การเบรกอย่างกะทันหัน รถหยุดตรงขอบGreening
เฟิ่งหวงกุมพวงมาลัยรถไว้แน่นด้วยมือทั้งสอง รูม่านตาเบิกกว้าง หายใจเริ่มเร็ว และหัวใจเต้นแรง ราวกับว่ากำลังจะกระโดดออกจากลำคอ
วิกฤติ!
เธอรู้สึกถึงวิกฤตครั้งใหญ่!
มีเพียงถังเฉา เจียงไป๋เสว่และเธอเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับการกลับมาสู่หว่างเหลี่ยงของเธอ
หลินรั่วหวีรู้ได้อย่างไร?
ในหัวของทุกคนที่ภักดีต่อหว่างเหลี่ยง จะถูกฝังระเบิดชิบนาโนเมตรเท่านั้น
เพียงแค่มีการเปิดเผยข้อมูลเล็กน้อยเกี่ยวกับองค์กรหรือตาย มันคือฟิวส์ที่จุดชนวนระเบิดชิป
สิ่งนี้ไม่เป็นผลดีต่อเฟิ่งหวงเลย หากต้องการทำลายระเบิดชิป ก็ต้องกลับไปที่องค์กรใหม่
นั่นเป็นเหตุผลที่เธอแกล้งทำเป็นหักหลังถังเฉา เพื่อโน้มน้าวหว่างเหลี่ยงให้เชื่อ
ตอนนี้ เธอได้เอาระเบิดชิปออกจากหัวของเธอสำเร็จแล้ว
เธออยากกลับไปที่ถังเฉาอีกครั้ง แต่สุดท้ายเธอก็ทนไว้ได้
กว่าเธอจะได้กลับมาที่หว่างเหลี่ยง และได้รับความไว้วางใจจากองค์กร ถ้าไม่ดำน้ำลึกเข้าไปอีกหน่อย เพื่อได้รับข้อมูลเพิ่มเติม ซึ่งเป็นการเสียโอกาสอันยิ่งใหญ่นี้ไปเปล่าๆ
แต่ความลับที่ใหญ่ที่สุดของเธอถูกเปิดเผยแล้ว และเป็นคนที่เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าเขามีความสัมพันธ์อะไรกับหว่างเหลี่ยง ซึ่งทำให้เฟิ่งหวงรู้สึกไม่สบายใจ
เมื่อเผชิญกับความวิตกกังวล เฟิ่งหวงมักเลือกทางเดียวเท่านั้น
ฆ่าก็จบ
ดังนั้น เธอจึงดึงมีดสั้นจากรองเท้าหนังของเธอ และแทงหน้าอกของหลินรั่วหวีอย่างดุเดือด
หึหึ!
เธอเหวี่ยงมีดอย่างรวดเร็ว และมีเสียงถูกแทงจากอากาศไม่ถ่ายเทในรถ
รวดเร็ว ปราดเปรียว และแม่นยำ!
เล็งไปที่หัวใจของหลินรั่วหวี จะฆ่าให้ได้ด้วยครั้งเดียว!
เฟิ่งหวงสังหารและโจมตีศัตรูด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!
ครั้งนี้ก็จะไม่มีข้อยกเว้น!
หลินรั่วหวียังคงนั่งเงียบๆในตำแหน่งข้างๆคนขับ มองตรงไปข้างหน้า มองโดยเหมือนไม่รู้ตัว
ขณะที่เฟิ่งหวงกำลังจะฆ่าเขา หลินรั่วหวีก็เคลื่อนไหว
ราวกับคว้าข้าวโพดคั่ว ทันทีที่เขายื่นมือออก เขาก็คว้าข้อมือของเฟิ่งหวงที่จับมีดไว้
ดังนั้น มีดสั้นในมือของเฟิ่งหวง อยู่ห่างจากหน้าอกของหลินรั่วหวีเพียงไม่กี่เซนติเมตรและหยุดลงไม่เคลื่อนที่อีก
“สมควรตายจริง!”
เฟิ่งหวงตกใจมาก แต่เธอไม่ได้ตื่นตระหนก และกดนิ้วของเธอเบาๆที่ปลายด้ามมีด
ซ่า!
เดิมทีใบมีดที่มีความยาวเพียงสิบสองเซนติเมตร แต่จู่ๆมันก็กลับยาวเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย
“ไปตายซะ!”
เฟิ่งหวงพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ยังไม่สามารถแทงเข้าไปได้
ทำได้เพียงพึ่งพามีดที่ยาวออกมา แทงหัวใจของหลินรั่วหวี
อย่างไรก็ตาม มือของหลินรั่วหวีได้กดปุ่มเพื่อปรับความสูงของเบาะคนขับแล้ว
บูม!
เบาะนั่งเดิมนอนลงทันที
ด้วยวิธีนี้ หลินรั่วหวีสามารถแก้ไขการลอบสังหารอย่างกะทันหันของเฟิ่งหวงได้อย่างง่ายดาย
หัวใจของเฟิ่งหวงจมลงสู่ก้นบึ้ง มีดคมในมือของเธอถูกหลินรั่วหวีเอาไปอย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ หลินรั่วหวีไม่ได้ฆ่าเธอ แต่ปล่อยเธอไป
เฟิ่งหวงผงะไปชั่วขณะ แต่สามารถขยับมือและเท้าของเธอได้ และชกไปที่หน้าของหลินรั่วหวีทันทีด้วยหมัดอีกครั้ง
ผู้ที่รู้ความลับ ต้องตาย
การไม่ละไม่เลิกแบบนี้ หลินรั่วหวีขมวดคิ้ว
“พอหรือยัง?”
“มันยังไม่จบ!”
เฟิ่งหวงยังคงจ้องมองเขาไม่ละสายตา
หลินรั่วหวีผงะเล็กน้อย และหลังจากเฝ้าดูอยู่สองวินาที ก็หัวเราะเบาๆ”สมแล้วที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของถังเฉา ทั้งในด้านความแข็งแกร่งและนิสัย เหมือนกับเขาทุกอย่าง”
เฟิ่งหวงไม่สนใจ ตั้งใจที่จะฆ่าหลินรั่วหวีให้ได้
กฎข้อแรกของนักฆ่าคือ คนที่ตัดสินใจจะฆ่า ต้องฆ่าให้ได้ แม้ว่าจะต้องสละชีวิตก็ตาม
เช่นเดียวกับคนที่ตนเองจะปกป้อง
ขาหักก็ยังมีมือ มือหักยังมีฟัน ไม่มีฟันก็สามารถฆ่าเขาด้วยสายตา
“ตอนนี้เขากับผมไม่ใช่ศัตรูกัน”
หลินรั่วหวีกล่าว
“…”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ รัศมีอาฆาตในดวงตาของเฟิ่งหวงก็หายไปในทันทีอย่างไร้ร่องรอย
คิ้วขมวดแน่น มองหลินรั่วหวีอย่างสงสัย
เธอไม่ได้โง่
แค่ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับกฎแห่งการเอาชีวิตรอดในเมืองได้
ในอดีต วิถีชีวิตของเธอเรียบง่ายมาก หากสามารถขยับมือ ก็จะไม่ยอมขยับปาก
คนที่ยั่วยุเธอ ฆ่าก็จบ
แต่ตั้งแต่ที่กลับมาในเมืองกับถังเฉา พบว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผล
เพราะว่าศัตรูสามารถกลายเป็นมิตร มิตรก็สามารถกลายเป็นศัตรูได้
สิ่งที่เธอต้องเรียนรู้คือวิธีแยกแยะว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูหรือเพื่อน —- เธอพยายามเรียนรู้ แต่คุณสมบัติของเธอยังค่อนข้างอ่อน และเมื่อเธอพบหลินรั่วหวี โดยพื้นฐานแล้วเธอต้องถูกเขาจูงจมูกไปอย่างแน่นอน
หลินรั่วหวีกำลังจะพูด แต่พบว่าแม้แต่เขาก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับถังเฉาเป็นอย่างไร
ศัตรู?
ก็ไม่ใช่
คนในครอบครัว?
ก็ไม่มีความรักต่อกัน
สุดท้าย พูดได้เพียงว่า “เขากับผมไม่จำเป็นต้องเป็นศัตรูกัน อีกอย่าง ผมยอมรับลูกเขยคนนี้แล้ว”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฟิ่งหวงพยักหน้า “คุณควรทำแบบนี้มานานแล้ว”
“ตอนนี้สายเกินไปเหรอ?”
หลินรั่วหวีถามกลับ “สิ่งที่ผมสามารถเตือนคุณคือ หยุดในเวลาที่ควรหยุด อย่าอยู่ในองค์กรนี้นานเกินไป มิฉะนั้น คุณจะตกอยู่ในหลุมเมื่อคุณต้องการหลุดออกจากที่นี่”
เฟิ่งหวงไม่พูด แต่มองไปที่หลินรั่วหวีด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
ไม่มีใครรู้ถึงอันตรายของหว่างเหลี่ยงได้ดีไปกว่าเธอ แต่ดูเหมือนว่าหลินรั่วหวีจะรู้จักหว่างเหลี่ยงเป็นอย่างดี
“ความสัมพันธ์ของคุณกับหว่างเหลี่ยงคืออะไร?”
สุดท้าย เธอก็ถามคำถามนี้ออกมา
หลินรั่วหวีหัวเราะเบาๆ”ความสัมพันธ์แบบร่วมมือกันแค่นั้น”
เฟิ่งหวงยังอยากจะถามอะไรอีก หลินร่วหวีส่ายหัวเบาๆ “ตอนนี้คุณมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ คุณเสียเวลากับผมมากเกินไปแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าเฟิ่งหวงก็ดูเย็นชาและเปิดประตูรถทันที
“ลงจากรถ”
หลินรั่วหวีตกตะลึง “คุณจะส่งผมกลับไปที่ตระกูลหลินไม่ใช่เหรอ?”
เฟิ่งหวงขับไล่หลินรั่วหวีออกจากรถโดยไม่พูดอะไร
อีกคนยิ้มอย่างขมขื่น “คุณเป็นผู้หญิงคนที่สองที่กล้าทิ้งผมไว้ข้างถนน”
“ใครเป็นคนแรก?”
หลินรั่วหวีส่ายหัว ปิดประตูรถ และหยิบรูปเก่าๆสีเหลืองออกจากหน้าอกของเขา
นั่นคือสาวสวยที่งดงาม
เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง รถของเฟิ่งหวงไปไกลแล้ว
หลินรั่วหวีเงียบเป็นเวลานาน แต่ทวนชื่อ ‘เฟิ่งหวง’ ซ้ำแล้วส่ายหัวและเดินจากไป
ไม่มีใครในโลกเกิดมาเป็นลูกกำพร้า
เด็กกำพร้า ก็มีพ่อแม่เช่นกัน
เพียงแค่พวกเขาต้องทอดทิ้งลูกด้วยเหตุผลที่พวกเขาไม่สามารถพูดได้
…
ในเวลาเดียวกัน ถังเฉาได้กลับไปที่ซอยตงเฉิน
ถังเสี่ยวลี้หลับไปแล้ว
หลินชิงเสว่ทักทายเขาทันที”คุณเป็นอย่างไร?”
ถังเฉาหัวเราะ “ผมจะเป็นอย่างไรได้?”
หลินชิงเสว่ไม่เชื่อ เธอตรวจร่างกายทั้งหมดและรู้สึกโล่งใจเมื่อแน่ใจว่าไม่มีอาการบาดเจ็บ
แต่ในไม่ช้าเธอก็ถามอีกครั้ง “ผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”
การแสดงออกของถังเฉาผ่อนคลายลง โดยรู้ว่าหลินชิงเสว่ไม่ได้ใจอ่อน แต่กังวลว่าถ้าทำอะไรกับเว่ยหมิงจวิน มันจะสร้างปัญหาให้กับถังเฉา
นอกจากนี้ ฝั่งหลินจ้าวหยูนก็ไม่รู้จะอธิบายกับเธออย่างไร
“อย่ากังวลไป ผมไม่ได้ฆ่าเธอ แค่ว่าตอนนี้ เธอคงจะถูกส่งเข้าไปในตำหนักเย็นแล้ว”
ในที่สุดหลินชิงเสว่ก็โล่งใจ เรื่องของตระกูลหลินสามารถจบลงแล้ว
ถังเฉากำลังจะไปอาบน้ำ และเมื่อเขาผ่านปฏิทิน เขาก็หยุดกะทันหัน
“พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่ 20แล้วนะ…”
ถังเฉาถอนหายใจ
“ในวันนั้น มีความหมายพิเศษอะไรไหม?”
หลินชิงเสว่ก็เดินเข้ามา
ถังเฉาส่ายหัวและยิ้ม “พรุ่งนี้ ผมควรจะต้องไปเยี่ยมตระกูลเจียง”
พรุ่งนี้ เป็นวันครบรอบ 23 ปีของการจากไปของแม่ของเจียงไป๋เสว่
