บทที่ 72โลกนี้มันกลม
วันที่สอง ถังเฉาและหลินชิงเสว่ไปส่งถังเสี่ยวลี้ที่โรงเรียนอนุบาลด้วยกัน หลังจากนั้นก็ไปที่อาคารกั๋วจี้
ช่วงเวลาหลังจากนี้ ถังเฉาจะอยู่ที่อาคารกั๋วจี้ตลอด ตามที่หลินชิงเสว่เคยพูดว่า เขาต้องมีงานที่เหมาะสม
“คุณคิดทบทวนเรื่องนี้อีกครั้งมั้ย?”
ขณะขับรถหลินชิงเสว่มองไปที่ถังเฉาแวบหนึ่ง “อยู่ที่ลี่จิงกรุ๊ป ฉันไม่เอาเปรียบคุณหรอก”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ถังเฉายิ้มอย่างขมขื่น “หรือว่าผมดูเหมือนหนุ่มน้อยหน้ามน ที่ต้องให้คุณเลี้ยงดูหรือ?”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น……….”
สีหน้าหลินชิงเสว่เปลี่ยนทันที แล้วรีบอธิบายว่า “ฉันแค่อยากจะช่วยคุณ”
“ผมทราบ”
ถังเฉามองหลินชิงเสว่อย่างจริงจัง แล้วกล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม ผมจะใช้ความสามารถของตนเองเพื่อพิสูจน์ให้คุณเห็น การเลือกของคุณในตอนนั้น คุณเลือกไม่ผิด”
“ฉะนั้นเรื่องที่ผมเคยสัญญากับคุณไว้ ผมจะทำมันให้สำเร็จทีละอย่าง”
หลินชิงเสว่ไม่สามารถทนการจ้องมองอย่างเร่าร้อนจากถังเฉาได้ ตอนนี้แก้มของเธอร้อนผ่าว และเธอก็หลบสายตาของเขา
เมื่อถังเฉาพูดถึงขนาดนี้แล้ว ในฐานะภรรยาเธอไม่สามารถคัดค้านได้?
ตอนนี้หลินชิงเสว่รู้เพียงว่าช่วงเวลาห้าปีที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตอย่างไร แต่เธอไม่รู้ว่าเขาร่ำรวยเทียบเท่าประเทศเลย
หลังจากลงจากรถ ถังเฉาก็ได้รับโทรศัพท์จากเฟิ่งหวง
“รองหัวหน้า เมื่อวานนี้เกิดเหตุการณ์สำคัญสามเรื่อง”
เฟิ่งหวงกล่าวด้วยเสียงเย็นชาเช่นเคย “ซ่งหรูอี้ย้ายซ่งหมิงเวยไปอยู่ที่บริษัทตระกูลซ่ง เพื่อทำหน้าที่เป็นเลขาของเธอ”
“พูดต่อไป”
ถังเฉาไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้ นั่นหมายความว่าซ่งหรูอี้เริ่มสงสัยซ่งหมิงเวยแล้ว
“เรื่องที่สอง เมื่อวานนี้ซ่งเทียนซานของบริษัทหลงเถิงไปตระกูลหลิน ชักชวนคนของตระกูลหลินไปหมดทุกคน แกนกลางของตระกูลหลินนำโดย หลินฉ่ายเวยและโจวเหม่ยหลิง ทุกคนสวามิภักดิ์ต่อตระกูลซ่ง”
ถังเฉาเงียบไม่กล่าวอะไร เพียงแค่ดวงตาทั้งคู่ดูเคร่งขรึม
หากคนเหล่านั้นยังคงซื่อสัตย์ เขาจะยังคงคิดถึงความรู้สึกเก่า ๆ และปล่อยพวกเขาไป แต่การกระทำของพวกหลินฉ่ายเวยในขณะนี้ทำให้ถังเฉาค่อยๆหมดความอดทน
เขาถามว่า “พวกเขาอยู่บริษัทไหนของธุรกิจตระกูลซ่ง?”
“บริษัทหลงเถิงที่เพิ่งย้ายมาที่อาคารกั๋วจี้”
“อย่างนั้นหรือ…….”
ดวงตาของถังเฉามีประกายอาฆาต “เมื่อออกจากตระกูลหลินแล้ว จะไม่กลับเข้าไปตระกูลหลินตลอดไป”
“แล้วเรื่องสุดท้ายล่ะ?”
เฟิ่งหวงนิ่งไปชั่วขณะ แล้วกล่าวว่า “บ้าการค้ารู้ว่ารองหัวหน้ากลับมาที่เมืองหมิงจูแล้ว ตั้งใจส่งหัวหน้าสมาคมการค้าหงยิงมาที่นี่ เพื่อช่วยเหลือรองหัวหน้า น่าจะมาถึงภายในสองวันนี้”
เมื่อถังเฉาได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ “ไอ้หมอนั้น ช่างสรรหาเรื่องทำน่ะ”
หลังจากวางสายแล้ว เขาก็เดินมุ่งหน้าไปที่อาคาร แต่พบกับคนกลุ่มหนึ่งที่คุ้นเคย
ทั้งชายและหญิงแต่งกายเหมือนคนชนชั้นสูง ผู้ชายใส่ชุดสูทและรองเท้าหนัง ผู้หญิงสวมใส่ชุดเสื้อและกระโปรงทำงาน เดินพูดคุยหัวเราะเข้ามาในอาคารกั๋วจี้
เป็นพวกหลินฉ่ายเวยกับโจวเหม่ยหยูน
พวกเขากำลังพูดคุยเกี่ยวกับว่าเมื่อวานตนเองได้อยู่แผนกไหน เงินเดือนเท่าไหร่ คำพูดและการกระทำ พวกเขาภูมิใจที่ได้ทำงานในอาคารกั๋วจี้
“นั่นมันถังเฉาไม่ใช่เหรอ?”
ทันใดนั้น เมื่อหลินฉ่ายเวยเห็นถังเฉา เธอก็เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าถังเถาทันทีด้วยความภาคภูมิใจ “ที่นี่คือบริษัทของชนชั้นสูงทั้งหมด คุณมาทำอะไรที่นี่?”
โจวเหม่ยหยูน หลินจ้อง โจวซูหัวและคนอื่น ๆไม่คิดว่าจะได้เจอถังเฉาที่อาคารกั๋วจี้ ในไม่ช้า พวกเขาก็แสดงออกอย่างดูถูก
ก่อนหน้านั้นถังเฉาให้หลินฉ่ายเวยชงชาครั้งแล้วครั้งเล่า ตามนิสัยใจคอของฉ่ายเวย ถ้าไม่ทำให้ถังเฉาอับอายขายหน้า เธอจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน
“ผมทำงานที่นี่” ถังเฉากล่าวอย่างราบเรียบ
“บังเอิญ ฉันก็ทำงานที่นี่”
หลินฉ่ายเวยแสดงสีหน้าเยาะเย้ย “บอกได้ไหม ว่าทำงานบริษัทที่ใหญ่ขนาดไหน (ออกจากที่เดิมไปที่ใหม่ตำแหน่งสูงกว่าเดิม)? ”
“ขอโทษ ที่ไม่สามารถบอกได้”
เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา ถังเฉาวางแผนที่จะเลี่ยงเธอ และไปที่สำนักงานของเจิงเทียนเสียง
หลินฉ่ายเวยยืนขวางอยู่ตรงหน้าถังเฉา ขณะเดียวกัน สายตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา แล้วกล่าวว่า “ถังเฉา ตอนนี้ทางที่ดีคุณควรสุภาพฉันดีกว่า ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าแผนกบุคคลของบริษัทหลงเถิงแล้ว เพียงแค่ประโยคเดียว ก็ทำให้คุณไสหัวออกไปจากที่นี่ได้”
เธอพูดประโยคนี้ค่อนข้างเสียงดัง ทำให้เป็นจุดสนใจของคนที่สัญจรไปมา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สายตาของถังเฉาก็เยือกเย็นทันที “ที่อาคารกั๋วจี้ บริษัทหลงเถิงบอกว่ายังไงก็ต้องเป็นอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ถึงไม่สามารถบอกว่าบริษัทหลงพูดยังไงก็ต้องเป็นอย่างนั้นจริง แต่คุณควรรู้ ตอนนี้คุณรู้หรือไม่ว่าประธานของบริษัทหลงเถิงคือใคร?” หลินฉ่ายเวยกล่าวแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น
“คือซ่งเทียนซานไม่ใช่เหรอ?” ถังเฉาถามกลับด้วยสีหน้าเย็นชา
หลินฉ่ายเวยไม่รู้ว่าถังเฉาเอาความมั่นใจมาจากไหน เมื่อเชื่อมั่นขนาดนี้ แล้วเธอก็กล่าวต่อไปว่า “ซ่งเทียนซานเป็นลูกชายคนโตของตระกูลซ่ง และมีตระกูลซ่งหนุนหลัง คุณตั้งตัวเป็นศัตรูตระกูลซ่ง คุณเบื่อชีวิตแล้วหรือไง!”
คำพูดประโยคนี้ ทำให้ถังเฉาตกอยู่ในความเงียบ
หลินฉ่ายเวยคิดว่าถังเฉากลัว เธอใช้น้ำเสียงถากถางยิ่งขึ้นไปอีก “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ด้วยการศึกษาของคุณ คุณไม่สามารถเข้ามาทำงานในอาคารกั๋วจี้ได้ตลอดชีวิต อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าแผนกบุคคลของบริษัทหลงเถิง คุณไปชงชาให้ฉันหนึ่งถ้วย ถ้าฉันดื่มแล้ว ฉันจะให้คุณทำงานที่บริษัทหลงเถิงในตำแหน่งเบ็ดเตล็ด เป็นยังไง?”
โจวเหม่ยหยูน หลินจ้อง โจวเหม่ยหลิงและคนอื่น ๆไม่มีใครช่วยถังเฉาสักคน พวกเขายิ้มและรอที่จะดูเรื่องตลก
ฉ่ายเวยแก้แค้นแล้ว
ถังเฉาสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาของเขาเย็นชามาก
“ตบปากตนเองสิบครั้ง” เขาออกคำสั่ง
“อะไรน่ะ?”
หลินฉ่ายเวยนึกว่าตนเองหูฟาด
โจวเหม่ยหยูน หลินจ้องและคนอื่น ๆ ก็มองไปที่ถังเฉาด้วยความตะลึง เขากินยาผิดหรือเปล่า?
“ข้อตกลงการพนันในวันนั้น ผมจำได้ว่าคุณปฏิบัติแล้วเพียงแค่เสิร์ฟน้ำร้อนน้ำชา ขอโทษยอมรับผิด นอกจากนี้ที่ต้องเป็นทาสรับใช้ผมโดยไม่มีเงื่อนไขเป็นเวลาหนึ่งวัน คุณยังไม่ได้ปฏิบัติเลย” ถังเฉากล่าวอย่างราบเรียบ
“คุณ……คุณจะทำอะไร?”
หลินฉ่ายเวยรู้สึกหวาดกลัวพลังของถังเฉาจึงถอยหลังไปสองก้าว รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ผุดขึ้นในใจ
“เรื่องรับใช้ผมวันเดียวช่างมันเถอะ เพราะคุณไม่มีค่าพอที่จะรับใช้ผม”
เห็นถังเฉากล่าวเรียบ ๆว่า “เพราะว่าคุณเป็นทาสรับใช้ คุณต้องเชื่อฟังคำสั่งของเจ้านายโดยไม่มีเงื่อนไข ผมขอให้คุณตบปากตนเองสิบครั้ง คุณก็ต้องตบปากตนเองสิบครั้ง”
“คุณ…….คุณ……….”
หลินฉ่ายเวยโกรธจนหน้าแดงก่ำ “คุณฝันไปเถอะ!”
“ถ้าคุณไม่ตบปากเอง งั้นผมก็จะลงมือตบปากคุณเอง!”
ทันทีที่สิ้นเสียง ถังเฉาก็ตบไปที่หน้าของหลินฉ่ายเวย
เพียะ——
ทันใดนั้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอก็บวมขึ้น
เมื่อเห็นภาพนี้ทุกคนต่างตกตะลึง จนพูดอะไรไม่ออก
หลินฉ่ายเวยจับที่ใบหน้า ถึงได้สติขึ้นมา เธอกรีดร้องอย่างดังและชี้ไปที่ถังเฉาแล้วกล่าวว่า “คุณกล้าตบฉัน!”
“ยังเหลืออีกเก้าครั้ง คุณอดทนหน่อย”
ถังเฉามองไปที่หลินฉ่ายเวย โจวเหม่ยหยูน หลินจ้องและคนอื่น ๆในตระกูลหลินด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัวแล้วกล่าวว่า “ผมได้ทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว พวกคุณสวามิภักดิ์ต่อตระกูลซ่ง ผมหวังว่าพวกคุณจะไม่เสียใจภายหลัง”
พูดจบ ถังเฉาก็ก้าวเดินไปที่ลิฟต์ของอาคารกั๋วจี้
หลินฉ่ายเวยอยากจะเดินตามไป แต่ถูกโจวเหม่ยหยูนขวางไว้
“ฉ่ายเวย อย่าหุนหันพลันแล่น ที่นี่เป็นอาคารกั๋วจี้ อีกอย่างพวกเรามาทำงานวันแรก อย่าทำให้เกิดเรื่องใหญ่”
“ใช่แล้ว ฉ่ายเวย อนาคตยังอีกยาวไกล ตราบใดที่เขาอยู่ในอาคารกั๋วจี้ วันข้างหน้าอยากจะสั่งสอนเขายังไงก็ได้……”
เนื่องจากคนของตระกูลหลินช่วยกันเตือน ทำให้ความโกรธของหลินฉ่ายเวยค่อยๆลดลงไป
ถังเฉาฟังบทสนทนาของพวกเขาได้อย่างชัดเจน เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเย้ย
นึกว่าทำงานที่อาคารกั๋วจี้ก็เหมือนอยู่สวรรค์หรือ?
เข้าใจผิดแล้ว มาตกนรกต่างหาก
ถังเฉาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และกดไปหมายเลขหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ผมไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธีใดก็ตาม ทำให้สมาชิกตระกูลหลินทั้งหมด ที่มาทำงานที่บริษัทหลงเถิงในวันนี้ ย้ายไปตำแหน่งระดับล่างสุด และไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งตลอดไป!”
