สายตาของแขกที่อยู่รอบๆ ต่างมองตามไปที่หลินชิงเสว่
ในบรรดาคนเหล่านี้มีตระกูลหลวงในเยี่ยนตูที่มีชื่อเสียงพอๆกับตระกูลหลิน สถานะของหลินชิงเสว่ไม่ได้มีระดับสูงขึ้น แต่พวกเขายังคงรับรู้และตระหนักได้ว่า บรรยากาศของสถานการณ์กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบ ๆ
ส่งผลลัพธ์ออกมาเช่นนี้เป็น เป็นเพราะถงเจินหาเหาใส่หัวตัวเอง
ถ้าไม่ใช่เพราะถงเจินตื่นเต้นเกินไป อิจฉาตาร้อนที่เห็นลูกสาวของหลินชิงเสว่จับฉลากได้ ในสถานการณ์ฉุกเฉินก็เริ่มประท้วงการตัดสินใจของหม่าเหวินซวนกับสมาคมการค้าเก้าราชาแห่งเยี่ยนตูระดับสูง ทำให้หม่าเหวินซวนโกรธมาก ถงเจินก็คงไม่มีจุดจบเช่นนี้
หลินอิ่นตระหนักได้ว่า ให้หลินชิงเสว่ช่วยพูดขอร้องแทนพวกเขา หม่าเหวินซวนถึงจะยอมยกโทษให้พวกเขา
ชั่วขณะ ก่อนหน้านี้ยังเคยดูถูกหลินชิงเสว่ ไม่ใช่ครั้งเดียวเท่านั้นที่หลินอิ่นกลั่นแกล้งเธอ ครั้งแรกใช้สายตาดูหมิ่นมองดูเธอ
เมื่อถงเจินได้ฟัง หน้าถอดสี “หลินอิ่น นายบ้าไปแล้วใช่ไหม? นายไปขอร้องเธอทำไม? คนที่นายควรขอร้องคือท่านประธานหม่า!”
“พวกปากพาซวย หุบปากซะ!”
หลินอิ่นตะโกนด้วยความโกรธ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
ผู้หญิงคนนี้ใช้แค่ปาก ก็ทำให้ตระกูลหลินตกอยู่ในภาวะวิกฤต หลินอิ่นอยากที่จะเข้าไปตบหน้าเธอให้ตาย!
สำหรับเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงต้องไปขอร้องหลินชิงเสว่ ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ
เขาแค่เดินตามความรู้สึกของเขา ในตอนนี้ในใจของเขา มีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง หลินชิงเสว่จะกลายเป็นบุคคลสำคัญในการกำหนดสถานการณ์ในคืนนี้
หลังจากห้ามปรามถงเจินแล้ว จากนั้นหลินอิ่นก็มองไปที่หลินชิงเสว่ การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความกังวล
ก่อนหน้านี้ เขาและถงเจินปฏิบัติเช่นนั้นกับหลินชิงเสว่ หลินชิงเสว่จะไปช่วยพูดขอร้องแทนพวกเขาหรือไม่?”
หลินชิงเสว่หน้ามืด ใบหน้าที่สวยงามแสดงท่าทีไม่แยแส และมองดูฉากนี้โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ถังเฉาก็ยืนข้างๆและไม่พูดอะไร ถงเจินมีจุดจบเช่นนี้ เป็นเพราะเธอหาเหาใส่หัวตัวเอง
หม่าเหวินซวนมองไปในทิศทางของหลินชิงเสว่ แต่ในวินาทีต่อมา ฉากที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็ปรากฏขึ้น หม่าเหวินซวนผู้ซึ่งไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา สายตาที่มองหลินชิงเสว่ มีทัศนคติที่แฝงด้วยความเคารพนับถือมากขึ้น และยังยกมุมปากขึ้น ยิ้มให้เธออย่าเป็นมิตร
การยิ้มนี้ไม่มีปัญหาใดๆ ทุกคนที่อยู่ในสถานที่นี้ต่างตกตะลึง
หลินชิงเสว่ก็รู้สึกไม่เข้าใจ สีหน้างุนงง
ท่านประธานหม่า เหมือนจะรู้จักตัวเอง……
และพวกเขาจะรู้ได้อย่างไร หม่าเหวินซวนจ้องมองถังเฉาก่อน จากนั้นค่อยมองหลินชิงเสว่
นี่คือภรรยาของท่านไหน!
หม่าเหวินซวนกำลังจะกล่าวทักทายอย่างตื่นเต้น สายตาของถังเฉาจ้องมองมา ชั่วขณะเขาก็ตกใจ และไม่กล้าพูดอะไร
“ท่านประธานหม่า ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นอกจากนี้ ผมก็คำนึงถึงผลประโยชน์ของสมาคมการค้าเก้าราชาแห่งเยี่ยนตู!”
ใช้โอกาสที่หม่าเหวินซวนอมยิ้ม ถงเจินคิดว่าอารมณ์หม่าเหวินซวนคงจะดีขึ้น และรีบตะโกน
เพี๊ยะ!
รอยยิ้มบนใบหน้าของหม่าเหวินซวนหายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย และก็ตบไปหนึ่งที “ไม่ตั้งใจก็สามารถพูดเรื่องผิดๆได้เหรอ? นายเป็นใครกัน กล้ามาตำหนิสมาคมการค้าเก้าราชาแห่งเยี่ยนตูของฉันเหรอ?”
หลังจากการตบครั้งนี้ ใบหน้าของถงเจินก็บวมขึ้นทันที และเลือดจำนวนมากก็ไหลออกจากปาก ท่าทางดูน่าอนาถอย่างยิ่ง
“ทำไมเหรอ? เบอร์ที่ฉับจับขึ้นมา เธอก็มาบอกว่าฉันโกง? ตระกูลถงของพวกเธอ ช่างใจกล้ามากเหลือเกิน!”
หม่าเหวินซวนกระชากผมยาวของเธอ สายตาที่มองไปที่ถงเจินเต็มไปด้วยความพิฆาต
“อ๊ะ……”
“ท่านประธานหม่า ไว้ชีวิตด้วยเถอะ ท่านประธานหม่าไว้ชีวิตฉันด้วย!”
เสียงของถงเจินกรีดร้องเสียงแหบอย่างน่าสมเพช แต่เมื่อเทียบกับความเจ็บปวด ในแววตาเธอมีความหวาดกลัวมากกว่า
“หลินอิ่น ช่วยฉัน ช่วยฉันด้วย……”
ถงเจินอีกข้างหนึ่งเอียงศีรษะ และร้องขอความช่วยเหลือจากหลินอิ่น
แม้ว่าสีหน้าของหลินอิ่นจะแย่ แต่ไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว
เป็นผลให้ ทั่วทั้งวังคริสตัลเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องที่น่าสมเพชของถงเจิน
หม่าเหวินซวนไม่สนใจใยดีใดๆ ท่าทางที่ประจบสอพลอและมองไปที่ถังเฉาและหลินชิงเสว่ และพูดว่า “คุณหลิน ขอโทษจริงๆ การจัดงานของสมาคมการค้าเก้าราชาแห่งเยี่ยนตู มั่นใจไม่มีลับลมคมใน หรือการเล่นพรรคเล่นพวก ขอให้คุณหลินโปรดเชื่อใจพวกเรา!”
หม่าเหวินซวนพูดอย่างเคร่งขรึมและชอบธรรม คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเขาทำอะไรผิด และกำลังขอโทษหลินชิงเสว่
เมื่อมองดูฉากนี้ หลินชิงเสว่ก็ตกตะลึงเล็กน้อย
เธอเองก็ไม่ได้สงสัยเช่นกัน!
ผู้คนที่อยู่ในสถานการณ์แทบไม่เชื่อ คนที่มีอิทธิพลอย่างหม่าเหวินซวน จะมาขอโทษผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง
สำหรับถงเจินนั้นยิ่งตะลึงจนอึ้ง และใบหน้าของหลินอิ่นก็กระตุกอย่างรุนแรง
ก่อนหน้านี้เขาก็มีลางสังหรณ์ กุญแจสำคัญอยู่ที่หลินชิงเสว่ ไม่คาดคิด หม่าเหวินซวนจะไปขอโทษหลินชิงเสว่จริงๆ!
แม้ว่าจะไม่ค่อยอยากเชื่อ แต่ความจริงก็เตือนสติพวกเขายังจริงจัง
ถงเจินแสดงรอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ออกมา และพูดกับหลินชิงเสว่เบาๆ “ชิงเสว่ ช่วยน้ารองด้วย……”
“ช่วยฉันด้วย……”
ถงเจินกำลังขอร้อง แต่ว่า หลินชิงเสว่ก็ยังแสดงสีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไร
“หลินชิงเสว่……เธอจะทนดูฉันทำให้ท่านประธานหม่าขุ่นเคืองเหรอ?”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ถงเจินก็กัดฟันแน่น ใบหน้ากระตุกอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าโกรธเคืองจากความไม่แยแสของหลินชิงเสว่
และเธอก็ลืมไปว่า ก่อนหน้านี้ตัวเองเคยสร้างความลำบากใจให้หลินชิงเสว่ยังไง
ถังเฉาอยู่ข้างๆมองดูอย่างเงียบๆ เขาไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องนี้ ทั้งหมดนี้อยู่ที่การตัดสินใจของหลินชิงเสว่
ไม่ว่าหลินชิงเสว่จะตัดสินใจอย่างไร เขาก็สนับสนุน
“หลินชิงเสว่ เธอจะไร้เยื่อใยขนาดนี้เลยเหรอ? ถึงยังไงเธอก็เป็นน้ารองของเธอ!”
หลินอิ่นเห็นว่าหลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธเคือง “แม้ว่าน้ารองของเธอจะทำผิดต่อเธอ แต่ที่ทำไปก็เพราะหวังดีต่อเธอ!”
หลินอิ่นก็โกรธจนหงุดหงิดร้อนใจ และตะโกนใส่หลินชิงเสว่
แววตาอันเคร่งขรึมของถังเฉาแวบขึ้นมา และเดินไปหาหลินอิ่นอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างเย็นชา “ถ้านายยังเอาคำว่าศีลธรรมมาข่มขู่ ฉันจะทำให้นายพูดไม่ได้ตลอดไป!”
ทันใดนั้น รัศมีพิฆาตอันรุนแรงก็แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณโดยรอบ และหลินอิ่นก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว และหยุดพูดทันที
ใบหน้าของถงเจินเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เกลียดตัวเองว่าทำไมเวลาพูดไม่ไตร่ตรองให้ดีๆ และยิ่งเกลียดที่หลินชิงเสว่เห็นคนกำลังจะตายก็ยังไม่ยอมช่วย
จากนั้น ในเวลานี้ หลินชิงเสว่ก็เปิดปากพูด และมองไปที่หม่าเหวินซวน “ท่านประธานหม่า ในเมื่อเธอไม่ได้ตั้งใจตำหนิท่าน ก็ทำเรื่องใหญ่ให้กลายเป็นเรื่องเล็ก และเรื่องเล็กให้กลายเป็นไม่มีอะไร ครั้งนี้ก็อภัยให้เธอเถอะ”
เดิมทีถงเจินที่สิ้นหวังไปแต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาทันที เธอมองไปที่หม่าเหวินซวนอย่างคาดหวัง
คนที่ถูกพูดถึงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า “เอาล่ะ ในเมื่อคุณหลินพูดเช่นนี้แล้ว ถ้างั้นครั้งนี้ก็จะยอมปล่อยเธอไป ถ้ายังกล้ามาแตะต้องศักดิ์ศรีของสมาคมการค้าเก้าราชาแห่งเยี่ยนตู ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น แต่ทั้งตระกูลถง จะต้องพินาศ”
ถงเจิ้นตัวสั่น และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ค่ะ ท่านประธานหม่า!”
คนอื่นๆก็ส่ายหัว สายตาที่มองหลินชิงเสว่เหมือนคนที่โง่เขลา
ก่อนหน้านี้ถงเจินและหลินอิ่นปฏิบัติต่อเธออย่างไร ทุกคนเห็นมากับตา ไม่คาดคิดว่าหลินชิงเสว่จะให้อภัยพวกเขา
หลินชิงเสว่เงียบไปครู่หนึ่ง และมองไปที่ถังเฉา “คุณก็คิดว่าฉันทำผิดไปไหม?”
สายตาที่นิ่งเฉยของเธอมองไปที่เขา
ถังเฉาส่ายหัว และยิ้ม “ไม่ คุณไม่ได้ทำผิด การตัดสินใจของคุณทุกอย่าง ผมสนับสนุนหมด”
หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เธอเข้าใจว่า ไม่ว่าจะทำอะไร ถังเฉาก็เข้าใจเธอ
แม้ว่าการทำเช่นนี้ จะทำให้ถงเจินเสียใจ แต่ว่า นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่หลินชิงเสว่ต้องการ
“จริงสิ ชิงเสว่?”
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยและอึดอัดใจก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง
เมื่อมองย้อนกลับไป คือหลินอิ่นและถงเจิน
เห็นรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจและประจบประแจงบนใบหน้าของพวกเขาและพูดว่า “ชิงเสว่ ขอความสะดวกให้ฉันหน่อยได้ไหม เอาเบอร์ที่ลูกสาวเธอจับได้ขายให้พวกเราได้ไหม?”
