“ขอบคุณมากที่ชม แต่ว่าฉันดีใจไม่ขึ้นจริงๆ” เจียงไป๋เสว่พูดจาแบบหน้าตาไร้อารมณ์
รองเท้าส้นหักแล้ว ไม่สามารถใส่ได้อีก แต่นี่ไม่ได้กระทบต่อฝีมือของเจียงไป๋เสว่
ร่างกายวาร์ปหาย พุ่งเข้าไปยังหลี่เห้าหมายเลข10032
“คุณเจียง สู้ๆ ค่ะ!”
หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนประหม่าจนหัวใจจะกระเด็นออกมาข้างนอกแล้ว ในใจก็ส่งกำลังใจไปให้เจียงไป๋เสว่ไม่ขาดสาย
โอดะไปกลืนน้ำลายอย่างแรงทีหนึ่งเช่นกัน
สามสาวต่างเข้าใจดี ตอนนี้ชีวิตของพวกหล่อนควบคุมอยู่ในมือของเจียงไป๋เสว่คนเดียว
เจียงไป๋เสว่ชนะ พวกหล่อนก็สามารถหนีเอาตัวรอดได้
ถ้าเกิดเจียงไป๋เสว่แพ้แล้ว จุดจบของพวกหล่อน……คงไม่สามารถทนจินตนาการได้
“ทำไมต้องให้มาถึงขั้นนี้ด้วยล่ะ?”
ค้างคาวทอดถอนใจเล็กน้อย บนหน้ามีความรู้สึกจำใจ
เขาไม่ใช่คนที่มีเมตตาใจอ่อน เขาเคยให้โอกาสเจียงไป๋เสว่แล้ว เป็นเธอไม่รู้จักรักษาเอาไว้
งั้นอย่าโทษเขาแล้วกัน
สายตาเขาเย็นเฉียบ ทำมือให้สังหารไปยังหลี่เห้าหมายเลข10032 “ไม่ต้องออมมือ ควรทำแบบไหน ก็ทำแบบนั้น”
“ครับ”
บนหน้าหลี่เห้าหมายเลข10032มีความเคารพอย่างจริงใจ จากนั้นสายตาเปลี่ยนไปมืดมนหนาวเย็นขึ้นมา
มองลูกตาของเจียงไป๋เสว่อีกครั้ง ไม่มีอาการงงงวยอีก แต่ว่าเป็นความโหดร้ายอย่างมาก!
พึ่บ!
วินาทีต่อมา เขาหายไปจากที่เดิม ปรากฏตัวด้านหลังของเจียงไป๋เสว่ราวกับฟ้าแลบ
เจียงไป๋เสว่นึกไม่ถึงว่าระดับความเร็วของเขาจะไวขนาดนี้ หมุนตัวด้วยการสนองตอบภายใต้ข้อจำกัด
แต่กลับดวงตาดำมืด ก่อนจะต่อยหนักๆ หมัดหนึ่ง
หมัดนี้ต่อยออกไปจนเจียงไป๋เสว่เจ็บภายใน เธอกลั้นไม่ไหวกระอักเลือดออกมา จนถอยหลังไปหลายก้าวทันที ลมหายใจภายในร่างกายไม่นิ่ง
“แย่แล้ว!”
หลังจากมองเห็นฉากนี้ หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนต่างสีหน้าเปลี่ยน
นี่คือข่าวร้าย ทั้งที่ผู้บุกโจมตีเป็นเจียงไป๋เสว่ แต่ยังไม่ทันจบรอบหนึ่ง เธอก็โดนบีบให้กลายเป็นผู้ตั้งรับแล้ว เห็นได้ถึงความสามารถแท้จริงของร่างโคลนคนนี้
“เฮือกๆ……”
“เฮือกๆ……”
เจียงไป๋เสว่เหมือนสำนึกได้ในจุดนี้แล้ว สั่นเทาไปทั้งตัว ครุ่นคิดวิธีการรับมือ
หลี่เห้าหมายเลข10032เป็นร่างโคลน ทั้งตัวล้วนเป็นเหล็ก การโจมตีทั่วไปไม่มีผลต่อเขา เธอควรทำร้ายเขาอย่างไรดีล่ะ?
“หรือว่าทำได้เพียงโจมตีส่วนหัวเหรอ?”
เจียงไป๋เสว่บ่นพึมพำกับตนเอง
ร่างโคลนตั้งแต่บนลงล่างทั้งตัว มีเพียงส่วนศีรษะไม่มีเหล็กป้องกัน นี่กลายเป็นจุดตีแตกเพียงหนึ่งเดียว
เจียงไป๋เสว่ตัดสินใจ พ่นน้ำลายที่เปื้อนเลือดออกมาอย่างแรง กุมมีดไว้ในมือพุ่งเข้าไปอีกครั้ง
ฟึบฟับ—-
ร่างกายทั้งสองคนตัดสลับกันและกัน เกิดเสียงโลหะปะทะที่เสียดแก้วหู
นั่นคือเสียงที่มีดของเจียงไป๋เสว่กระทบร่างกายของหลี่เห้าหมายเลข10032
“ไม่มีประโยชน์ ร่างกายของเขาล้วนทำจากเหล็ก เธอสู้กับเขา เดิมทีไม่มีทางชนะ นี่เดิมทีคือผลการต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรมครั้งหนึ่ง!”
ค้างคาวพูดจาเสียงดังอยู่ด้านหลัง “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาแพ้ไปแล้วคนหนึ่ง ก็ยังมีเขาอีกหลายหมื่นคน เจียงไป๋เสว่ เธอรู้หรือเปล่าว่าตัวเองเป็นศัตรูกับอิทธิพลแบบไหนอยู่?”
“อย่าพูดไร้สาระมาก!”
เจียงไป๋เสว่กุมมีดไว้ แทงเข้าไปยังร่างกายของร่างโคลนอย่างรุนแรง
ฉึก!
ไม่เป็นเกินกว่าที่คาดไว้ ไม่มีรอยแผลหลงเหลือ
ที่ยิ่งหนักหนากว่าคือพละกำลังที่รุนแรง สั่นสะเทือนจนมีดในมือของเจียงไป๋เสว่ลอยไป เจียงไป๋เสว่ไม่มีอาวุธทันที
เหตุการณ์ฉากนี้ ยิ่งทำให้หลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูนหนักหน่วงอยู่ในใจ
ตอนที่แม้แต่ค้างคาวก็คิดว่าแพ้ชนะชี้ชัดแล้ว เจียงไป๋เสว่กลับเปลี่ยนแปลงเป้าหมายการโจมตีฉับพลัน กระโดดขึ้นกลางอากาศ เตะไปบนศีรษะของร่างโคลนอย่างแรง
ภายใต้สถานการณ์ไม่ทันตั้งรับ ร่างโคลนโดนเตะเข้าตรงๆ ชั่วขณะนั้นการแสดงออกดูเจ็บปวด ถอยหลังไปทั้งตัวอยู่หลายก้าว
“ได้ผล!”
การโจมตีครั้งนี้ ทำให้เจียงไป๋เสว่มั่นใจเพิ่มขึ้น แต่ว่าก็ยั่วโมโหร่างโคลนแล้ว
เขาสั่นศีรษะแล้ว สายตาที่มองทางเจียงไป๋เสว่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง
“วอนหาที่ตาย!”
ทั้งตัวเขาอยู่ภายใต้ภาวะโกรธแค้น กลายร่างเป็นภาพเงาดำมืดขนาดใหญ่ พุ่งพรวดเข้าไปหาเจียงไป๋เสว่
ระดับความเร็วของเขาไวมาก ไวถึงขั้นที่เจียงไป๋เสว่ตามความเร็วของเขาไม่ทัน
คนหนึ่งไม่ทันสังเกต คนหนึ่งสะบัดขา เตะเจียงไป๋เสว่กระเด็น
ภายใต้สายตาของหลินชิงเสว่พวกหล่อนที่ตกใจกลัวกัน เจียงไป๋เสว่ชนบนต้นไม้อย่างแรง ต้นไม้นั้นก็โค่นล้มเสียงดัง
ตู้ม!
ในที่สุดเจียงไป๋เสว่อดกลั้นไม่ไหวแล้ว กระอักเลือดสดออกมา จับหน้าอกสั่นเทาไว้แล้วลุกขึ้นยืน
ร่างโคลนมาถึงตรงหน้าเธอ มองเธอจากด้านบนลงมา “อย่าสู้อีกเลย เธอไม่ใช่คู่แข่งของฉัน”
“ฉันไม่ใช่คู่แข่งของเธอจริงๆ”
เจียงไป๋เสว่เช็ดรอยเลือดที่มุมปากเสร็จ ลุกขึ้นมาใหม่อีกครั้ง “แต่ฉันยังให้นายพาตัวเด็กสาวคนนั้นไปไม่ได้”
“นี่ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย?”
ร่างโคลนขมวดคิ้ว ถามกลับว่า “นี่คือเรื่องขององค์กร ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ”
“ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ว่าเกี่ยวกับเขา!”
แวบหนึ่งเจียงไป๋เสว่อารมณ์ฮึกเหิมขึ้นมา มองใบหน้าด้านหน้าที่เหมือนกันใบนี้ แล้วตะคอกใส่
“……”
ชั่วขณะนั้นร่างโคลนจมสู่ความเงียบงัน ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยกหมัดเหล็กทั้งสองขึ้น ทุบเข้าไปอย่างแรง
ฟึบๆ!
หมัดเหล็กทุบยังอากาศอย่างแข็งกระด้างจนแตก
ป้าบ!
เจียงไป๋เสว่ยื่นมือทั้งสองข้างออกเช่นกัน จับหมัดสองข้างของร่างโคลนไว้
เดิมคิดว่าจะเป็นศึกที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อด้วยพละกำลัง นึกไม่ถึงด้านหลังของเจียงไป๋เสว่กลับมีลมแรงที่ฉับไวหอบหนึ่งลอยมา กระหน่ำดันไปที่ด้านหลังของเจียงไป๋เสว่
ไม่รู้ว่าค้างคาวมาถึงด้านหลังตั้งแต่เมื่อไร เตะบนเอวของเจียงไป๋เสว่อย่างแรงทีหนึ่ง
ปึง!
เจียงไป๋เสว่โดนโจมตีอย่างหนัก เหมือนว่าวที่สายขาด ล้มลงพื้นแบบหนักอึ้ง
เฮือก!
ครั้งนี้ เจียงไป๋เสว่ลุกไม่ขึ้นอีกแล้ว ในปาก บนมือ เต็มไปด้วยเลือดสด
ทั้งหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ
“คุณเจียง!”
หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนเห็นเหตุการณ์ รีบตะโกนเสียงดังทันที
เห็นเจียงไป๋เสว่เจ็บหนักขนาดนี้ พวกหล่อนก็โมโหแล้ว มองค้างคาวตาไม่กะพริบ “ทำไมต้องลอบโจมตีด้วย ช่างต่ำทรามเสียเหลือเกิน!”
“ต่ำทราม?”
ค้างคาวทำหน้างงงวย “ขอโทษนะ พวกฉันกำลังทำภารกิจ โดยเฉพาะเวลามีจำกัด”
“ไปกับพวกฉัน!”
พูดจบ เขาและร่างโคลนก็ข้ามร่างกายของเจียงไป๋เสว่ เดินไปยังทางหลินชิงเสว่พวกหล่อน
แต่ว่าเดินมาได้เพียงก้าวเดียว พวกเขาก็ไม่เดินแล้ว
เพราะมีคนดึงพวกเขาเอาไว้
พอหันหน้ามอง เห็นเจียงไป๋เสว่ที่เจ็บหนักไปทั้งตัว กลับยังคงยื่นมือออกมา คว้าข้อเท้าของพวกเขาไว้แน่น จึงถอนหายใจเบาๆ “ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย?”
“พวกนายจับหล่อนไม่ได้!”
เจียงไป๋เสว่กัดฟันแน่น ไม่สนใจร่างกายที่สั่นเทาไปหมด แล้วพูดขึ้น
“สภาพนี้แล้ว ยังอยากจะห้ามพวกฉันอีกเหรอ?”
ร่างโคลนสายตาดูซับซ้อน “เธอจะต้องชดใช้ต่อความดื้อรั้นของเธอ”
แต่ทว่าเสียงเพิ่งจบลง เจียงไป๋เสว่กลับหัวเราะเสียงทุ้มต่ำขึ้นมา
เสียงหัวเราะจากที่ทุ้มต่ำเปลี่ยนเป็นแหลมสูง จนสุดท้ายทั้งสี่ด้านล้วนเป็นเสียงหัวเราะของเจียงไป๋เสว่ที่ดังก้อง
“เธอหัวเราะอะไร?”
ค้างคาวถามไป
“ฉันหัวเราะพวกนายที่ไม่ได้สังเกตอะไรเลย”
เจียงไป๋เสว่หัวเราะแล้วพูดขึ้น มุมปากของเธอมีคราบเลือดส่วนหนึ่ง มีกลิ่นอายที่น่าเศร้า “แต่ละคนมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ มีบาดแผลไปทั่วทั้งตัว ชดใช้แบบมหาศาล ฉันได้รับบาดเจ็บเพียงแค่ภายนอก แต่ที่พวกนายต้องแบกรับ กลับเป็นความเจ็บปวดของการตาย!”
