คำพูดนี้เล่นเอาหลินอิ่นและถงเจินผงะทั้งคู่ ทั้งสองหันไปมองตามสัญชาตญาณ
ปรากฏว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น
หลินอิ่นด่าทออย่างบันดาลโทสะ “แกบังอาจหลอกฉัน?!”
ที่จริง เรื่องที่ทำให้เขาบันดาลโทสะไม่ใช่เรื่องที่ถังเฉาหลอกเขา แต่เพราะเมื่อกี้ตอนที่ถังเฉาบอกให้เขาหันมองด้านหลัง เขาผวาจริงๆ
สองขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
หลินอิ่นอยู่มาจนป่านนี้ ต่อให้เป็นตอนประจันหน้ากับหลินรั่วหวียังไม่เคยลนลานขนาดนี้มาก่อน
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ในสภาพไม่น่าดูขนาดนี้มาก่อน
ถังเฉาหัวเราะ “ฉันไม่ได้หลอกแกนะ ฉันบอกให้แกมองด้านหลัง ด้านหลังแกมีคนตั้งเยอะ”
พอพูดประโยคนี้จบ หลินอิ่นไม่ได้หันกลับไปอีก กลับเป็นหลินชิงเสว่ที่ชะโงกมอง
ด้านหลังหลินอิ่นมีคนยืนอยู่เรียงรายจริงๆ ส่วนใหญ่เป็นคนหน้าคุ้นทั้งนั้น และมีบางคนที่หลินชิงเสว่ไม่เคยเห็น
แต่ ไม่มีใครคือบ้าการค้าเลยนี่?
หลินชิงเสว่อดดึงเสื้อถังเฉาไม่ได้ เธอเอ่ยเสียงแผ่ว “คุณรู้ได้ยังไงว่าบ้าการค้าจะมาคะ? ตอนนี้เหลือเวลาอีกห้านาทีงานประมูลก็เริ่มแล้วนะ”
นาฬิกาบนกำแพงเดินต่อไปทุกวินาที งานประมูลที่ซอยตงเฉินกำลังจะเริ่มในอีกห้านาที
ทุกคนรอด้วยความร้อนใจ
ตอนแรกหม่าเหวินซวนบอกว่าคุณบ้าการค้าต้องมาแน่ ทุกคนเชื่ออย่างไม่สงสัย
แต่พอถูกหลินอิ่นตั้งข้อกังขา ทุกคนสั่นคลอนกันหมด
คนเราสั่นคลอนง่ายมาก เหลือแค่ห้านาที บ้าการค้าจะมาหรอ?
“ไอ้หนุ่ม คุณบ้าการค้าไม่ได้มาที่นี่สักหน่อย แต่แกกลับบอกว่าเขาอยู่ด้านหลังฉัน กุเรื่องแบบนี้ไม่กลัวหรอว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”
หลินอิ่นหน้าตาฉุนเฉียว ตะคอกใส่ถังเฉา
ถงเจินก็จ้องเขาเขม็งอย่างกราดเกรี้ยว
เมื่อกี้ตอนถังเฉาบอกว่าบ้าการค้าอยู่ด้านหลังพวกเขา ถงเจินตกใจแทบตาย
พอหันไปมอง กลับไม่มีอะไร
ตอนนี้ถงเจินเกลียดถังเฉาสุดๆ
ถังเฉาพูดเนิบๆ “ฉันไม่ได้โกหกสักหน่อย พวกคุณลองมองดีๆสิ ว่าบ้าการค้าอยู่ด้านหลังคุณหรือเปล่า?”
พอคำพูดนี้ถูกเอื้อนเอ่ย หลินอิ่นและถังเจินมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวมากขึ้น
“ยังจะโกหกฉันอีกหรอ ต่อให้แกพูดน้ำไหลไฟดับขนาดไหน บ้าการค้าก็ไม่มาหรอก!”
พูดจบ เขาก็สั่งพวกบอดี้การ์ด “พาพวกเขาออกไปนอกวังคริสตัล ฉันมีบางอย่างจะบอกพวกเขา!”
“ครับ!”
บอดี้การ์ดของตระกูลหลินสีหน้าเย็นชา ก้าวยาวๆไปอยู่ตรงหน้าถังเฉาและหลินชิงเสว่โดยไม่มีความลังเลใดๆ
“นายท่านของเราขอเชิญ ไปกับพวกเราหน่อย”
พูดจบก็เดินออกไปนอกวังคริสตัล
แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็พบว่าถังเฉาและหลินชิงเสว่ไม่แม้แต่จะยืนขึ้นด้วยซ้ำ
พอเห็นภาพนี้ หลินอิ่นและถงเจินเผยรอยยิ้มเย็นที่มุมปาก
ฉินกวนฉี เย่เซ่าเตี๋ยและคนอื่นๆ ก็รอดูเรื่องสนุกกันอยู่
พวกเขารู้ว่าถังเฉามีความสามารถกล้าแกร่ง แต่ที่นี่คือวังคริสตัล
ตระกูลหลินพาพวกเขาออกไปด้วยเรื่องตระกูล ตราบใดที่ไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น สมาคมการค้าเก้าราชาก็ยุ่งไม่ได้ แต่ถังเฉาไม่เหมือนกัน หากเขาต่อต้าน ก็จะทำให้เกิดความขัดแย้ง
เรื่องแบบนี้สมาคมการค้าเก้าราชาไม่อนุญาตให้เกิดขึ้นแน่
อภิสิทธิ์ สามารถปรากฏได้ทุกเมื่อ
ทว่า ถังเฉายังไม่คิดจะลุกขึ้น เขายังคงจิบชาร้อนในมือเบาๆ
“อยากตายเรอะ!”
“ในมือคุณไม่ลุก งั้นผมจะช่วยคุณเอง!”
บอดี้การ์ดของตระกูลหลินบันดาลโทสะ มือข้างหนึ่งยื่นไปคว้าไหล่ของถังเฉาอย่างรวดเร็ว
ฟู่วฟู่วฟู่ว!
หลังจากบอดี้การ์ดของตระกูลหลินปรับเปลี่ยนโฉมใหม่แล้ว ความสามารถโดดเด่นจริงๆ ลงมือทีทุกคนได้ยินเสียงลมกันหมด
ทุกคนอดรู้สึกไม่ได้ว่า ไหล่ของถังเฉาคงจะใช้งานไม่ได้อีกแล้ว
ทว่า ถังเฉาไม่รู้สึกอะไรต่อมือของบอดี้การ์ดเลย ราวกับว่าเขาแค่ตบไหล่ถังเฉาเบาๆเท่านั้น ไม่เจ็บไม่ปวด
“……”
เงียบ
เงียบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิต
ทุกคนอึ้งกันหมด ถังเฉาต้องเจ็บจนลงไปดิ้นกับพื้นสิ ทำไมไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยล่ะ?
หลินอิ่นได้สติแล้วโมโหจนด่ากราด “แกจะยั้งมือทำไมวะ เอาให้มันแขนหลุดไปเลยสิโว้ย”
บอดี้การ์ดตระกูลหลินคนนั้นยืนอยู่ด้านหลังถังเฉาประหนึ่งรูปปั้น มือข้างหนึ่งจับไหล่ถังเฉาไว้แน่น สีหน้าจากอึ้งแปรเปลี่ยนเป็นผวา
เขาออกแรงมากแล้วนะ แต่ถังเฉายังไม่รู้สึกอะไรเลย
ห้านิ้วของเขาราวกับจับลงไปบนเหล็ก
“เอามือของแกออกจากไหล่ของเขาซะ”
ทันใดนั้น เสียงสงบเรียบเฉยเสียงหนึ่งดังไปทั่ววังคริสตัล
เสียงนั้นไม่ได้ดังมาก แต่กลับแฝงไว้ด้วยบารมีดุดันที่ไม่อาจขัดขืน
ทุกคนในที่นี้ทำหน้าอึ้งกันหมด เพราะเสียงนั้นไม่ได้ออกจากปากของถังเฉา
ฟึ่บฟึ่บฟึ่บ!
ทุกคนหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง สายตาไปจับอยู่เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งด้านหลังหลินอิ่น
ชั่วขณะนั้น เขากลายเป็นจุดสนใจของทั้งงาน
ถังเฉาเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนั้น
หลินอิ่นและถงเจินกลับมีสีหน้าเลื่อนลอย แทบจะเอ๋อไปแล้ว
“นายเองรึ?!”
ถงเจินร้องเสียงหลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
หลินอิ่นจำได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้คือเด็กหนุ่มที่เผลอชนพวกเขา
ตอนนั้นพวกเขายังนึกว่าคนๆนี้เป็นคนจากตระกูลเล็กๆ ไม่เคยเห็นมาก่อน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าตะคอกใส่พวกเขาต่อหน้าสาธารณชน
พอได้สติ หลินอิ่นและถงเจินหน้าตาเกรี้ยวกราดขึ้นมา
“แกบังอาจนักนะ เรื่องก่อนหน้านี้ที่แกชนพวกเราฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลย แกยังกล้ามาหาเรื่องพวกเราอีก”
หลินอิ่นตวาดลั่น
ถ้าเป็นปกติ หลินอิ่นอาจจะไม่ถือสาพวกคนต้อยต่ำแบบนี้ แต่ตอนนี้มันเกี่ยวพันถึงหน้าตาของตระกูลหลิน เขาจะไม่ยุ่งไม่ได้
ถังเฉาลุกขึ้น พูดกับหลินอิ่น “ฉันแนะนำให้คุณมีมารยาทกับเขาหน่อยนะ จะได้ไม่ตายน่าเกลียดเกินไป”
หลินอิ่นแค่นเสียงอย่างดูถูกทันที “แกเป็นห่วงตัวแกเองเถอะ”
พูดจบก็เดินไปหาเด็กหนุ่มคนนั้นและผักเขาอย่างแรง “แกจะเอายังไงฮะ? ฉันขอเตือนแกนะ ฉันกำลังจัดการเรื่องในครอบครัวอยู่ ถ้าแกบังอาจสอด ฉันจะจัดการแกไปด้วย”
นาทีนั้นหลินอิ่นวางท่าผู้เหนือกว่าจนทั่วทั้งงานเงียบกริบ
แม้กระทั่งหม่าเหวินซวน ท่านชิว และคนอื่นๆยังตาโตอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
ถงเจินเข้ามาอยู่ข้างกายหลินอิ่น ตื้นตันจนหน้าแดงก่ำ “ที่รัก คุณนี่เยี่ยมไปเลย คนๆเดียวก็ทำเอาทั้งงานตะลึง กำราบทุกคนได้”
ตัวหลินอิ่นเองยังผงะ สีหน้าเขาแปลกประหลาด นี่บารมีตัวเองยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยหรอ? แม้แต่คนจากสมาคมการค้าเก้าราชายังต้องตะลึง
หลินอิ่นเพ่งสายตามอง ไม่นานนักก็พบว่าสายตาของพวกหม่าเหวินซวนและท่านชิวไม่ได้มองมาที่เขา
แต่—-มองเด็กหนุ่มที่เพิ่งโดนเขาผลักเมื่อกี้
นาทีต่อมา ทั้งวังคริสตัลปะทุขึ้นมา
หม่าเหวินซวน ท่านชิวพวกเหล่าสมาชิกสมาคมการค้าเก้าราชาที่สวมชุดสูทเต็มยศพุ่งไปอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มคนนั้น ด้วยท่าทีประหนึ่งกระทำความผิดใหญ่หลวง และตะโกนอย่างหวาดกลัว
“คุณบ้าการค้า คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ?!”
“…….”
เสียงตะโกนนี้ทำเอาประสาทสัมผัสทุกคนในงานแทบทลาย
ทุกคนอึ้งกันหมด
บางคนถึงขั้นสงสัยว่าเกิดความผิดพลาดกับหูตัวเอง
“ใครนะ? คุณบ้าการค้า? คุณบ้าการค้ามาหรอ?”
“เขาน่ะหรอคุณบ้าการค้า?”
“เป็นไปได้ยังไง?”
“คุณบ้าการค้าหนุ่มขนาดนี้เลยหรอ?”
……..
ทั้งวังคริสตัลปะทุ สีหน้าแต่ละคนทั้งประหลาดใจและตื่นเต้น ผสมปนเปกับความงงเล็กน้อย
พวกเขาได้ยินอย่างชัดเจนว่า พวกหม่าเหวินซวนเรียกเด็กหนุ่มคนนั้นว่าคุณบ้าการค้า
เขาก็คือบ้าการค้า!
ภาพนี้ทำเอาหลินอิ่นและถงเจินสะเทือนขวัญสุดๆ
เขามองเด็กหนุ่มคนนั้นตาโตและอ้าปากค้าง ตาเบิกเป็นวงกลม พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณ….คุณ คุณคือบ้าการค้า?”
เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไร
และรอยยิ้มลึกล้ำอึอึมครึมนั้นเองที่เล่นเอาหลินอิ่นและถงเจินแทบเป็นลม
เมื่อกี้ ตัวเองผลักคุณบ้าการค้าหรอ?
คิดมาถึงตรงนี้ หลินอิ่นเกือบสลบไป
นาทีนี้ ทุกคนนึกถึงคำที่หม่าเหวินซวนพูดไว้ก่อนหน้า
บ้าการค้ามาถึงแล้ว แต่แค่ยังไม่เปิดเผยตัวตน
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายในวังคริสตัล อยู่ภายใต้สายตาของบ้าการค้าหมด
ที่แท้ สิ่งที่หม่าเหวินซวนพูดคือความจริง
บ้าการค้ามาแล้วจริงๆ!
บ้าการค้าเดินมาอยู่ตรงหน้าหลินอิ่นด้วยรอยยิ้ม ถามพร้อมหัวเราะเบาๆ “เมื่อกี้คุณบอกว่า จะจัดการผมหรอครับ?”
พรืด!
หลินอิ่นเกือบจะฟุบลงไปกับพื้นเพราะประโยคนี้ หน้าตาตื่นกลัวสุดๆ
“คุณ คุณบ้าการค้า เข้าใจผิด แค่เข้าใจผิดกันครับ…..”
บ้าการค้ายิ้มบางๆ “โอ้ เข้าใจผิด แล้วนี่คืออะไร?”
บ้าการค้าพูดไป พลางชี้นิ้วไปที่บอดี้การ์ดของตระกูลหลิน
หลินอิ่นกลัวจนวิญญาณแทบออกจากร่าง เขาพุ่งไปอยู่ตรงหน้าบอดี้การ์ดคนนั้น คำรามอย่างเกรี้ยวกราด “ปล่อยมือเร็ว หยุดเดี๋ยวนี้!”
บอดี้การ์ดของตระกูลหลินกลัวรังสีของถังเฉาจนแทบหายใจไม่ออก แม้ว่าถังเฉายังไม่ได้ขยับไปไหน ไม่แม้แต่จะหันหลังด้วยซ้ำ แต่รังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกจากร่างกายของเขา ยังคงทำให้บอดี้การ์ดรู้สึกอกสั่นขวัญผวา อยากจะปล่อยมือแทบบ้า เขาไปยืนอยู่ด้านหลังหลินอิ่นด้วยตัวสั่นเทา
หลินอิ่นบากหน้ามาอยู่ตรงหน้าบ้าการค้า หน้าตาหวาดกลัว เหงื่อไหลซ่ก “คุณบ้าการค้า พวกเรารู้ตัวแล้วว่าผิด……”
ถ้ารู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ก็คือบ้าการค้า ต่อให้ให้เขายืมความกล้ามาจากคนร้อยคน ก็ไม่กล้าลงมือหรอก!
บ้าการค้ากลับเมินหลินอิ่นไปเลย ในสายตาของเขา ไม่มีหลินอิ่นอยู่ตั้งแต่แรก
ภายใต้สายตาของผู้คนนับไม่ถ้วน บ้าการค้าเดินตรงไปอยู่ตรงหน้าถังเฉา ยิ้มและกล่าวขึ้น “คุณถังไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”
ถังเฉาเผยรอยยิ้มเช่นกัน “ขืนคุณ’อำพรางตัว’แบบนี้ต่อไป ผมคงต้องโดนโยนออกไปข้างนอกจริงๆ”
บ้าการค้าหัวเราะ แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ในสายตามีแสงเย็นเยียบแวบผ่านไป
“เชิญพวกเขาออกไป!”
บ้าการค้าเอ่ยเรียบๆ
“ครับ!”
หม่าเหวินซวนและคนอื่นๆในสมาคมการค้าเก้าราชารับคำ ก่อนจะหัวเราะเย็นๆและเดินเข้าไปหาหลินอิ่นและถงเจิน
“คุณหลิน พวกคุณสองคนจะไปเองหรือจะให้เราเชิญพวกคุณออกไป?”
หม่าเหวินซวนเอ่ยเสียงเย็น
“คุณบ้าการค้าครับ อย่า—-“
หลินอิ่นกำลังจะขอร้องก็ถูกบ้าการค้าขัดจังหวะซะดื้อๆ “พวกคุณตระกูลหลินกระทำความผิดอยู่สองประการ”
“ประการแรก เอาบอดี้การ์ดของตระกูลพวกคุณเข้ามาโดยพลการ ผิดกฎชัดๆ”
“ประการที่สอง มีปากเสียงกับสมาคมการค้าเก้าราชา หลินรั่วหวียังไม่กล้าที่จะทำเช่นนี้”
“ครับ ครับ คุณบ้าการค้าโปรดลงโทษ……”
หลินอิ่นเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก
“แต่นี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”
จู่ๆบ้าการค้าก็เปลี่ยนหัวข้ออย่างกระทันหัน เขามองหลินอิ่นและยิ้ม “คุณรู้มั้ยว่าความผิดร้ายแรงที่สุดที่คุณกระทำคืออะไร?”
หลินอิ่นส่ายหัว หัวใจขึ้นมาอยู่ที่คอหอย
บ้าการค้ายกมือขึ้น ชี้ไปที่ถังเฉาและเอ่ย “เขาคืออาจารย์ของฉัน”
