเทือนประสาททั้งห้าของคนที่อยู่ในที่นั้นอย่างต่อเนื่อง

นี่เป็นถึงประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเหมืองเจียงเฉิงเชียวนะ!

ศักยภาพแข็งแกร่ง แต่เผชิญหน้ากับถังเฉาแล้ว หมัดแรกถูกหลบได้ หมัดที่สองไม่เพียงแต่ถูกถังเฉารับเอาไว้ทั้งหมด กลับยังเสียแขนข้างนั้นของเขาไป!

“คนที่ควรจะส่งไปอยู่ด้วยกันกับหงเทียนเฉินควรจะเป็นคุณนะ”

เสียงของถังเฉาเย็นยะเยือก จังหวะฝีเท้าราวกับเสียงแห่งความตาย เคาะเป็นเสียงอยู่ในใจของหงเทียนหยา

“ตามกฎของบูโด ก่อนความตายจะมาเยือน ล้วนแต่มีเวลาให้พูดสั่งเสีย”

ถังเฉาเอ่ยกับหงเทียนหยาอย่างเยือกเย็น

“แกกล้าฆ่าฉัน ทั้งสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่!”

หงเทียนหยามองถังเฉาด้วยสายตาหวาดกลัว ถึงแม้ว่าในดวงตาจะมีความเดือดดาล แต่ที่มากไปกว่านั้นก็คือความหวาดกลัว

ถังเฉายิ้มน้อย ๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “ผมกล้าฆ่าคุณที่เป็นประธานของสมาคมการต่อสู้คนนี้ คุณคิดว่าผมจะยังกลัวพวกลูกน้องของคุณพวกนั้นหรือ?”

ประโยคนั้นพูดได้อย่างจองหองอย่างบ้าคลั่ง ทางฝั่งสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงนั้นล้วนแต่มีความเดือดดาลเต็มใบหน้า

“ปล่อยประธานนะ!”

“แกกล้าฆ่าประธาน พวกเราจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

พวกเขาตะโกนด้วยความเดือดดาลกันทุกคน

ทว่าถังเฉาไม่เอามาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่จ้องพวกเขาอย่างเย็นยะเยือก

“อย่าฆ่าฉัน… อย่าฆ่าฉันนะ…”

หงเทียนหยากุมแขนเอาไว้ หมอบอยู่บนพื้น ขอร้องอ้อนวอนไม่หยุด

คำพูดที่เขาพูด บรรดาผู้ชมล้วนแต่ฟังกันได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง คนส่วนใหญ่ล้วนตกตะลึง

ประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิง นึกไม่ถึงว่าจะขอให้ยกโทษให้?

ถังเฉาใบหน้าเย็นยะเยือก ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาที่มองไปยังหงเทียนหยาก็ยิ่งเต็มไปด้วยการดูถูก

กลัวว่าหลังจากวันนี้ไป หงเทียนหยาจะพ่ายแพ้หมดชื่ออย่างยับเยินเสียแล้ว

ผู้คนจะจดจำตลอดไปว่าเขาประจบประแจงผู้อื่นอย่างไม่ละอาย หมอบขอร้องให้ยกโทษให้อยู่บนพื้นเหมือนกับสุนัข

ขวับ!

ในตอนนี้เองหงเทียนหยากลับกลิ้งไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็ล้วงวัตถุสีดำเงาออกมาจากอก

“กรี๊ด!”

รอจนมองเห็นได้ชัดเจนว่าในมือของเขาถืออะไรอยู่ ผู้ชมที่อยู่รอบด้านก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวออกมา

สิ่งที่หงเทียนหยาถืออยู่ในมือ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นปืนพกโคลท์หนึ่งกระบอก

เขาเล็งไปที่ศีรษะของถังเฉา บนใบหน้ามีรอยยิ้มมืดครึ้มและโหดเหี้ยม

“แก ถึงแม้ว่าแกจะแข็งแกร่งมาก แต่ต่อให้แกแข็งแกร่งกว่านี้ จะสามารถแข็งแกร่งกว่ากระสุนได้หรือ?”

คนบ้าบู๊ตวาดขึ้นมาในชั่วพริบตา “หงเทียนหยา คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่? เป็นถึงประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิง นึกไม่ถึงว่าจะลักลอบครอบครองอาวุธปืน?”

สีหน้าของคนบ้าบู๊มืดครึ้มถึงขีดสุด การกระทำของหงเทียนหยาทำให้ชื่อเสียงของสมาคมการต่อสู้แปดเปื้อนจริง ๆ!

มู่ตงเฟิงเองก็ไม่ลุกขึ้นยืนไม่ได้ เอ่ยด้วยถ้อยคำเย็นชา “รีบวางปืนลงซะ”

บนใบหน้าของหงเทียนหยามีสีหน้าบ้าคลั่ง “ไอ้นี่มันฆ่าน้องชายแท้ ๆ ของฉัน ฉันจะต้องล้างแค้นให้เทียนเฉินด้วยตัวเองให้ได้!”

กริ๊ก!

พูดจบลูกปืนก็ถูกบรรจุ ปากกระบอกปืนดำเงาเล็งไปที่ศีรษะของถังเฉา

ทันใดนั้นกลิ่นอายแห่งความตายที่เข้มข้นกลุ่มหนึ่งตลบอบอวลไปทั่วทั้งบนเวทีประลอง

ใครก็คิดไม่ถึงว่า ประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงจะพ่ายแพ้จนหมดรูปมิอาจกู้ได้เช่นนี้

ใครก็คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่พ่ายแพ้แล้ว หงเทียนหยาจะล้วงปืนพกโคลท์สีดำกระบอกหนึ่งออกมาจะยิงถังเฉาให้ตาย

การกระทำที่บีบบังคับเป็นอย่างยิ่งเช่นนี้เกินเลยได้ง่ายมาก ทั่วทั้งงานประชุมแดนเหนือก็ตลบอบอวลไปด้วยความตื่นกลัวในชั่วพริบตา

ถ้าหากเป็นนักโทษถือปืนนั้นไม่น่ากลัวเลย ที่น่ากลัวก็คือคนที่ถือปืนอยู่เป็นยอดฝีมือบูโดคนหนึ่ง

นั่นเท่ากับว่ามีการคุกคามหนักถึงสองประการ

“ห้ามใครขยับ!”

หงเทียนหยาตะคอกลั่น

ถึงแม้ว่าแขนเขาจะขาดไปข้างหนึ่ง ความเจ็บปวดรุนแรงสุดจะทน แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นนักบู๊ที่ยิ่งใหญ่

ฉวยโอกาสช่วงที่ว่างระหว่างเหตุการณ์นี้ล้วงเอากระบอกฉีดยาออกมาอันหนึ่ง

ในกระบอกฉีดยามีของเหลวสีเขียวมรกตอยู่

หงเทียนหยาฉีดมันให้กับตนเอง ความเจ็บปวดที่สูญเสียแขนก็หายไปในชั่วพริบตา

นี่คือสารปิดผนึก สามารถปิดกั้นประสาทสัมผัสได้ชั่วคราว รู้สึกไม่ได้ถึงความเจ็บปวด

ฉีดของเหลวเสร็จเรียบร้อย เขาจึงชี้ไปที่ศีรษะของถังเฉาต่อ เอ่ยเสียงดังว่า “ทุกคนห้ามขยับ เป้าหมายของฉันมีแค่ไอ้หมอนี่เท่านั้น คนอื่นผมจะไม่ลงมือ แต่ถ้าหากใครคิดจะออกไปหรือแจ้งตำรวจละก็ คนคนนั้นจะต้องตาย!”

ปัง!

พูดจบเหมือนกับจะพิสูจน์คำพูดของตนเองอย่างไรอย่างนั้น เขายิงไปที่ด้านหนึ่งด้วยความรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ

“อ๊ากกก…”

ทางด้านนั้นเป็นด้านที่หลินชิงเสว่ยืนอยู่พอดี ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาก็ดังขึ้นจากรอบด้าน

ผู้ชมผู้ชายคนหนึ่งที่คิดจะหนีไปถูกยิงเข้าที่แขน เลือดสดพุ่งออกมาเป็นสาย

หลินชิงเสว่รู้สึกตื่นตระหนกในทันที แต่ก็สงบได้อย่างรวดเร็ว

ความวุ่นวายยังคงดำเนินต่อไป แต่กลับไม่มีใครจากไป

ตอนนี้หงเทียนหยาจึงได้ถือปืนจ่อไปที่ถังเฉาต่อ แสยะยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้แกลงไปคุกเข่าให้ฉันซะ!”

หงเทียนหยาถือปืนเข้าประชิดตัวถังเฉาทีละก้าว ๆ

เดิมคิดว่าถังเฉาจะรู้สึกกลัว

คิดไม่ถึงว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่หวาดกลัว ตรงกันข้ามกลับจ้องหงเทียนหยาเหมือนกับคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ “ผมให้โอกาสคุณทิ้งปืนลงหนึ่งครั้ง”

หงเทียนหยาตกใจกลัวเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ไอ้หนุ่ม ดูเหมือนแกจะเข้าใจอะไรผิดไปนะ ตอนนี้คนที่ควบคุมชีวิตของแกคือฉัน นึกไม่ถึงว่าแกยังจะกล้าคุกคามฉันอีก?”

“ตอนนี้ฉันให้โอกาสแกหนึ่งครั้ง สวามิภักดิ์ต่อสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงของฉัน แกจะยังมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้นตอนนี้แกก็ไปตายได้เลย!”

หงเทียนหยาเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม

แก้แค้นเพื่อเทียนเฉิน นี่ไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงของหงเทียนหยา

คนตายไปแล้วฟื้นคืนกลับมาไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมาหงเทียนหยาก็ไม่ใช่คนที่จะถูกความรักความผูกพันครอบงำ

สิ่งที่เขาต้องการก็คือเติมยอดฝีมือลำดับสองในตำแหน่งของหงเทียนเฉินที่ว่างอยู่

และตัวตนของถังเฉาก็แก้ไขปัญหานี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งยังสามารถเลื่อนขั้นขึ้นไปอีก ทำให้สมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงเข้มแข็งเกรียงไกรยิ่งขึ้น

ได้ยินอย่างนั้นถังเฉาก็ส่ายศีรษะยิ้ม ๆ “ดูเหมือนว่าคุณจะยังไม่รู้สึกถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้นะ”

“ความจริงในตอนนี้ก็คือชีวิตของแกอยู่ในการควบคุมของฉัน ขอเพียงฉันเหนี่ยวไกปืน หัวของแกก็จะระเบิดเป็นพลุเชียวล่ะ!”

“แกฆ่าน้องชายของฉันแล้ว ฉันกลับให้แกเข้าร่วมสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิง ถือว่ามีเมตตาต่อแกพอแล้ว หรือว่าแกจะยอมตายดีกว่าที่จะยินยอมสวามิภักดิ์ต่อฉันกันล่ะ?”

สายตาของหงเทียนหยาเยือกเย็นลง

พวกของหลินจ้าวหยูนและหลินฉ่ายเวยล้วนตกใจกันไม่เบา

ถึงอย่างไรพวกเธอก็ดูหวาดกลัวปืนกันตามธรรมชาติ

ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ หงเทียนหยากลับมองไม่เห็นความน่าสะพรึงกลัวจากบนร่างของถังเฉาโดยสิ้นเชิง

“คุณคงไม่คิดว่า อาศัยเศษเหล็กกระบอกหนึ่งแล้วก็จะสามารถเอาชีวิตของผมไปได้หรอกนะ?”

ถังเฉามองหงเทียนหยาด้วยสายตาหยอกเย้า ในถ้อยคำกลับมีความเย็นยะเยือกน่าสะพรึงกลัวกระจายอยู่

พอคำนี้ลั่นออกมา ทุกคนก็ล้วนแต่มีใบหน้าไร้จิตวิญญาณ

ทุกคนล้วนแต่หวาดกลัวปืนพกโคลท์ นึกไม่ถึงว่าเขาจะเรียกมันว่า ‘เศษเหล็ก’?

หงเทียนหยาก็ทึ่มทื่อ สายตาไร้จิตวิญญาณไปในทันที

ถึงอย่างไรตอนนี้ก็เป็นยุคความนิยมบู๊เฟื่องฟู ต่อให้มีนักบู๊อยู่ แต่พวกเขาส่วนใหญ่ก็กลัวปืนพก

เพราะว่าต่อให้ความเร็วของพวกเขามีมากกว่านี้ก็ไม่ได้รวดเร็วไปกว่าความเร็วของลูกกระสุน

พลังแข็งแกร่งกว่านี้ก็ไม่ได้มีความสามารถโจมตีทีเดียวถึงแก่ชีวิตเช่นลูกกระสุน

รับลูกกระสุนด้วยมือเปล่า หลบการโจมตีจากลูกกระสุน มีเพียงผู้แข็งแกร่งจำนวนน้อยที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของบูโดเท่านั้นที่จะทำได้

พวกเขาไม่คิดว่าถังเฉาจะสามารถทำได้

“แกกำลังรนหาที่ตาย…”

หงเทียนหยาดูเหมือนจะถูกดูถูก โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปทั่วทั้งใบหน้า “แกเชื่อไหมว่าฉันจะยิงจริง ๆ แล้ว?”

“ยิงเถอะ”

ถังเฉาแสยะปากยิ้ม “หัวผมแข็งเหมือนเหล็ก”

หงเทียนหยาใบหน้าไร้ชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนเอ่ยเงื่อนไขเช่นนี้

เผชิญหน้ากับปืนพก ไม่เพียงแต่ไม่หวาดกลัว กลับล้อเล่นอย่างหยอกล้อ บอกว่าตนเองหัวแข็งเหมือนกับเหล็ก

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาถูกถังเฉาทำลายแขนไปหนึ่งข้าง ก็จะต้องคิดว่าเขาออกมาจากโรงพยาบาลบ้าแน่

“ได้ แกพูดเองนะ!”

สายตาของหงเทียนเฉินหนาวยะเยือก เขาตัดสินใจจะยิงปืนข่มขู่เขาก่อน

ไม่ยิงไปที่จุดสำคัญของเขา ยิงส่ง ๆ ให้เขาเสียเลือดสักหน่อยก็พอ

นาทีต่อมา เขาเล็งไปที่ขาซ้ายของถังเฉา เหนี่ยวไกปืน

ปัง!

กระสุนยิงออกไปอย่างรวดเร็ว หมุนวนพุ่งไปทางถังเฉา

สายตาของหงเทียนหยาดุร้ายยิ่งขึ้น

ขวับ!

ทว่าถังเฉาขยับเพียงแค่สองก้าว กระสุนก็ยิงไปในอากาศ

“อะไรเนี่ย?”

ทันใดนั้นหงเทียนหยาก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขายิงพลาด?

หรือว่าถังเฉาหลบพ้น?

แซ่ด ๆ!

ผู้ชมที่อยู่รอบ ๆ ก็สั่นสะเทือนจนถึงขีดสุด

นึกไม่ถึง… ว่าเขาจะหลบกระสุนพ้น?!

ถังเฉายิ้ม “ผมบอกแล้วว่าในสายตาของผมนี่มันเป็นแค่ของเล่น แค่กองเศษเหล็กกองหนึ่ง สร้างความคุกคามได้น้อยกว่าตอนที่คุณไม่ถือปืนเสียอีกน่ะ”

สีหน้าของหงเทียนหยามืดครึ้มถึงขีดสุด ในใจกลับสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ถังเฉาเอ่ยต่อไปว่า “ของอย่างปืนเนี่ย คุณอาจจะไม่รู้จักมันมากไปกว่าผม มีเพียงอยู่ในมือของผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นถึงจะส่งผลกระทบออกมาได้อย่างเต็มที่”

“เดิมทีคุณไม่ได้ใช้ปืน ตอนนี้ควักปืนออกมา ช่วยได้แค่ลดกำลังการต่อสู้ของคุณเท่านั้น”

คำพูดครั้งนี้ทำให้หงเทียนหยาไม่อยากจะเชื่อเป็นอย่างยิ่ง

แต่ขอเพียงเขารู้ฐานะของถังเฉา เขาก็จะไม่ประหลาดใจขนาดนี้แล้ว

อย่าว่าแต่กระสุนเลย ต่อให้เป็นปืนใหญ่ ปืนบาซูก้าของฝ่ายศัตรู เขาล้วนแต่เคยเผชิญหน้ามาแล้ว

แค่ปืนพกกิ๊กก๊อก เป็นของเด็กเล่นจริง ๆ

บนหน้าผากของหงเทียนหยามีเหงื่อเย็นหลั่งออกมาเม็ดโตเท่าเมล็ดถั่ว ยิงเข้าไปที่ถังเฉาอีกหลายนัดอย่างไม่ตายใจ

ปัง ๆ!

ครั้งนี้ถังเฉาไม่ได้หลบ เพียงแต่ยืนนิ่ง ๆ อยู่ที่เดิมไม่ขยับเลยสักนิด

ว่ากันตามเหตุผล ระยะใกล้แค่นี้หงเทียนหยาไม่มีทางยิงไม่โดน

แต่ทว่าถังเฉากลับไม่ได้เป็นอะไรเลย

“นี่… นี่มันเป็นไปได้อย่างไร…”

“ทำไมแกถึงไม่เป็นอะไรเลย?”

หงเทียนหยาทึ่มอย่างถึงที่สุด มือที่จับปืนอยู่กำลังสั่นสะท้าน

ถังเฉายิ้มยั่ว จากนั้นก็แบมือออก

กริ๊ก ๆ!

กระสุนหัวโลหะหลายลูกถูกถังเฉาโยนลงพื้นตามใจชอบ

นึกไม่ถึงว่าจะเป็นกระสุนหลาย ๆ ลูกที่หงเทียนหยายิงออกไป

หัวกระสุนดำเป็นปื้น ส่วนหัวยุบลงไปลึก ๆ ดูเหมือนกับถูกกระแทกอย่างรุนแรง

บึ้ม!

ทันใดนั้นหงเทียนหยาราวกับถูกปะทะอย่างหนัก ความหวาดกลัวอย่างล้ำลึกเกาะกินในหัวใจของเขา

นึกไม่ถึงว่าถังเฉาจะรับกระสุนของเขาเอาไว้ด้วยมือเปล่า!

“บอกแล้วนี่ว่าของเล่นนี้มันเป็นแค่เศษเหล็กกองหนึ่งน่ะ”

ถังเฉายิ้ม จากนั้นก็เดินก้าวยาว ๆ ไปที่หงเทียนหยา

ครั้งนี้เป็นการลงมือฆ่าจริง ๆ!