ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงฝีเท้าต่ำ ๆ ของถังเฉาราวกับเสียงแห่งความตาย ส่งเสียงอยู่ในหัวของหงเทียนหยา นับถอยหลังห้วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเขา
ขวับ ๆ ๆ!
ทันใดนั้นสายตาของทุกคนในสนามกีฬาก็ล้วนแต่รวมกันอยู่บนร่างของถังเฉา
ขึ้นไปจนถึงคนบ้าบู๊ มู่ตงเฟิง ลงไปจนถึงประชาชนเมืองเจียงเฉิงทั่วไป ไม่มีผู้ใดไม่มีความตกตะลึงในดวงตา
นักบู๊คนหนึ่งพกปืน นี่ต้องเป็นภัยพิบัติบนภัยพิบัติอย่างไม่ต้องสงสัย
ความเห็นแจ้งของนักบู๊แข็งแกร่งเป็นพิเศษ ลมพัดยอดหญ้าขยับนิดหน่อยก็สามารถสัมผัสได้
ความแม่นยำของนักบู๊แม่นยำเป็นพิเศษ แม้ว่าจะเป็นของที่อยู่ไกลออกไปร้อยลี้ก็ล้วนแต่สามารถยิงได้ไม่พลาดเป้า
แต่ทว่าถังเฉาไม่เพียงแต่หลบลูกปืนของหงเทียนหยาได้หลายครั้ง กลับรับลูกกระสุนได้ด้วยมือเปล่า
นี่มันพิสดารเป็นที่สุดจริง ๆ ไม่เคยได้ยินมาก่อน!
ทางด้านตระกูลเย่ เย่เซ่าเตี๋ยตกใจจนทึ่มทื่อนั่งสั่นสะท้านอยู่บนที่นั่งเงียบ ๆ ใบหน้าขาวซีด
หงเทียนหยาเป็นตัวแทนเธอขึ้นต่อสู้ ถ้าหากเจ้ามังกรนั่นซักไซ้ขึ้นมา จะต้องตรวจมาจนถึงเธอแน่
ล่วงเกินนักบู๊ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เป็นเรื่องที่โง่เขลามาก ๆ เรื่องหนึ่ง
รูม่านตาของเย่อู๋เหินที่อยู่ข้าง ๆ เบิกกว้าง มองถังเฉาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
จากบนร่างของเขา เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุด ราวกับมดปะทะกับช้างสาร เขาหวาดกลัวจนไม่กล้าจะส่งเสียง
ในที่สุดตอนนี้เย่หรูอี้ก็สงบลงได้
เมื่อกี้นาทีที่หงเทียนหยาควักปืนออกมา เธอกังวลจริง ๆ ว่าถังเฉาจะถูกยิงตาย
หลินชิงเสว่ตาลอยทันที
ช่วงเวลาเมื่อครู่เธอมองเห็นเงาของถังเฉาจริงๆ
“อย่า… อย่าเข้ามา…”
สีหน้าของหงเทียนหยามองถังเฉาอย่างหวาดผวา ฉากที่เขารับกระสุนด้วยมือเปล่าเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนถึงขีดสุดจริง ๆ
เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนักบู๊ รู้ได้อย่างลึกซึ้งว่าใช้มือเปล่ารับกระสุนจำเป็นจะต้องใช้แรงภายในที่แข็งแกร่งถึงเพียงใด
เขาพิจารณาตัวเองแล้วยังไม่กล้าจะรับกระสุนด้วยมือเปล่า
เจ้ามังกรคนนี้มีภูมิหลังอย่างไรกันแน่
หงเทียนหยาถือปืนจ่อไปที่ถังเฉาต่อ แต่ถังเฉาทำราวกับมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น ยังคงเดินก้าวยาว ๆ ไปข้างหน้า
สุดท้ายก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา มองกดเขาจากมุมสูง
“วางปืนลงเถอะ”
ถังเฉาเอ่ยด้วยสายตาเย็นชา “กระสุนของปืนพกโคลท์โดยทั่วไปเป็น 11.43 มม.ต่อรอบ ระยะทางใกล้ขนาดนี้สามารถยิงหัวคนปกติให้ระเบิดได้ในนัดเดียว แต่กลับทำอันตรายอะไรต่อนักบู๊ไม่ได้”
“อีกอย่าง ปืนพกโคลท์ไม่มีแมกาซีนสำรอง ยิงได้แค่เจ็ดนัด เมื่อกี้คุณยิงไปหมดเจ็ดนัดแล้ว ตอนนี้ปืนพกของคุณไม่มีกระสุนแล้วล่ะ”
พอพูดคำพูดเรียบ ๆ จบ หงเทียนหยาก็สั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความหวาดกลัว
ถังเฉารู้จักชนิดของปืนขนาดนี้เชียว?
นักบู๊มีความทะนงของนักบู๊ ธรรมดาคนเป็นนักบู๊ โดยเฉพาะนักบู๊ที่ยิ่งใหญ่ จะไม่แตะต้องอาวุธพวกปืนผาหน้าไม้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความเข้าใจเลย
แต่ถังเฉากลับรู้เรื่องปืนมากขนาดนี้ แสดงให้เห็นว่าก่อนหน้านี้เขาจะต้องได้สัมผัสบ่อย ๆ แน่
“แก… แกเป็นใครกันแน่?”
หงเทียนหยามองถังเฉาด้วยความหวาดกลัว เสียงสั่น ๆ
ถังเฉาเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ได้บอกไว้ตั้งแต่แรกแล้วหรอกหรือ? ผมคือเจ้ามังกร”
“เจ้ามังกร?”
สายตาของหงเทียนหยาเปลี่ยนเป็นไร้จิตวิญญาณในฉับพลัน จากนั้นอารมณ์ก็พลุ่งพล่านขึ้น “ฉันพูดถึงฐานะที่แท้จริงของแก! ไม่ใช่รหัสประจำตัว!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉายั่วเย้ายิ่งขึ้น “นี่ก็คือฐานะที่แท้จริงของผม ผม… ก็คือเจ้ามังกร”
หงเทียนหยาไม่เชื่อโดยสิ้นเชิง บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นเม็ดโตไหลลงมา
“ไม่ใช่ว่าคุณอยากรู้ว่าผมคือใครหรอกหรือ? ถึงอย่างไรคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว ผมก็เลยเติมเต็มความปรารถนาให้คุณหน่อย”
ถังเฉาหัวเราะหึหึเอ่ยขึ้น
“ได้ยินมาว่าคู่นักมีดทั้งใต้และเหนือของตระกูลหูเป็นศิษย์น้องร่วมสำนักของคุณนี่?”
ทันใดนั้นถังเฉาก็เอ่ยเรื่องที่ไม่สัมพันธ์กันประโยคหนึ่งขึ้นมา
“…”
ถังเฉากดเสียงต่ำ มีเพียงเขากับหงเทียนหยาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
ได้ยินประโยคนี้แล้ว หงเทียนหยาก็ตะลึงไปพักหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมถังเฉาจะต้องถามคำถามนี้
คู่นักมีดทั้งใต้และเหนือเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องร่วมสำนักกับเขาก็จริง แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวกันมาก
โดยภาพรวมแล้วก็มาคนละทางไปคนละทางก็เท่านั้น
คืนที่ล้างไพ่ตระกูลหูคืนนั้น คู่นักมีดทั้งใต้และเหนือตายด้วยน้ำมือของถังเฉา หงเทียนหยานอกจากอุทานอย่างตกตะลึงแล้ว ก็ได้รับรู้ในศักยภาพของถังเฉาอยู่บ้าง
คำพูดของหลัวเฉิงไม่เป็นเท็จ ถังเฉาเป็นนักบู๊จริง ๆ
แต่ว่าถังเฉาไม่สามารถเข้าร่วมงานประชุมแดนเหนือได้แล้ว เพราะอะไรถึงได้พูดถึงคู่นักมีดทั้งใต้และเหนือขึ้นมาอย่างกะทันหัน?
ท่ามกลางสายตาประหลาดใจและสับสนของหงเทียนหยา ถังเฉาปลดหน้ากากโลหะที่สวมอยู่บนใบหน้าออกอย่างช้า ๆ ปรากฏให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง
ชั่วพริบตาที่มองเห็นใบหน้าที่แท้จริง รูม่านตาของหงเทียนหยาก็หดลงอย่างรุนแรง
“เป็นแก?!”
ทั้งร่างของหงเทียนหยาราวกับถูกฟ้าผ่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
เจ้ามังกรก็คือถังเฉา
มิน่าล่ะ เขาถึงได้รู้จักคู่นักมีดทั้งใต้และเหนือ
ถังเฉาสวมหน้ากากใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็นั่งยองลงไปอย่างช้า ๆ เอ่ยอยู่ข้าง ๆ หูของหงเทียนหยาเบา ๆ ว่า “จะบอกความลับให้กับคุณอีกอย่างนะ ผมใช้ชื่อ ‘เจ้ามังกร’ นี้ขึ้นต่อสู้ ที่จริงแล้วไม่ใช่ชื่อปลอม ๆ แต่เป็น… ตัวผมเองนี่แหละที่เป็นเจ้ามังกร”
บึ้ม!!!
เพิ่งจะสิ้นเสียงของถังเฉา หงเทียนหยาก็ช็อกจนถึงที่สุด ทั้งร่างสั่นสะเทือน พูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว
“แก… แกเป็น…”
หงเทียนหยามองถังเฉา อยากจะพูดประโยคต่อมาออกมามาก ๆ
แต่กล่องเสียงก็เหมือนกับโดนคนกดเอาไว้ เป็นตายอย่างไรก็พูดสองคำนั้นออกมาไม่ได้
เขาเป็นเจ้ามังกร ดังนั้นศักยภาพของเขาถึงได้แข็งแกร่งได้ขนาดนั้น
เขาเป็นเจ้ามังกร ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับปืนมาก ๆ
เขาเป็นเจ้ามังกร ดังนั้นเขาจึงสามารถรับกระสุนด้วยมือเปล่าได้ง่าย ๆ เหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก
หงเทียนหยาคิดไปเองว่าได้ควบคุมชีวิตของถังเฉา ไหนเลยจะรู้ว่าคนที่ถูกควบคุมชีวิตจริง ๆ ก็คือตนเอง
หงเทียนหยาไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว ถึงขั้นที่แม้จะวิ่งหนีก็ยังดึงแรงออกมาไม่ได้
ลำพังแค่ชื่อเจ้ามังกรสองคำนี้ก็เพียงพอที่จะบีบเขาให้ตายแล้ว!
“ออกเดินทางเถอะ”
น้ำเสียงของถังเฉาหนาวยะเยือก
นาทีต่อมา เขาก็ลงมืออย่างรุนแรงและรวดเร็ว คว้าเอาคอของหงเทียนหยาไว้ ออกแรงไปตรง ๆ
กร๊อบ!
คอของหงเทียนหยาถูกถังเฉาหักไปตรง ๆ
ศพค่อย ๆ ไหลลงมา จนตายไป ดวงตาของหงเทียนหยาล้วนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ดูเหมือนก่อนตายจะมองเห็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวอย่างไรอย่างนั้น
“ประธาน!”
“นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้าฆ่าประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงต่อหน้าต่อตาท่านบ้าบู๊? ไม่รู้จักความเป็นความตาย!”
พอหงเทียนหยาตายไป ทั้งตัวมังกรสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงก็ไร้หัว สีหน้าของทุกคนก็กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
แซ่ด ๆ!
ทั่วทั้งสนามกีฬาก็เกิดเป็นคลื่นใหญ่ยักษ์
การตายของหงเทียนหยาก็เหมือนกับการโยนหินก้อนยักษ์ลงบนผิวทะเลสาบที่เงียบสงบ ละอองน้ำแตกฉานซ่านเซ็น
คนของตระกูลเซี่ย ตระกูลลู่และตระกูลหู สามตระกูลร่ำรวยที่ยิ่งใหญ่แห่งเมืองเจียงเฉิงล้วนแต่มองอย่างทึ่มทื่อ
นึกไม่ถึงว่าประธานของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงจะตายแล้ว?
คนอื่น ๆ ก็มองถังเฉานิ่ง ๆ รู้สึกว่าพวกเขากำลังจะจบเห่แล้ว!
แต่ทว่าถังเฉาไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใดทั้งนั้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “หงเทียนหยาเป็นถึงประธานของสมาคมการต่อสู้ ไม่ปฏิบัติตามบูโด ลักลอบพกปืนเข้ามาในสนาม กระทำความผิดอย่างใหญ่หลวง”
“เขาจะฆ่าผม ทำไมผมจะฆ่าเขาไม่ได้?”
เสียงน่าเกรงขามของถังเฉาดังสะท้อนไปทั่วทั้งบนเวทีประลอง
สมาชิกของสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงที่ร้องตะโกนพวกนั้นก็พูดไม่ออกในทันที
ใช่สิ ประธานของพวกเขายิงปืนก่อน ตายไปก็โทษคนอื่นไม่ได้
“ตั้งแต่นาทีนี้ไปจะไม่มีสมาคมการต่อสู้แห่งเมืองเจียงเฉิงอีกต่อไป!”
ถังเฉาเอ่ยประกาศ
