“พี่ชาย?”
ได้ยินเสียงเรียกของโอดะไอแล้วถังเฉาก็ตะลึงไปพักหนึ่ง ทันใดนั้นความง่วงงุนก็หายไปจนหมด กลิ้งขึ้นมานั่งจากบนเตียง
มองโอดะไอพลางถามว่า “เมื่อกี้คุณ… เรียกผมว่าอะไรนะ?”
“พี่ชายไงคะ”
ดวงตาของโอดะไอหรี่ลง ยิ้มจนเป็นพระจันทร์เสี้ยว พูดอย่างสมเหตุสมผล
“…”
ถังเฉาเรียกสติคืนมาได้ หลุดหัวเราะออกมาพลางเอ่ยว่า “ถึงแม้ว่าผมจะแก่กว่าคุณ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้แก่กว่าคุณสักเท่าไหร่ คุณไม่จำเป็นต้องเรียกผมด้วยความเคารพ เรียกชื่อผมตรง ๆ เถอะ หรือเรียกผมว่า ‘คุณถัง’ ก็พอ”
ไหนเลยจะรู้ว่าหลังจากโอดะไอได้ฟังแล้วจะส่ายศีรษะ ส่ายศีรษะด้วยใบหน้าจริงจัง พูดขึ้นด้วยภาษาจีนที่ไม่ค่อยจะได้มาตรฐานว่า “นี่มันจะได้อย่างไร พี่ชายก็คือพี่ชาย จะเรียกชื่อตรง ๆ ได้อย่างไร?”
“หืม?”
พอคำนี้ลั่นออกมา ถังเฉาก็ขมวดคิ้วในทันที ฟังเงื่อนงำบางอย่างออก
ตอนเริ่มต้น ‘พี่ชาย’ ที่เขาคิดเป็นเพียงคำที่ใช้เรียกผู้ชายแปลกหน้าที่อายุมากกว่า… สมัยนี้หญิงสาวมากมายก็เรียกกันเช่นนี้ แต่ในตอนนี้เขาจึงจะได้คืนสติขึ้นมาได้ว่าคำว่าพี่ชายของโอดะไอไม่ใช่คำที่ใช้แสดงความรักระหว่างเพื่อน แต่เป็น… คำที่ใช้เรียกกันระหว่างพี่ชายน้องสาวจริง ๆ
สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา สำหรับโอดะไอ ผู้หญิงที่มาจากประเทศญี่ปุ่นคนนี้แล้ว ถังเฉาติดต่อมาไม่มาก รู้แต่เพียงว่าคนที่สามารถถูกหว่างเหลี่ยงตามฆ่าได้จะต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดา ๆ อย่างแน่นอน
แต่โอดะไอพอมาถึงก็เรียกเขาว่าพี่ชาย เรียกจนเขาทึ่มไปหมด
หันกลับมามองหลินชิงเสว่แวบหนึ่ง เห็นว่าไม่ได้รบกวนหลินชิงเสว่ ในเวลาเดียวกันกับที่ถังเฉาผ่อนลมหายใจในใจนั้นเอง เขาก็พูดกับโอดะไอว่า “คุณออกมากับผมหน่อย”
“ค่ะ พี่ชาย”
โอดะไอยังคงเรียกพี่ชาย ไม่ได้รู้สึกเลยสักนิดว่าเรียกแบบนี้ไม่เหมาะสมตรงไหน
พาโอดะไอมาห้องรับแขกข้างล่างแล้ว เวลานี้ไม่มีใครตื่นขึ้นมา ดังนั้นจึงว่างเปล่า ไร้ผู้คน
ถังเฉาให้โอดะไอนั่งลง จากนั้นก็มองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “ฟังนะ คุณโอดะ เชื่อว่าการที่คุณมาต้าเซี่ยต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ บนร่างกายของคุณอาจจะแบกความลับที่ยิ่งใหญ่เอาไว้ ดังนั้นพวกเราจะปกป้องคุณ การช่วยชีวิตคุณเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล คุณอย่ามาเรียกผมว่า ‘พี่ชาย’… ผมรู้ว่าประเทศญี่ปุ่นของคุณ คำว่าพี่ชายนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็นจากตัวอักษร”
คำว่า ‘พี่ชายน้องสาว’ ในประเทศญี่ปุ่น มีข้อผูกมัดที่ลึกซึ้งมาก ๆ ข้อผู้มัดประเภทนี้ถึงขั้นที่เหนือกว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนรัก นี่เป็นความแตกต่างทางด้านวัฒนธรรม
คนในประเทศญี่ปุ่นดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ในสายตาของคนต้าเซี่ยแล้ว กับสามารถก่อให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างล้ำลึกได้
เขาไม่อยากให้หลินชิงเสว่เข้าใจความสัมพันธ์ของเขากับโอดะไอผิด
คำพูดนี้ของถังเฉาพูดได้อย่างเข้มงวดเป็นอย่างมาก ดูไม่เหมือนพูดตลกเลยสักนิด ใบหน้าของโอดะไอที่เดิมทีเต็มไปด้วยรอยยิ้มก็แข็งค้างในทันใด
รอจนเรียกสติกลับมาได้ โอดะไอก็อ้าปาก ดูเหมือนจะปฏิเสธ แต่มองดูสายตาที่เข้มงวดของถังเฉาแล้วสุดท้ายก็แก้คำพูดใหม่
“ค่ะ… คุณ… คุณถัง”
คำเรียกนี้ถังเฉาฟังแล้วสบายขึ้นเยอะเลย จึงพูดขึ้นว่า “ว่ามา มาหาผมเช้าขนาดนี้มีธุระอะไรครับ? หรือว่า… คุณคิดอะไรขึ้นมาได้?”
โอดะไอกลับหมดความสนใจไปในทันที ส่ายศีรษะ “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”
จากนั้นก็กลับไปห้องของตัวเอง
โอดะไอหลังจากที่กลับห้องไปจิตใจหดหู่มาก ตอนนี้ประเทศญี่ปุ่นกำลังจะเผชิญกับการปฏิรูปครั้งใหญ่ พระจักรพรรดิเสด็จสวรรคต ตำแหน่งของตระกูลโอดะอันตรายมาก มีเพียงถังเฉาเท่านั้นที่จะสามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้
เธอมาต้าเซี่ยเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ในตอนนี้เธออยากจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ของตระกูลโอดะกับพ่อแม่ของเขามากกว่า แต่กลับไม่มีจังหวะและโอกาสเหมาะ ๆ ที่จะเอ่ยปากเลย
เพราะไม่ว่าจะเป็นถังเฉาหรือว่าเจียงไป๋เสว่ก็ล้วนแต่เห็นเธอเป็นคนที่มีความลับยิ่งใหญ่ที่ต้องปกป้องเอาไว้
“เห้อ… ปล่อยไปตามยถากรรมเถอะ”
โอดะไอส่ายศีรษะ จัดการอารมณ์ของตัวเองให้ดี แล้วก็นอนลงบนเตียงอีกครั้ง
ถังเฉาเองก็ไม่เข้าใจว่าในใจของผู้หญิงญี่ปุ่นคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาเดินไปถึงห้องของเจียงไป๋เสว่ เคาะประตูเบา ๆ
ก๊อก ๆ
“ประตูไม่ได้ล็อก”
ด้านในมีเสียงของเจียงไป๋เสว่ส่งออกมาอย่างรวดเร็ว
ถังเฉามีใบหน้าตกตะลึง เจียงไป๋เสว่หลังจากได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ภายใต้สถานการณ์ที่โดนฉีดยากล่อมประสาทเข้าไปหนึ่งเข็ม นึกไม่ถึงว่าเพียงแค่พักผ่อนไปหนึ่งคืนก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว?
เขาผลักประตูเบา ๆ เดินเข้าไป เห็นเพียงเจียงไป๋เสว่นั่งอยู่ที่หัวเตียง เห็นว่าถังเฉาเข้ามาแล้วก็ไม่ได้มีท่าทีจะลุกขึ้นมาต้อนรับแต่อย่างใด มีท่าทางเหมือนกับมีเรื่องหนัก ๆ เก็บไว้ในใจอย่างไรอย่างนั้น
“กำลังคิดเรื่องของหลี่เห้าอยู่อย่างนั้นหรือ?”
ถังเฉายิ้มจาง ๆ ปิดประตูเบา ๆ นั่งลงข้าง ๆ เจียงไป๋เสว่
เจียงไป๋เสว่เงียบอยู่นาน ในที่สุดก็พยักหน้า เอ่ยว่า “เมื่อวานฉันยั้งสติไม่อยู่ ฉันคิดว่ามนุษย์โคลนคนนั้นจะเป็นหลี่เห้าจริง ๆ สุดท้ายก็ไม่ใช่ หว่างเหลี่ยงที่น่าตายนั่น จับตัวหลี่เห้าไปทำแม่แบบ ผลิตมนุษย์โคลนออกมามากมาย… ผลลัพธ์นี้ฉันไม่มีทางรับได้”
เจียงไป๋เสว่คอตก ดูเศร้าซึมอยู่บ้าง
ถังเฉาสามารถเข้าใจอารมณ์ประเภทนี้ได้อย่างสิ้นเชิง สิ่งที่ตัวเองให้ความสำคัญกลับถูกคนของหว่างเหลี่ยงหยามเกียรติเช่นนี้ เป็นพวกมันที่แยกพวกเขาคู่นี้ออกจากกัน ถึงขั้นที่อนาคตจะต้องเปลี่ยนเป็นอริต่อกัน คนรักกันฆ่ากันเอง
เรื่องที่ทุกข์ทรมานที่สุดบนโลกใบนี้ ไม่มีเรื่องไหนจะยิ่งไปกว่าเรื่องนี้แล้ว
“แต่นี่เป็นเรื่องจริง คุณจะต้องเดินออกมา”
เข้าจ้องใบหน้าด้านข้างที่งามเลิศของเจียงไป๋เสว่เขม็ง เอ่ยเบา ๆ ว่า
“ผมรู้ แต่ว่าพูดน่ะมันง่าย ทำสิที่ยาก… หรือจะบอกว่าผมทำไม่ได้เลยโดยสิ้นเชิง!”
เจียงไป๋เสว่เอ่ยด้วยอารมณ์ตื่นเต้นว่า “สามปี ในสามปีนี้ฉันมีชีวิตอยู่ในฝันร้ายของหลี่เห้า บางทีนายอาจจะถูก หลี่เห้า…ไม่ใช่หลี่เห้าที่ฉันคุ้นเคยคนนั้นแล้ว ต่อไปพวกเราก็จะเป็นตายสวนทางกัน แต่ฉันเป็นภรรยาที่ยังไม่ได้แต่งงานของเขานะ ฉันไม่เหมือนกับคุณ ฉันแค่อยากจะคิดเรื่องทั้งหมดไปในทางที่ดี ถ้าหาก… ฉันหมายถึงถ้าหาก…ยังมีความหวังล่ะ?”
เธอเงยหน้าขึ้นมา มองถังเฉาด้วยดวงตาทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยความหวัง เธอเฝ้าปรารถนาที่จะมองเห็นการอนุมัติที่เธออยากจะเป็นจากในดวงตาของถังเฉา
ทว่า… เธอหมดหวังแล้ว ดวงตาของถังเฉาสงบราวกับสายน้ำ ส่ายศีรษะเบา ๆ “กลับไปไม่ได้แล้ว เขาเป็นศัตรู”
“…”
บึ้ม!
สายตาของเจียงไป๋เสว่ไร้จิตวิญญาณไปในชั่วพริบตา สายตาที่มองไปยังถังเฉาสูญเสียการโฟกัสไป
ลำคอของเธอกระเพื่อมขึ้นพักหนึ่ง ดูเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่วินาทีต่อมาฝ่ามือใหญ่หนามีพลังคู่หนึ่งกลับโอบเธอเอาไว้
ชั่วพริบตานี้ สีหน้าของเจียงไป๋เสว่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ทั้งตัวอยู่ในสภาวะแข็งทื่อ
หลังจากวิญญาณหลุดลอยได้สามวินาที เธอจึงจะค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากับอ้อมกอดที่กว้างใหญ่ทรงพลังของถังเฉาได้ ถึงขั้นที่กางมือออกกอดถังเฉาเอาไว้เบา ๆ ด้วยตัวเอง
ด้วยสภาวะจิตใจของเธอในตอนนี้นั้นต้องการอ้อมกอดจากใครสักคนมากอดเธอเอาไว้จริง ๆ
อ้อมกอดนี้ต่อเนื่องไปเป็นเวลานาน แปลกมาก หลังจากที่ผ่านการกอดนี้ไปแล้ว เจียงไป๋เสว่ที่เดิมมีอารมณ์สับสนวุ่นวายอยู่ก็ดีขึ้นมามากในทันที
“ก่อนที่จะคิดปัญหาอื่น ผมหวังว่าคุณจะทำเรื่องเรื่องหนึ่งให้ชัดเจน”
ถังเฉาคลายเจียงไป๋เสว่ออก แต่มือทั้งสองข้างยังคงวางอยู่บนไหล่ของเจียงไป๋เสว่ เอ่ยอย่างสงบว่า “เรื่องนี้สำคัญมาก เกี่ยวโยงไปกับวิธีการมีชีวิตอยู่ของคุณต่อไป สามปีก่อนคุณมีชีวิตอยู่เพื่อหลี่เห้า แต่คุณในตอนนี้ คุณเข้าใจความเป็นจริงในเรื่องราวนี้แล้ว คุณควรจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร”
ถังเฉามองตาของหลินชิงเสว่ สายตาดุดันขึ้นทีละส่วน ๆ
ชะงักอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยเสียงต่ำว่า “คุณชอบพี่หลี่เห้าจริง ๆ หรือ? หรือว่า… คนที่ซ่อนอยู่ในใจของคุณคือใครกันแน่!”
“…”
