ลู่เจียงไห่เกิดมาจากครอบครัวชาวนา และเขาก็เคยประสบกับสงครามเมื่อตอนที่เขายังเด็ก
ในยุคที่กินไม่อิ่ม ไม่มีเสื้อผ้าที่อบอุ่น และคุณต้องเฝ้าระวังกับเสียงปืนหรือระเบิดที่ตกลงมาจากฟากฟ้าอยู่เสมอ การเอาใจใส่ผู้อื่นเป็นเรื่องที่ดี
แต่ลู่เจียงไห่ไม่ใช่คนสูงส่งแบบนั้น
หลังจากการก่อตั้งตระกูลลู่ เขาได้เตือนลูกชายของเขาเสมอว่า คนไม่รักตัวเอง ฟ้าดินประหัตประหาร
ลูกชายของเขาได้ยินประโยคนี้แล้วจึงบอกหลานชายของเขา ซึ่งก็คือลู่โป๋หาน
โดยอาศัย ‘ความเชื่อ’ นี้ ทำให้ตระกูลลู่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็กลายเป็นหนึ่งในสามยักษ์ใหญ่ในเมืองเจียงเฉิง
เขาเป็นวีรบุรุษยุคนั้น
อะไรวีรบุรุษในยุคนั้น?
เกิดในยุคสงครามและความวุ่นวาย ข้ายอมทำผิดต่อคนในใต้หล้า แต่ไม่ยอมให้คนในใต้หล้าผิดต่อข้า
ดังนั้น เมื่อไวโอเล็ตบอกว่าใครก็ตามที่จับตัวหลินชิงเสว่หรือถังเสี่ยวลี้ได้ จะรอดพ้นจากความตาย ตระกูลลู่ก็ไม่ลังเลเลยที่จะทำมัน
สำหรับชีวิตของตระกูลอื่นๆ?
เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน
วีรบุรุษผู้นี้ กลับหัวใจวายเพราะหวาดกลัวถังเฉาและเสียชีวิต
มันน่าเสียดายและมันช่างน่าถอนหายใจ
เรื่องบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ!
ทั้งโรงยิมเงียบและมีความเศร้าลึกๆ
ตระกูลอื่นไม่มีความสุขกับการตายของลู่เจียงไห่ ตรงกันข้าม มีความรู้สึกเศร้าแบบกรวดน้ำคว่ำกะลา
ทุกคนรู้ดีว่า แม้ว่าลู่เจียงไห่จะอายุมากกว่า 70 ปี แต่เขายังคงเป็นเสาหลักของตระกูลลู่
ลู่เจียงไห่ตายแล้ว และตระกูลลู่ก็อยู่ไม่ไกลจากการพังพินาศ
ตระกูลลู่พินาศ ใครจะเป็นคนต่อไป?
ผู้นำของทุกตระกูลตึงเครียด และมองขึ้นไปที่ไวโอเล็ตด้านบน
ไวโอเล็ตยังคงยืนอยู่ด้านบนด้วยท่าทางขี้เล่น “ตายแล้วเหรอ? ไม่สนุกเลย”
เมื่อประโยคนี้จบลง สายตาของตระกูลด้านล่างก็มองเธอแตกต่างไปจากเดิม
ไม่มีความระมัดระวังเหมือนเมื่อก่อน ตรงกันข้าม แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
เห็นชีวิตคนอื่นไร้ค่าเช่นนี้ สุดท้ายแล้วแม้ว่าจะทำตามคำขอของเธอ พวกเขาจะรอดได้จริงหรือ?
ถังเฉามองดูตระกูลเหล่านี้ด้วยความสงสาร
พวกเขาคิดว่าพวกเขากำลังช่วยตัวเองให้รอด แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่ายังไงตนเองหนีความตายไม่พ้น
ทฤษฎีการเอาชีวิตรอดและการกบฏต่อความตาย ไม่มีอยู่จริง
อย่าว่าแต่พวกเขาเลย แม้แต่หลินโป๋หลายที่อยู่หลังไวโอเล็ตก็ยังรู้สึกหนาวสั่นด้วยเหงื่อเย็น
“คุณฆ่าปู่ของผม…”
ทันใดนั้น ถังเฉาก็ได้ยินเสียงที่ทุ้มต่ำและมืดมน
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ลู่โป๋หานซึ่งคุกเข่าอยู่ในโรงยิม
เขายังคงคุกเข่าอยู่ แต่ในเวลานี้เขาเงยหน้าขึ้นแล้ว สายตาของเขาจ้องมองไปที่ถังเฉาอย่างขุ่นเคือง
ถังเฉาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เขายังคงมีสีหน้าเย็นชา “ปู่ของคุณเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวาย เกี่ยวอะไรกับผม?”
“ถ้าคุณไม่ได้ทำให้ปู่ผมกลัว แล้วเขาจะหัวใจวายได้ยังไง?”
ลู่โป๋หานพูดอย่างเย็นชา เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน และสายตาที่มองไปที่ถังเฉา ราวกับว่าเขากำลังเฝ้าดูศัตรูที่ฆ่าพ่อเขา
สายตาของถังเฉาก็ค่อยๆเย็นชาลง “ตระกูลลู่ของคุณไม่ควรตายหรือ? จับตัวภรรยาและลูกสาวของผม แม้แต่เด็กหญิงอายุ 5 ขวบก็ไม่ยอมปล่อย ในความคิดของผม ตายไปก็ไม่สาสมกับความผิดที่ได้กระทำ”
“บางที ผมควรจะจัดการกับพวกคุณก่อน เก็บไว้ก็เป็นหายนะ”
น้ำเสียงของถังเฉาสงบ ราวกับพูดถึงเรื่องธรรมดา
แม้ว่าลู่เจียงไห่จะไม่มีอาการหัวใจวาย ถังเฉาก็จะคอหักของเขา
เพียงแต่ว่าลู่เจียงไห่มีอาการหัวใจวายก่อน ซึ่งทำให้รู้สึกน่าสังเวชมากขึ้น
“นอกจากนี้ คุณไม่ควรเกลียดผม คุณควรเกลียดผู้หญิงข้างบนคนนั้น”
ถังเฉาหันกลับมาและชี้ไปที่ไวโอเล็ตด้านบนและพูดกับลู่โป๋หาน
ประโยคนี้ ทำให้เจตนาฆ่าของลู่โป๋หานระเบิดออก
“คุณฆ่าปู่ผม แล้วไม่รับสารภาพ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น คุณก็ไปตายซะ!”
โห่ร้องอย่างบ้าคลั่ง จู่ๆลู่โป่หานก็คว้าปืนพกจากเอวของผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างๆเขา และชี้ไปที่ถังเฉา
บูม!
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็เต็มไปด้วยความระมัดระวัง
“ลู่โป๋หาน คุณจะทำอะไร วางปืนลง!”
เซี่ยสิงจู๋ดุลู่โป๋หานด้วยความโกรธ
อย่างไรก็ตาม ลู่โป๋หานไม่เพียงแต่ไม่วางปืนลงเท่านั้น แต่ยังเดินไปอย่างช้าๆ
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “ถังเฉา ปู่ของผมตายแล้ว และผมไม่มีอะไรต้องเสียดาย ฆ่าคุณ เพื่อสักการะวิญญาณของปู่ของผมบนท้องฟ้า นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมสามารถทำได้เพื่อเขา!”
“อย่า……”
หลินชิงเสว่ที่อยู่ข้างตระกูลหลินแล้วในเวลานี้ โดยอุ้มถังเสี่ยวลี้ไว้ในอ้อมแขนของเธอและกรีดร้องด้วยความตกใจ
“มันเริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ…”
ไวโอเล็ตเฝ้าดูสถานการณ์ด้านล่างด้วยความสนใจและเตือนในเวลาที่เหมาะสม “ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมง รีบหน่อยเร็วเข้า”
ประโยคนี้ได้เพิ่มความกดดันในใจของทุกคนอย่างไม่ต้องสงสัย
ก่อนที่ระเบิดจะระเบิด มีเวลาเหลือครึ่งชั่วโมง
มู่ตงเฟิงและบ้าบู๊ก็รู้สึกกดดันเช่นกัน
ถังเฉามองไวโอเล็ตอย่างเย็นชา จากนั้นมองไปที่ลู่โป๋หานอย่างสงบ
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาถูกปืนจ่อมาที่หัวของเขาในหนึ่งวัน
ครั้งล่าสุดคนที่เอาปืนมาจ่อเขาคือหงเทียนหยา ได้เสียชีวิตแล้ว
เขาพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ให้ลู่โป๋หาน”คุณคงไม่ได้คิดว่า คุณเอาปืนก็จะฆ่าผมได้ใช่ไหม?”
ลู่โป๋หานยังคงจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาและส่ายหัว “ผมรู้ ไม่สามารถฆ่าคุณด้วยการยิงเพียงครั้งเดียว เพราะว่า แม้แต่ปรมาจารย์อย่างไวโอเล็ตของสมาคมการต่อสู้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ”
ถังเฉาไม่ได้พูด แต่หรี่ตาและมองเขาอย่างลึกซึ้ง
ลู่โป๋หานไม่ใช่คนโง่ ปืนที่ไม่สามารถฆ่าเขา ไม่เอาออกมาจัดการกับเขาหรอก
ซ่า！
อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมา เขาก็หันปืนไปที่ทางตระกูลหลินที่ตัวหลินชิงเสว่
“คุณไม่กลัวปืน แต่ภรรยาของคุณล่ะ?”
การกระทำนี้ เป็นสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง
ทันใดนั้น สีหน้าของหลินชิงเสว่ก็ซีดขาว
สีหน้าของถังเฉาก็ขาวซีดเช่นกัน และใบหน้าของเขาก็มืดมนอย่างมาก
เขาคิดไม่ถึงว่า ต่อหน้าต่อตาเขา ลู่โป๋หานจะกล้าทำร้ายภรรยาของเขา
หลินรั่วหวีได้ปกป้องหลินชิงเสว่ไว้ด้านหลัง ถังเฉาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
สายตาของเขาค่อยๆมืดลง”ในกรณีนี้ คุณยังมีโอกาสยิงไหม?”
ลู่โป๋หานไม่ได้พูด แต่ยังคงเล็งปืนไปที่หลินชิงเสว่
อย่างไรก็ตาม มีเหงื่อเล็กน้อยปรากฏบนฝ่ามือของเขาที่ถือปืน
หลินรั่วหวีเป็นปรมาจารย์ที่ไม่มีใครเทียบได้ แม้ว่าจะมีคำสั่งห้ามของไวโอเล็ตว่าห้ามลงมือ แต่เขายังสามารถปกป้องหลินชิงเสว่ได้
กระสุนไม่สามารถทำร้ายหลินชิงเสว่ได้เลย
อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ลู่โป๋หานยังคงถือปืน มันเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะวางใจ
ความสนใจของทุกคนมุ่งไปที่ลู่โป๋หาน
ไม่มีใครสังเกตเห็น มีร่างหนึ่งกำลังใกล้เข้ามาอย่างเงียบๆ
เขามาข้างหลังหลินชิงเสว่และทันใดนั้นก็ผลักเธอออกไป!
“อ๊าก……”
หลินชิงเสว่ถูกผลักออกไปโดยไม่ทันระวัง ร่างกายของเธอก็เสียการทรงตัว และเธอก็เดินโซเซไปข้างหน้าและล้มลง
ถังเสี่ยวลี้ในอ้อมแขนของเขาก็ล้มลงเช่นกัน
“เสี่ยวลี้!”
แม้ว่าเขาจะล้มลง หลินชิงเสว่ก็ปกป้องลูกสาวของเธอไว้อย่างดี
การเปลี่ยนแปลงนี้ดึงดูดความสนใจของลู่โป๋หาน
เขาเหนี่ยวไกโดยไม่ลังเล
ปัง!
กระสุนพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนของหลุมดำในทันที
“ชิงเสว่!”
สีหน้าของถังฉาเปลี่ยนไปอย่างมาก และคนทั้งคนก็รีบวิ่งไปที่หลินชิงเสว่โดยอัตโนมัติ
หลินรั่วหวีไม่รู้ว่ามีคนผลักหลินชิงเสว่อย่างรุนแรงที่หลังของเธอ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
เมื่อทุกคนคิดว่าหลินชิงเสว่จะต้องตาย ร่างหนึ่งก็พุ่งไปที่หลินชิงเสว่อย่างบ้าคลั่ง
เป็นถังเฉา เขาใช้เนื้อและเลือดเพื่อปกป้องหลินชิงเสว่
ตุ้บ!
ในเวลาเดียวกัน กระสุนก็ทะลุด้านหลังของถังเฉา
ดอกไม้สีเลือดสดใสเบ่งบาน และเลือดก็ย้อมเสื้อผ้าของถังเฉาในทันที
เงียบ
รอบๆเงียบกริบ
ทุกคนเบิกตากว้างและมองไปที่ฉากนี้อย่างเหลือเชื่อ
ไม่มีใครคิดว่า ถังเฉาจะปกป้องหลินชิงเสว่อย่างบ้าคลั่งเช่นนี้
แม้แต่หลินรั่วหวีก็คิดไม่ถึง เมื่อเขาเห็นฉากนี้ ลำคอของเขาก็กลิ้งไปมา ราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไร แต่เขากลั้นไว้
“ถังเฉา!”
หลังจากจ้องมองอย่างเหม่อลอยเป็นเวลาหลายวินาที หลินชิงเสว่ก็ดึงสติกลับมาได้ และกอดไหล่ของถังเฉาแน่น ใบหน้าของเธอก็ตื่นตระหนก
“คุณเลือดออก เลือดเยอะมาก…”
น้ำตาของหลินชิงเสว่ร่วงหล่นราวกับไข่มุกที่เชื่อกขาด เธอหยิบทิชชู่ออกมาอย่างบ้าคลั่งและเช็ดให้ถังเฉา
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเช็ดยังไงก็เช็ดไม่สะอาด แต่ไหลมากขึ้นเรื่อยๆ
ได้กระเด็นเต็มใบหน้าของหลินชิงเสว่
ถังเฉากอดหลินชิงเสว่และพูดด้วยรอยยิ้ม”ผมสบายดี อาการบาดเจ็บแค่นี้ ไม่เป็นไร”
“ยังจะบอกว่าไม่เป็นไร เลือดไหลออกมาเยอะขนาดนี้ ทำไมคุณต้องวิ่งมาด้วย?”
หลินชิงเสว่ร้องไห้หนักมาก
เมื่อเห็นหลินชิงเสว่เป็นเช่นนี้ ทุกคนก็มองหน้ากัน
เซี่ยสิงจู๋และคนอื่นๆ ถึงกับลืมที่จะเอ่ยปากพูดด้วยซ้ำ
หลินชิงเสว่แสดงความอ่อนแอเช่นนี้ต่อบุคคลภายนอกเมื่อใด?
เฉพาะเมื่อถังเฉาได้รับบาดเจ็บ เธอจึงจะร้องไห้เช่นนี้
“ฮ่าๆๆๆ……”
ลู่โป๋หานหัวเราะเสียงดังจากด้านหลัง”นามสกุลถัง หลินชิงเสว่เป็นจุดอ่อนของคุณจริงด้วย ผมจะคอยดูว่า คุณกินกระสุนได้กี่นัด!”
นัยน์ตาของถังเฉาเย็นชา “คุณคิดว่า ผมถูกกระสุนหนึ่งนัด ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเหรอ?”
เมื่อสิ้นเสียงลง ถังเฉาก็ยืนขึ้นอย่างช้าๆ
ว้า!
เห็นได้ชัดว่ามันถูกกระสุนปืนยิง แต่ดูเหมือนว่าไม่เป็นอะไร
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนก็ประหลาดใจ
ลู่โป๋หานก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน “คุณ… ทำไมคุณถึงไม่เป็นอะไรเลย?”
คนทั่วไป จะไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ แม้ว่าเขาจะถูกยิงแค่ที่ไหล่ก็ตาม
ทำไมถังเฉากลับเหมือนถูกยุงกัด?
ถังเฉายิ้มอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในสนามรบ และยังคงไม่ล้มลงไป
ไม่ต้องพูดถึงแค่กระสุนเข้าที่ไหล่
สำหรับเขา ไม่ได้รับผลกระทบเลย
วินาทีต่อมา ถังเฉาก็ระเบิดแสงเย็นเยียบสองดวงในดวงตาของเขา “กล้ายิงภรรยาของผมไม่มีใครช่วยคุณได้!”
ทันทีที่เสียงหายไป ถังเฉาก็ถีบออกไปที่ลู่โป๋หานอย่างดุเดือด
ท่าของขาที่ถีบออกไปอย่างกระฉับกระเฉง ทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยน
ใครโดนเตะแบบนี้ จะต้องตายแน่นอน!
ลู่โป๋หานก็กลัวเช่นกัน ขณะที่เขากำลังจะยิง จู่ๆก็มีอาการปวดที่ข้อมืออย่างรุนแรง
จากนั้นเขาก็หมดสติ
ถังเฉาคว้าข้อมือของลู่โป๋หานและบิดอย่างแรง
คลิก!
ข้อมือของเขาหักเป็น 90 องศาโดยตรง และก็มองเห็นกระดูกของเขาได้จางๆ
“อ๊าก……”
ลู่โป๋หานกรีดร้องเหมือนหมูที่ถูกฆ่า
เขากำมือที่หักและปล่อยปืนพกลงกับพื้น
“จบแล้ว ตระกูลลู่ พินาศซะ”
น้ำเสียงถังเฉาเฉยเมย ขณะที่พร้อมที่จะยุติลู่โป๋หาน
หุหุ…
ทันใดนั้นก็มีลมแรงพัดมาจากด้านหลัง และโจมตีไปทางด้านหลังของถังเฉา
ถังเฉาไม่คิดจะหลบเลย แต่หันกลับและทุบมันด้วยหมัด
ปัง！
ร่างคนนั้นถอยหลังหลายก้าวและมองถังเฉาด้วยความประหลาดใจ
สายตาของถังเฉาเย็นชาเล็กน้อย
มันคืออาวุธสงคราม
