เงาร่างนั้นเหมือนกับปรากฏออกมากลางอากาศ มือถือปืนกลสองด้าม ยิงกราดไม่หยุด
ทุกที่ที่ผ่าน กระสุนสาดเป็นฝน คนที่อยู่ที่นั่นล้วนถูกยิงตายหมด
ทันใดนั้น สถานการณ์การรบก็พลิกผัน
“นี่มัน…..”
เมื่อเห็นคนมาได้อย่างชัดเจนแล้ว คนฝั่งหว่างเหลียงก็อึ้งกันหมด สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
โดยเฉพาะไวโอเล็ต ดวงตาคู่สวยของเธอเต็มไปด้วยความทึ่ง เธอถึงขั้นสงสัยว่าตัวเองตาลายไปหรือเปล่า
ขยี้ตาแล้วมองใหม่ ผู้ชายที่ค่อยๆเดินมานั้นยังคงอยู่ และสีหน้าเย็นชายิ่งกว่าเดิม
สายตาของเขาดุดันประหนึ่งกระบี่ที่ออกจากฝัก ข้ามมหาสมุทรแห่งผู้คนมากมายและเล็งตรงไปที่ไวโอเล็ต
จิตสังหารสะท้านฟ้านั้นราวกับหินกล้าที่พร้อมจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ
“อ๊าก…..อ๊าก!!”
ไวโอเล็ตผวาจนหน้าซีดเผือด กรีดร้องเสียงแหลมและออกจากสนามรบภายใต้การอารักขาของผู้แข็งแกร่งหว่างเหลียงสามสี่คน
“เป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้……”
เยี่ยนซื่อเฉิงก็มีท่าทางผงะ เขากัดฟันแน่น พยายามไม่ให้ตัวเองร้องเสียงหลง
เขายืนอยู่ที่เดิม มือไม้เย็นเยียบ ความประหวั่นพรั่นพรึงในใจเหมือนจะส่งเขากลับไปยังวันที่ถูกกระทืบหนัก!
ฝ่ายหว่างเหลียงถูกถังเฉาเพียงคนเดียวสังหารจนไม่เหลือซาก
ฝ่ายกองทัพปราณมังกรหลังจากเงียบไปเป็นเวลาสั้นๆ ก็เปล่งเสียงไชโยดังก้องไปทั่วทั้งฟ้า
เจียงไป๋เสว่ที่เจ็บจนไม่สามารถลุกขึ้นได้มองร่างที่เปรียบดั่งยมทูตย่างกรายเข้ามาช้าๆ ก็เผยรอยยิ้มโล่งอกออกมาเช่นกัน
“ในที่สุดก็มา……”
หลังจากนั้น เธอก็หลับตาราวกับมอบทุกอย่างออกไปหมด
“ครู!”
ผู้แข็งแกร่งกองทัพปราณมังกรหลายคนรีบเข้าไปพยุงเจียงไป๋เสว่และเข้าไปรักษาในฐานฝึก
ขณะเดียวกัน ร่างที่จิตสังหารพลุ่งพล่านก็มาถึงที่นี่แล้วเช่นกัน เขายิงผู้แข็งแกร่งหว่างเหลียงคนหนึ่งล้มอย่างด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะหันไปมองผู้แข็งแกร่งกองทัพปราณมังกรคนนั้น
“ไป๋เสว่เป็นไงบ้าง?”
เป็นถังเฉาเองที่รุดหน้ามา เขามองเจียงไป๋เสว่ที่ตาปิดและลมหายใจรวยริน พลันมีเพลิงโทสะลุกโชติขึ้นในตาของเขา อากาศรอบๆยังมีอาการนิ่งงัน
ผู้แกร่งกองทัพปราณมังกรคนนั้นสีหน้าหม่นหมอง “บาดเจ็บถึงกระดูกสันหลัง ตอนนี้ขยับไม่ได้ครับ”
ชั่วขณะนั้น สายตาของถังเฉาเย็นยะเยือกและกำชับ “ส่งเธอไปยังหลุมหลบภัยใต้ดินฐานฝึก ฉันจะหยุดคนเหล่านี้เอง”
“พวกนายก็กลับไปซะ”
ถังเฉาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะบอกกับผู้แข็งแกร่งคนนั้นอีกครั้ง
“อะไรนะครับ? เจ้ามังกร นี่ท่าน…..”
ผู้แข็งแกร่งคนนั้นทำท่าจะพูดบางอย่างแต่ก็ไม่พูด
ถังเฉาส่ายหัว “สถานการณ์คับขัน อย่าให้มีผู้บริสุทธิ์บาดเจ็บเพิ่มอีกเลย”
“……”
ไม่นานนัก ทั้งผืนป่าก็เหลือเพียงถังเฉาคนเดียว
หลังจากเยี่ยนซื่อเฉิงอึ้งไป บัดนี้ก็ค่อยๆได้สติกลับมา สายตามืดมนขึ้นมาทันควัน
“ถังเฉา แกยังไม่ตายอีกหรือนี่?”
ถังเฉายิ้มบางๆ “คิดไม่ถึงล่ะสิ ที่จริงนี่เป็นแผนที่ตั้งใจลวงนายอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่านายจะติดกับจริงๆ”
ฟึ่บ!
หลังจากเขาพูดประโยคนี้ออกไป สีหน้าเยี่ยนซื่อเฉิงก็กลายเป็นอึมครึม เขาจ้องถังเฉาเขม็ง พูดด้วยน้ำเสียงมุ่งร้าย “ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่า ฉันประเมินนายต่ำเกินไป ฉันน่าจะคิดได้ว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ แต่ จะเป็นอะไรไปล่ะ? สงครามนี้ก็ยังไม่ได้เกิดความเปลี่ยนแปลงมากนัก”
“นายไม่มีโอกาสนั้นแล้ว”
ถังเฉาเฉยชา เอ่ยเสียงเย็นเยียบ “นายคิดว่าหลังจากวันนี้ไปนายยังจะมีชีวิตอยู่อีกหรอ?”
เขายอมใช้ชีวิตของตัวเองเป็นเหยื่อล่อ หลอกให้ค้างคาวเป็นฝ่ายบุกโจมตี แล้วจะถูกยอมให้เยี่ยนซื่อเฉิงจากไปทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?
เยี่ยนซื่อเฉิงกลับคลี่ยิ้มกว้าง “นายยังไม่ตื่นดีหรือเปล่า ไม่เห็นสถานการณ์ในตอนนี้หรอ?”
เขาชี้ไปที่ฝูงชนเต็มป่าเต็มเขาประหนึ่งสายน้ำและหัวเราะลั่นอย่างโอหัง “คนที่จะตายคือนาย! ไม่ใช่ฉัน!”
“ต่อให้นายแกล้งเพื่อล่อฉันออกมาแล้วยังไง วันนี้ ฉันจะให้นายได้ตายจริง!”
เยี่ยนซื่อเฉิงมองถังเฉาพลางเอ่ยเสียงเย็น “พอนายตายแล้ว ฉันจะตัดหัวนายลงมา แล้วฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าใครกันคือราชาที่แท้จริง”
เยี่ยนซื่อเฉิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเขายังมีคนอีกจำนวนมาก แต่ถังเฉากลับส่งทุกคนในกองทัพปราณมังกรกลับไป
ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้นอาจยังมีกำลังพอจะต่อสู้ แต่ตอนนี้หรอ…..
ทว่า ถังเฉาไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด ใบหน้าของเขายังคงเฉยชา “นายคิดว่าฉันคนเดียวไม่ไหวหรอ?”
“ฮ่าๆๆๆ……”
เยี่ยนซื่อเฉิงหัวเราะลั่น “นายคนเดียวจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน?”
“เก็บตัวมาสามปี ครานี้ฉันได้หวนคืนแล้ว หากไม่ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ จะพิสูจน์ได้ยังไงว่าสามปีมานี้ไม่ได้ผ่านไปเปล่าๆปลี้ๆ?”
เสียงหัวเราะของเยี่ยนซื่อเฉิงออกจะเหี้ยมโหด ไม่มีใครรู้ถึงความตั้งใจมั่นของเขา ต้องสำเร็จเท่านั้น ห้ามล้มเหลวเด็ดขาด!
มิฉะนั้น การกลับมาของเขาก็หมดความหมาย ความพยายามตลอดสามปีที่ผ่านมาก็จะมลายหายไป
ขณะนั้น ข้างกายเยี่ยนซื่อเฉิงมีผู้คนเพิ่มมาอีกจำนวนมาก
พวกเขามองถังเฉาด้วยสายตาเย็นชา แววตาฉายความเกลียดชัง
หากมีโอกาสที่จะฝังร่างเขา ย่อมทุ่มสุดกำลัง
ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีมาก
ทว่า ถังเฉาไม่ได้มองผู้แข็งแกร่งเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ เขาเพียงแต่มองไปที่เยี่ยนซื่อเฉิงด้วยสายตาสงบ “ก่อนที่จะลงมือ ฉันมีคำถามอยากจะถามนาย นายทำแบบนี้ไม่เสียใจจริงๆหรอ?”
ถ้าเป็นไปได้ถังเฉาไม่อยากต่อสู้กับเยี่ยนซื่อเฉิง บางทีอาจมีสาเหตุจากเยี่ยนกั๋วลี่ เขาอยากให้เยี่ยนซื่อเฉิงสำนึกในความผิดของตัวเองมากกว่า
ดังนั้น แม้ว่าเหตุการณ์จะดำเนินมาขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังไม่ลงมือกับเยี่ยนซื่อเฉิง
“เสียใจ?”
เยี่ยนซื่อเฉิงสายตาเย็นเยียบลง เขามองถังเฉาและเอ่ย “ฉันจะเสียใจทำไม ฉันรอวันนี้มานานมากแล้ว”
ในขณะที่พูดประโยคนี้ สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารอันมุ่งร้าย
จิตสังหารเช่นนี้พุ่งเป้าไปที่ถังเฉาคนเดียว
ไม่มีใครรู้ว่าเยี่ยนซื่อเฉิงผ่านสามปีมานี้ได้ยังไง เขาเหมือนศพที่ไร้วิญญาณ มีบ้านแต่กลับไม่ได้ มีครอบครัวแต่ไม่อาจพบปะ
ผ่านมาสามปีแล้ว ในที่สุดเขาก็จะสมปรารถนาในใจเสียที
เนื่องจากตื่นเต้นเกินไป ใบหน้าของเขาจึงบิดเบี้ยวถึงขีดสุด
ทว่า ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเฟิ่งหวงที่ตอนแรกอยู่ในสนามรบบัดนี้ได้ถอยออกจากสนามรบเงียบๆ เข้าไปพรางตัวอยู่ในแมกไม้ที่อยู่ด้านหลังหลังไม่ไกลและเฝ้ามองถังเฉา
ดวงตาคู่สวยฉายอารมณ์ที่ซับซ้อนอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะสงบลงตามปกติ
เธอแทรกซึมเข้าไปในหว่างเหลียงมาพักใหญ่แล้ว ได้เวลากลับไปหาถังเฉาเสียที
คิดมาถึงตรงนี้ เธอดึงมีดสั้นคมเล่มหนึ่งออกจากรองเท้าบู๊ท
เมื่อเห็นความมุ่งมั่นในสายตาเยี่ยนซื่อเฉิงแล้ว ถังเฉาถอนหายใจเบาๆ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมคงหมดหนทางจะช่วย ต้องปล่อยให้คนอื่นมาทำแทนแล้ว”
เยี่ยนซื่อเฉิงหัวเราะเย็นๆ “ใครจะยอมช่วยนายอีก?”
ถังเฉาไม่ตอบอะไร เพียงแต่หันไปมองจุดที่ห่างออกไปไม่ไกลและถอนหายใจเบาๆ “คุณอา ออกมาได้แล้วครับ มาดูลูกชายแสนดีของคุณอา”
ตู้ม!
ทันทีที่คำนี้ถูกเอื้อนเอ่ย สีหน้าเยี่ยนซื่อเฉิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาหันขวับมองไปอีกทิศ
และทันใดนั้น นัยน์ตาของเขาพลันหรี่ลง สายตาไม่อยากจะเชื่อ
เขาคิดไม่ถึงว่า คนๆนี้จะมาที่นี่ด้วย
……
เฟิ่งหวงที่หลบอยู่หลังต้นไม้มองไปตามเสียง ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
สถานการณ์ตอนรบอาจจะยิ่งพิศวงมากขึ้นด้วยการมาของบุคคลนี้
