กร๊อบ…
ค้างคาวถูกถังเฉาถีบแรง ๆ จนปลิวไปในทีเดียว ปลิวไปตรง ๆ ไกลเป็นร้อยเมตร ร่างกายฝังเข้าไปในหินก้อนยักษ์ก้อนหนึ่งตรง ๆ
เศษหินรอบ ๆ ร่วงหล่นลงมา ค้างคาวรู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายแหลกเหลว ม้วนทั้งตัว
“สมควรตาย… ใครถีบฉัน?”
ค้างคาวตั้งใจจะออกมาจากในหิน ทันใดนั้นสายตาก็มองค้างอยู่ที่เงาร่างที่เหมือนกับอสูรที่อยู่ไม่ไกลร่างนั้น
การชำเลืองมองแวบเดียวนี้ไม่สำคัญ มองจนรูม่านตาของเยี่ยนซื่อเฉิงหดจนเป็นจุดเล็ก ๆ จุดหนึ่ง
“ถัง… ถังเฉา?!”
ความเย็นยะเยือกกลุ่มหนึ่งม้วนขึ้นมาทั้งตัวในทันที เยี่ยนซื่อเฉิงตกใจจนสีหน้าขาวไปหมด
รังสีสังหารบนร่างของถังเฉา เขาอยู่ห่างขนาดนี้ยังสามารถสัมผัสได้ ตอนนี้จึงสั่นสะท้านอย่างไม่มีที่มาที่ไป
ถูกเจียงไป๋เสว่รั้งไว้นานขนาดนั้น สุดท้ายก็ดึงถังเฉามาจนได้
เยี่ยนซื่อเฉิงถอนหายใจอยู่ในใจครั้งหนึ่ง ภารกิจของคืนนี้นับว่าล้มเหลวแล้ว
เยี่ยนซื่อเฉิงสำคัญตัวเองผิดว่าสามารถจะเป็นคู่ต่อสู้ของถังเฉาได้ จึงได้เริ่มก่อกบฏ พยายามที่จะเอากองทัพปราณมังกรมาเป็นของตัวเอง แต่รอจนถึงในตอนนั้นเขาจึงได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของถังเฉาโดยสิ้นเชิง
ถังเฉาแข็งแกร่งเกินไป!
เมื่อสามปีก่อนก็สามารถขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของหว่างเหลี่ยงได้ แม้แต่หลี่เห้าก็ยังถูกเขากดหัว ตอนนี้ทำได้เพียงแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม
เดิมทีเยี่ยนซื่อเฉิงยังคิดที่จะกลับไปสนับสนุนมนุษย์โคลน แต่หลังจากที่มองเห็นถังเฉาแล้ว เขาก็ละทิ้งความคิดนี้ไปอย่างไม่ลังเล
เขาค่อย ๆ ทะลวงออกมาจากก้อนหิน จากนั้นก็หนีเอาตัวรอดราวกับบ้าคลั่ง…
หลี่เห้ารหัส10032เป็นเพียงมนุษย์โคลนคนหนึ่ง มนุษย์โคลนเช่นนี้อยากได้เท่าไหร่ก็มีได้เท่านั้น ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอาชีวิตไปเกี่ยวข้องด้วย
……
และในใจกลางป่าเขา ทั้งร่างของถังเฉาล้วนแต่เป็นรังสีสังหารที่ลอยขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย สีหน้ามืดครึ้มจนแทบจะคั้นน้ำออกมาได้ ลำพังเพียงแค่เขายืนอยู่ตรงนั้น ก็ส่งรังสีสังหารขั้นสุดให้แก่ผู้คนแล้ว รังสีสังหารประเภทนั้นเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหยุดหายใจ!
บรรยากาศทั้งป่าล้วนแต่เปลี่ยนเป็นเยือกแข็งเพราะถังเฉาคนเดียว
มังกรมีเกล็ดใต้คาง จำเป็นจะต้องฆ่าใครก็ตามที่แตะต้องมัน!
ไม่ใช่ว่าถังเฉาไม่มีจุดอ่อน จุดอ่อนของเขาก็คือญาติ ๆ ของเขา
หลินชิงเสว่ ถังเสี่ยวลี้ และยังมีญาติสนิทมิตรสหายอีกมากมาย
เจียงไป๋เสว่เองก็เป็นหนึ่งในนั้น
สำหรับถังเฉาแล้ว เธอเป็นคนที่พิเศษเป็นอย่างยิ่งคนหนึ่ง
เธอคือรักแรกของถังเฉา เพียงแต่เป็นเพราะตัวตนของหลี่เห้า ความรักระหว่างทั้งสองคนจึงจบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
เพราะความเก้อเขิน ดังนั้นหลังจากที่เจียงไป๋เสว่กลายเป็นพี่สะใภ้ของถังเฉาแล้ว จึงมีความเคารพกันเหมือนแขกมาโดยตลอด
หลังจากที่หลี่เห้าโดนจับตัวไป ถังเฉาก็กลายเป็นคนคนเดียวบนใบโลกใบนี้ที่เจียงไป๋เสว่ให้ความเชื่อถือ
ไม่ว่าถังเฉาจะทำอย่างไรก็ยังคงเป็นเช่นนี้
ดังนั้นพอมองเห็นเจียงไป๋เสว่ที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผลนอนอยู่ตรงหน้าของเขา โทสะของถังเฉา แค่คิดดูก็รู้ว่าเป็นอย่างไร
เธอสวยงามขนาดนั้น เธอเคยมีความสุขมากขนาดนั้น ตอนนี้กลับเลือดสด ๆ ไหลริน ถูกความจริงที่โหดร้ายโจมตีจนทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล เสียงร้องไห้หนักราวกับนกแขกเต้าที่ร้องไห้จนเป็นสายเลือดราวกับมีดคม ๆ ที่แทงเข้ามาในหัวใจของถังเฉาอย่างโหดเหี้ยม
ถ้าหากว่าแม้แต่พวกเขาก็ยังปกป้องเอาไว้ให้ดีไม่ได้ เช่นนั้นแล้วเขาเป็นเจ้ามังกรไปจะมีความหมายอะไร?
ความโกรธทำให้ผู้คนยิ่งใหญ่ บางครั้งการมีจุดอ่อนไม่ใช่ข้อเสีย เพราะว่าพอมีจุดอ่อนแล้วถึงจะมีความใส่ใจ พอจุดอ่อนถูกแตะต้องถึงจะสามารถบีบบังคับเอาถังเฉาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดออกมาได้
อีกด้านหนึ่ง หลินชิงเสว่ หลินจ้าวหยูนและโอดะไอ หลังจากที่ติดต่อกับถังเฉาเสร็จแล้วก็กลับกันไป
มองเห็นฉากที่ถังเฉาคุมเชิงกับมนุษย์โคลนเข้าไปพอดี
แน่นอนว่ามองเห็นเจียงไป๋เสว่ที่งดงามที่นอนอยู่ด้านหลังของถังเฉาด้วย
เธอหลับไปอย่างเงียบงันราวกับเจ้าหญิงนิทรา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอมองเห็นฉากนี้แล้วแม้แต่หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนก็ล้วนแต่ระเบิดขึ้นมาอย่างเงียบงันราวกับเผชิญมันกับตัวเอง พวกเธอเข้าใจความโกรธที่ไร้เสียงของถังเฉาดี
นาทีนี้แม้แต่หลินจ้าวหยูนก็อดไม่ได้ที่จะมองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาซับซ้อนแวบหนึ่ง
แม้แต่เธอก็ยังมองออก ถ้าหากละทิ้งเหตุผล แข่งขันกันอย่างยุติธรรม หลินชิงเสว่ไม่แน่ว่าจะไม่สามารถเอาชนะเจียงไป๋เสว่ได้
ไม่ว่าเธอจะทำได้ยอดเยี่ยมสักเพียงใด แต่ในใจของถังเฉาจะมีเงาของเจียงไป๋เสว่ไปตลอด เพราะว่าเธอไม่ใช่เพียงรักแรกของถังเฉา ยิ่งพัฒนาการไปเป็นคนสนิทในสายตาของถังเฉาอีก
“นายเป็นใคร?”
สายตาของมนุษย์โคลนมองถังเฉาอย่างไม่เป็นมิตร เอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มกังวาน
“คนตายไม่จำเป็นจะต้องรู้มากขนาดนั้น”
ถังเฉาเอ่ยเสียงเยียบเย็น จ้องมองใบหน้าที่เหมือนกับหลี่เห้าอย่างกับแกะของมนุษย์โคลน โทสะในดวงตาของเขาเข้มข้นยิ่งขึ้น
“ทางที่ดีนายไปเปลี่ยนใบหน้าอื่นเถอะ ไม่อย่างนั้นผมอาจจะทนไม่ไหวถลกหน้าของคุณออกมาทั้งเป็น”
ฟิ้วววว!
ขี้เลื่อยปลิวว่อน ฝุ่นดินกระจัดกระจาย
สงครามใหญ่ เพียงแตะก็ปะทุระเบิดขึ้น
มนุษย์โคลนก้าวย่างอย่างหนักหน่วงเดินก้าวยาว ๆ ไปทางถังเฉา
เดินไปเดินมาก็เปลี่ยนเป็นวิ่ง เขาวิ่งเหยาะ ๆ อยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็กระโดดขึ้นบนอากาศ หมัดหมัดหนึ่งซัดเข้าไปทางด้านบนกระโหลกศีรษะของถังเฉา
ถังเฉาไม่เปลี่ยนสีหน้า ถึงขั้นที่แม้แต่ขยับก็ยังไม่ได้ขยับสักนิด เพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เงยหน้ามองการโจมตีที่รุนแรงครั้งหนึ่งนั้นของมนุษย์โคลน
สายตาเย็นชา หมดสิ้นความเป็นมนุษย์
“ถังเฉา ระวัง!”
หลินชิงเสว่ที่หลบเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกลตกใจจนหัวใจแทบจะกระเด็นออกมา เพราะว่าในสายตาของเธอ ดูเหมือนว่าถังเฉาจะเทียบความเร็วของมนุษย์โคลนไม่ติด ได้เพียงแต่มองหมัดเหล็กของเขาตกลงมาตาค้าง
โอดะไอก็มองถังเฉาตรง ๆ ดวงตาโตกลอกอย่างหงอยเหงา
เธอเพิ่งจะพบเจอถังเฉาเป็นครั้งแรก แต่กลับมีความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างไม่มีอะไรเทียบได้
เธอล้วงเอาภาพถ่ายที่ยับยู่ยี่และเปียกชื้นไปทั่วภาพหนึ่งออกมาจากอก นั่นคือภาพของเด็กทารก
“เป็นเขา… ฉันหาเขาเจอแล้ว!”
โอดะไอเบิกตาโต ขยำรูปภาพ หลุดปากพูดออกมา
เนื่องจากโอดะไอใช้ภาษาญี่ปุ่นพูด ดังนั้นหลินชิงเสว่และหลิจ้าวหยูนจึงฟังความหมายที่อยู่ในคำพูดนั้นไม่ออก
และไม่ได้สังเกตเห็นสายตาที่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกมากมายนั่นของโอดะไอ
ฟ้าววว!
หมัดเหล็กกำลังจะปะทะลงมา กำลังที่แข็งแกร่งถึงขั้นที่ทะลวงอากาศจนแตกได้เข้าใกล้ถังเฉาขึ้นเรื่อย ๆ
ในตอนที่กำลังจะปะทะนั้นเอง ในที่สุดถังเฉาก็ขยับตัวแล้ว
จะนับว่าขยับก็ไม่ได้ เพียงแค่ยื่นมือออกมาข้างหนึ่งอย่างช้า ๆ
เบา ๆ เช่นนั้น ยื่นมือออกมาข้างหนึ่งอย่างช้า ๆ
เห็นได้ชัดว่าการเคลื่อนไหวนั้นช้ามาก ดูเหมือนกลับดูเหมือนจะหลุดออกจากพันธนาการของเวลา ขวางหมัดของมนุษย์โคลนได้พอดีอย่างแม่นยำ
พลั่ก!
เป็นเช่นนี้ หมัดของมนุษย์โคลนจึงถูกมือที่แบออกของถังเฉากุมเอาไว้ พริบตาที่สัมผัสกันก็กำจัดกำลังที่มีอยู่ก่อนหน้าออกไปได้ทั้งหมด
บึ้ม!
พริบตานี้มนุษย์โคลนสัมผัสได้ถึงความอันตรายที่เข้มข้น ต่อหน้าถังเฉา นึกไม่ถึงว่ามีความรู้สึกเหมือนเป็นมดตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งที่เผชิญหน้าอยู่กับมังกรยักษ์ที่อยู่บนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างไรอย่างนั้น
ถังเฉาคว้าเอาหมัดของมนุษย์โคลนเอาไว้ สายตายังคงเย็นชา สีหน้าที่สูงส่งเป็นเทพเจ้าที่มองต่ำลงมาเช่นนั้นทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง
“นาย…”
มนุษย์โคลนทั้งตะลึงทั้งโมโห ใช้ความสามารถทั้งร่างออกมา คิดจะซัดกำปั้นออกมา
น่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาจะออกแรงอย่างไร ก็ไม่มีผลราวกับหายเข้าไปในกลีบเมฆ
หมัดที่กุมเขาเอาไว้ ถังเฉาเริ่มออกแรง
กร๊อบ…
ทันใดนั้นก็มีเสียงคั่วเกาลัดดังขึ้นมา ตอนเริ่มแรกเสียงต่ำมาก แต่จากการเปลี่ยนแปลงของกาลเวลา เสียงนี้ก็ดังกังวานขึ้นตามไป สุดท้ายก็ได้กลายเป็นเสียงกระดูกแตกร้าว
“อ๊ากกกกก…”
นาทีถัดมา มนุษย์โคลนก็ส่งเสียงร้องเจ็บปวดอย่างน่าเวทนา
นั่นคือกระดูกข้อต่อบนกำปั้นของเขา ถูกถังเฉาบีบจนแหลกละเอียดทีละข้อ ๆ ทั้งอย่างนั้น
